Είναι καθ’οδόν η απόδειξη του ότι μέσα στο σώμα και στο
μυαλό του Μπενζεμά ζουν δύο Karim. Είναι αλήθεια ότι λόγω όλων τα προβλημάτων που
τραβάν το κεφάλι ή σπρώχνουν την πλάτη άσχημα, μπορεί να δίνει την αίσθηση ότι
είναι ευαίσθητο κι ασταθές πρόσωπο, αλλά όταν φοράει τα κοντά είναι σε θέση να αποσυνδέεται
απ’τα πάντα και να εμφανίζεται ως αυτό που είναι: ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής.
Αναγνωρίζω ότι απ’τις ημέρες του στην Ολιμπίκ Λυών αυτό το
«9», που δεν είναι πραγματικά ένα «9», μου τράβηξε την προσοχή λόγω του τρόπου
που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο. Πρόσθετε χρόνια στο διαβατήριό του και
μεγάλωνε ως παίκτης μέχρι που τον κοίταξε ο Florentino Perez.
Στην Ρεάλ Μαδρίτης έχει συζητηθεί πάντα, ακόμη και για κάποιον
προπονητή, όπως ο Μουρίνιο που τον σύγκρινε μ’ένα γάτο, κάπως περιφρονητικά.
Στη σκιά του Κριστιάνο Ρονάλντο, σε άμεσο ανταγωνισμό με τον Higuaín μέχρι που ο
Αργεντινός πωλήθηκε, έχει φέρει έξω το καλύτερο όταν έχει αισθανθεί σημαντικός
και χωρίς άμεσο ανταγωνιστή για τη θέση. Συνέβη ήδη με τον Αντσελότι και πολύ περισσότερο
τώρα με τον Ζιντάν.
Δεν μπορεί να κρυφτεί το ότι σε ορισμένα παιχνίδια, όλο και λιγότερα,
μπορεί να γίνει απελπιστικός, επειδή όταν τα πράγματα δεν βγαίνουν, δεν βγαίνει
πραγματικά, αλλά απλά με το να’ναι στο ύψος του, είναι ένας παίκτης ζωτικής
σημασίας για τα γρανάζια της ομάδας του. Κι όταν είναι εμπνευσμένος τα πάντα
είναι πιθανά.
Ο Μπενζεμά παίζει και κάνει παιχνίδι. Έχει γραφτεί χιλιάδες
φορές. Κάνει καλύτερους τους πάντες γύρω του. Δεν είναι τυχαίο που τον ψάχνουν
όλοι. Περιττό το ότι ο Cristiano είπε δημοσίως ότι του αρέσει να παίζει με τον Μπενζεμά.
Παρέχει διάρκεια και νόημα στο επιθετικό παιχνίδι μιας ομάδας που αισθάνεται
πιο άνετα να τρέχει απ’το να επιτίθεται στατικά. Η αλληλεγγύη του είναι
απόλυτη. Είναι ένας φορ στην υπηρεσία της συλλογικής. Κάτι ασυνήθιστο, επειδή ο
επιθετικός είναι εγωιστής απ’τη φύση του.
Αυτή τη σεζόν σουτάρει περισσότερο και σκοράρει περισσότερο
επειδή του το ζήτησε στις αρχές της ο Ράφα Μπενίτεθ κι ο Ζιντάν έχει τονίσει
περισσότερο το θέμα. Ακόμα κι έτσι, δεν χάνει την ομαδική του αίσθηση. Ο τρόπος
του να κατανοεί το παιχνίδι, του το απαγορεύει. Σκοράρει λιγότερο ή περισσότερο,
δεν χάνει ποτέ την ιδέα με την οποία μεγάλωσε και η οποία μερικές φορές προκαλεί
τη σκέψη αν είναι πραγματικά ένα καθαρό «9» ή ένα «8.5». Ή ένα κλασικό «10», ο
γάντζος που λένε στη Νότια Αμερική και που στην Ευρώπη ταιριάζει στον επιτελικό.
Ένας ολοκληρωμένος μπαλαδόρος. Ο «οργανωτής» του μετώπου.
