Το ισοζύγιο των τελευταίων πέντε προέδρων του κλαμπ
Το δηλητηριασμένο δώρο των Βασιλιάδων-Μάγων του
Florentino Perez στον Rafa Benitez ήταν η απόλυση. Είναι ήδη ο 10ος! Με 12
προπονητές, ο Santiago Bernabeu κέρδισε 32 τρόπαια
Στο αντίο του στη Μαδρίτη, δεν ξέρω αν ο Μπενίτεθ μίλησε για
την εκστρατεία που υπήρχε εναντίον του, εναντίον της ομάδας κι εναντίον του
προέδρου και, απ’την άλλη, ότι οι πληροφορίες χειραγωγούνται. Ο Μπενίτεθ θα
πρέπει να γνωρίζει ότι οι εννέα προκάτοχοί απολύθηκαν με τις κλωτσιές απ’τον
Florentino Perez. Κάποιοι, γιατί άρχισαν να μην του αρέσουν. Άλλοι, γιατί είχαν
αρχίσει να τον κουράζουν και, τελικά, επειδή κατά τη δεύτερη θητεία του, ο
σύλλογος επέδειξε τη νευρικότητα και την αστάθειά του. Φυσικά κι άλλοι
προπονητές έχουν απολυθεί σ’όλη την ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά απ’τον
Santiago Bernabeu, μέχρι τον Florentino Perez, με κανέναν πρόεδρο δεν
αφθονούσαν τόσο τα αίσχη ούτε ήθελε να μακαρίζεται η προεδρική εξουσία του. Πέντε πρόεδροι του
συλλόγου, για τους οποίους θα κάνω μια σύντομη περίληψη.
Τη 15η Σεπτεμβρίου
του 1943, μετά την παραίτηση του Antonio Santos Peralba, για το εχθρικό κλίμα
γύρω απ’το ιστορικό 11-1 με το οποίο η Ρεάλ Μαδρίτης είχε ισοπεδώσει τη
Barcelona στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ισπανίας, ανακοινώθηκε ο διορισμός του
Santiago Bernabéu ως πρόεδρος της Μαδρίτης. Πριν αναλάβει την προεδρία, υπήρξε παίκτης, εκπρόσωπος,
προπονητής και διοικητικός της Μαδρίτης. Κατά την πρώτη συνεδρίαση του
διοικητικού συμβουλίου του, ο νέος πρόεδρος είπε: «Κύριοι, χρειαζόμαστε ένα νέο
γήπεδο και θα το κάνουμε». Υπήρξαν διοικητικοί που περιέγραψαν ως τρέλα το
φιλόδοξο σχέδιο, αλλά ο Bernabeu ούτε καν πτοήθηκε απ’αυτά τα σχόλια και στις
14η Δεκεμβρίου του 1947 εγκαινίασε το Νέο Chamartín. Ένα γήπεδο που έγινε η
madridista υπερηφάνεια, ο φθόνος όλων των συλλόγων και «το εργοστάσιο» των
ονείρων.
Στη δεκαετία του '40 του εικοστού αιώνα μέχρι τα μέσα της
δεκαετίας του 50, μόνο δύο Κύπελλα Ισπανίας αποτελούσαν την πρώτη μικρή
συγκομιδή. Τη σεζόν 1953-1954, υπό την αριστοτεχνική καθοδήγηση του Αλφρέδο Ντι
Στέφανο, η Ρεάλ Μαδρίτης κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια 21 χρόνια αργότερα.
