Πώς να διαχειριστείς υπαλλήλους ταλαντούχους αλλά ιδιότροπους και μπουχτισμένους να κερδίζουν

Του Carlos Prieto

Πανικός στο γραφείο

Η διαμάχη για την εξουσία μεταξύ του Τσάμπι Αλόνσο και των αποδυτηρίων της Ρεάλ Μαδρίτης ως μελέτη περίπτωσης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις στην αντιμετώπιση εγωκεντρικών ομάδων ανθρώπων

Μια σύντομη φανταστική ιστορία για να ξεκινήσουμε... Φανταστείτε το γραφείο ενός διαφημιστικού γίγαντα, και συγκεκριμένα το πιο επιτυχημένο δημιουργικό του τμήμα, νικητή κάθε πιθανού βραβείου, συγγραφέα των πιο ρηξικέλευθων καμπανιών που έχουν υπάρξει ποτέ, το φθόνο του κλάδου. Η ομάδα είναι μια γροθιά: συνεδρίες καταιγισμού ιδεών στο γραφείο, συζητήσεις μετά το δείπνο σε μασονικό στιλ, πάρτι με νάνους. Αλλά, φευ!, μια μέρα, η εταιρεία απολύει τον επικεφαλής του τμήματος, τον Ράφα Γουεά, έναν χαρισματικό θρύλο της διαφήμισης, νικητή 7 Χρυσών Φουλαριών (τα Όσκαρ της βιομηχανίας), έναν λάτρη του καλού φαγητού και ποτού, του οποίου η δημιουργικότητα ξεπερνιέται μόνο από την διακριτικότητα και την ευγένειά του. Έναν τιτάνα της συναισθηματικής διαχείρισης. Πώς είναι δυνατόν να τον απολύσουν;

Πολυεθνική που δεν είναι ευαίσθητη στον συναισθηματισμό, η εταιρεία υποψιάζεται ότι η ομάδα του Weah έχει εφησυχάσει, ότι ζει με παλιές δόξες, ότι είναι τόσο αφοσιωμένη στον χαβαλέ όσο και χαμένη στην καθημερινότητα. Ήταν αναμφίβολα οι καλύτεροι, αλλά πλέον δεν αποδίδουν. Η εταιρική διάγνωση είναι ακριβής, η ομάδα του Weah έχει φτάσει σε επικά επίπεδα εγωκεντρισμού, τεμπελιάς και αυταρέσκειας. Αλλά η μεταχείριση που επέλεξε η εταιρεία για να αλλάξει πορεία είναι πολύ απότομη: να αντικαταστήσει τον Rafa Weah με έναν σκληροτράχηλο οικονομικό διευθυντή, κάποιον που δεν έχει κατανόηση, που δεν θα του’ρχόταν ποτέ -όπως του Rafa- να πάει στο γραφείο μ’ένα παρεό και ένα φουλάρι. Αλλά η απόφαση έχει ληφθεί. Μετά την αλλαγή στην ηγεσία, ο νέος προϊστάμενος τους δείχνει ένα τρίωρο βίντεο σχετικά με τη θεωρία της διαφήμισης, τη βελτιστοποίηση της εργασίας και τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των υπολογιστικών φύλλων Excel. Όταν τελειώνει, τους λέει παγερά: «Αυτός είναι ο νέος τρόπος να κάνουμε τα πράγματα». Οι υπάλληλοι στριφογυρίζουν άβολα στις θέσεις τους, μουρμουρίζοντας σιγανά: «Με τον Rafa, θα κάναμε σερφ».

Η δυσαρέσκεια μεγαλώνει. Τον νέο προϊστάμενο τον βαφτίζουν ως Ρούφους Μίντουντερ. Υπάρχει στάση εργασίας, κλείνουν πόρτες και εμφύλιος πόλεμος. Η εταιρεία καταρρέει. Απελπισμένος, ο CEO πετάει με ελικόπτερο σε μια καλύβα στα βουνά της Ντακότα για να παρακαλέσει τον Γουέα να επιστρέψει, με κάθε κόστος, αλλά ο Γουέα λέει ότι είναι πολύ απασχολημένος γράφοντας μια δωδεκάφθογγη όπερα για τις φυλές του Αμαζονίου. Βαθιά μέσα του, ο Γουέα ξέρει ότι ένας τελευταίος χορός θα ήταν μια εγγυημένη αποτυχία. Έχοντας κερδίσει τα πάντα, ούτε αυτός ούτε η ομάδα του έχουν πλέον την απαραίτητη δίψα για δόξα· στην πραγματικότητα, η εταιρεία του έκανε χάρη απολύοντάς τον. Λατρεύει να είναι μάρτυρας της εικονομαχικής ηγεσίας! Γουέα!

