Του Carlos Carpio, υποδιευθυντή της Marca
Ο Τσάμπι Αλόνσο θα απολυθεί αργά ή γρήγορα, αλλά η αποτυχία
θα’ναι περισσότερο της Ρεάλ Μαδρίτης παρά δική του. Επειδή το πρόβλημα θα
παραμείνει, και δεν είναι άλλο από ένα τοξικό και βολεμένο αποδυτήριο, ορφανό από
ηγεσία και κακομαθημένο απ’τον Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος έχει καταλήξει να
επαναλάβει το ίδιο λάθος που τον οδήγησε να παραιτηθεί στην πρώτη του θητεία:
«Τους έχω κακομάθει και έχουν μπερδευτεί». 20 χρόνια αργότερα, η ιστορία είναι
σε καλό δρόμο για να επαναληφθεί. Η σύμπτωση δύο παρόμοιων επεισοδίων στα οποία
ένας σταρ αμφισβητεί την εξουσία του προπονητή σε δύο επιφανείς συλλόγους όπως
η Λίβερπουλ και η Ρεάλ Μαδρίτης, και οι διαμετρικά αντίθετοι τρόποι με τους
οποίους αντιμετωπίστηκαν οι υποθέσεις Σαλάχ και Βινίσιους, καταδεικνύουν την
αδράνεια του λευκού ιδρύματος.
Το ρηξικέλευθο πρότζεκτ του Τσάμπι Αλόνσο να εφαρμόσει ένα
σύγχρονο, πιο συλλογικό και καλύτερα δουλεμένο στυλ ποδοσφαίρου έχει ματαιωθεί
απ’την λίγη συμμετοχή και την απόρριψη ορισμένων, εγωιστών και λίγης δέσμευσης,
παικτών που αρνούνται να πιέσουν κι ενεργοποιούνται μόνο σε ξεχωριστές βραδιές
όπως αυτή εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι ή όταν τους εκθέτει ένας κατώτερος
αντίπαλος. Ορισμένοι παίκτες που πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από ό,τι είναι
στην πραγματικότητα κι έχουν την αναίδεια να διαρρέουν ότι το πρόβλημα έχει
υπάρξει η έλλειψη σύνδεσης με τον προπονητή, όταν η αποσύνδεση είναι αυτωνών απ’τη
δουλειά, την απαίτηση και την καθημερινή δέσμευση. Παίκτες όπως οι Βινίσιους, Μπέλιγχαμ,
Βαλβέρδε και Καμαβινγκά, οι οποίοι εδώ και 1,5 έτος δεν έχουν μια απόδοση
σύμφωνη με το καθεστώς τους και οι οποίοι μετατρέπονται σ’ένα πρόβλημα λόγω της
ανυπακοής τους. Με την απάθειά τους παρέσυραν τον πιο επιτυχημένο προπονητή του
συλλόγου, έναν Αντσελότι, ο οποίος δημιούργησε μια πατρική σχέση μαζί τους, και
τώρα είναι σε καλό δρόμο για να κάνουν το ίδιο και μ’έναν Τσάμπι Αλόνσο, ο
οποίος κράτησε αποστάσεις επειδή ερχόταν προειδοποιημένος. Ήρθε για να
ενσταλάξει μια εργασιακή ηθική που αυτή η ομάδα χρειάζεται απεγνωσμένα, επειδή
δεν έχει πια τόσο ταλέντο όσο στις μέρες των Κριστιάνο, Μπενζεμά, Μόντριτς, Κρος,
Ράμος ή Μαρσέλο, αλλά απ’το club τον υποστήριξαν μόνο με ψήγματα. Εκτός απ’τους
Μπαπέ και Κουρτουά, δεν υπάρχουν άλλοι παίκτες που να κάνουν τη διαφορά, ούτε
μέσω της ποδοσφαιρικής τους ποιότητας ούτε μέσω της ηγεσίας. Οι Βινίσιους, Μπέλιγχαμ
και Βαλβέρδε ζουν εδώ και καιρό με τις αναμνήσεις των ένδοξων ημερών τους και
τις φευγαλέες εκλάμψεις.
Η εμμονή του προέδρου με την ιδιοκτησιακή αναδιάρθρωση του
συλλόγου έχει μεταφραστεί σε παραμέληση του ρόστερ, τόσο όσον αφορά την
απόκτηση ενός οργανωτή παγκόσμιας κλάσης, το οποίο είναι απαραίτητο από τότε
που έφυγε ο Κρος, όσο κι όσον αφορά την απαλλαγή απ’τα τοξικά στοιχεία σε ένα
αποδυτήριο που έχει γίνει ακυβέρνητο. Αν τελικά απολύσουν τον Αλόνσο, δεν θα’χει
ποιος θα’ρθει μετά· όσο αυτοί οι ιδιότροποι παίκτες διατηρούν τέτοια δύναμη, η
Ρεάλ Μαδρίτης θα συνεχίσει να’χει το ίδιο πρόβλημα.
