Του Pedro Morata
Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που λόγω της ιστορίας τους, των προέδρων τους ή ενίοτε λόγω συγκεκριμένων γεγονότων, μένουν με μια ταμπέλα. Υπάρχουν απατεώνες, ξυλοκόποι, αρχοντικοί, άσχημοι παίκτες στο ποδόσφαιρο, κακοπληρωτές, ψεύτες, κλαψιάρηδες, αγέρωχοι, αλαζονικοί, ταπεινοί, συμπαθητικοί, αξιόλογοι... Προσθέστε εσείς τα κλαμπ σ’αυτά τα κοσμητικά επίθετα και σίγουρα θα συμφωνήσουμε σχεδόν σε όλα. Υπάρχουν επίσης και θαυμαστοί.
Η vintage Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πάντα ένας θαυμαστός σύλλογος. Μια ομάδα που τραβούσε βλέμματα και προκαλούσε χαμόγελα στο πέρασμά της από οποιαδήποτε πόλη της Ισπανίας. Ένας σύλλογος που αντικατόπτριζε την αρχοντιά, για παράδειγμα, του Σαντιάγο Μπερναμπέου. Οι σύλλογοι, όπως και οι εταιρείες, δεν έχουν δική τους ψυχή και τις περισσότερες φορές αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα ή την προσωπικότητα των προέδρων τους. Σκεφτείτε τους Lopera, Lendoiro, Gil, Del Nido ή Aperribay, Laporta, Presa, Vizcaíno, Lim...
Η σημερινή Ρεάλ Μαδρίτης έχει γίνει ένας ψυχρός, απόμακρος,
αριστοκρατικός και δικομανής σύλλογος κόντρα σε όλα και σχεδόν σε όλους.
Κάποιες φορές λόγω των εκτελεστικών αποφάσεων του Φλορεντίνο κι άλλες λόγω της
συμπεριφοράς ενός παίκτη της στο γήπεδο. Πολλοί βετεράνοι madridistas με τους
οποίους μιλάω μου λένε ότι ο Σαντιάγο Μπερναμπέου δεν θα’χε επιτρέψει ποτέ στον
Βινίσιους να δείξει τον αντίχειρά του προς τα κάτω στους οπαδούς ενός γηπέδου,
ευχόμενός τους τον υποβιβασμό. Την επόμενη μέρα θα τον είχε εγκαλέσει στην
τάξη. Ούτε αυτό ούτε μια άλλη σειρά χειρονομιών απ’τον αλαζονικό κατάλογό του
που επηρεάζουν άμεσα την εικόνα της Ρεάλ Μαδρίτης κι ακόμη περισσότερο αν
πρόκειται να τις συγκαλύψει ή να τις δικαιολογήσει με την ομπρέλα των
ρατσιστικών προσβολών που δέχεται ο παίκτης (που πρέπει να εκδιωχθούν, να
καταγγελθούν και τιμωρηθούν, είτε αφορούν τον Βινίσιους, είτε άλλον).
Επιβεβαιώνω χωρίς καμία αμφιβολία ότι η Ρεάλ Μαδρίτης θα’ναι συμπαθητική για
παίκτες όπως ο Μόντριτς ή ο Μπέλιγχαμ και πολύ αντιπαθητική για παίκτες όπως ο
Βινίσιους. Και είναι ο Πρόεδρος και ο προπονητής αυτοί που πρέπει να το
διορθώσουν με την ίδια δύναμη και αποφασιστικότητα που κυνηγούν όποιον δεν τους
σέβεται. Με τον ίδιο τρόπο που ο σύλλογος κι ο παίκτης θα’πρεπε να αναλύσουν
γιατί τα υφίσταται ο Βινίσιους κι όχι ο Μπέλιγχαμ, ο Ρούντιγκερ, ο Τσουαμένι ή
ο Καμαβίνγκα, αφού είναι όλοι μαύροι. Και δεν λέω ότι το γεγονός ότι δεν τα
υφίστανται αυτοί, δικαιολογεί ότι τα υφίσταται ο Vinícius. Όχι και
όχι.