Αυτή η παράλογη μεταφορική υπερβολή χρησιμεύει για να μιλήσουμε για κάτι άλλο: η διαχείριση δημιουργικών αλλά ξένοιαστων υπαλλήλων είναι συχνά προβληματική. Είναι επίσης μια μεταφορά για τις τραυματικές μεταβάσεις στη Ρεάλ Μαδρίτης, μεταξύ προπονητών με άπλετο συναισθηματικό χέρι, Ντελ Μπόσκε, Ζιντάν ή Αντσελότι, και παρεμβατικών, λιγότερο ευέλικτων προπονητών, Μπενίτεθ, Λοπετέγι και, ναι, Τσάμπι Αλόνσο, πιο ελκυστικός και σεβαστός από τους άλλους δύο, αλλά εξίσου στερούμενος σύνδεσης με κάποια ενισχυμένα αστέρια (και υπονομευμένος απ’τον σύλλογο εξαιτίας αυτών). Τι είδους αφεντικό λειτουργεί όταν οι υπάλληλοί σου έχουν παιδαριώδεις παρορμήσεις και 30 εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα; Ένας προπονητής που παρακινεί αλλά συγκαταβατικός; Ένας τακτικός αλλά αυταρχικός; Είναι καλύτερο να κάνουν κουμάντο οι παίκτες, ο προπονητής ή ο σύλλογος; Ποια πλευρά πρέπει να πάρει ο CEO; Επιχειρηματικά ζητήματα που ξεπερνούν τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά τα οποία στη Ρεάλ Μαδρίτης είναι ιδιαίτερα υπερβολικά λόγω των υψηλών και χαμηλών ποδοσφαιρικών παθών, λόγω της ανάμειξης των αριθμών τους, της αυθαιρεσίας, των επικερδών επιχειρήσεων, των οπαδών σε ένταση και των θεοποιημένων παικτών. Πολύ περίπλοκο στη διαχείριση.

Xabi, Floro και σία

Οι παίκτες πήραν γρήγορα τα μέτρα του Xabi Alonso, με ηχηρές δημόσιες αγένειες του Vinícius και του Valverde, δυσαρεστημένοι με τον ρόλο τους στην ομάδα. Ακόμα πιο κωμικό αποδείχθηκε το να διαρρέουν οι παίκτες την ενόχλησή τους επειδή ο Xabi τους έδειχνε πάρα πολλά βίντεο για να διορθώσουν το παιχνίδι τους· βίντεο που αργότερα περιορίστηκαν στα απολύτως απαραίτητα για να καταπνίξουν τις εσωτερικές φλόγες (λέγεται ότι τώρα πια τα τεχνικά βίντεο διαρκούν μόνο ένα λεπτό, σαν οι παίκτες να είχαν Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής).

Το πρόβλημα είναι ότι ο Xabi έφτασε στη Μαδρίτη με ένα χρέος: να πειθαρχήσει την παιδική χαρά. Η απίστευτα επιτυχημένη θητεία του Ancelotti -ενός προπονητή με τη συναισθηματική ψυχραιμία ενός πολεμιστή zen- έληξε με την ομάδα εκτός ελέγχου και να σέρνεται. Ο λαός απαίτησε τάξη, ένταση και πειθαρχία. Στα χαρτιά, ο Alonso είχε όλα τα κατάλληλα συστατικά για να διαχειριστεί την ανατροπή: προπονητής παρεμβατικός με τακτική προσέγγιση, αλλά θρύλος τόσο του συλλόγου όσο και της εθνικής ομάδας, δηλαδή, αρκετά σεβαστός ώστε οι παίκτες να είναι πρόθυμοι να σηκώσουν τα μανίκια τους και να ξαναβρούν το μαχητικό τους πνεύμα. Αλλά μόλις ο νέος προπονητής έκανε μερικές αλλαγές, άρχισαν οι αντιδράσεις ο σύλλογος παρέμεινε σιωπηλός κι ο Αλόνσο έμεινε με ένα βλέμμα που έλεγε: «γιατί μ’έχετε φέρει;»

