Ανάλυση των δυνατοτήτων της Ρεάλ Μαδρίτης
Ο Ζιντάν είπε στην παρουσίασή του ότι θέλει η Μαδρίτη να
παίζει ωραία. Αλλά έχει τις δυνατότητες για να το κάνει; Θα αναλύσουμε αυτό που
την έχει εμποδίσει μέχρι τώρα και τι πρέπει να κάνει για να το πετύχει
"Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα σημαντικό εδώ, βλέπετε όμορφο
ποδόσφαιρο, και θα μείνω σε αυτή τη γραμμή. Ποδόσφαιρο επιθετικό και
ισορροπημένο ... Πάμε να δουλέψουμε γι'αυτό." Αυτό ήταν το ποδοσφαιρικό δόγμα
που ο πρόσφερε ο Ζινεντίν Ζιντάν ως εφικτό γι’αυτήν που είναι ήδη η ομάδα του.
Είναι η μια κάπως τετριμμένη ομιλία του κάθε νέου προπονητή, ο οποίος αρχίζει
την προπόνηση. Όλοι ελπίζουν να ευχαριστήσουν το κοινό τους, καλωσορίζοντάς το
μ’ανοιχτές αγκάλες, αλλά η μετατροπή εν μέρει των ιδεών σε ποιοτικά αποτελέσματα
δεν είναι εύκολη. Μερικοί το λένε για να κερδίσουν την αγάπη των οπαδών απ’την
αρχή, χωρίς να γνωρίζουν αν στο ρόστερ υπάρχουν αρκετές δυνατότητες για να το
πραγματοποιήσουν. Σ’αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε κατά πόσο ο Ζιντάν
έχει τις πρώτες ύλες που απαιτούνται για να αναπτύξει την ποδοσφαιρική του ιδέα.
Ο Αντσελότι και το καλό παιχνίδι
Η τελευταία φορά που η Ρεάλ Μαδρίτης έπαιξε καλά και, το
σημαντικότερο, κερδίζοντας όπως συνηθίζει, ήταν λίγο περισσότερο από ένα χρόνο
πριν, όταν η ομάδα έτρεχε εκείνο το σερί των 22 συνεχόμενων νικών που έσπασε σχεδόν
όλα τα ρεκόρ και που, στο μεταξύ, οδήγησε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Συλλόγων. Τώρα, μετά από καιρό, το έμβλημα της καλύτερης ομάδας του κόσμου, κοσμεί τη φανέλα της Μπάρτσα, του μεγάλου
αντιπάλου. Αλλά σ’εκείνους τους μήνες μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου, η
Μαδρίτη συσσώρευσε πολλά παιχνίδια σε υψηλό ή πολύ υψηλό επίπεδο. Τόσο ψηλά
έφτασε η ευφορία που προκάλεσε το παιχνίδι των λεύκων που υπήρξαν πολλοί
ειδικοί που αναρωτήθηκαν αν είχαμε να κάνουμε με την καλύτερη Μαδρίτη στην
ιστορία.
Μέσα απ’τα επόμενα αποτελέσματα διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν
έτσι, ούτε καν κοντά. Φυσικά, υπήρξαν κάποιοι υλικοί λόγοι για τους οποίους η
ομάδα που φαίνονταν ανίκητη, κατέρρευσε ξαφνικά φτάνοντας να χάσει με 4-0 στο
Καλντερόν και να πει αντίο σ’όλες τις διοργανώσεις που έπαιζε. Το πρώτο και πιο
βασικό είναι ότι ο Luka Modric τραυματίστηκε σοβαρά. Κι αυτός ο τραυματισμός
σήμαινε την κατάρρευση του χάρτινου πύργου του Αντσελότι, πολύ πιο ασθενέστερου
από ότι έδειχναν οι εμφανίσεις του. Χωρίς τον Κροάτη, τη θέση του πήρε γενικά ο
Isco Alarcón, ο οποίος παρά το γεγονός ότι είναι ένας ωραίος μέσος, δεν έχει
την ίδια τακτική ευαισθησία με την οποία ξεδιπλώνεται φυσιολογικά ο Modric.
