Η Μαδρίτη δεν βάζει γκολ και οι Varane και Ramos δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να τα εμποδίσουν

Του Gonzalo Cabeza

Ο Γάλλος απέτυχε στα δύο γκολ της Levante

Αυτή τη φορά ήταν ο Raphael Varane ο πιο αδέξιος απ’τους δύο, που έχουν μια μοιραία σεζόν στην οποία οποιαδήποτε αντίπαλη ομάδα είναι σε θέση να κάνει ένα ρήγμα με μια μικρή οργάνωση

Ήταν το 12^ο λεπτό ενός εντός έδρας παιχνιδιού ενάντια στην Levante -ένα μείγμα που στον madridismo ακούγεται σαν κάτι απλό- και η ομάδα έχανε ήδη 0-2. Θα μπορούσε να υποδειχθεί ως ένα λάθος, ένα γλίστρημα, μια σύμπτωση, αν δεν ήταν επειδή δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση των πρόσφατων λαθών, μια σχεδόν παράλογη αλληλοσύνδεση της αναποτελεσματικότητας στην επίθεση και των χοντρών λαθών στην άμυνα. Μια πολυεθνική αποτυχία που οδηγεί τη Μαδρίτη σε μια κρίση σχεδόν χωρίς προηγούμενο σε ένα ίδρυμα 116 ετών ιστορίας. Ότι η επίθεση έχει αποτύχει συνοψίζεται σε αριθμούς, στις οκτώ ώρες χωρίς να σκοράρει. Είναι κάτι ανησυχητικό, ναι, αλλά όχι εντελώς απρόσμενο, στην τελική το καλοκαίρι ο σκόρερ πήγε στο Τορίνο. Πιο περίπλοκο είναι να προσπαθείς να εξηγήσεις αυτό που συμβαίνει στην άμυνα.

Επειδή Ραφαέλ Βαράν και Sergio Ramos είναι δύο παγκόσμιοι πρωταθλητές, δύο στόπερ στους οποίους υποτίθεται μια ακραία ποιότητα, οι καλύτεροι των αντίστοιχων γενεών τους. Αυτή ήταν η πρόβλεψη και είναι μια φράση που αντέχει μόνο γραμμένη, όταν τους βλέπεις σ’έναν αγώνα της Ρεάλ Μαδρίτης κατανοείς ότι αυτοί, σ’έναν ακόμα πιο ακραίο τρόπο από ό, τι οι συμπαίκτες τους, κάνουν μια θλιβερή σεζόν, δεν υπάρχει ματς στο οποίο δεν εκτίθεται ένας απ’τους δύο, κάνοντας τους αντιπάλους παίκτες τους πολύ καλύτερους από ό, τι είναι πραγματικά.

Αυτή τη φορά το τζάκποτ το πήρε ο Varane. Ο Γάλλος στόπερ, πρόσφατος παγκόσμιος πρωταθλητής, έχει ακουστεί μέχρι και για τη Χρυσή Μπάλα. Είναι ψηλός, δυνατός, γρήγορος, επίσης είναι και ανίκανος να κάνει μια αποτελεσματική κάλυψη που να’ναι ικανή να σταματήσει έναν επιθετικό και να μην πουλήσει τον τερματοφύλακά του. Στα δύο γκολ της Levante ήταν αργός κι απρόσεκτος. Ο Μοράλες πετάχτηκε στην πλάτη του στην πρώτη αντεπίθεση του αγώνα και την βρήκε με μεγάλη ευκολία. Ο Γάλλος κινήθηκε όσο θα κινούταν κι ένα άγαλμα, άργησε ν’αντιδράσει κι όταν θέλησε να το κάνει, δεν είχε την επαρκή ελαστικότητα για να κυνηγήσει με επιτυχία τον levantinista, ο οποίος ήδη τότε πανηγύριζε σχεδόν το γκολ.

Ωστόσο, ήταν σχεδόν χειρότερο αυτό του δεύτερου γκολ. Η μπάλα γύριζε στο ύψος της περιοχής, χωρίς κίνδυνο, σε μια ζώνη γεμάτη από παίκτες και με ελάχιστα προβλήματα για την άμυνα. Αυτός κατανόησε ότι δεν ήταν πρόβλημα να χτυπήσει τη μπάλα με το χέρι του. Το έβγαλε σκοτωμένο, μακριά απ’το σώμα του, αναζητώντας περισσότερο την ισορροπία που του λείπει παρά να κόψει την ευκαιρία της Λεβάντε. Μια παράλογη φάση που το VAR έκρινε εντός της περιοχής και, ως εκ τούτου, πέναλτι. Είναι δύσκολο να το δεις με την πρώτη ματιά, το χέρι του εγκαθίσταται πάνω στην γραμμή της περιοχής, άλλες εποχές είναι πιθανό αυτό να’χε καταλήξει σε ένα επικίνδυνο φάουλ. Τώρα, όμως, κουμάντο κάνει η τεχνολογία, το ηχείο του διαιτητή σφύριξε και του είπαν να πάει στο σημείο του πέναλτι, ότι το λευκό δράμα έπρεπε να’ναι ακόμα μεγαλύτερο.

