Και οι δύο κέρδισαν στην Ευρώπη, μετά από αποτυχία στο
πρωτάθλημα
Ο Γάλλος τεχνικός ήταν μέρος, στο γήπεδο ή στον πάγκο, των
ομάδων που απέτυχαν παταγωδώς στο πρωτάθλημα, αλλά ήξεραν ν’ανασυνταχθούν για
να κερδίσουν στην ηπειρωτική διοργάνωση
Η αίσθηση του ιλίγγου δεν είναι νέα για την Ρεάλ Μαδρίτης.
Οι παίκτες της γνωρίζουν ότι μόνο μία κάρτα μπορεί να κάνει αυτή τη σεζόν να
μην καταλήξει σε φιάσκο. Η πιο πολύτιμη διοργάνωση, το Champions League,
παρουσιάζεται ως το τελευταία οχυρό σ’ένα έτος κατά το οποίο ο σύλλογος έχει
αποτύχει στο πρωτάθλημα και γελοιοποιήθηκε στο Copa del Rey.
Η λογική μας καλεί να σκεφτούμε ότι μια δυσλειτουργική ομάδα
όπως η Ρεάλ Μαδρίτης είναι καταδικασμένη στην άβυσσο επίσης και στην Ευρώπη,
όπου ο ανταγωνισμός είναι μέγιστος και οι καλύτερες ομάδες βάζουν πάντα τα καλά
τους. Η ιστορία, ωστόσο, υπενθυμίζει ότι η λογική δεν ισχύει απαραιτήτως στο
ποδόσφαιρο και μπορείς να φτάσεις στη δόξα απ’την πιο πετρώδης διαδρομή. Δύο
απ’τους καθηγητές του Ζιντάν, Del Bosque και Αντσελότι, έχουν αποδείξει ότι
είναι δυνατό.
Μάλιστα, τα τελευταία τέσσερα Ευρωπαϊκά Κύπελλα των λευκών,
τα οποία κατέκτησαν στην πιο σύγχρονη εποχή του ποδόσφαιρου, ήρθαν πάντα με μια
Μαδρίτη που είχε αποτύχει στο πρωτάθλημα. Τέτοια ήταν η κατάρρευση, που σε
κανένα απ’αυτά δεν κατόρθωσε ούτε καν να τερματίσει δεύτερη. Δεν είχε σημασία
τίποτα, η Μαδρίτη έφτασε στο Champions League, σήκωσε τα μανίκια, κατέληξε θριαμβεύτρια και,
παρεμπιπτόντως, ξεχνώντας όλες τις δυστυχίες της.
«Η Μαδρίτη όχι μόνο είναι υποψήφια, είναι το φαβορί για το
Champions League, το ρόστερ είναι εξαιρετικό κι εδώ η τακτικότητα είναι
ουσιαστικά άχρηστη»
Ο Ζιντάν ξέρει τον τρόπο, επειδή έχει υποστεί στις σάρκες
του γκρίζες σεζόν, στις οποίες το φως ήρθε ακριβώς στο τέλος του δρόμου. Ο Γάλλος
έδωσε το τελικό χτύπημα στη Γλασκώβη, με τον Del Bosque στον πάγκο, έτσι ώστε η
Μαδρίτη να κερδίσει το ένατο. Στο δέκατο, ο προπονητής της Μαδρίτης ήταν στον
πάγκο, ακολουθώντας από κοντά τον Αντσελότι, βλέποντας πώς επιτυγχάνεται μια
τέτοια περίπλοκη εξίσωση.
Η ιστορία της Γλασκώβης, αυτή του ένατου Ευρωπαϊκού
Κυπέλλου, παρέμεινε ως η μεγαλύτερη συμβολή του Ζιντάν στην ιστορία της Μαδρίτης.
Οι λευκοί είχαν μείνει τρίτοι στο πρωτάθλημα, πίσω απ’τις Βαλένθια και
Ντεπορτίβο, και λίγο καλό θα μπορούσε να προμηνύει μια ομάδα που είχε να
αντιμετωπίσει την αγριότητα του Champions League. Κέρδισε τη Μπάγερν στα προημιτελικά,
τη Barcelona στα ημιτελικά στον τελικό τη Bayer Leverkusen, κόκορα στην Ευρώπη
εκείνων των ημερών.
Επιτυχία με μια έκρηξη 20 λεπτών
Ο César Sánchez, ο τερματοφύλακας εκείνης της ομάδας -μέχρι που
ο Κασίγιας μπήκε στον τελικό κι άλλαξε για πάντα τη βιογραφία του-, πιστεύει
ότι είναι ένα γενικό λάθος να πιστεύουμε ότι οι δύο διοργανώσεις σχετίζονται.