Το έγραψε η Marca μετά την οδυνηρή εντός έδρας ήττα από τη Θέλτα:

1) «Ο Τσάμπι Αλόνσο έφτασε στον σύλλογο με μια σαφή αποστολή: να χτίσει μια αναγνωρίσιμη, σύγχρονη ομάδα με μια καθορισμένη ταυτότητα. Στη Μαδρίτη ήταν κουρασμένοι απ’τη μόνιμη διπλωματία του Κάρλο Αντσελότι ή του Ζινεντίν Ζιντάν, και μετά από χρόνια φιλικής διαχείρισης και άθικτων ιεραρχιών, ο σύλλογος ήθελε να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να στοιχηματίσει σ’έναν προπονητή νέας γενιάς, «πιο μοντέρνο», έλεγαν στον σύλλογο... Δεν ερχόταν για να προσαρμοστεί στα αποδυτήρια, αλλά για να τα μεταμορφώσει... Ένα μεγάλο μέρος των αποδυτηρίων άρχιζε να δείχνει σημάδια δυσαρέσκειας. Σημαντικοί παίκτες όπως ο Βινίσιους, ο Μπέλιγχαμ κι ο Βαλβέρδε έδειχναν την ενόχλησή τους για τις μεθόδους του προπονητή. Άρχισαν οι διαρροές: πάρα πολλά βίντεο, κουραστική δουλειά στην τακτική και υπερβολικές απαιτήσεις. Ο κλασικός ψυχρός πόλεμος μεταξύ παικτών και προπονητικού επιτελείου».

2) «Όλα κατέληξαν να καταρρεύσουν τη μέρα του Clásico. Ο Βινίσιους εξερράγη δημόσια μετά την αντικατάστασή του... Αυτή η αντίδραση σηματοδότησε μια καμπή προς το χειρότερο. Ο σύλλογος αποφάσισε να μην αντιμετωπίσει πλήρως την πράξη της απειθαρχίας... Δεν υπήρξε τιμωρία. Και εκεί ο Τσάμπι έχασε τη μάχη... Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα σταμάτησε να πιέζει όπως πριν... ότι οι Βινίσιους και Μπέλιγχαμ έχουν γίνει άθικτοι... Μετά το Clásico, ο Τσάμπι σταμάτησε να λειτουργεί ως προπονητής και έγινε ένας διαχειριστής των εγώ, ακριβώς αυτό για το οποίο δεν είχε έρθει... Η αρχική ιδέα του Xabi ήταν το αντίθετο: ήθελε μια ομάδα όπου θα έτρεχαν όλοι... Επέλεξε να είναι ένας σκληρός, ίσως κάπως εμπαθής προπονητής, και στην πορεία αναγκάστηκε να κάνει πίσω για την υγεία των αποδυτηρίων. Τώρα, το ποδοσφαιρικό πρόβλημα είναι εμφανές... Οι παίκτες κέρδισαν αναμφισβήτητα τη μάχη. Χωρίς την υποστήριξη του συλλόγου τη μέρα που εξερράγη ο Vini, ο Xabi Alonso έμεινε ανίσχυρος. Και σήμερα, είναι στο έλεος των αποδυτηρίων», σύμφωνα με τη Marca.

