Μια φορά κι έναν καιρό... Πριν πολλά πολλά χρόνια σε μία όμορφη χώρα, ζούσε ένα μικρό παιδάκι, ο Κωνσταντίνος.
Εκεί μεγάλωνε σχεδόν όπως όλα τα παιδάκια, παίζοντας με τους φίλους και τα αδέλφια του στο παλάτι. Ξέχασα βέβαια να σας πω, ότι οι γονείς του Κωνσταντίνου, ο Μανουήλ Παλαιολόγος και η Ελένη Δραγάτση, ήταν οι βασιληάδες της όμορφης αυτής χώρας. Ο Κωνσταντίνος όπως όλα τα παιδάκια αγαπούσε πολύ τα ζώα. Μία μέρα λοιπόν εκεί που έπαιζε με τους φίλους του στο δάσος, είδε έναν μικρό δικέφαλο αητό πληγωμένο από κάποιους ανόητους κυνηγούς, να κάθεται πάνω σ' ένα παλιό κομμάτι άσπρο μάρμαρο.
Χωρίς να φοβηθεί καθόλου τον πήρε στην αγκαλιά του και τον έφερε μαζί με τους φίλους του στο παλάτι. Εκεί ο δικέφαλος αητός μεγάλωσε πια κοντά στον Κωνσταντίνο. Πέρασαν πολλά χρόνια και πέθανε ο πατέρας του Κωνσταντίνου ο βασηλιάς Μανουήλ. Έτσι ο Κωνσταντίνος τώρα με τη σειρά του στέφθηκε βασιληάς (στον Μυστρά κοντά στην αρχαία Σπάρτη όπου βρισκόταν τότε). Αμέσως μετά, σ' ένα μεγάλο βαπόρι με βασιλικά εμβλήματα, ο Κωνσταντίνος, ο δικέφαλος αητός και οι φίλοι του, ταξίδεψαν στην πρωτεύουσα της χώρας την αγαπημένη Πόλη. Εκεί ο Κωνσταντίνος, άφησε τον αητό να πετάει γύρω απ' τα τείχη της και πήγε να προσκυνήσει στην μεγάλη εκκλησιά, την Αγία Σοφία, για να ευχαριστήσει τον Θεό για τη στέψη του και να ζητήσει δύναμη για να κυβερνήσει δίκαια την περιτριγυρισμένη από εχθρούς πόλη του και τους ανθρώπους της.
Ο Θεός τον άκουσε λυπημένος γιατί «Ήταν θέλημα Θεού, η πόλη να τουρκέψει», αλλά του έδωσε τρία σημαντικά και αόρατα για τους πολλούς δώρα, αγάπη, πίστη και ελπίδα. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου κι έπεσε η πόλη του Κωνσταντίνου στα χέρια των αλλοθρήσκων και μαζί της έπεσε κι ο βασιληάς Κωνσταντίνος στα τείχη της, εκεί κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, σαν απλός στρατιώτης, προτιμώντας τον τιμημένο θάνατο, από το να δει την πόλη του σκλαβωμένη. Στον ουρανό τώρα, η μητέρα Του Θεού, που αγαπούσε και τον Κωνσταντίνο και την πόλη του, δάκρυσε.
Οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ που ήταν κοντά της, Την παρηγόρησαν λέγοντας: «ΣΩΠΑΣΕ ΚΥΡΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΟΛΥΔΑΚΡΥΖΕΙΣ, ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ, ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΘΑ 'ΝΑΙ».
Την ίδια στιγμή κάτω στη γη, ο Κωνσταντίνος λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, ακούει ένα φτερούγισμα και Άγγελος κυρίου (άλλοι λένε ο αγαπημένος του δικέφαλος αητός), τον σκέπασε με τις φτερούγες του και τον έκρυψε κάτω απ' την πόλη. Εκεί μαρμαρωμένος θα περιμένει
Τη σωστή ώρα, να τον ξυπνήσει ο Άγγελος και να τον φέρει πάλι στην αγαπημένη του πόλη, για να συνεχίσει την βασιλεία του μαζί με τους φίλους και τον δικέφαλο αητό του.
