Η τεμπελιά μιας Ρεάλ Μαδρίτης που έχει χάσει τον παλιό οίστρο του προέδρου Florentino

Του Gonzalo Cabeza

Στην οξεία κρίση της ομάδας φαίνεται ότι ο σχεδιασμός έχει υπάρξει λίγος, ο προπονητής είναι ανεπαρκής κι αυτό που σ’άλλες εποχές ήταν ένας καταιγισμός ιδεών, τώρα πεθαίνει σε παρακμή

Δύο παράλογα λάθη ενός κυρίου που ονομάζεται Loris Karius, μέχρι εκείνη τη στιγμή άγνωστος στους περισσότερους, έκαναν από μια χυδαία σεζόν, μια επιτυχημένη. Η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ είναι ο μεγαλύτερος στόχος που υπάρχει στο συλλογικό ποδόσφαιρο κι αυτό ήταν που είχαν καταφέρει εκείνο το βράδυ στο Κίεβο. Η λάμψη που βγάζει το κύπελλο των μεγάλων αυτιών είναι εκτυφλωτική, τόσο ώστε σε 90 λεπτά, μ’ένα ψαλιδάκι και δύο λάθη, η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε να ξεχαστούν μήνες μιζέριας. Σήμερα μοιάζει η χειρότερη δυνατή ομάδα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό το ίδιο, η αποθάρρυνση, η τεμπελιά του συνόλου, δεν είναι πολύ διαφορετικό με ό, τι συνέβη πριν από δώδεκα μήνες.

Τα φώτα του Κιέβου έκρυψαν όλα τ’άλλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι η περασμένη σεζόν των λευκών ήταν πολύ πικρή. Επειδή δεν είναι το ίδιο το να χάνεις το πρωτάθλημα με το να το πετάς, δεν μπορεί να αφομοιωθεί τόσο εύκολα το να φτάνεις στο τέλος και να’σαι κοντά σε σχέση με το να τα παρατάς όταν δεν έχει ξεκινήσει καν ο χειμώνας. Τα μέλη της Ρεάλ Μαδρίτης, και τα εκατομμύρια των οπαδών της σ’όλο τον κόσμο, πέρασαν μήνες θρηνώντας επειδή η ομάδα τους δεν ανταγωνιζόταν, πέρασαν πολλά ανώδυνα Σαββατοκύριακα στα οποία αυτό που μπορούσε να συμβεί στο Μπερναμπέου δεν είχε ποδοσφαιρική αξία πέρα απ’αυτήν που μπορεί να δώσει ένα φιλικό, μια καλοκαιρινή κατασκήνωση. Κι αυτό, καλυμμένο απ’τον χρυσό των Champions League, είναι πολύ σοβαρό, επειδή ένας σύλλογος αυτής της δύναμης δεν μπορεί να επιτρέψει η συνήθης εμπειρία του να’ναι η πλήξη και η ασημαντότητα.

Η νίκη εναντίον της Λίβερπουλ είχε ως αποτέλεσμα να μην γίνουν κάποιες αλλαγές για τις οποίες φώναζε η ομάδα. Ναι, είναι αλήθεια, ήταν ικανοί να κερδίσουν τρεις, τέσσερις ή πέντε αγώνες μέγιστου ηλεκτρισμού μέχρι να γίνουν πρωταθλητές Ευρώπης· αλλά ο βασιλικός μανδύας κάλυπτε μια σειρά όλο και πιο εμφανών μιζεριών. Ερχόταν το καλοκαίρι κι έπρεπε να πάρουν αποφάσεις, τις κατάλληλες για να κάνουν την ομάδα ικανή να’ναι ανταγωνιστική για δέκα μήνες κι όχι μόνο για δέκα παιχνίδια. Και παρόλο που τα συμπτώματα της απογοήτευσης ήταν εμφανή, αντί να αυξηθεί, μειώθηκε.

Ο Florentino Pérez έχει μια άξια φήμη θριαμβευτή. Μερικές φορές φτάνει σε όρια λίγο παράλογα στα οποία περισσότερο από ένας άνθρωπος μοιάζει μ’έναν υπερήρωα της Marvel, φυσικά, όχι στην πραγματικότητα, μόνο στα λόγια των πιο έντονων κολάκων του. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει από μια μεταρρύθμιση που γίνεται όλο και πιο επείγουσα. Είναι κουρασμένος ο Florentino; Έχει βαρεθεί απ’τα παιχνίδια εξουσίας; Του’φυγε ο καλύτερος σκόρερ στην ιστορία της Μαδρίτης και δεν αντέδρασε. Έφυγε επίσης κι ο Zidane, ο οποίος δεν ήταν μόνο ένας προπονητής με καλό ιστορικό, αλλά και μια εικόνα του madridismo κι ένα πολύ ξεχωριστό ανθρώπινο ον στην ποδοσφαιρική καριέρα του προέδρου. Η αντικατάσταση ήρθε με κωμωδία και ήταν καρπός ενός αυτοσχεδιασμού, προϊόν των περιστάσεων, πολύ λίγο κατάλληλη για ένα σύλλογο που θα’πρεπε πάντα να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Η ευθύνη του ηγέτη