Υπάρχει λύση σε αυτό ή μήπως υπάρχουν εσωτερικές δυναμικές πολύ ισχυρές για να μπορέσει να τις σταματήσει ένας προπονητής χωρίς δύναμη;

Μιλήσαμε με τον Diego Barcala, διευθυντή του περιοδικού Líbero και συγγραφέα του βιβλίου "A Brief History of Real Madrid in Ten Goals", σχετικά με την merengue περίπτωση.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχουν οι παίκτες περισσότερη δύναμη στη Μαδρίτη από ό,τι σε άλλους συλλόγους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σε άλλες εποχές, όταν ο σύλλογος δεν ήταν τόσο κλειστός, ήταν πιο εύκολο να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με τη δυναμική ισχύος μεταξύ παικτών και προπονητών. Γνωρίζουμε ότι ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε τα πήγαινε πολύ καλά με τους παίκτες, είχε διακριτικότητα και λειτουργούσε καλά. Αντίθετα, ο Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος ήρθε μετά από κάποιες αθλητικές αποτυχίες, δεν είχε ποτέ καμία αναγνώριση στον σύλλογο ή στους παίκτες. Συγκρούστηκε με αρκετούς παίκτες επειδή τους έκανε να τρέχουν και να δουλεύουν. Απέτυχε και τον έδιωξαν. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Χουλέν Λοπετέγι. Ο Μπενίτεθ και ο Λοπετέγι είχαν παρόμοια προφίλ: παρεμβατικοί προπονητές που δεν ήταν θρύλοι του συλλόγου κι εξ αρχής τους σεβάστηκαν λίγο. Η διαφορά με τον Τσάμπι Αλόνσο; Κι αυτός επίσης ήρθε με την ετικέτα του παρεμβατικού και εμμονικού με την τακτική, αλλά ήταν ένας θρύλος του συλλόγου, όπως ο Ζιντάν, οπότε είχε μια πιο καλή προσγείωση σε σχέση με τον Μπενίτεθ και τον Λοπετέγι... μέχρι που τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν.

Ε. Έχουν κάψει οι παίκτες τον Τσάμπι;

Α. Ακόμα δεν το ξέρουμε. Είναι αλήθεια ότι, παρά τη γενική μυστικότητα, υπήρξαν δημόσιες αγένειες απ’την αρχή της σεζόν. Τα ξεσπάσματα του Βινίσιους όταν τον άλλαζαν ή τα παράπονα του Βαλβέρδε αν τον έβαζαν να παίξει ως μπακ. Ένα είδος εχθρότητας που συνήθως απευθύνεται σε προπονητές που δεν ήταν σεβαστοί, όπως ο Μπενίτεθ ή ο Λοπετέγι, και την οποία δεν έλαβε ποτέ ένας θρύλος του συλλόγου όπως ο Ζιντάν. Τώρα, έχει συμβεί αυτό στον Τσάμπι επειδή επέμενε με την τακτική ή για άλλους λόγους;

Ε. Συνεχίστε.

R. Κοιτάξτε, η Μαδρίτη είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, σε αντίθεση με άλλους σύγχρονους και λειτουργικούς συλλόγους, εδώ όλη η εξουσία συγκεντρώνεται σε έναν άνθρωπο, τον πρόεδρο, Φλορεντίνο Πέρεθ. Αν έχει δείξει κάτι ο Φλορεντίνο, αυτό είναι μια συγκεκριμένη συνεκτική αθλητική διαχείριση: δεν έχει δώσει ποτέ σημασία στους προπονητές. Από μικρό παιδί ο Φλορεντίνο γοητεύτηκε από τον μύθο του Ντι Στέφανο και σία. Δηλαδή, έχει μια ιστορική άποψη σύμφωνα με την οποία ο σύλλογος κερδίζει αγώνες και τίτλους χάρη στους παίκτες, ανεξάρτητα απ’τον εκάστοτε προπονητή. Γι' αυτό ο Φλορεντίνο δεν δίνει ποτέ πλήρως την εξουσία στους προπονητές του, δεν τους δίνει ισόβια συμβόλαια ή ελευθερία να κάνουν μεταγραφές.

Ε. Ο Μουρίνιο ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, έτσι δεν είναι; Το λέω αυτό επειδή, αφενός, ήταν ένας παρεμβατικός και αυταρχικός προπονητής· αφετέρου, ο Φλορεντίνο φάνηκε να του δίνει εξουσία...

