To μεγάλο ντέρμπι της Ισπανίας, το «κλάσικο», ο θεωρητικά μεγαλύτερος αγώνας του αιώνα ολοκληρώθηκε πριν από περίπου μία εβδομάδα με κατάληξη που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Παρότι η νίκη της Μπαρτσελόνα εννοείται ότι ήταν στο…
πρόγραμμα κανονικότατα (ασχέτως αν η Ρεάλ βρισκόταν σε φόρμα και είχε δημιουργήσει πολλές προσδοκίες στον εαυτό της και στους φίλους της), η έκταση του σκορ ήταν εντελώς απρόβλεπτη και προκάλεσε απορίες σε εκείνους που δεν παρακολούθησαν το παιχνίδι. Πιο συχνή αντίδραση ήταν το «πλάκα μου κάνεις;», όμως στην πραγματικότητα ο διασυρμός της Ρεάλ ήταν άνευ προηγουμένου.
Έτυχε να βρίσκομαι για προσωπικούς λόγους τις τελευταίες εβδομάδες στη Μαδρίτη και να παρακολουθήσω από κοντά και το τελευταίο ματς της Ρεάλ κόντρα στη Βαλένθια. Αυτό που αντιλήφθηκα είναι ότι η αμηχανία που πλανιέται πάνω από τη Μαδρίτη και το «Μπερναμπέου» είναι πλέον πολύ μεγάλη.
Ενδεικτικό στοιχείο αυτής της αμηχανίας είναι ότι στο συγκεκριμένο ματς ο Μουρίνιο βγήκε από τον πάγκο του το πολύ 2-3 φορές για 10 δευτερόλεπτα, για να δώσει οδηγίες στους παίκτες του, κάτι αναμφίβολα ασυνήθιστο για τη συμπεριφορά του. Αυτή η τρομερή ήττα από την Μπαρτσελόνα έχει αφήσει πολύ έντονα σημάδια στη Ρεάλ, που έφτυσε αίμα για να νικήσει τη Βαλένθια (ευτυχώς για τη ροή, το ενδιαφέρον και την ανταγωνιστικότητα του ισπανικού πρωταθλήματος). Για να νικήσει, βέβαια, έπρεπε να βάλει το χεράκι του και ο διαιτητής (άδικη αποβολή του Αλμπέλδα). Η άλλη τιτανομαχία, όμως, συνεχίζεται για τα καλά και διχάζει, αυτή των δύο πρωταγωνιστών: του Λίο Μέσι και του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Για άλλη μια φορά ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της αγωνιστικής. Πέτυχαν από δύο γκολ ο καθένας και συνεχίζουν τη μάχη τους για την πρωτιά στον πίνακα των σκόρερ: 16 γκολ ο Ρονάλντο, 15 ο Μέσι, έπειτα από 14 αγωνιστικές.
Πολλοί προσπαθούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα «ποιος είναι ο καλύτερος». Καταρχάς, και οι δύο αποτελούν είδωλα για τους φιλάθλους των ομάδων τους και όχι μόνο… Αυτό που διαπίστωσα, όμως, είναι ότι η λατρεία των φίλων της Ρεάλ προς τον Ρονάλντο είναι πιο εύθραυστη από εκείνη των οπαδών της Μπάρτσα για τον Μέσι.
Η σχέση των οπαδών της Ρεάλ με τον Ρονάλντο κινείται σε πιο λεπτές ισορροπίες. Ο Ρονάλντο δεν δικαιούται κακή ημέρα. Εκεί που είναι έτοιμοι να τον αποδοκιμάσουν, τον αποθεώνουν μόλις βάζει το γκολ και ξελασπώνει την ομάδα τους. Μάλλον παίζει ρόλο και το ποσό που δαπανήθηκε για την απόκτησή του…
Αναμφισβήτητα μιλάμε για δύο ποδοσφαιρικά φαινόμενα. Σίγουρα, δεν θα προσθέσω κάτι καινούριο στη σύντομη αναφορά μου στα ποδοσφαιρικά στοιχεία και χαρακτηριστικά του καθενός, που είναι ήδη γνωστά στους περισσότερους λάτρεις του ποδοσφαίρου σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Θα επιχειρήσω όμως να κάνω μια σύγκριση, κάτι που είναι πολύ της… μόδας στην Ισπανία αλλά και παγκοσμίως.