Αλλά αυτό που λέω είναι ότι ο Vinícius κάνει διαρκώς
προκλητικά πράγματα που οι άλλοι δεν κάνουν. Ο Μπέλιγχαμ δεν σταματά να
σκοράρει, να κερδίζει αντιπάλους και κάνει έναν αρχοντικό πανηγυρισμό που δεν
είναι προσβλητικός και κανείς δεν τα βάζει μαζί του. Γιατί; Γιατί δεν προκαλεί
κανέναν. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει παίκτες που δημιουργούν ενσυναίσθηση και σεβασμό
στο πέρασμά τους όπως ο Μόντριτς, ο οποίος παίρνει ακόμη και χειροκροτήματα
σχεδόν σε κάθε έδρα, όταν μπαίνει ή όταν βγαίνει απ’το γήπεδο. Ή στον πάγκο,
δεν είναι το ίδιο να έχεις τον Αντσελότι με τον Μουρίνιο, αν κι εγώ πιστεύω ότι
στον Πρόεδρο αρέσει περισσότερο ο Μουρίνιο. Και μετά υπάρχουν οι εκτελεστικές
αποφάσεις του Φλορεντίνο που εξοργίζουν 39 συλλόγους της Επαγγελματικής Liga με
τη Μαδρίτη. Γιατί;
Πρέπει να σας πω εξαρχής ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έχει καταθέσει
περισσότερες από 100 μηνύσεις κατά των αποφάσεων της Liga (που έχουν εγκριθεί
από τουλάχιστον 39 ομόλογα club). Διαβάσατε σωστά; Ναι, είπα 100. Τον Απρίλιο
ήταν 95 (61 χαμένες, 9 κερδισμένες σε δευτερεύοντα ζητήματα και 25 σε
εκκρεμότητα). Υπάρχουν μηνύσεις για όλα: για το πάχος και το μέγεθος των
αριθμών στις φανέλες, για τα λογότυπα... κλπ. Και για πολύ πιο χοντρά πράγματα.
Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει μηνύσει τη συμφωνία με την CVC που ενέκριναν ελεύθερα 39 club
και 39 πρόεδροι και/ή μεγαλομέτοχοι. Θέλησε ήδη να την παραλύσει με ασφαλιστικά
μέτρα που της αρνήθηκαν, αλλά η μήνυση συνεχίζεται. Η Μπάρτσα έχει ήδη βγει
απ’αυτό το χάος και έχει μείνει μόνο η Ρεάλ Μαδρίτης με την Αθλέτικ Μπιλμπάο
(δεν ξέρω τι δουλειά έχει εκεί). Εάν ευδοκιμήσει η μήνυση, η Ρεάλ Μαδρίτης θα’ταν
η αιτία που οι σύλλογοι θα’πρεπε να επιστρέψουν τα χρήματα που έχουν ήδη
ξοδέψει προκαταβολικά απ’το CVC, έναντι του ετήσιου μεριδίου του 10% των
τηλεοπτικών τους δικαιωμάτων.
Τι θέλει, να τους καταστρέψει ώστε η φυσική υπεροχή της
Μαδρίτης να’ναι πια συντριπτική; Γιατί η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία είναι ήδη η
μεγαλύτερη οικονομικά, δεν θέλει να μπορούν οι άλλες ομάδες να προσπαθούν ελεύθερα
να αναπτυχθούν με τα τηλεοπτικά ή τα εμπορικά τους δικαιώματα; Τη Ρεάλ Μαδρίτης
δεν την βλάπτει. Έχει μείνει έξω απ’τη συμφωνία με το CVC, όπως η Μπάρτσα, και
είναι ελεύθερη να πουλάει τα τηλεοπτικά της δικαιώματα όπως και σε όποιον
θέλει, αλλά δεν θέλει να αφήσει τους υπόλοιπους να κάνουν τις δουλειές τους
όπως θέλουν. Άσε τους άλλους να ζήσουν, δεν έχουν το μπλοκ των επιταγών σου. Πώς
να μην δημιουργεί αντιπάθεια; Περίεργη είναι επίσης και η τελευταία madridista αγωγή,
την οποία προωθεί ο Florentino. Οι σύλλογοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει
να διευκολύνουν ορισμένες πιο ελκυστικές εκπομπές για τον τηλεθεατή και την
τηλεόραση. Να δίνουν τις ομιλίες του προπονητή, συνεντεύξεις εν θερμώ στο
ημίχρονο, στο τέλος του αγώνα απ’τους δύο προπονητές... Μ’αυτόν τον τρόπο
πρέπει να δημιουργηθεί περισσότερο κοινό και οι τηλεοράσεις να’χουν μεγαλύτερο
ενδιαφέρον και το προϊόν να αξίζει περισσότερο. Οι σύλλογοι πρέπει να το’χουν
καταλάβει με βάση τα ευρώ. Οι 41 σύλλογοι εκτός απ’τη Μαδρίτη, αποφάσισαν,
απ’τα 1,44 δισεκατομμύρια που μοιράζονται οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας, να
αφαιρούνταν τα 120 και να διανέμονταν στις ομάδες που δημιουργούν το μεγαλύτερο
θέαμα, ανοιχτό χαρακτήρα, συνεντεύξεις και διευκολύνσεις για τον θεατή και τις
τηλεοράσεις που πληρώνουν.