Α. Ο Φλορεντίνο έκανε μια εξαίρεση με τον Μουρίνιο... και πήγε άσχημα. Ο Μουρίνιο ήταν ο μόνος προπονητής κατά τη διάρκεια της θητείας του Φλορεντίνο που επέβαλε μεταγραφές. Υπάρχει μια διάσημη υπόθεση. Στα μέσα της πρώτης σεζόν, ο Μουρίνιο άρχισε να λέει ότι δεν είχε αναπληρωματικό επιθετικό, ουσιαστικά θέτοντας εκτός τον Μπενζεμά και πυροδοτώντας μια διαμάχη με τον Χόρχε Βαλντάνο, τον αθλητικό διευθυντή εκείνη την εποχή. Ο Μουρίνιο επέμεινε ότι έπρεπε να υπογράψουν τον Αντεμπαγιόρ, μέχρι που ο Βαλντάνο ξεστόμισε σε μια συνέντευξη Τύπου: «Υπάρχει ένας τύπος στον πάγκο που ονομάζεται Καρίμ Μπενζεμά και μπορεί να παίξει ως επιθετικός». Ο Μουρίνιο έγινε έξαλλος όταν το άκουσε αυτό, έδιωξε τον Βαλντάνο απ’τα αποδυτήρια. Ξέσπασε χάος. Ήταν το μεγάλο σχίσμα. Λοιπόν, ο Βαλντάνο τελικά παραιτήθηκε και η Μαδρίτη υπέγραψε τον Αντεμπαγιόρ.

Ωστόσο, μάλλον ήρθε η ώρα να απομυθοποιήσουμε τις σχέσεις Φλορεντίνο/Μουρίνιο. Το λέω αυτό επειδή στα ηχητικά που δημοσίευσε η El Confidencial, ο Φλορεντίνο έλεγε κατ' ιδίαν ότι ο Μουρίνιο ήταν ένας παράφρονας. Τελικά, φαίνεται ότι ο mourinhismo επιβεβαίωσε την μακροχρόνια πεποίθηση του Φλορεντίνο: κάθε φορά που η Μαδρίτη παραδίδεται σ’έναν προπονητή, πάει άσχημα, μετά είναι καλύτερος ένας συμφιλιωτικός προπονητής που τα πάει καλά με τα αστέρια. Ότι ο Φλορεντίνο δεν θα παραδοθεί ποτέ στα χέρια ενός προπονητή το’χουμε δει καλά στην αντίδραση του συλλόγου στην αγένεια του Βινίσιους προς τον Τσάμπι. Φαίνεται ότι ο σύλλογος συμφώνησε με τον Βινίσιους σε μια ανακοίνωση απολογίας στην οποία ζητούσε συγγνώμη από όλους... εκτός απ’τον προπονητή. Αλλά επιμένω ότι αυτή είναι μια συχνή ιδιαιτερότητα της Μαδρίτης του Φλορεντίνο, όπου ο προπονητής δεν είναι ποτέ το πιο σημαντικό πράγμα.

Ε: Πώς θα μπορούσε ο σύλλογος να ενισχύσει τον προπονητή του;

Α: Έχω ακούσει τον Βαλντάνο να λέει ότι όταν ένας προπονητής αμφισβητείται, όπως συμβαίνει τώρα με τον Αλόνσο, ο σύλλογος πρέπει να κατεβαίνει στα αποδυτήρια και να καθιστά σαφές στους παίκτες ότι την εξουσία την έχει ο προπονητής. Φαίνεται προφανές ότι ο Φλορεντίνο δεν το έχει κάνει αυτό με τον Αλόνσο.

Ε: Έχει διαχειριστεί άσχημα τους αστέρες ο Τσάμπι;

Α: Από το πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο κινούταν ως παίκτης, λέγεται ότι ο Τσάμπι δεν έχει την ενσυναίσθηση και τη συναισθηματική νοημοσύνη ενός Ντελ Μπόσκε ή ενός Αντσελότι, ανθρώπων με πατερναλιστικό στυλ ηγεσίας. Ο Τσάμπι Αλόνσο είναι ένας πιο ψυχρός άνθρωπος, χωρίς τις συναισθηματικές δεξιότητες που επιτρέπουν να κερδίσεις την αγάπη και τον σεβασμό ανθρώπων τόσο ανώριμων και ιδιότροπων όσο οι αστέρες της Ρεάλ Μαδρίτης. Εκεί, κι όχι στην υπερβολική τακτική, θα μπορούσε να βρίσκεται το απόλυτο κλειδί της σύγκρουσης. Κάποιοι πίστευαν ότι ο Τσάμπι Αλόνσο θα μπορούσε να γίνει «φίλος των παικτών», αλλά δεν είναι, δεν νιώθει απόλυτα άνετα να αλληλεπιδρά μαζί τους.