«Δεν είναι τυχαίο ότι στα τελευταία Champions League που κέρδισε
η Ρεάλ Μαδρίτης υπήρξαν φορές στις οποίες δεν ήταν σε θέση ούτε καν να πάρει
στο εισιτήριο για τη διοργάνωση μέσω του πρωταθλήματος», εξηγεί ο
τερματοφύλακας. «Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές διοργανώσεις, η μια
είναι της τακτικότητας και στην άλλη μπορείς να μείνεις έξω ή να πετύχεις με
μια έκρηξη 20 καλών λεπτών», λέει ο cacereño τερματοφύλακας.
Ο César πηγαίνει πιο μακριά, θεωρώντας ότι η Μαδρίτη
"εξακολουθεί να’ναι φαβορί για το Champions League, όχι μόνο μια υποψήφια,
αλλά φαβορί". «Το ρόστερ της είναι εξαιρετικό, και σ’αυτή την διοργάνωση η
τακτικότητα χρησιμεύει λίγο», λέει ο τερματοφύλακας.
Μπορείτε να σκεφτείτε ότι ο φόβος της αποτυχίας κινεί τους
παίκτες σ’αυτές τις καταστάσεις, αλλά οι παίκτες είναι φτιαγμένοι από άλλη
πάστα και συνηθίζουν να μετατρέπουν τις αδυναμίες σε αρετές. «Δεν έχεις
περισσότερο φόβο, καθόλου, το βάζεις σε θετική πτυχή, θα προσκολληθείς σε μια
μεγάλη επιτυχία, τη μεγαλύτερη, και ξέρεις ότι πηγαίνοντας καλά στην Ευρώπη εξαλείφεις
τις ευθύνες στα υπόλοιπα πράγματα», λέει ο Σάντσες.
«Δεν έχεις περισσότερο φόβο λόγω του ότι παίζεις τη σεζόν,
το βάζει σε θετική πτυχή και θα προσκολληθείς σε μια μεγάλη επιτυχία που θα
εξαλείψει τα άλλα»
Την ίδια κατάσταση με τον César έζησε κι ο Ιβάν Κάμπο στη
Μαδρίτη. Στην περίπτωσή του, η μεγάλη στιγμή ήταν το όγδοο, επίσης με τον Vicente
del Bosque στον πάγκο. "Χάσαμε ενάντια στην Racing και είπαμε αντίο στο πρωτάθλημα,
αλλά στη συνέχεια στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο τα πήγαμε καλά στο Old Trafford, στη Μπάγερν
Μονάχου και στον τελικό εναντίον της Βαλένθια. Είχαμε τύχη, γιατί σ’ένα τελικό πρέπει
να την έχεις πάντα" υπενθυμίζει ο αμυντικός.
Ο Ιβάν Κάμπο θυμάται κάτι που φαίνεται προφανές, αλλά
μερικές φορές ξεχνάμε: στη Μαδρίτη δεν αξίζουν ημίμετρα. «Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι
ολική απαίτηση, απ’τον πρόεδρο και το διοικητικό συμβούλιο, στους οπαδούς και στους
ίδιους τους παίκτες, όλα τα παιχνίδια πρέπει να τα κερδίσεις και δεν έχει
σημασία το να’χεις προβλήματα, πολλά προβλήματα», λέει ο λευκός αμυντικός.
"Έτσι σήμερα οι παίκτες γνωρίζουν ότι πρέπει να κερδίσουν τη Ρόμα, δεν θέλω
να φανταστώ τι μπορεί να συμβεί στο Μπερναμπέου αν αποτύχουν, έτσι πρέπει να βγουν
γνωρίζοντας ότι είναι σημαντικό για την οντότητα. Η Μαδρίτη συνήθως παίζει καλά
στην Ευρώπη όταν δεν τα πάει καλά στο πρωτάθλημα", αντικατοπτρίζει ο Ιβάν
Κάμπο.
Παιχνίδια ζωής ή θανάτου μπορεί να είναι ένα κίνητρο. Το
κατανόησε επίσης η Μαδρίτη του Αντσελότι, στην οποία ο Ζιντάν ήταν ο δεύτερος
προπονητής. Μια διπλή αναμέτρηση τους σήκωσε πάνω απ 'όλα εκείνο το έτος, εκείνη
που αντιμετώπισαν οι λευκοί εναντίον της Μπάγερν του Guardiola στα ημιτελικά.
Οι Βαυαροί πήγαν στο Μπερναμπέου, στο πρώτο σκέλος, ως ξεκάθαρο φαβορί. Μια
ομάδα εξοπλισμένη πολύ καλά, ικανή για τα πάντα και η οποία είχε κερδίσει το
τρόπαιο πριν από ένα χρόνο. Το πρώτο μέρος της στο Κολοσσαίο της Μαδρίτης ήταν
θαυμάσιο, μια φοβερή θύελλα για τη Μαδρίτη, αλλά χωρίς επιτυχία στο γκολ. Ναι το
βρήκε ο Μπενζεμά, που με ένα γκολ σε μια μεμονωμένη φάση τίναξε στο αέρα όλο το
σχεδιασμό του Καταλανού προπονητή για την διπλή αναμέτρηση.