Η Ρεάλ Μαδρίτης του Φλορεντίνο δεν θέλει να συνεργαστεί σε
τίποτα απ’όλα αυτά και θέτει χίλια προβλήματα, γιατί πιστεύει ότι ο κόσμος
είναι εναντίον της. Αυτό το μη συνεργατικό σενάριο, θα μπορούσε να σημαίνει για
τη Μαδρίτη, να παίρνει το πολύ 8-9 εκατομμύρια λιγότερα απ’τα 170 εκατομμύρια
ετησίως που χρεώνει για την τηλεόραση. Λοιπόν, έχει καταθέσει μια μήνυση (με
ποινικές συνέπειες) κι όχι μια αστική αγωγή, κατά της LaLiga και του Tebas
επειδή κατανόησε ότι έχουν κάνει σχεδόν μια κρυφή συμπαιγνία για να βλάψουν τη
Ρεάλ Μαδρίτης· έναν σύλλογο που βγάζει πάνω από 800 εκ. το χρόνο και που λόγω
της έλλειψης συνεργασίας του μπορεί να τον επηρεάσει το πολύ κατά 8 με 9. Είναι
δυνατόν να’ναι μια συμπαιγνία, μια ελεύθερη και δημόσια συμφωνία 41 συλλόγων
συμπεριλαμβανομένης της Μπάρτσα; Δεν μιλώ πια για τη Super League που
προσπάθησε να δικαιωθεί κάτω απ’το παιδικό δέλεαρ ότι ήταν για να βοηθήσει το
ποδόσφαιρο που πέθαινε, ενώ στην πραγματικότητα οι πρωτόγονοι ιδρυτικοί κανόνες
δημιουργούσαν μια κλειστή διοργάνωση για τα «αφεντικά» του ποδοσφαίρου όπου οι
ιδρυτές έπαιρναν περισσότερα χρήματα απ’τους υπόλοιπους. Θα δούμε τι θα πει το
δικαστήριο, αν κι ο γενικός εισαγγελέας έδειξε ήδη πού πάει η δουλειά: μπορούν
να δημιουργήσουν τη Super League, αλλά δεν θα παίζουν στο Champions League.
Είτε το ένα είτε το άλλο. Όπως ήδη γνωρίζετε, οι 12 απ’τους 14 ιδρυτικούς
συλλόγους την έχουν εγκαταλείψει. Περιέργως και υποκριτικά, παραμένει μόνο ο
Λαπόρτα κι ο Φλορεντίνο: ο ηγέτης του κοινωνιολογικού madridismo (σύμφωνα με τη
νέα ιδέα του Λαπόρτα).
Εάν εγκριθεί, ποιος θα’παιζε σ’αυτήν: η Real Madridismo Sociológico CF εναντίον των Φίλων της Negreira CF; Εν τέλει, προσπαθώ να εξηγήσω ότι είναι κρίμα που με το ιστορικό μεγαλείο της Ρεάλ Μαδρίτης, την τρέχουσα αθλητική και οικονομική της δύναμη και τα βήματα εκσυγχρονισμού (Νέο Μπερναμπέου) που κάνει, βαδίζει σ’αυτόν τον δρόμο της αντιπάθειας αντί για εκείνον του να προκαλεί υγιή φθόνο και να’ναι ένας καθρέφτης για τους υπόλοιπους. Ένας σύλλογος που να προκαλεί στοργή και θαυμασμό κι όχι αυτή την αυξανόμενη αντιπάθεια που αντιλαμβάνομαι εγώ και δεν πιστεύω ότι την παρατηρώ μόνο εγώ, ούτε μόνο οι barcelonistas. Ακόμη περισσότερο, είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν πάρα πολλοί madridistas, λιγότερο ή περισσότερο βετεράνοι, που θα συμφωνήσουν μαζί μου. Σε όσους δεν το κάνουν, τους ζητώ μόνο να το σκεφτούν δύο φορές, με σεβασμό για εμάς που σκεφτόμαστε διαφορετικά. Αυτόν τον σεβασμό με τον οποίο έχω προσπαθήσει να γράψω αυτό το στοχαστικό άρθρο. Η ιστορία της Μαδρίτης θα άξιζε μια πιο ευγενική εξωτερική ματιά... όπως αυτή που είχε ήδη. Να κάτσει να το σκεφτεί εκείνος στον οποίο ανταποκρίνεται (για το δικό του το καλό).
