Ο Luis Aragonés έδινε πάντα μεγάλη έμφαση στο θέμα.
"Υπάρχουν ωραίοι παίκτες και υπάρχουν καλοί παίκτες. Και σε σας τους
δημοσιογράφους αρέσουν πάντα περισσότερο οι πρώτοι απ’τους δεύτερους, αλλά δεν
είναι πάντα οι πιο όμορφοι, οι καλύτεροι". Θυμήθηκα τη φράση σε μια εκμάθηση
τις προάλλες με τον Jorge Valdano.
Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω απ’τον Isco και τον James και τη συμβολή τους στο συλλογικό παιχνίδι
της Ρεάλ Μαδρίτης. Καθένας με το ποδοσφαιρικό του στυλ και την έκφρασή του, Aragonés
και Valdano ήταν πάντα διδάκτορες στις αξιολογήσεις τους μ’ένα ξεκάθαρο μήνυμα.
Χάθηκα στην εξήγηση του ότι μέσα απ’την εξαιρετική ατομική
ποιότητα της τεχνικής και την εντυπωσιακή πλαστικότητα, Isco και James είναι δύο παίκτες ασταθείς που εμφανίζονται
κι εξαφανίζονται, που θέλουν τη μπάλα πάρα πολύ στα πόδια και λίγο στους χώρους
και οι οποίοι στερούνται διάρκειας στο παιχνίδι ... Τουλάχιστον όταν παίζουν ως
μέσοι, τη μόνη θέση στην οποία χωράνε στην λευκή 11άδα αν το BBC είναι σε τέλεια κατάσταση ... Κι ο Valdano ολοκλήρωσε τη θεωρία σε
λίγες λέξεις: "κάνουν φάσεις, περισσότερο από παιχνίδι".
Ακριβώς. Αυτό είναι το ερώτημα. Για να’σαι μέσος σ’οποιαδήποτε
ομάδα, και περισσότερο στη Ρεάλ Μαδρίτης που συνήθως παίρνει την πρωτοβουλία,
είναι απαραίτητο να κατανοείς το παιχνίδι. Πρέπει να κατασκευάζεις, να
διοχετεύεις στην περιοχή της δημιουργίας. Isco και James στερούνται, μέχρι στιγμής, αυτού του χαρίσματος. Προσπαθούν
να το αποκτήσουν, επειδή γνωρίζουν καλύτερα απ’τον καθένα ότι σ’αυτήν την
Μαδρίτη είναι δύσκολο να’ναι αδιαμφισβήτητα βασικοί εκεί όπου θα’ταν η ιδανική τους
θέση, του επιτελικού μέσου. Μεταξύ άλλων λόγων, επειδή με το BBC μπροστά δεν υπάρχει η θέση σύνδεσης
και φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε όταν λείπει ένας απ’αυτούς, όπως σ’αυτά τα τελευταία
παιχνίδια που λείπει ο Bale.
Ο James παίρνει τη θέση
του στη δεξιά πτέρυγα, όχι στο κέντρο.
Ο Αντσελότι κατάφερε να βελτιώσει αρκετά τον Isco ως μέσο,
αλλά έχει ακόμα να μάθει πράγματα. Αντισταθμίζει την έλλειψή του στα καθήκοντα της
περιοχής της δημιουργίας με μια μεγάλη σωματική ανάπτυξη. Τρέχει και τρέχει,
όντας σε μερικά παιχνίδια ο παίκτης με τα περισσότερα χιλιόμετρα στην ομάδα,
αλλά δεν εκτελεί πάντα καλά την κύρια αποστολή του: να δημιουργεί παιχνίδι.
Μερικές φορές κάνει έναν παραπάνω, ελιγμό, μια ντρίμπλα, ένα άγγιγμα. Ή μια
πρώτη πάσα. Μια επιτάχυνση. Ή ένα σουτ στο τέρμα.
Ο James
είναι περισσότερο εστιασμένος στις ατομικές του ενέργειες, δεν εμπλέκεται τόσο,
έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στο σουτ του αριστερού του κι έχει στο μυαλό του
το αντίπαλο τέρμα, αλλά δεν έχει τα πνευμόνια για τις κούρσες ενός μέσου. Έχει
περισσότερα για έναν επιθετικό παρά για έναν μέσο. Δηλαδή, είναι καθαρός
επιτελικός μέσος.
Στην Atletico φαίνεται μια παρόμοια περίπτωση: ο Óliver Torres. Στη Barça δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση επειδή
παίζει με αμυντικούς, μέσους κι επιθετικούς, ο καθένας στην φυσική του θέση. Με
το χρόνο και τις τακτικές και σωματικές απαιτήσεις οι τεχνίτες παίκτες και οι «στατικοί»
που εμπίπτουν στον ορισμό των «bonitos» τείνουν να εξαφανιστούν. Είναι μια
πραγματικότητα. Και η εξέταση των ρόστερ το αποδεικνύει.
Υπενθυμίζεται η συνέντευξη του Αρίγκο Σάκι (για τα σχόλιά του για το κέντρο της Ρεάλ κι αυτό της Μπάρτσα):
Κι επίσης τα σχόλια μου σ'αυτό το άρθρο:
