Ένα άρθρο του Santiago Segurol, διευθυντή της Marca
Δεν υπάρχουν αρκετά ντεσιμπέλ για να καλύψουν την ηχώ των
καταστροφικών αποδόσεων της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπαρτσελόνα. Κανένας δεν
περίμενε μια νίκη, αλλά σχεδόν όλος ο madridismo φοβόταν την ήττα, με ή χωρίς τον
Leo Messi στις
τάξεις της Barca. Τα τελευταία παιχνίδια ήταν τόσο απογοητευτικά που η
αποθάρρυνση είχε καταλάβει τους οπαδούς, οι οποίοι όλο ένα και περισσότερο προβληματίζονταν
απ’τα περίεργα σήματα που προέρχονταν απ’το σύλλογο και την ομάδα. Για πρώτη
φορά απ’το 2006, το Santiago Bernabeu
ζήτησε την παραίτηση του Florentino Perez.
Δεν καταράστηκε τον προπονητή. Μέχρι τώρα, ο Ράφα Μπενίτεθ έχει ερμηνευθεί
περισσότερο ως ένα αποτέλεσμα του προέδρου, ο οποίος θεωρείται ο υπεύθυνος για
τη σημερινή κρίση.
Ο madridismo δεν κατάλαβε τους πραγματικούς λόγους για την
απόλυση του Αντσελότι. Δεν εξηγήθηκαν ποτέ καλά. Είναι αλήθεια ότι η ομάδα τελείωσε
άτιτλη τη σεζόν, αλλά στο Μπερναμπέου δεν υπήρχε κατακραυγή κατά του Ιταλού
προπονητή. Δεν απαιτήθηκε η απόλυσή του. Η θλιβερή πραγματικότητα της σημερινής
Ρεάλ Μαδρίτης κάνει ακόμη πιο ανεξήγητη την αποχώρηση του Αντσελότι. Η ομάδα, η
οποία έχει ένα ρόστερ πολύ πιο ανταγωνιστικό απ’την περασμένη σεζόν, παίζει
άσχημα, με μια εμφανή απογοήτευση.
Πρόκειται για μια Μαδρίτη χωρίς αντανάκλαση, εξαντλημένη και
σε σύγχυση. Αν κι έχει αστέρια σ’όλες τις γραμμές της, προκαλεί κατήφεια. Μεταδίδει
στους οπαδούς το ίδιο αίσθημα της κόπωσης όπως στους διοικούντες της, με τον Florentino Perez στο τιμόνι. Ο πρόεδρος,
ο οποίος είχε πάντα μια μεσσιανική ιδέα για τον ρόλο του στο σύλλογο, μπορεί να
εξακολουθεί να έχει ευρεία κοινωνική στήριξη, αλλά δεν προκαλεί κανέναν
ενθουσιασμό. Δεν είναι μυστικό. Οι υποστηρικτές του τον υποστηρίζουν
περισσότερο λόγω της πρόληψης που γεννούν οι πιθανοί αντίπαλοι του, παρά για
την πίστωση που δημιουργεί η ομιλία του. Είναι μια φοβερή πραγματικότητα για
έναν ηγέτη ο οποίος έχει κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να προστατεύσει τον
εαυτό του στην εξουσία, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν έχει πραγματοποιήσει τον
στόχο της επιστροφής του στην προεδρία: να ανακτήσει την ηγεμονία της Ρεάλ
Μαδρίτης στο ποδόσφαιρο και, κατ’επέκταση, να τερματίσει την περίοδο του μεγαλείου
της Barcelona.
Σπάνια θα βρείτε ένα πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης με πιο
σταθερές συνθήκες για επιτυχία. Ο Florentino Perez έχει κυβερνήσει το σύλλογο χωρίς τον
παραμικρό αντίπαλο. Κέρδισε δύο εκλογές (2009 και 2013), χωρίς υποψήφιους αντίπαλους,
μια εξουθενωτική απουσία για την καλή υγεία του οργανισμού. Χωρίς συζήτηση ή
εναλλακτικά σχέδια, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει εισέλθει σε ένα είδος τεχνοκρατικού πολέμαρχου
που δεν δέχεται κριτικές. Ανέχεται μόνο τη λατρεία της προσωπικότητας του
προέδρου. Κάθε απόκλιση αντιμετωπίζεται ως ύποπτη, δόλια και antimadridista.
Μία από τις πιο σημαντικές πτυχές της δεύτερης περιόδου του Florentino
Perez ως πρόεδρος, υπήρξε το ότι συνέπεσε με μια εποχή αδιάκοπων αναταραχών στη
Barça. Πρόκειται για μια τυπική εφαρμογή της πολιτικής, των επιχειρήσεων και
του αθλητισμού που ωφελεί την σταθερότητα και την καλή διαχείριση και των κρίσεων
που ώθησαν στην αποτυχία. Λίγες φορές η σταθερότητα έχει αξιοποιηθεί χειρότερα
στις δυο διαδοχικές θητείες του Florentino Perez.
