Κάθε φορά που μια περίπτωση σαν αυτή σιγοβράζει, προπόνηση
με την προπόνηση, παιχνίδι με το παιχνίδι, προκύπτουν οι καταστροφολόγοι.
"Θέλουν να τον διώξουν, δεν τρέχουν. Δεν θα κάνει Χριστούγεννα".
Φθάνοντας στη στιγμή, κάνω πάντα την ίδια ερώτηση και εδώ
και 40 χρόνια δεν έχω βρει πειστική απάντηση. Είναι αλήθεια ότι οι παίκτες διώχνουν
τους προπονητές; Έχουν τόση δύναμη και τόσο κακό αίμα; Είναι σε θέση να μην
κερδίσουν ένα παιχνίδι, να εκτεθούν σε σοβαρότατες επικρίσεις, να ρισκάρουν το
κύρος και τα χρήματά τους για να μην δουν το αφεντικό τους τον επόμενο αγώνα
στον πάγκο;
Όπου υπάρχουν ερωτήσεις, ακούγονται απαντήσεις. "Στον
Μπενίτεθ θα συμβεί ό, τι και στον Μουρίνιο. Τα αστέρια δεν τον θέλουν, τους
κάνει να δουλεύουν". Όχι. Δεν μπορεί να συμβαίνει. Πώς θα είναι οι παίκτες
γενικά κακοί θέλοντας το κακό του προπονητή τους, κάτι που είναι το δικό τους κακό,
επειδή δεν πληρούν τις υποχρεώσεις τους;
Τα πράγματα έχουν διαδοχή και οι αμφιβολίες αυξάνονται. Ψάχνουν
άλλοθι. Ο Μουρίνιο λέει ότι τον έχουν προδώσει και το να θέλουν οι παίκτες της Τσέλσι
την απόλυσή του είναι κάτι σχεδόν κατανοητό. Δεν έχει αφήσει ούτε έναν ζωντανό
κατά τους τελευταίους μήνες. Τους κατηγόρησε όλους για τις διαδοχικές ήττες, εκτός
απ’τον εαυτό του. Αλλά τον μισούσαν τόσο πολύ έτσι ώστε να χάσουν εννέα παιχνίδια
και να φέρουν τρεις ισοπαλίες στα 16 παιχνίδια μέχρι στιγμής στην Premier;
Μπορείτε να δείτε το πρώτο ημίχρονο της Βιγιαρεάλ και να
σκεφτείτε αν ο πυρήνας των αποδυτηρίων δεν θέλει να διώξει τον Μπενίτεθ, ή τουλάχιστον
ότι θέλει να τον φέρει στο χείλος του γκρεμού για να δει αν θα φυσήξει αέρας.
Αυτό που δεν είναι πλήρως κατανοητό, τότε, είναι γιατί στο δεύτερο ημίχρονο
βγήκαν με στόχο να προσεγγίσουν την άκρη του φαραγγιού και να επιστρέψουν στον
πάγκο τον προπονητή τους, αν και δεν το πέτυχαν. Εδώ είναι ακόμα ο άνθρωπος. Ένα
βήμα απ’το κενό, αλλά όμως υποστηρίζεται.
Ίσως είναι μια άγνωστη τακτική που αποτελείται απ’το να τον πάνε
μέχρι την άκρη του γκρεμού και να τον φέρουν πίσω, με την ελπίδα ότι κάποια
μέρα θα πέσει. Έτσι, οι παίκτες πείθουν τους εαυτούς τους ότι δεν είναι οι
δράστες κι ότι η ενοχή πρέπει να αποδοθεί σε κακή τύχη. Ότι το σχοινί πάντα
σπάει στην ασθενέστερη πλευρά, επειδή είναι ευκολότερο να φύγει ένας παρά 20.
Οι παίκτες είναι σαν τον Μουρίνιο. Ή ο Μουρίνιο είναι σαν τους
παίκτες. Κι ας μην ξεχνάμε τους προέδρους. Του πριν και του τώρα. Αυτοί, όλοι, ποτέ
δεν φταίνε. Εδώ μπορείτε πάντα να κατηγορήσετε τον προπονητή ή το πεζοδρόμιο.