«Ο Del Bosque προσπαθούσε οι αποστολές να’ταν σαν στο σπίτι μας,
το κλειδί είναι να’χεις ένα καλό σύνολο, που τα πάει καλά»
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, η Μαδρίτη στον επαναληπτικό του Μονάχου,
έκανε ένα απ’τα πιο πλήρη παιχνίδια στην ιστορία της. Εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη
της Μπάγερν για ανατροπή για να εξαπολύσει αντεπιθέσεις και φίμωσε μια ομάδα
που μόλις 15 ημέρες πριν έμοιαζε ανίκητη. Το 0-4 μπήκε αμέσως στον κατάλογο των
μεγάλων ευρωπαϊκών βραδιών. Ήταν μια απόδειξη οργής, η τελευταία αξίωση για την
ομάδα που στη συνέχεια, στον τελικό εναντίον της Ατλέτικο, γνώριζε επίσης ν’ανασυνταχθεί
μέχρι τη νίκη, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα.
Διαλεκτικό προφίλ
Ο Ζιντάν, στην πολύ επιτυχημένη καριέρα του ως αθλητής, έχει
παραδείγματα όλων των ειδών για να επιλύει κάθε είδους συνθήκες. Στη σημερινή
κατάσταση έχει τους καλύτερες καθρέφτες, τους δύο των τεχνικών -ο Heynckes
πέτυχε κάτι παρόμοιο- που έχουν καταφέρει να λύσουν αυτή τη δύσκολη εξίσωση.
Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο ανταποκρίνονται σ’ένα πολύ παρόμοιο προφίλ
τεχνικού, εκείνων που εμπιστεύονται τυφλά το ρόστερ τους και πιστεύουν ότι η
πρώτη ύλη του ποδοσφαίρου είναι οι ποδοσφαιριστές κι όχι όλα αυτά τα πράγματα που
περιτριγυρίζουν πρακτικά το άθλημα. Το έκαναν χωρίς τυμπανοκρουσίες, διεξάγοντας
το πιο λογικό σχέδιο, μερικές φορές επιτέθηκαν απλά. Δεν προσπάθησαν ποτέ να
επανεφεύρουν το ποδόσφαιρο πριν από κάθε διπλή αναμέτρηση, περιορίστηκαν στο να
κάνουν ό, τι έκαναν πάντα.
«Ο Vicente είναι πολύ καταδεκτικός με όλους κι αυτό που προσπαθούσε
ήταν οι αποστολές να’ταν σαν το σπίτι σου, καθόριζε τα γεύματα, τις βόλτες και
τις ώρες του ύπνου, αλλά πέρα απ’αυτά έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να
διατηρηθεί η ομαλότητα. Έχεις μια καθημερινή ρουτίνα, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις
και μπορείς να χαλαρώσεις, να παίξεις χαρτιά και να ξεκουραστείς. Είναι το πιο
ήρεμο πρόσωπο που είχα ως προπονητή, άλλοι δεν σε άφηναν να’σαι ήρεμος ούτε στο
δωμάτιό σου», εξηγεί ο Ιβάν Κάμπο για τον Del Bosque. Δεν έλειπε η αλχημεία για
την επίτευξη της επιτυχίας: "Το κλειδί είναι να έχεις ένα καλό σύνολο, να
τα πηγαίνουν όλοι καλά και να κάνουν το καθήκον τους".
Όταν ο Florentino Perez,
ο λευκός πρόεδρος, αποφάσισε να μην ανανεώσει τον Del Bosque αναζητώντας
κάτι πιο σύγχρονο, αντιμετώπισε την αντίθεση του λευκού ρόστερ. Μετά την
απόλυση του Αντσελότι, ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του δέκατου, διάφοροι
παίκτες έχουν δηλώσει ότι τους λείπει. Τον προπονητή-πατέρα, αυτό το είδος του
προπονητή που δημιουργεί οικογενειακή ατμόσφαιρα
και δεν επιβάλλεται φωνάζοντας, οι κερκίδες δεν το βλέπουν πάντα καλά και,
φυσικά, ούτε και τα επίσημα του Μπερναμπέου. Η ιστορία, ωστόσο, διδάσκει στον Ζιντάν
ότι το να πράξει έτσι μπορεί να’ναι μια καλή επιλογή για την επίτευξη των
στόχων. Η ομαλότητα ως αντίδοτο. Ο τρόπος που ξέρει ο Ζιντάν.