Η πορεία του απ’το καλοκαίρι του 2009 συνοψίζεται σε ένα πρωτάθλημα, ένα
Ευρωπαϊκό Κύπελλο και δύο Copa del Rey.
Σε αυτή την περίοδο των έξι ετών και έξι μηνών έχουν περάσει τέσσερις
προπονητές (Pellegrini,
Μουρίνιο, Αντσελότι και Μπενίτεθ) των οποίων κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι
κανένας από αυτούς δεν είχε καμία σχέση με τον προηγούμενο.
Αναφορά η Barca
Η έλλειψη επιτυχίας έχει καθορίσει την εποχή αυτή, που
υποτίθονταν ότι προορίζονταν για το μεγαλείο και την ανάκτηση της παγκόσμιας
κυριαρχίας. Σ΄αυτή την πορεία, η Barcelona, έκανε treble τη σεζόν
2008-09, άλλο ένα πέρυσι κι έχει κερδίσει τέσσερις τίτλους πρωταθλήματος, δύο
Ευρωπαϊκά Κύπελλα και δύο Κύπελλα Ισπανίας, και πέρα απ’όλα αυτά προκάλεσε στη Ρεάλ
Μαδρίτης ένα ζευγάρι των ιστορικών νικών: 5-0 στο Καμπ Νόου και 0-4 στο
Μπερναμπέου το Σάββατο. Η διαφορά είναι περισσότερο από σημαντική. Αν κάτι
μπορεί να ειπωθεί για αυτό το μονοπάτι των έξι χρόνων είναι ότι έχει μεγεθύνει
την δόξα της Barça, κάνοντάς την χωρίς καμία συζήτηση την ομάδα αναφοράς σ’όλο
τον κόσμο.
Εκπλήσσει αυτή η στέψη της Barcelona σε μία από τις πιο
ταραγμένες περιόδους της ιστορίας της. Είναι προφανές ότι η διαχείριση του Florentino Perez στη Ρεάλ Μαδρίτης δεν
έχει εκμεταλλευτεί ούτε καν ένα απ’τα πολλά πλεονεκτήματα που παραχώρησε η Barcelona,
η οποία απ’το 2008 υποβλήθηκε, σε μια ενοχλητική διαδικασία προβλημάτων και
κακοτυχιών: πρόταση μομφής κατά του Joan Laporta (2008 ), έρευνα κατά παραγγελία του Sandro Rosell στους
λογαριασμούς του προκατόχου του (2010), αποχώρηση του Guardiola και ρήξη στις σχέσεις με τον Rosell (2012),
αρρώστια και επακόλουθος θάνατος του Τίτο Vilanova (2013), δίωξη για την υποτιθέμενη οικονομική απάτη στην μεταγραφή
Neymar (2014), παραίτηση
του Προέδρου Rosell
(2014), εισαγγελική υπόθεση του Μέσι με την εφορία(2014) και η απαγόρευση που
επιβλήθηκε απ’τη FIFA στην απόκτηση παικτών για τις δύο μεταγραφικές περιόδους
μέσα στο 2015. Όλα αυτά διανθισμένα με μερικά επεισόδια υψηλής έντασης στην
ομάδα, όπως και η περίφημη διαφωνία(Ιανουάριος 2015), που έφερε στο χαμηλότερο
σημείο τις σχέσεις του Μέσι με τον Λουίς Ενρίκε και την απόλυση του Andoni Zubizarreta, του αθλητικού
διευθυντή μέχρι τότε.
Τα καπρίτσια της Μαδρίτης
Δεν υπήρξε ούτε ένας χρόνος χωρίς σημαντικό πρόβλημα στην Barça,
χωρίς κάτι τραγικό που να έδειχνε καταστροφή του πρότζεκτ. Κάτι, ωστόσο,
παρέμεινε σχεδόν χωρίς ρωγμές, με την πεποίθηση ότι θα νικούσε τους διαδοχικές
τυφώνες που έπληξαν τον σύλλογο. Στη Barca διατήρησαν τη συνέπεια τους στο αθλητικό
μοντέλο. Όσο κι αν συζητήθηκαν οι διαφορές μεταξύ αυτής ή εκείνης της εκδοχής
του συλλόγου, η υποδομή παρέμεινε. Είναι σαφές ότι ευνοεί την παρουσία των μεγάλων
παικτών, αλλά για την ίδια ή μεγαλύτερη ποσότητα αστέρων μπορεί να καυχηθεί και
η Ρεάλ Μαδρίτης.
Είναι στην ασυνέπεια, στις αντιφάσεις και στις ιδιοτροπίες,
όπου βρίσκεται η ρίζα των προβλημάτων της Ρεάλ Μαδρίτης στην ηγεμονική περίοδο
της Barca, μια Barça
γεμάτης με αστάθεια, αλλά με σημάδια της ταυτότητας μιας ομάδας που σε καμία
περίπτωση ο Florentino Perez δεν έδωσε στους δικούς του. Δηλαδή, μιας διαχείρισης χωρίς προορισμό,
την οποία κατήγγειλε το Μπερναμπέου στο θρίαμβο του αιώνιου αντιπάλου, το Σάββατο.
