Του Gonzalo Cabeza
Ένας αγώνας για να κοιμηθείς
Το γκολ ήρθε στην παράταση μετά από ένα ριμπάουντ ενός σουτ
του Κριστιάνο, ο οποίος επέστρεψε στις ανιαρές εμφανίσεις. Ο φόβος κυριάρχησε
στις δύο ομάδες, που δεν είχαν τελική εντός τέρματος στα 90 λεπτά
Το έπος απέμεινε για το τέλος, σ’ένα γκολ του Quaresma, όταν
η παράταση είχε ήδη εξαντληθεί. Μια καλή κίνηση απ’τον Renato Sanches, ο μόνος στον
οποίο είχε απομείνει ακόμα κινητήρας για να τρέξει, μια μπάλα που έφτασε στον Cristiano,
ο οποίος απέτυχε μπροστά στο τεντωμένο σώμα του τερματοφύλακα. Αλλά η μπάλα έμεινε
σκοτωμένη, τριγυρίζοντας στη γραμμή του τέρματος κι ο συμπαίκτης του της κούρασης
έπρεπε μόνο να την σπρώξει με μια κεφαλιά πάνω στην γραμμή και να γίνει ήρωας κατά
λάθος. Η Πορτογαλία είναι στα προημιτελικά και η Κροατία, η οποία ήρθε στην
Λανς με τη φήμη μιας απ’τις πιο επιδεικτικές εθνικές του Euro, έμεινε στους 16.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Η συγκεκριμένη συγκυρία, το γκολ στο τέλος, η εφήμερη δόξα είναι
το ποδόσφαιρο. Αυτό που φάνηκε στο γήπεδο, όχι. Μπορεί να προσδιοριστεί με άλλα
ονόματα: αηδία, σκουπίδια, φόβητρο, αποφάγια, θολούρα, κινέζικα βασανιστήρια, μακάβριο
αστείο στον θεατή, τρόμος ... Είναι πιο σοβαρό όταν πιστεύεται ότι στο γήπεδο,
σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια αυτού του μάλλον κουραστικού Euro, υπήρχαν πολλοί
ταλαντούχοι παίκτες. Αλλά τίποτα, όχι, όταν δεν βγαίνει δεν βγαίνει. Σα να
μασάς πέτρες.
Και οι δύο ομάδες φάνηκε να υπέγραφαν μία μια παρατεταμένη
ανακωχή στο πρώτο λεπτό. Φάνηκαν τρομοκρατημένες απ’την πραγματική πιθανότητα
να χάσουν το παιχνίδι και να πάνε σπίτι. Είναι αρκετά κοινό στα νοκ άουτ στα
οποία οι δύο ομάδες θεωρούν ότι πρέπει να προκριθούν κι ότι, αν δεν το κάνουν,
θα’ναι μια αποτυχία. Πολύ στατικό παιχνίδι, αργός ρυθμός ... δεν πρόκειται να κάνει
ζημιά. Ο πανικός που φέρνει πάσες μόνο στα τρία μέτρα, λίγη ζήτηση μπάλας και
να το προσπαθήσουν πάνω απ’οτιδήποτε να μην κάνουν κανένα λάθος. Η καλύτερη
απόδειξη όλης αυτής της πάστας είναι ένα γεγονός, ένα στατιστικό που ξεγύμνωσε
αυτό που ήταν ένα φρικιαστικό παιχνίδι: μετά από 90 λεπτά δεν υπήρχε ούτε ένα
σουτ εντός εστίας. Ούτε η Κροατία ούτε η Πορτογαλία, οι δύο τερματοφύλακες θα
μπορούσαν κάλλιστα να΄ταν κούκλες του Lladró με το αποτέλεσμα να’ταν το ίδιο.
Είναι η τέταρτη αναμέτρηση της Πορτογαλίας σ’αυτό το Euro κι
ακόμα δεν ξέρει πως είναι να κερδίζει ένα παιχνίδι στην κανονική διάρκεια. Όλες
τελείωσαν ισόπαλες και, εκτός απ’της Ουγγαρίας, η οποία ήταν ξέφρενη, εμποτισμένες
σ’ένα ποδόσφαιρο κάπως αποστειρωμένο. Παρ 'όλα αυτά, είναι στα προημιτελικά και,
παίζοντας ενάντια στην Πολωνία, η πιθανότητα να φτάσει στα ημιτελικά φαίνεται
ακόμη κι εφικτή. Αν συμβεί αυτό, πόσο μάλλον αν προκριθεί στον τελικό, θα φανεί
ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο έκανε ένα αξέχαστο τουρνουά. Επειδή λίγες ομάδες έχουν
ένα σαφέστερο λάβαρο απ’ότι ο CR7 μεταξύ των Πορτογάλων. Για να γίνει αυτό ίσο
πρέπει ν’αρχίσει να παίζει λίγο περισσότερο ποδόσφαιρο. Ήταν άφαντος για τον
θεατή, θολός κι εντελώς ασήμαντος. Μόνο εκείνο το σουτ στο τέλος, το οποίο δεν
ήταν σε θέση να γραπώσει ο Subasic, συνέβαλε κατά κάποιο τρόπο στην πρόκριση
της ομάδας του. Και, στην πραγματικότητα, μέχρι αυτό το παραγωγικό σουτ, ήταν
ένα άσχημα εκτελεσμένο φιάσκο.