Ως εκ τούτου, τρεις παίκτες ενώθηκαν μαζί στο κέντρο, μεταξύ
των οποίων μόνο ο Kroos ήταν ένας καθαρός μέσος, δηλαδή, γνωρίζει τις
υποχρεώσεις της θέσης, να μαρκάρει και να οργανώνει όπως απαιτεί η περιοχή του,
κι έχοντας πάντα υπόψη ότι δεν είναι πολύ επιδέξιος γι’αυτό. Ο Γερμανός ποτέ
πριν στην καριέρα του δεν είχε παίξει στη θέση του 6αριού μόνος, χωρίς ένα
συμπαίκτη στο πλάι του με πιο αμυντικό προφίλ. Στη Μπάγερν, όταν έπαιζε εκεί,
το έκανε στο πλάι των Javi Martinez, Schweinsteiger ή Tymoshchuk κι ως εκ
τούτου, είχε ένα πιο δημιουργικό ρόλο απ’ότι ανασταλτικό. Όσο άντεχε το σώμα
του και του επέτρεπε ο Modric να αποφεύγει τις τακτικές ελλείψεις του, η Ρεάλ
Μαδρίτης έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια, ακόμη υψηλότερο κατά
καιρούς απ’το merengue παιχνίδι στο δέκατο Champions League. Χωρίς τον Modric, διαπιστώθηκε σε
σύγκριση (άδικη, αλλά αναπόφευκτη) με τον Xabi Alonso, ότι ήταν αρκετά μόνος.
Η αποσύνδεση με τον Μπενίτεθ
Αυτός ο φανταστικός συνδυασμός μεταξύ των Modric και Kroos, επέτρεψε
στον James λίγη περισσότερη ελευθερία, αν και η συμμετοχή του ήταν αναμφισβήτητη
με τον Αντσελότι. Αυτό δεν έχει συμβεί καθόλου με τον Μπενίτεθ, με τον οποίο
δεν είχε συνδεθεί σε οποιαδήποτε στιγμή, καθώς κι αρκετά μέλη της τρέχουσας
ομάδας, συμπεριλαμβανομένου του Isco. Γιατί δεν λειτούργησε κανείς απ’τους δύο
με τον Μπενίτεθ; Το σύστημα της ομάδας είναι πραγματικά επικίνδυνο. Ελλείψει
του 6αριού (και υποθέτοντας ότι ο Casemiro θα χρησιμοποιούνταν σποραδικά, όπως κι
έγινε), η συμμετοχή των υπόλοιπων παικτών ήταν απαραίτητη. Αλλά η σχέση με τον
προπονητή δεν ήταν καλή κι αυτό, αναπόφευκτα, πέρασε στο γήπεδο. Με τον
Αντσελότι μπορούσαμε να δούμε τον James ή τον Isco να πηγαίνει χωρίς δισταγμό
να πιέσει έναν αντίπαλο με επιθετικότητα για να κλέψει τη μπάλα. Αυτό με τον Μπενίτεθ
συνέβαινε με το σταγονόμετρο.
Λάβετε υπόψη ότι αυτό οφείλεται επίσης σε μια λεπτομέρεια
που μόνο στην πρώτη σεζόν του Αντσελότι είχε λυθεί: η ανοχή στην άρνηση των τριών
παικτών στην επίθεση, να συμμετάσχουν σ’όλο το παιχνίδι και στον τομέα της
άμυνας. Ο Ζιντάν ήδη δήλωσε ότι σκοπεύει να παίξει με τους Κριστιάνο, Μπενζεμά
και Μπέιλ, και είναι ο λόγος που αναγκαστήκαμε να αναλύσουμε ένα κέντρο με μόνο
τρεις παίκτες.
Αν δεν μετακινούνται οι τρεις στην επίθεση...
Μια απ’τις πιο θετικές εκδοχές της Μαδρίτης του Αντσελότι ήταν
ότι έπαιζε με σύστημα 4-4-2 κατά τη διάρκεια της αποφασιστικής φάσης της σεζόν.
Ο τραυματισμός του Cristiano έκανε τον Ιταλό να βάλει τον Isco μαζί με τους Xabi
Alonso, Modric και Ντι Μαρία, το οποίο του επέτρεψε να’χει μια μεσαία γραμμή με
τέσσερις παίκτες, μερικές φορές πέντε, όταν ο Μπέιλ γυρνούσε επίσης, το οποίο
επέτρεψε ένα σταθερό συνειρμικό παιχνίδι, σταθερότητα στην άμυνα κι επικινδυνότητα
μπροστά. Με την επιστροφή του Πορτογάλου, το σύστημα δεν άλλαξε, αλλά ο Μπέιλ παρέμεινε
στην πλευρά στο ύψος του κέντρου. Έτσι κέρδισαν με
0-4 μέσα στη Μπάγερν.
Αλλά αυτό το σύστημα δεν μπόρεσε να το παρατάξει ξανά ο
Αντσελότι το επόμενο έτος, ιδιαίτερα για το όχι του Μπέιλ να παίξει τόσο πολύ
στην πλευρά και μακριά απ’την περιοχή. Και ούτε ο Μπενίτεθ το τόλμησε. Το μόνο
που πέτυχε για ένα διάστημα ήταν να φέρει στο κέντρο τον Ουαλό σ’ένα θεωρητικό 4-3-1-2,
αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Όπως δεν λειτούργησε ο Cristiano στο «9», στα
τελευταία παιχνίδια, επέστρεψε στην επίθεση των τριών, με τον Ρονάλντο στ’αριστερά
και τον Μπέιλ στα δεξιά, και μαζί μ’αυτό ήρθε και η αμυντική αποσύνδεση των
τριών.