Ήταν η αρχή της εποχής του πιο χρυσού συλλόγου σ’όλο τον κόσμο. Ο Santiago
Bernabeu, με τις επιτυχημένες μεταγραφές του, τόσο εγχώριων όσο και ξένων
παικτών, κατάφερε να σχηματίσει μια σειρά ομάδων που έπαιζαν ένα ποδόσφαιρο
καθαρής φαντασίας. Επιπλέον, ο ανεπανάληπτος πρόεδρος ήταν ένας από τους
εμπνευστές της δημιουργίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Μέσα σε δέκα χρόνια,
απ’το 1954 έως το 1966, η Ρεάλ κατέκτησε εννέα τίτλους πρωταθλήματος (εκ των
οποίων πέντε συνεχόμενους), ένα Κύπελλο Ισπανίας, δύο Λάτιν Καπ, έξι Κύπελλα
Πρωταθλητριών (τα πέντε πρώτα συνεχόμενα) κι ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο. Τον
Απρίλιο του 1960 ανέλαβε την ομάδα ο Miguel Muñoz, ο οποίος είχε μόνο την
εμπειρία των δύο ετών με την Plus Ultra. Στις 14 σεζόν του ως προπονητής
έφτιαξε ένα αξιοζήλευτο παλμαρέ.
Στις 13 Ιανουαρίου του 1974, μετά την ήττα της Μαδρίτης
εντός έδρας απ’την Castellon με 2-0 ο Muñoz υπέβαλε την παραίτησή κι έγινε
αποδεκτή απ’τον Santiago Bernabeu. Έφυγε αφήνοντας πίσω του ακόμα έξι τρόπαια:
τέσσερα πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Ισπανίας. Ο Μπερναμπέου αποχαιρέτησε τον
πολυνίκη τεχνικό μ’αυτά τα λόγια: «Δεν μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους να
υποφέρουν κι ο Miguel Muñoz υπέφερε εδώ και πολύ καιρό. Δεν χρειάζονταν παρά να
δω την εμφάνισή του και, ως εκ τούτου, δεν είχα άλλη επιλογή απ’το να αποδεχθώ
την παραίτησή του. Δεν θα μπορούσε να διαρκέσει, αλλά μας αφήνει μια ανεξίτηλη
ανάμνηση». Αντικαταστάθηκε απ’τον Luis Molowny, ο οποίος οδήγησε τη Μαδρίτη
στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ισπανίας το 1974.
Ο νέος προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης θα ήταν ο Μαυροβούνιος
Miljan Miljanic. Στις δύο πρώτες του σεζόν κέρδισε δύο πρωταθλήματα κι ένα
Κύπελλο Ισπανίας. Στην τρίτη, του 1976 - 1977, απέτυχε παταγωδώς. Στη Liga
τερμάτισε ένατος. Στο Κύπελλο αποκλείστηκε απ’την Hércules στον πρώτο γύρο και
στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, η Μπριζ τον απέκλεισε στους 16. Το αρνητικό ισοζύγιο του
Miljanic σήμαινε ότι η Ρεάλ Μαδρίτης, για πρώτη φορά στην ιστορία της, δεν θα
συμμετείχε σε καμία ευρωπαϊκή διοργάνωση. Παρά την καταστροφή, ο Bernabeu
συνέχισε με τον Μαυροβούνιο, αλλά στο πρώτο παιχνίδι πρωταθλήματος της σεζόν
1977-78, αφού έχει χάσει στην έδρα της Σαλαμάνκα με 2-1, του ανακοίνωσε την
απόλυσή του. Ο Luis Molowny, ο οποίος έκανε τις θαυμαστές μεταβάσεις, ανέλαβε
και πάλι τα ηνία της ομάδας και δύο νέα πρωταθλήματα κατέληξαν στην Αίθουσα
Τροπαίων του συλλόγου.