Έτσι, σε μόλις 12 λεπτά, αυτός που ήταν ένας κάιζερ μετατράπηκε σ’έναν χυδαίο παίκτη. Όχι, ακόμη χειρότερα, σ’έναν φρικτό, επιβλαβή για την ομάδα του. Τα θλιμμένα μάτια του, πάντα παρόντα στο πρόσωπό του, έμοιαζαν ακόμα πιο απολογητικά εκείνη τη στιγμή. Ο Varane δεν είναι ανόητος, μάλλον το αντίθετο, αν και δεν του αναγνωρίζεται πάρα πολύ, γιατί είναι πολύ ντροπαλός, έχει πλήρη επίγνωση της αιμορραγίας που κατέληγε να προκαλέσει στην ομάδα του, η οποία στα 72 λεπτά που απέμεναν, κι όσο κι αν το προσπάθησε, ήταν ανίκανη να γυρίσει την ασχήμια.

Το κόλλημα του Ράμος

Ούτε και είναι το πρώτο παιχνίδι στο οποίο είναι θαμπός, η φόρμα έχει υπάρξει πεσμένη απ’την αρχή της σεζόν. Τον Αύγουστο, στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ήταν ο κύριος ένοχος που μια καλή αναμέτρηση της ομάδας του παρέμενε σε μια νίκη για την Ατλέτικο Μαδρίτης. Εκείνη την στιγμή υπήρχε ακόμη η δικαιολογία της κούρασης, της μακράς προηγούμενης σεζόν που τον έφερε μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και του λίγου χρόνου προετοιμασίας. Έχοντας μπει το φθινόπωρο όλο εκείνο πλέον δεν ισχύει, αν η προετοιμασία δεν ήταν αρκετή είναι ότι δεν εφαρμόστηκε σωστά.

Τον Varane δεν τον βοηθά να μοιράζεται το κέντρο της άμυνας με τον Sergio Ramos. Ο αμυντικός απ’το Camas, θεωρούμενος από κάποιους ο καλύτερος στον κόσμο, είναι επίσης πολύ έξω απ’τη φόρμα και είναι ανίκανος να κάνει ένα ολόκληρο καλό ματς. Οι ποδοσφαιρικές ιδιότητες που του υποτίθενται φαίνονται βρεμένες απ’τη μόνιμη έλλειψη συγκέντρωσής του. Είναι άσχημα, πολύ άσχημα, σε μια φάση του δεύτερου μέρους ο Μοράλες τον αντιμετώπισε και τον ξεπέρασε σα ν’αντιμετώπιζε έναν πιτσιρικά κι όχι έναν παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο παίκτης της Λεβάντε είναι ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής, το’χει δείξει πολλές φορές, αλλά εξακολουθεί να φαίνεται περισσότερο όταν ο στόπερ που πρέπει να τον κυνηγήσει είναι τόσο απόντας. Όπως και τόσες άλλες φορές στην καριέρα του, φαίνεται πιο αποφασισμένος να σκοράρει γκολ παρά να τα εμποδίζει, και παρόλο που η διάσημη καριέρα του έχει σχέση με αυτά τα γκολ, θα’ταν καλά να του τραβούσε κάποιος τα αυτιά και να του υπενθύμιζε ότι η κύρια λειτουργία του συνεχίζει να’ναι στην άμυνα.

Είναι αλήθεια ότι οι αντικαταστάτες δεν υπάρχουν ή περνούν απ’τον Nacho, έναν πολυλειτουργικό που δεν παύει να’ναι ανεπαρκής. Κάποια στιγμή στο καλοκαίρι τέθηκε η επιλογή ενός αντικαταστάτη επιπέδου, κάποιου που θα χρησίμευε για να τους καλύψει σε περίπτωση απουσίας και που θα μπορούσε να αμφισβητήσει το αδιαμφισβήτητο καθεστώς τους των βασικών. Δεν ήρθε, αυτό που ήρθε ήταν ένας δεξιός μπακ, ένας τερματοφύλακας. Κανείς δεν θα πιέσει τους στόπερ, που αισθάνονται άθικτοι, δεν θα πέσουν επειδή δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Δεν έχει σημασία που οποιαδήποτε ομάδα είναι ικανή να τους στήσει μια επανάσταση, στον σχεδιασμό του ρόστερ θεωρήθηκε ότι Ramos και Varane έφταναν. Και τώρα, στη σκιά του αποτελέσματος, είναι γνωστό καλά ότι δεν είναι έτσι.