Του José Félix Díaz, αρχισυντάκτη της Marca
Για άλλη μια φορά, ο μπακ έχει κλείσει ξανά στόματα, με μια εξαιρετική απόδοση καθώς και συνεισφέροντας άυλα στοιχεία όπως η ισορροπία, αυτή που βρίσκει ο Αντσελότι με τον canterano στο γήπεδο.
Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε λαμπρά στελέχη σε όλη την ιστορία της.
Ακόμα και εξαιρετικούς τεχνικούς. Λοιπόν, πριν από 19 χρόνια μαζεύτηκαν για να
αποφασίσουν το όνομα αυτών που θα έβαζαν την πρώτη πέτρα του Valdebebas. Αφού
το συζήτησαν, βρήκαν τον ιδανικό canterano, αλλά κανένας τους δεν μπορούσε να
φανταστεί τη ευτυχισμένη ιδέα που είχαν όταν ο εκλεκτός ήταν ο Dani Carvajal. Σχεδόν
δύο δεκαετίες αργότερα, το τότε ξανθό παιδί, συνεχίζει να φοράει λευκά και να
δίνει μαθήματα όταν πρέπει να τα δώσει.
Ο Κάρλο Αντσελότι και μέχρι κι άλλοι δέκα, εκλέκτορες και
προπονητές της Ισπανίας και της Ρεάλ Μαδρίτης, έχουν θεωρήσει τον αμυντικό έναν
απαραίτητο ποδοσφαιριστή. Όταν τον έχουν σεβαστεί οι τραυματισμοί, μεν και δε έχουν
βασιστεί σ’αυτόν μέχρι το τέλος, όπως λέει και το λευκό μότο.
Για τον Ιταλό, ο Καρβαχάλ δίνει, μαζί με τον Αλάμπα, αυτή την
ισορροπία που χρειάζεται κάθε επιθετική ομάδα, με επιθετικό πνεύμα. Άνθρωπος
του κλαμπ, τέλειος γνώστης όλων των γωνιών του λευκού οίκου, ο Καρβαχάλ αυξάνεται
στην αντιξοότητα. Το’χει κάνει με τους τραυματισμούς (αλλάζοντας πολλές
συνήθειες στη ζωή του), με τις κριτικές (εδώ απ’την οικογένειά του) κι αυξάνεται
με τις κριτικές για να μετατραπεί στον τρόμο του τολμηρού εξτρέμ όπως ήταν ο Luis
Díaz πριν από ένα χρόνο στον τελικό του Παρισιού ή όπως έχουν υπάρξει οι Darwin
Núñez, Diego Jota, Chilwell ή Grealish.
Δουλεύει, σιωπά, σιωπά, δουλεύει
Για μεγάλο μέρος της σεζόν, οι επικριτικές φωνές έδειχναν τη
ζωτική ανάγκη να υπογράψει η Ρεάλ Μαδρίτης ένα δεξί μπακ. Ο Καρβαχάλ έχει σιωπήσει,
έχει δουλέψει κι έχει δείξει ότι η απόδοσή του, όταν είναι σε άψογη κατάσταση, είναι
αντίστοιχη με οποιουδήποτε απ’αυτούς που ζητούνταν ως απαραίτητες ενισχύσεις.
Ο Καρβαχάλ ανήκει σε εκείνη τη γενεαλογία των canteranos της Ρεάλ Μαδρίτης που,
χωρίς τη γκλαμουριά της Μασία, είναι ικανοί να περάσουν πάνω από μια δεκαετία βγάζοντας
το ψωμί τους στο υψηλότερο επίπεδο, όπως ο Νάτσο κι ο Λούκας Βάθκεθ. Δεν
χρειάζονται το εξεζητημένο για να είναι μεγάλοι στο ποδόσφαιρο. Όπως λέει και
κάποιος που κάνει πολύ κουμάντο στο Valdebebas: «Καρβαχάλ κι ακόμα δέκα».