Στις 2 Ιούνη του 1978 ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου πέθανε. Στα
σχεδόν 35 χρόνια της θητείας του άφησε αυτήν την αναμφισβήτητη κληρονομιά: 32
τίτλους, σε συνδυασμό εγχώριων και διεθνών. Στα χρόνια αυτά είχε 12 τεχνικούς:
Ramón Encinas, Pablo Hernández Coronado, Jacinto Quincoces, Baltasar Albéniz,
M. A. Keeping, Héctor Scarone, Juan Antonio Ipiña, Enrique Fernández, José
Villalonga, Luis Carniglia, Manuel Fleitas Solich, Miguel Muñoz, Luis Molowny
και Miljan Miljanic. Στα μέσα της δεκαετίας του '70, ο Santiago Bernabeu πρόφερε αυτές τις αθάνατες
φράσεις: "Το ότι η Ρεάλ Μαδρίτης δεν χρειάστηκε να καταφύγει σε
εκατομμυριούχους και πολιτικούς είναι το καλύτερο παράδειγμα της δύναμής
της". "Τα μέλη μου ζητούν: δαπανήστε τα εκατομμύριά σας! Ποια
εκατομμύρια, αν οι φόροι μας πνίξουν; Δεν θα πληρώσουμε δέκα εκατομμύρια για
μια μετριότητα". "Το μέλος οφείλει να θαυμάζει και η ομάδα να του
κάνει χαρούμενη τη ζωή με καλό ποδόσφαιρο και θέαμα." "Αν ήμουν ένας ιερέας
θα ευλογούσα όλους τους οπαδούς που θα πάνε στο ποδόσφαιρο". "Είμαι
ανεξάρτητος γιατί δεν έχω επιχειρήσεις. Μόνο μια μικρή σύνταξη και κάποια
εισοδήματα".
Πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα τη δεκαετία του 80
Ο Luis de Carlos διαδέχθηκε τον θρυλικό πρόεδρο και
προσέλαβε τον Σέρβο προπονητή Vujadin Boskov, ο οποίος κέρδισε ένα πρωτάθλημα
κι ένα Κύπελλο στα σχεδόν τρία χρόνια που κατεύθυνε το λευκό σύνολο. Σ’αυτά τα
δύο τρόπαια προστέθηκε η απονομή του τίτλου του «France Football» στη Μαδρίτη,
ως την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη το 1980. Ο Boskov απολύθηκε τον Μάρτη του
1982, κι αντικαταστάθηκε απ’τον Molowny, ο οποίος κέρδισε το Κύπελλο εκείνη τη
χρονιά.
Με το βλέμμα στραμμένο προς τις εκλογές, ο Luis De Carlos
στράφηκε προς τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο, τον madridista μύθο ο οποίος είχε
αποχωρήσει απ’τον σύλλογο το 1964. Κατά το πρώτο έτος του, η Μαδρίτη ήταν
δευτεραθλήτρια στις πέντε διοργανώσεις που συμμετείχε. Στο δεύτερο, ο Ντι
Στέφανο έφυγε χωρίς να πανηγυρίσει κάποιον τίτλο. Αντικαταστάθηκε απ’τον
Amancio, ο οποίος έμεινε μόλις δέκα μήνες. Επέστρεψε και πάλι ο Luis Molowny, ο
οποίος μετατρέπονταν σ’ένα φυλαχτό κάθε φορά που επέστρεφε στον πάγκο, κι έσωσε
τη σεζόν του 1984-1985 κερδίζοντας το πρώτο Κύπελλο UEFA. Με αυτό το ευρωπαϊκό
παράσημο, συν ένα πρωτάθλημα και δύο τίτλους Copa del Rey, τίτλους που έφεραν
τέσσερις προπονητές, ο De Carlos άφησε την προεδρία. Ο Ramón Mendoza, μετά τη
νίκη του στις εκλογές του 1985, ήταν ο νέος πρόεδρος, με τον οποίο ξεκίνησε μια
νέα εποχή.
Ο Luis Molowny παρέμεινε στο τιμόνι της ομάδας, κερδίζοντας
ένα πρωτάθλημα, ένα Λιγκ Καπ κι ένα Κύπελλο UEFA. Η πρώτη πενταετία του Μεντόθα
ήταν αποθεωτική. Προσέλαβε τον Ολλανδό Leo Beenhakker και υπό την καθοδήγηση
του, έκλεισε την τριετή εποχή του στη Μαδρίτη με τρεις τίτλους πρωταθλήματος,
ένα Copa del Rey κι ένα Supercopa Ισπανίας. Σ’αυτούς τους θριάμβους προστέθηκε
ο Ουαλός John Toshack, ο οποίος τη σεζόν 1989 - 90 κατέκτησε άλλο ένα
πρωτάθλημα, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ που άφησαν οι «ιερές αγελάδες» μεταξύ του
1960 και του 1964. Δηλαδή πέντε συνεχόμενα τρόπαια πρωταθλήματος, ένα ρεκόρ που
κρατάει μέχρι σήμερα στην Πριμέρα.
