Isco και Asensio, στην καφετέρια της χαμένης νεότητας

Η γνώμη του Rubén Jiménez

Μόλις διάβασα το «Στην καφετέρια της χαμένης νεότητας» κι ο Patrick Modiano περιλαμβάνει στο βιβλίο του μια φράση, «να σώσεις απ’τη λήθη πεταλούδες που περιστρέφονται για μερικές στιγμές γύρω από μια λάμπα», η οποία μου έφερε αμέσως στο μυαλό την τέχνη του ποδοσφαιριστή και, μετά απ’αυτό που είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες, με έβαλε να σκεφτώ τους Isco και Asensio. Πιστεύω ότι υπάρχουν παίκτες που είναι καταδικασμένοι, λόγω ικανοτήτων, να’ναι αυτές «οι πεταλούδες που περιστρέφονται για μερικές στιγμές γύρω από μια λάμπα» και στη συνέχεια να πέφτουν στη λήθη του χρόνου. Η μεγάλη πλειοψηφία.

Υπάρχουν όμως κι άλλοι που θα εγγραφούν σε αυτή την εστίαση. Που θ’αφήσουν το στίγμα τους κι έχουν τα πάντα ώστε να μιλάμε γι 'αυτούς σ’αυτούς που θα’ρθουν, για να καυχόμαστε ότι τους έχουμε δει, για να συγκρίνουμε τις μελλοντικές γενιές μαζί τους ως μονάδα μέτρησης του ταλέντου. Και τόσο ο Isco όσο κι ο Asensio βρίσκονται σε αυτή τη δεύτερη ομάδα.

Για οποιονδήποτε λόγο, αυτή τη στιγμή είναι μακριά απ’τη λάμψη του λαμπτήρα, που στο ποδόσφαιρο είναι η εύνοια του κοινού. Λόγω ενός θέματος σωματικού, ψυχολογικού, έλλειψης αυτοπεποίθησης ή υπερβολικού βάρους ευθύνης. Λόγω πάρα πολλών επαίνων, λόγω «γεμάτου στομαχιού», για οτιδήποτε. Κι όταν ένας παίκτης με τόσο φορτίο φωτός αρχίζει να αναβοσβήνει και κάθεται σ’αυτό το λάκκο του σκότους που είναι ο πάγκος, αυτή «η καφετέρια της χαμένης νεότητας» του ποδοσφαίρου, οι μέτριοι θέλουν να τον ρίξουν προς την άβυσσο των σκιών.

Τώρα που ήρθε η ώρα επαίνων για τον Vinicius, διότι είναι ένα νέο πρόσωπο (τα ανθρώπινα όντα τους αρέσουν τόσο τα νέα πρόσωπα που υπάρχει αυτός που παντρεύεται για δεύτερη φορά μετά από ένα τραυματικό διαζύγιο) και, πάνω απ 'όλα, για την τόλμη του, είναι ώρα να θυμηθούμε ότι αυτό ακριβώς ήταν το πρώτο πράγμα που τράβηξε την προσοχή στον Asensio. Ότι στο πρώτο του παιχνίδι, στον πρώτο του τελικό, πήρε μια μπάλα στα 30 μέτρα και την κάρφωσε σ’ένα παραθυράκι. Να θυμηθούμε ότι ο Isco σηκώνει το Bernabéu όταν κάνει αφηρημένα σχέδια με τα πόδια του κι όχι όταν το πινέλο του σχεδιάζει μόνο μια γραμμή μίας μόνο κατεύθυνσης, εκείνης της πάσας προς τα πίσω.

Ο Σολάρι τους έχει στείλει μια σοβαρή προειδοποίηση. Ο Αργεντινός ξέρει καλύτερα απ'τον καθένα τι σημαίνει να'σαι ο παίκτης νο 12 κι έχει στο χέρι του να εμποδίσει εκείνη η ετικέτα που του έραβαν κάθε σεζόν στην φανέλα του να καταλήξει επίσης και στην δική τους. Δεν τους ζητάμε πια να'ναι το νούμερο 1, αν δεν βρίσκονται ανάμεσα σ'αυτούς τους 11, να το κερδίσουν, να τολμήσουν, να το προσπαθήσουν, να το θυμίσουν. Για να διασκεδάσουμε ξανά με τους Isco και Asensio, πρώτα πρέπει να διασκεδάσουν αυτοί. Επειδή ούτε η δική τους ούτε η δική μας περιμένοντάς τους, μπορεί να'ναι μια χαμένη νεότητα.