Στους τομείς της φυσικής κατάστασης και της σωματοδομής δεν χωρά αμφιβολία πως η πλάστιγγα γέρνει προς τον Κριστιάνο. Μιλάμε για καθαρόαιμη δύναμη, ταχύτητα, έκρηξη, επιτάχυνση, αλτικότητα. Τα προσόντα του αφήνουν άφωνο τον θεατή.
Σε ό,τι αφορά την ατομική τεχνική, πρόκειται για δύο παίκτες που «μιλούν» στην μπάλα. Δεν υπάρχουν μυστικά γι’ αυτούς. Ο Ρονάλντο χρησιμοποιεί καλύτερα και τα δύο πόδια συγκριτικά με τον Μέσι, ενώ ο Αργεντινός έχει περισσότερη δημιουργικότητα και φαντασία στο παιχνίδι του. Ας θεωρήσουμε, όμως, ότι σε αυτόν τον τομέα είναι περίπου στο ίδιο επίπεδο…
Στον τομέα της τακτικής θεωρώ πως ο Μέσι είναι σε υψηλότερο επίπεδο. Αντιλαμβάνεται καλύτερα το ματς και τις ανάγκες του σε κάθε στιγμή. Η συνεργασία του με τους συμπαίκτες του είναι πολύ πιο αποτελεσματική, η συμμετοχή του στην αμυντική λειτουργία πολύ πιο ουσιαστική (συνήθως από τους πρώτους που πρεσάρουν μόλις χαθεί η μπάλα). Πιθανότατα τον Μέσι βοηθά πολύ και το μοντέλο παιχνιδιού της Μπάρτσα, που είναι πολύ πιο εξελιγμένο απ' αυτό της Ρεάλ. Πολύ πιο προκαθορισμένο και δεδομένο.
Τέλος, στον ψυχολογικό τομέα ο καθένας με τον τρόπο του είναι ηγετική μορφή. Με προσωπικότητα και αντοχή στην πίεση των ευθυνών που έχουν, τις οποίες και αναλαμβάνουν ανεπιφύλακτα. Παίρνουν πρωτοβουλίες ασταμάτητα και δίνουν λύσεις συνεχώς, ποτέ δεν «κρύβονται».
Θεωρητικά, λοιπόν, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πρόκειται για μια… τεχνητή ισοπαλία στη σύγκριση που επιχειρήσαμε να κάνουμε, πως και οι δύο είναι τεράστιοι παίκτες, πως τα γούστα δεν συζητιούνται. Και πιθανόν αυτή να είναι και η πραγματικότητα. Προσωπικά, αν και είχα τον Ρονάλντο σαν παίκτη για μικρό διάστημα στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας (το καλοκαίρι προτού φύγει για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), η προτίμησή μου πηγαίνει προς τον Λίο Μέσι, βασικά μόνο για έναν λόγο…
Ο Ρονάλντο είναι απίθανος αν κάποιος εστιάσει στην ατομική ανάλυση του παίκτη. Είναι το πρότυπο του ποδοσφαιριστή του 21ου αιώνα. Μου θυμίζει έναν 18χρονο που πάει να παίξει με 14χρονα. Η ατομική του ανωτερότητα σε πολλά επίπεδα του παρέχει την πεποίθηση ότι μόνος του μπορεί να δώσει λύση σε πάρα πολλά προβλήματα. Και το ψάχνει συνέχεια! Παίζει δηλαδή σαν να είναι αυτός και άλλοι 10 που απλώς συμπληρώνουν αριθμητικά μια ομάδα για να αγωνιστεί εναντίον του αντιπάλου. Κατά βάθος είναι ένας τεράστιος ΑΤΟΜΙΣΤΗΣ!
Το ποδόσφαιρο όμως είναι ομαδικό παιχνίδι. Και ο Λίο Μέσι είναι η αποθέωση της ποδοσφαιρικής τέχνης στην υπηρεσία της ομάδας και του συνόλου. Αξιοποιεί θαυμάσια τους συμπαίκτες του, τους κάνει να παίζουν καλύτερα, τους έχει ανάγκη για να ξεδιπλώσει το αστείρευτο ταλέντο του. Διευθύνει μαεστρικά μια καταπληκτική ορχήστρα. Αποδίδει τα μέγιστα, αλλά κάνει και τους υπόλοιπους να αποδίδουν περισσότερα. Γι’ αυτό, εάν θεωρητικά είχα τη δυνατότητα να επιλέξω έναν εκ των δύο για την ομάδα στην οποία θα εργαζόμουν, σίγουρα θα έλεγα το ονοματεπώνυμο του Αργεντινού: Λίο Μέσι!
www.gazzetta.gr