Ο πανίσχυρος πρόεδρος είναι αυτός που αποφάσισε, πριν από αρκετά πλέον χρόνια, να κατεδαφίσει όλη την αθλητική δομή του συλλόγου. Έμεινε μαζί με τον José Ángel Sánchez ως διευθυντή των πάντων κι αυτός ως στρατηγός. Και γι 'αυτό σήμερα, για όλα όσα συμβαίνουν, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη. Όταν αποτυγχάνει ο προπονητής, είναι δικό του θέμα, που τον προσέλαβε (είμαστε γενναιόδωροι στον ορισμό, η υπογραφή του έχει μια ιστορία σχεδόν επιχείρησης διάσωσης των SWAT) με τον ίδιο τρόπο που οι προφανείς ελλείψεις του ρόστερ είναι δικό του θέμα. Ο Florentino είναι, λόγω ευσήμων, ο δεύτερος πιο σημαντικός και νικηφόρος πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, κάτι που είναι τέλεια συμβατό με το να΄ναι ο πρώτος των υπευθύνων για την οξεία κρίση που βιώνει σήμερα το Bernabeu.

Ο Φλορεντίνο δεν μιλά πολύ δημόσια, αλλά είναι εύκολο να ξέρεις τι σκέφτεται, γιατί δεν στερείται ομιλητών πρόθυμων να διαδώσουν το δόγμα του. Τον τελευταίο καιρό το μήνυμα είναι ότι οι νεόπλουτοι σκοτώνουν το ποδόσφαιρο, ότι η αγορά έχει τρελαθεί και δεν είναι σώφρων να μπει σε μια τέτοια μάχη. Είναι μια εξέλιξη, ίσως μια γήρανση. Πρώτον, έχει ένα παράδοξο σημείο, διότι η Ρεάλ Μαδρίτης, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στο ποδόσφαιρο, είναι υπεύθυνη που έχει φτάσει η αγορά σ’αυτά τα όρια, όσο κι αν τώρα σκανδαλίζονται. Η τρελή ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων δεν είναι τίποτα άλλο από μια ώθηση στην αδράνεια που βοήθησαν οι λευκοί να παραχθεί.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τόσο να διαμαρτύρονται για την κατάσταση όσο να μην συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι το περιβάλλον στο οποίο πρέπει να ζήσεις τώρα. Η άρνηση αυτού δεν θα το αλλάξει, η μάχη μπορεί τώρα να’ναι πιο δύσκολη, επειδή στην αγορά έχει μπει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό απ’τις χώρες του Κόλπου, αλλά η νέα κατάσταση δεν έχει αλλάξει το ουσιαστικό, και είναι ότι η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ένα τεράστιο club μ’έναν πολύ υψηλό προϋπολογισμό και έχει σχεδιαστεί με την υψηλότερη των φιλοδοξιών: να κερδίζει πάντα, να ανταγωνίζεται πάντα, να μην χαλαρώνει ποτέ την προσπάθεια. Αν το πεδίο της μάχης είναι αυτό, σ’αυτό πρέπει να πολεμήσει.

Είναι πολύ καλό το να θέλει να εξασφαλίσει το μέλλον, να πλημμυρίσει τη Βραζιλία με εκατομμύρια ευρώ νομίζοντας ότι έχει πάρει τα παιδιά που θα διατηρήσουν στα επόμενα χρόνια το μεγαλείο της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά όσο κι αν θέλουν να το πουλήσουν έτσι, δεν είναι αρκετό. Στο σύλλογο του Chamartin δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απ’το παρόν, γιατί είναι ένα ίδρυμα που δημιουργήθηκε για να κερδίζει σήμερα, όχι για ονειρεύεται με το αύριο ή το χθες. Μερικές φορές είναι σκληρό, αναμφίβολα δεν μπορεί να πάρει ούτε μια ανάσα, αλλά είναι ότι δεν μπορούν να την δώσουν στον εαυτό τους, όλο αυτό είναι χαραγμένο στο DNA του club, οι στρατηγικές είναι κινητές, αλλά το κέντρο της συνομιλίας δεν αλλάζει, πρέπει να κερδίζει πάντα αλλά, πάνω απ 'όλα, πρέπει να κερδίζει τώρα.

Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ένα καλά διαχειριζόμενο club. Οικονομικά, μια ομορφιά, με υγιείς λογαριασμούς και ικανότητα ανάπτυξης. Το επόμενο μεγάλο πρότζεκτ είναι να δώσει στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου μια στροφή 500 εκατομμυρίων ευρώ. Η αντίληψη του προέδρου, επιτυχημένος επιχειρηματίας, είναι ότι αυτός θα’ναι ο τρόπος για να διασφαλίσει το μέλλον, κι αν είναι έτσι, είναι καλό ότι ενεργεί. Μένει να πει μέχρι ποιο σημείο δεσμεύει αυτή η επένδυση τον σύλλογο, κι αν αυτά τα εκατομμύρια δεν θα μπορούσαν να τοποθετηθούν καλύτερα στους παίκτες που θα βοηθούσαν τη Μαδρίτη να’ναι η Μαδρίτη.