Ε. Η προτιμησιακή μεταχείριση του Φλορεντίνο προς τους αστέρες, ωστόσο, μπορεί να καταλήξει να του γυρίσει μπούμερανγκ: έφυγε απ’την πρώτη του προεδρία μετανιώνοντας που είχε κακομάθει υπερβολικά τους galácticos.

Α. Αν κοιτάξετε τις αλληλεπιδράσεις του με τους παίκτες, φαίνεται ότι του αρέσει να είναι ο καλός αστυνομικός στη διαχείριση των αστέρων, όπως έδειξε η σύγκρουση Βινίσιους/Αλόνσο. Στα κάνει μπάχαλο ένας παίκτης και αμαυρώνει το έμβλημα της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά συναινείς στο να μην ζητήσει συγγνώμη απ’τον προπονητή. Κακομαθημένοι παίκτες, αλλά όταν ο Φλορεντίνο έπρεπε να διαχειριστεί συμβόλαια με τα αστέρια, δεν ήταν καθόλου επιεικής. Όπως η διάσημη φράση που φαίνεται ότι είπε στον Σέρχιο Ράμος: «Νομίζεις ότι διαπραγματευόμαστε, αλλά δεν διαπραγματευόμαστε». Καθάρισε έναν θρύλο όπως ο Ράμος με μια απόλυτη ψυχρότητα. Με τον Ζιντάν, το αγαπημένο του παιδί, το έμβλημά του τόσο ως παίκτη όσο και ως προπονητή, κατέληξε σκατά και δεν μιλάνε. Ο Ζιντάν έφυγε απότομα, επικρίνοντας δημόσια το διοικητικό συμβούλιο, δηλαδή, τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Υπάρχουν δύο πολύ διαφορετικοί Φλορεντίνοι στην αντιμετώπισή του προς τους παίκτες.

Ε. Δεδομένου ότι ο προπονητής είναι πάντα ο αδύναμος κρίκος σ’ένα κακό σερί αποτελεσμάτων, μπορεί ο οπαδός να καταλήξει να αναπτύξει μεγαλύτερο μένος εναντίον των παικτών;

Α. Ας υποθέσουμε ότι ο Τσάμπι Αλόνσο δεν έχει ξεκινήσει καμία κόντρα με τους παίκτες, αλλά ότι έχουν αλλάξει από μόνοι τους. Δεν θα’χουν σκάψει τον τάφο τους; Αν κι ο προπονητής είναι πάντα ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος, για πρώτη φορά, βλέπω τον madridismo διχασμένο ανάμεσα στο να κατηγορεί τον προπονητή και τους παίκτες. Ένας προπονητής-αποδιοπομπαίος τράγος λειτουργεί σαν αλεξικέραυνο. Τον Λοπετέγι δεν τον άντεχε κανείς ούτε μέρα παραπάνω. Η εκστρατεία εναντίον του Πελεγκρίνι ήταν κολασμένη επειδή η ομάδα δεν έπαιζε τίποτα. Τον Μπενίτεθ ο κόσμος ήθελε να τον σκοτώσει. Αλλά ο Τσάμπι Αλόνσο έχει πίστωση σ’ένα τμήμα του κοινού. Έτσι, υποθέτοντας ότι η χημεία προπονητή-παίκτη δεν έχει υπάρξει η καλύτερη, ίσως το πρόβλημα είναι απλώς ένα αθλητικό ζήτημα, κακού σχεδιασμού, ενός ρόστερ που μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί που μπορεί.