Η κόπωση του Κριστιάνο
Ο madridista φαίνεται κουρασμένος, λίγο σκεπτικός, χωρίς σπίθα.
Φάνηκε ήδη έτσι στο τέλος της σεζόν με τον σύλλογό του. Θα μπορούσε να’ναι μια
σύμπτωση, αν δεν ήταν κάτι που επαναλαμβάνεται με την πάροδο του χρόνου. Όλα τα
χρόνια φαίνεται λιγότερος παίκτης το Μάιο -πόσο μάλλον τον Ιούνιο- απ’ότι το
Νοέμβριο και το Δεκέμβριο. Το οποίο είναι μια ανοησία, γιατί δεν θυμάμαι κανένα
σημαντικό τίτλο που έχει κατακτηθεί τα Χριστούγεννα. Είναι το πείσμα του να παίξει
παντού, του να μην χάσει κανένα λεπτό. Είναι, ίσως, ο μοναδικός παίκτης στον
κόσμο τον οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις για έλλειψη σωματικής αντοχής, αλλά
για περίσσεια της ίδιας. Είναι 31 ετών, θα προσθέσει άλλο ένα τον Φεβρουάριο
και οι μύες του δεν είναι άπειροι. Η κόπωση φαίνεται αν κι αυτός, κατά πάσα πιθανότητα,
θα πει χωρίς δισταγμό ότι είναι τόσο καλά όσο ποτέ, ότι είναι Terminator.
Επίσης αναμένονταν περισσότερα απ’την Κροατία, μια εθνική
στην οποία υπάρχουν πολλά ονόματα και η οποία έκανε πολύ καλά παιχνίδια στην
πρώτη φάση, αλλά βγήκε απ’την πίσω πόρτα του τουρνουά. Στον αγώνα κανένα απ’αυτά
δεν ήταν άνετα. Ο Modric, ένας παίκτης για τον οποίο πάντα αξίζει η αναμονή,
βρέθηκε πολύ κοντά στην άμυνά του και πολύ μακριά απ’τη δράση. Ήταν πληγωμένος και
στην εθνική του καρό αφοσιώθηκε στο να βγάζει τη μπάλα από πίσω, να μην δίνει ταχύτητα,
το οποίο είναι αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Η κροατική ομάδα είχε λίγη
ψυχή στη Lens. Αυτό είχε συνέπειες, ούτε ο Rakitic ούτε ο Brozović είχαν μπάλες
για να λάμψουν, ο Πέρισιτς, τεράστιος κατά της Ισπανίας, δεν φάνηκε, ίσως θύμα
του τελευταίου κι ανεξήγητου κουρέματός του. Ο Mandzukic ήταν πολύ μακριά απ’όλα
για να μπει στη δράση. Αυτή τη στιγμή αναρωτιούνται τι έχουν κάνει λάθος έτσι
ώστε έχοντας προκριθεί από ένα δύσκολο γκρουπ της πρώτης φάσης, έχοντας βάλει
από κάτω την Ισπανία και καταφέρνοντας να παίξουν μ’έναν τρίτο, μπόρεσαν να βρουν
την Πορτογαλία, -η οποία δεν παίζει πολύ, αλλά ακούγεται πολύ μεγαλύτερη από εκείνους
τους νησιώτες της ζωής- και να καταλήξουν μ’ένα πρόωρο εισιτήριο επιστροφής για
τα Βαλκάνια.
Το ποδόσφαιρο δεν ήταν φιλικό με την Κροατία. Άξιζε
περισσότερα, όχι για όσα είδαμε σ’αυτή την ανία, αλλά για όσα έδειξε στις
προηγούμενες νύχτες. Αλλά η διοργάνωση έτσι είναι, δεν κάνει γενικό ισολογισμό,
καθορίζεται μόνο απ’τη στιγμή. Σ’αυτή την περίπτωση ήταν της Πορτογαλίας, απ’τα
λίγα πράγματα που μπορεί να θέσει υπέρ της ήταν ο καιροσκοπισμός της. Μικρής
σημασίας πια, αυτοί είναι ακόμα ζωντανοί και πήγαν χαρούμενοι στα κρεβάτια τους,
μακριά απ’τον φόβο που έδειξαν απ’την αρχή του αγώνα. Συνεχίζει στο Euro, να
δούμε αν θα επαναφέρει το θέαμα.