Εκεί μεγάλωνε σχεδόν όπως όλα τα παιδάκια, παίζοντας με τους φίλους και τα αδέλφια του στο παλάτι. Ξέχασα βέβαια να σας πω, ότι οι γονείς του Κωνσταντίνου, ο Μανουήλ Παλαιολόγος και η Ελένη Δραγάτση, ήταν οι βασιληάδες της όμορφης αυτής χώρας. Ο Κωνσταντίνος όπως όλα τα παιδάκια αγαπούσε πολύ τα ζώα. Μία μέρα λοιπόν εκεί που έπαιζε με τους φίλους του στο δάσος, είδε έναν μικρό δικέφαλο αητό πληγωμένο από κάποιους ανόητους κυνηγούς, να κάθεται πάνω σ' ένα παλιό κομμάτι άσπρο μάρμαρο.
Χωρίς να φοβηθεί καθόλου τον πήρε στην αγκαλιά του και τον έφερε μαζί με τους φίλους του στο παλάτι. Εκεί ο δικέφαλος αητός μεγάλωσε πια κοντά στον Κωνσταντίνο. Πέρασαν πολλά χρόνια και πέθανε ο πατέρας του Κωνσταντίνου ο βασηλιάς Μανουήλ. Έτσι ο Κωνσταντίνος τώρα με τη σειρά του στέφθηκε βασιληάς (στον Μυστρά κοντά στην αρχαία Σπάρτη όπου βρισκόταν τότε). Αμέσως μετά, σ' ένα μεγάλο βαπόρι με βασιλικά εμβλήματα, ο Κωνσταντίνος, ο δικέφαλος αητός και οι φίλοι του, ταξίδεψαν στην πρωτεύουσα της χώρας την αγαπημένη Πόλη. Εκεί ο Κωνσταντίνος, άφησε τον αητό να πετάει γύρω απ' τα τείχη της και πήγε να προσκυνήσει στην μεγάλη εκκλησιά, την Αγία Σοφία, για να ευχαριστήσει τον Θεό για τη στέψη του και να ζητήσει δύναμη για να κυβερνήσει δίκαια την περιτριγυρισμένη από εχθρούς πόλη του και τους ανθρώπους της.
Ο Θεός τον άκουσε λυπημένος γιατί «Ήταν θέλημα Θεού, η πόλη να τουρκέψει», αλλά του έδωσε τρία σημαντικά και αόρατα για τους πολλούς δώρα, αγάπη, πίστη και ελπίδα. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου κι έπεσε η πόλη του Κωνσταντίνου στα χέρια των αλλοθρήσκων και μαζί της έπεσε κι ο βασιληάς Κωνσταντίνος στα τείχη της, εκεί κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, σαν απλός στρατιώτης, προτιμώντας τον τιμημένο θάνατο, από το να δει την πόλη του σκλαβωμένη. Στον ουρανό τώρα, η μητέρα Του Θεού, που αγαπούσε και τον Κωνσταντίνο και την πόλη του, δάκρυσε.
Οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ που ήταν κοντά της, Την παρηγόρησαν λέγοντας: «ΣΩΠΑΣΕ ΚΥΡΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΟΛΥΔΑΚΡΥΖΕΙΣ, ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ, ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΘΑ 'ΝΑΙ».
Την ίδια στιγμή κάτω στη γη, ο Κωνσταντίνος λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, ακούει ένα φτερούγισμα και Άγγελος κυρίου (άλλοι λένε ο αγαπημένος του δικέφαλος αητός), τον σκέπασε με τις φτερούγες του και τον έκρυψε κάτω απ' την πόλη. Εκεί μαρμαρωμένος θα περιμένει
Τη σωστή ώρα, να τον ξυπνήσει ο Άγγελος και να τον φέρει πάλι στην αγαπημένη του πόλη, για να συνεχίσει την βασιλεία του μαζί με τους φίλους και τον δικέφαλο αητό του.
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μαργαρίτης
* Ο πίνακας είναι του ζωγράφου Γιάννη Νίκου και έχει τίτλο: "O Kωνσταντίνος Παλαιολόγος στις επάλξεις, ξημέρωμα 29ης Μαίου 1453"
* Το κείμενο είναι του Darth Vader
aek-live.gr
