Του Carlos Carpio, υποδιευθυντή της Marca
Η βεβαιότητα ότι απ’την Κυριακή, ο Λούκα Μόντριτς δεν θα παίξει
ξανά ποδόσφαιρο στο Μπερναμπέου πονάει. Λένε ότι σ’αυτή τη ζωή, το να
μεγαλώνεις σημαίνει να μαθαίνεις να λες αντίο. Λένε επίσης ότι υπάρχουν δύο
τρόποι να φύγεις από ένα μέρος: νωρίτερα ή άσχημα. Τώρα ο Μόντριτς, με την
κομψότητα και την απλότητα που τον χαρακτήριζαν πάντα, λέει ότι φεύγει απ’τη
Μαδρίτη. Και πονάει.
Φυσικά περισσότερο από οποιονδήποτε πονάει ο ίδιος ο
Μόντριτς. Έβλεπε τον εαυτό του ικανό να συνεχίσει (όλοι βλέπουν τον εαυτό τους ικανό·
λοιπόν, όλοι εκτός απ’τον Αρειανό Κρος), και παρά το ότι ήταν ένας θρύλος από
κάθε άποψη, ήταν πρόθυμος να δεχτεί σχεδόν κάθε όρο για να συνεχίσει να φοράει
τη λευκή φανέλα για έναν ακόμη χρόνο. Αλλά κάποιος άλλος που πρέπει να πόνεσε είναι
αυτός που έπρεπε να πάρει αυτή την απόφαση: ο Φλορεντίνο Πέρεθ. Παρά την άποψη
του Xabi Alonso
ότι ο Modric έπρεπε να συνεχίσει,
ο πρόεδρος έχει θεωρήσει ότι η παραμονή του Modric θα κατέληγε να γίνει μια δηλητηριασμένη καραμέλα για τον
νέο προπονητή, ο οποίος θα ένιωθε πιθανότατα υποχρεωμένος να του δώσει χρόνο
παιχνιδιού που πρέπει να πάει σε νεαρούς παίκτες που χρειάζονται περισσότερες
ευκαιρίες και διάρκεια. Μιλάμε για τον Arda Guler, στον οποίο ο σύλλογος βλέπει μια ιδιαίτερη προοπτική, αλλά
και για τον Brahim και
τον Ceballos.
Μπορεί να συμφωνήσουμε ή όχι μ’αυτή την προεδρική
συλλογιστική· μπορείς να αντιτάξεις ότι αυτή τη σεζόν οι νεαροί είχαν την
ευκαιρία να κάνουν ένα βήμα μπροστά και δεν το έκανε κανένας ς, ή ότι ο Modric παρείχε την
ποδοσφαιρική διαύγεια που έχει λείψει τόσο απ’την ομάδα στον δημιουργικό τομέα
και που επέδειξε μόνο ο Ceballos.
Το γεγονός είναι ότι ο Florentino Pérez έχει
αποφασίσει να δώσει προτεραιότητα σ’αυτό που θεωρεί ως την προτεραιότητα του
συλλόγου, δηλαδή τη εξυγίανση του ρόστερ μετά από μια πολύ κακή σεζόν, και το’χει
κάνει παραιτούμενος απ’την πιο άνετη λύση για αυτόν προσωπικά: την ανανέωση του
θρυλικού παίκτη. Τελικά, ήταν μια σύγκρουση δύσκολης επίλυσης για τον σύλλογο
λόγω της κατηγορίας ενός ποδοσφαιριστή ανεπανάληπτου όπως τον Κροάτη, ενός
ξεχωριστού τύπου που έκανε μαγικά χωρίς την ανάγκη να κάνει κόλπα κι ο οποίος
ήταν ικανός να κάνει τη διαφορά με τη μπάλα, αλλά επίσης και χωρίς αυτήν.
Επειδή ο Μόντριτς, όπως κι ο Αντσελότι, έχει δώσει πάρα πολλά στη Ρεάλ Μαδρίτης
μέσα στο γήπεδο με τη μορφή τίτλων, επιτυχιών και ανατροπών, αλλά δεν είναι
λιγότερη η συμβολή του στο μεγαλείο του λευκού συλλόγου με την ανθρώπινη κατηγορία
του, το κριτήριό του και την υποδειγματική συμπεριφορά του.
Χωνεύοντας ακόμα το αντίο του, το επόμενο ερώτημα είναι αν ο
Μόντριτς φεύγει για να κάνει χώρο για κάποιον μ’αυτό το προφίλ. Και η απάντηση
σήμερα είναι όχι για δύο λόγους: επειδή δεν υπάρχει άλλος Μόντριτς και επειδή ο
σύλλογος πιστεύει ότι οι τωρινοί μέσοι (πέρα απ’τον Νίκο Παθ) είναι επαρκείς αν
χρησιμοποιηθούν σωστά. Μόνο μια πανωλεθρία στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων θα
τους έκανε να αναθεωρήσουν την απόφασή τους.