Το 7ο και 8ο
Ο Ραμόν Μεντόθα μάρανε τις επιτυχίες όπως τα τριαντάφυλλα το
φθινόπωρο. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 90 απ’τη Μαδρίτη πέρασαν επτά
προπονητές. Δηλαδή: το δίδυμο Ντι Στέφανο-Καμάτσο, που κατέκτησε ένα Σούπερ Καπ
Ισπανίας. Ο Ramón Grosso (δέκα μέρες), ο Ράντομιρ Άντιτς (δέκα μήνες), ο Leo
Beenhakker (πέντε μήνες), ο Benito Floro (μια σεζόν, στην οποία κέρδισε ένα
Κύπελλο κι ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας), ο Vicente del Bosque (τέσσερις μήνες) κι ο
Jorge Valdano , που κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 1994-1995. Μήνες
αργότερα, στις 20 Νοεμβρίου του 1995, ο Mendoza παραιτήθηκε. Την επόμενη μέρα ο
Lorenzo Sanz άρχισε να προεδρεύει. Απέλυσε τον Valdano ενάμισι μήνα μετά την
έλευση στην προεδρία και, μετά από μερικές μέρες με τον Vicente del Bosque στον
πάγκο, έφερε τον Arsenio Iglesias, με τον οποίο η ομάδα πέρασε περισσότερη
θλίψη παρά δόξα στους οκτώ μήνες που ήταν προπονητής.
Με το βλέμμα στην επόμενη σεζόν, παρουσίασε τον Φάμπιο
Καπέλο, ο οποίος στη μοναδική του σεζόν στέφθηκε ως πρωταθλητής. Ο Ιταλός αντικαταστάθηκε
απ’τον Jupp Heynckes, που την μόνη σεζόν που δούλεψε στη Μαδρίτη κέρδισε το
πολυπόθητο Ευρωπαϊκό Κύπελλο 32 χρόνια μετά κι ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας. Ο
Γερμανός προπονητής αντικαταστάθηκε απ’τον Jose Antonio Camacho, που δεν έφτασε
καν να βάλει τις φόρμες λόγω των έντονων διαφωνιών που είχε με τον Juan Onieva,
τον οικονομικό αντιπρόεδρο. Πάνω στην ανάγκη, ο Sanz προσέλαβε τον Guus
Hiddink, ο οποίος παρέμεινε στο πόστο μόνο έξι μήνες, στους οποίους σήκωσε το
Διηπειρωτικό Κύπελλο. Μετά επέστρεψε ο John Toshack, ο οποίος αποχώρησε απ’το
πόστο τον Νοέμβριο του 1999 με την διαμάχη που υπήρξε. Από εκείνο το φθινόπωρο,
ο Vicente del Bosque ήταν ο άνθρωπος ο οποίος επέστρεψε την ευφορία στους
madridista οπαδούς με την κατάκτηση του όγδοου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Ένα έτος θριαμβευτικό, το 2000, κατά το οποίο ο Lorenzo Sanz
βρέθηκε προ εκπλήξεως στις εκλογές απ’το μόνο ανταγωνιστή του, τον Florentino
Pérez. Στην Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε η «Αυτού Υψηλότης», όπως τον προσδιόρισε ο
Emilio Butragueño κάποτε. Ένας πρόεδρος που έλαβε μια υπέροχη κληρονομιά
απ’τους προκάτοχούς του, ειδικά απ’τον Santiago Bernabeu, και είχε την τιμή,
μετά από μόλις πέντε μήνες στη θητεία του, να λάβει απ’τα χέρια του Μπλάτερ,
μαζί με τον Alfredo Di Stefano, το τρόπαιο του καλύτερου συλλόγου του 20ου αιώνα, που χορήγησε η FIFA. Μ’ένα
μελιστάλακτο χαμόγελο, πόζαρε με το βραβείο, σα να ήταν ένας απ’τους
αρχιτέκτονες αυτής της τόσο σημαντικής διάκρισης.