Συμπεράσματα
«Όλοι οι παίκτες, απ’τον πρώτο έως τον τελευταίο, θα πρέπει
να είναι μαζί, τόσο σε άμυνα όσο και σε δημιουργία»
Μετά από όλα όσα είδαμε στην προηγούμενη ανάλυση, η υπόθεση πάει
εκεί: η Μαδρίτη του Ζιντάν μπορεί να παίξει καλά, μόνο εάν όλοι οι παίκτες, απ’τον
πρώτο έως τον τελευταίο, πάνε ενιαία τόσο σε άμυνα όσο και σε δημιουργία.
Δηλαδή, όταν πρόκειται να πιέσουν για να κλέψουν τη μπάλα, να μην ξεκινούν
απ’τη μεσαία γραμμή, αλλά απ’τους αντίπαλους στόπερ με τους επιθετικούς και, όταν
έχουν την κατοχή της μπάλας, μέσω των κατάλληλων κινήσεων να δημιουργούν χώρους
για την σφαιρική κυκλοφορία. Πάμε, οι τρεις της επίθεσης δεν πρέπει να
αποσυνδέονται σε καμία στιγμή και πρέπει να συμμετέχουν σ’όλα όσα συμβαίνουν
στο γήπεδο κι όχι μόνο όταν πρόκειται να σουτάρουν για γκολ.
Αυτό πρέπει να επιτευχθεί μέσω τακτικής δουλειάς στις θέσεις
που θα πρέπει να αναπτυχθούν απ’τον προπονητή, με την πολύτιμη βοήθεια του
David Bettoni, του αχώριστου συντρόφου του Ζιντάν. Η δουλειά αυτή χρειάζεται,
λογικά, χρόνο και πολλές προπονήσεις. Ο Ζιντάν πρέπει να κάνει τον Kroos (τον
οποίο, μαζί με τον Modric, πρέπει να ξεκουράζει συχνά, για να’χει μια δεύτερη
γραμμή με τους Κόβασιτς και Casemiro) όταν βγάζει τη μπάλα από πίσω, να’χει
πάντα μία ή δύο ξεκάθαρες επιλογές για να πασάρει, μέσα απ’την τοποθέτηση των συμπαικτών
του γύρω του, είτε στα πέντε είτε στα τριάντα μέτρα. Στην Castilla, το παιχνίδι
των παιδιών, ειδικά φέτος, έχει χαρακτηριστεί απ’την καλή διαχείριση της
μπάλας, απ’τη συμμετοχή όλων και, βέβαια, απ’την ταχύτητα στις επιθέσεις. Γιατί
όταν μιλάμε για καλό παιχνίδι, δεν σημαίνει να σκεφτόμαστε πάντα τι έχουν κάνει
οι ομάδες των Guardiola και Λουίς Ενρίκε σ’αυτά τα χρόνια, μπορείς επίσης να
παίξεις πολύ καλά έχοντας ταχύτητα εκτέλεσης.
Αλλά εκτός από την δουλειά στις προπονήσεις, είναι
απαραίτητο να αποδείξει επίσης ο Ζιντάν, την ικανότητά του να διαχειρίζεται τον
εγωισμό αστέρων όπως οι Κριστιάνο Ρονάλντο και Gareth Bale, που δεν είναι πάντα
πρόθυμοι να συνεισφέρουν σε ορισμένες δουλειές που θεωρούν ότι προορίζονται για
τους άλλους. Δηλαδή, είναι σαφής η ανάγκη μιας βαθιάς ψυχολογικής εργασίας απ’τον
Γάλλο. Με τη σειρά του, θα πρέπει να αποφύγει την βιασύνη του Sergio Ramos από
πίσω και να πετύχει οι Carvajal, Isco και James ν’ανακτήσουν την αυτοπεποίθηση
και την προσκόλληση που είχαν χάσει με τον Μπενίτεθ. Να κάνει τον Jesé να μην
αισθάνεται ασήμαντος και να διατηρήσει ζωντανή την καλή στιγμή του Lucas. Και
θα μπορούσε να πετύχει... Αυτό που είναι σαφές είναι ότι, αν ο Ancelotti
μπόρεσε να κάνει τη Μαδρίτη να παίζει πολύ καλά και να νικάει σχεδόν πάντα, μπορεί
να το κάνει κι ο Ζιντάν. Αλλά όπως λέει ο «παππούς» (έτσι αποκαλούν οι παίκτες
τον Πέρεθ), «θα πρέπει να τον αφήσουμε να δουλέψει».