Σπίτι των αστείων

Όλες αυτές οι συζητήσεις για μάχες εξουσίας μεταξύ άκαμπτων προϊσταμένων και άτακτων υπαλλήλων μπορούν πραγματικά να συνοψιστούν σε μια μόνο σκηνή. Κάποιοι πιστεύουν ότι κανείς στον κόσμο δεν κλωτσάει τη μπάλα καλύτερα από τον Λούκα Μόντριτς. Αλλά το χτύπημα του Κροάτη δεν ήταν αρκετά ακριβές για τον Ράφα Μπενίτεθ. Κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης, όταν ήταν προπονητής της Μαδρίτης, ο Μπενίτεθ εξήγησε στον Κροάτη παίκτη πώς έπρεπε να χτυπάει τη μπάλα. Η διόρθωση έμεινε ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τεταμένης σχέσης μεταξύ των αστέρων και του προπονητή. Στη λογική των παικτών -αλήτικη, αν θέλετε- ο Μπενίτεθ δεν είχε ξεπεράσει ποτέ την τρίτη κατηγορία ως παίκτης, κι όμως έδινε μαθήματα επαφής της μπάλας στον καλύτερο μέσο της γενιάς του. Ο Μπενίτεθ, ο οποίος κατέληξε χωρίς δουλειά επειδή η τακτικά άκαμπτη Μαδρίτη του ήταν τόσο βαρετή, σχεδόν αφόρητη, προσπάθησε να αρνηθεί το συμβάν με τον Μόντριτς στη συνέχεια, αλλά στην πραγματικότητα, το επιβεβαίωσε σημείο προς σημείο. «Δεν είπα στον Μόντριτς να μην σουτάρει με το εξωτερικό, ούτε είπα στον Κριστιάνο Ρονάλντο πώς να εκτελεί τα φάουλ. Μια φορά είπα στον Μόντριτς ότι σε μια πάσα τριών μέτρων, να τη δίνει με το εσωτερικό, ώστε η μπάλα να φτάνει καθαρά στον συμπαίκτη σου, χωρίς φάλτσα. Αυτό είναι απλώς ένα σχόλιο σε μια προπόνηση, αλλά όταν οι άνθρωποι θέλουν να μεγαλοποιήσουν τα πράγματα, τα μεγαλοποιούν».

Αυτή τη βδομάδα, ο δημοσιογράφος και καθηγητής José Miguel Villarroya εξαπέλυσε μια ενδιαφέρουσα ειρωνεία για τη μπαρόκ merengue κρίση στην διαδικτυακή εκπομπή του Siro López. Εν ολίγοις: «Οι παίκτες ξέρουν ότι δεν θα τους συμβεί τίποτα ό,τι και να κάνουν. Αφού ο σύλλογος τους έχει επιτρέψει τα πάντα, πιστεύουν ότι κουμάντο κάνουν αυτοί... Στον Φλορεντίνο δεν πας να πεις αυτές τις ιστορίες, αυτός είναι επικεντρωμένος στο μέλλον του συλλόγου, στο ατελείωτο γήπεδο και στα VIP θεωρεία. Αν πεις στον Φλορεντίνο ότι ο πατέρας του Έντρικ παραπονέθηκε [επειδή ο γιος του δεν παίζει], θα σε διαολοστείλει... Πού είναι ο αθλητικός διευθυντής που γνωρίζει τα προβλήματα της ομάδας; Χρειαζόμαστε τρεις αριστερούς εξτρέμ όταν δεν έχουμε φορ; Πού είναι ο μέσος που μπορεί να παίξει τη μπάλα; Αυτό είναι μπάχαλο! Κι από πάνω έχεις έναν πρόεδρο που πιστεύει ότι οι προπονητές είναι αναλώσιμοι, ότι θα προπονούσε κι ο ίδιος! Είναι πολύ ωραίο να διοικείς τη Μαδρίτη σαν μια επιχείρηση, αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν είναι επιχείρησης. Ποια είναι η λογική [florentinista] πίσω απ’αυτό; Ότι αυτοί που παράγουν χρήματα είναι οι παίκτες, όχι ο προπονητής. Πολύ ωραία. Αλλά θα’πρέπε να ξέρετε κύριε ότι αν δεν κερδηθεί τίποτα, κι αυτοί οι παίκτες επίσης θα αξίζουν λιγότερα. Την περασμένη σεζόν δεν κερδήθηκε τίποτα κι ούτε και τη φετινή πρόκειται να κερδηθεί τίποτα, σας προειδοποιώ τώρα!».

Έτσι είναι τα πράγματα στον λευκό οίκο, ένα γραφείο ακόμα πιο χαοτικό κι απ’τον άλλο Λευκό Οίκο.