Del Bosque, στο δρόμο μετά από έξι τίτλους
Ο νεοφερμένος ηγέτης διατήρησε τον Del Bosque, με τον οποίο
η λευκή ομάδα κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας, ένα
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ένα Τσάμπιονς Λιγκ κι ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο. Έξι
τίτλοι σε τρεις σεζόν, τους οποίους ο πρόεδρος δεν εκτίμησε, καθώς δεν υπήρξε
κάποια δικαιολογία για την απόλυση του salmantino προπονητής μέσα σ’ένα
διάδρομο του συλλόγου. Κατά τα επόμενα τρία χρόνια, μέχρι που έφυγε απ’την
προεδρία τον Φεβρουάριο του 2006, ο επιφανής πρόεδρος είχε αυτούς τους πέντε
τεχνικούς: Carlos Queiroz, José Antonio Camacho, Mariano García Remón,
Wanderelei Luxemburgo και Juan Ramón López Caro, που περικόπηκαν απ’τον αυταρχικό
ηγέτη.
Στις εκλογές του 2006, έγινε πρόεδρος ο Ραμόν Καλντερόν. Στα
δυόμισι χρόνια της θητείας του, η Μαδρίτη πήρε τρεις τίτλους: ένα πρωτάθλημα,
με τον Φάμπιο Καπέλο, κι ένα άλλο, με τον
Μπερντ Σούστερ, με τον οποίο κατέκτησε επίσης ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας.
Χωρίς να γίνουν νέες εκλογές, ο Florentino επέστρεψε στην εξουσία. Προσέλαβε
τον Manuel Pellegrini, του οποίου τα αποτελέσματα και οι έντονες προστριβές με
τον πρόεδρο οδήγησαν σε μια αλλαγή. Ήρθε ο αμφιλεγόμενος Ζοζέ Μουρίνιο, ο
οποίος μέσα σε τρία χρόνια κατέκτησε τρεις τίτλους, ένα Κύπελλο Ισπανίας ένα
πρωτάθλημα κι ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας. Οι διαφορές με τον πρόεδρο του συλλόγου
και με κάποιους ποδοσφαιριστές οδήγησαν τον Μουρίνιο στην έξοδο. Την κενή θέση
του Πορτογάλου πήρε ο Carlo Ancelotti, ο οποίος άφησε τέσσερις ακόμα τίτλους
στην Αίθουσα Τροπαίων: ένα Κύπελλο Ισπανίας, ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο, ένα Ευρωπαϊκό
Σούπερ Καπ κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.
Στη διάρκεια των δύο θητειών του, η πρώτη το 2000-2006 και η
δεύτερη απ’το 2009 ως σήμερα, ο Florentino Perez έχει σπάσει ένα ρεκόρ. Όχι
μόνο προσέλαβε 10 προπονητές, συμπεριλαμβανομένου του απολυμένου Ράφα Μπενίτεθ,
αλλά στους λογαριασμούς του συλλόγου φιγουράρουν οι σπατάλες που έχει κάνει
μέχρι τώρα, τόσο κατά την πρόσληψη τεχνικών όσο και κατά τις μεταγραφές
παικτών. Επιπλέον, κατά τις τελευταίες έξι σεζόν, η Barcelona κέρδισε 22 τίτλους
(μ’ένα τρεμπλ τη σεζόν 2014-15), ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε μόλις 7 στον
ίδιο διάστημα. Ζήστε για να δείτε!