Δεν επιτίθεται στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης

Η υποψία είναι ότι τα χρήματα που μπαίνουν στο γήπεδο, ακόμα περισσότερο χωρίς χορηγία, έχουν μετατρέψει τον Florentino σ’έναν συντηρητικό ηγέτη. Υπάρχουν μέρη να κοιτάξεις. Η Τότεναμ δεν έχει υπογράψει κανέναν αυτό το καλοκαίρι, επειδή οι προσπάθειές της είναι στο νέο της γήπεδο, με τον ίδιο τρόπο που η Άρσεναλ πέρασε μια δεκαετία περιοριζόμενη για να πληρώσει το Emirates. Στην Ρεάλ Μαδρίτης είναι πιο δύσκολο, λόγω της ιδιοσυγκρασίας της, αλλά αν έχουν αποφασίσει να γίνει έτσι, δεν θα ήταν κακό να το’λεγαν στα ίσια. Επειδή ίσως να μην απομένει άλλο απ’το να το αποδεχτείς.

Το φετινό ρόστερ αυτό το έτος είναι χειρότερο απ’το προηγούμενο, κι αυτή είναι μια φράση που ισχύει εδώ και τρία ή τέσσερα χρόνια. Η ομάδα υποβαθμίζεται με τον καιρό, κι όχι μόνο επειδή κάποια αστέρια γερνάνε, που δεν παύει να’ναι φυσιολογικό, αλλά επειδή τα ονόματα παρακμάζουν. Αυτό το καλοκαίρι έφυγαν οι Cristiano και Kovacic, αλλά ο σύλλογος δεν έδρασε παρά μόνο με μπαλώματα. Υπέγραψε σε δύο θέσεις όπου δεν υπήρχε επείγουσα ανάγκη, στο τέρμα και στη δεξιά πλευρά, και συμβιβάστηκε με τον Mariano ως νέα συμβολή στο γκολ. Το αγόρι είναι πρόθυμο, ένα καλό βάθος ντουλάπας, αλλά δεν έχει αρκετό ποδόσφαιρο για να’ναι σημαντικός βασικός στην Ρεάλ Μαδρίτης. Το ταλέντο δεν διαπραγματεύεται, υπάρχουν κάποια υψηλά όρια για τους συλλόγους αυτού του μεγέθους.

Γι’αυτό το χαλαρό ρόστερ μπορεί να ειπωθεί το ίδιο πράγμα με τον προπονητή, ο οποίος είναι επίσης χαλαρός. Ο Lopetegui δεν έχει κατορθώσει να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική ομάδα, κάτι που δεν θα’πρεπε επίσης να εκπλήσσει τόσο, δεν είναι ότι στο ιστορικό του αφθονεί η κατασκευή ομάδων πρωταθλητών. Βρήκε ένα θολό ρόστερ και δεν έχει κάνει τίποτα για να το βελτιώσει. Αν τους πάρουμε έναν προς έναν, απ’τον Varane μέχρι τον Asensio, περνώντας απ’τους Modric ή Lucas Vázquez, δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης που να’χει πάει στα περισσότερα από τότε που έγινε η αλλαγή στον πάγκο. Όταν είναι ένας παίκτης αυτός που βρίσκεται κάτω απ’την απόδοσή του είναι συνήθως σφάλμα του παίκτη, όταν αυτοί που ναυαγούν είναι όλοι, πρέπει να κοιτάς επίσης και τον προπονητή και την ανικανότητά του να εκμεταλλεύεται τους παίκτες του. Ποτέ δεν φαίνεται να’χει αρκετή δύναμη για την πρόκληση που του ανέθεσαν, αν και σ’αυτό έχει πολλή σχέση ο δειλός και φευγαλέος χαρακτήρας του στον οποίο αναζητούνται πολλές δικαιολογίες για να αποφύγει την προφανή ανάλυση: η ομάδα αιμορραγεί, επιτάσσει λύσεις.

Κι έτσι, τμήμα προς τμήμα, η ομάδα μοιάζει αναιμική, στην εντατική με ανάγκη οίστρου. Σε άλλες εποχές αυτό ήταν πράγμα του Florentino, ο οποίος συνήθισε μια ολόκληρη γενιά στο να δίνει ένα χτύπημα στο τραπέζι όταν τα πράγματα πήγαιναν άσχημα και τώρα φαίνεται συμβιβασμένος με το «γλυκό δεν κάνω τίποτα». Μπορεί να επιλέξει μια αλλαγή προπονητή, αλλά ο Lopetegui δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνέπεια ενός τρόπου να κάνεις τα πράγματα. Η Μαδρίτη έχει χάσει την πρωτοβουλία, κι αυτό είναι που την καθορίζει ως club.