Του Carlos Carpio,
υποδιευθυντή της Marca
Εάν υπάρχει μια ομάδα χωρίς έκτακτες ανάγκες αυτή τη σεζόν στο
παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι η Ρεάλ Μαδρίτης μετά την κατάκτηση τεσσάρων Champions
League
σε πέντε χρόνια. Αν υπάρχει μια ομάδα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, που δεν αντέχει
μια σεζόν χωρίς τίτλους, ένα ίδρυμα για το οποίο τρία παιχνίδια χωρίς νίκη και
χωρίς γκολ ανοίγουν μια κρίση βιβλικών διαστάσεων ως περαστικές είναι η Ρεάλ
Μαδρίτης. Μπορεί να φαίνεται επιβλαβή και τρελή τέτοια πίεση, που γεννιέται σ’ένα
διαρκώς ανικανοποίητο οπαδό, αυξάνεται με την ευκολία μερικών ενδιαφερομένων
ΜΜΕ κι αναπαράγεται στα κοινωνικά δίκτυα επειδή οι άνθρωποι προτιμούν τις κακές
ειδήσεις και την ίντριγκα. Δυστυχώς αυτό δεν λέει πολλά για την ψυχική μας υγεία
και τον τρόπο μας να εστιάζουμε στη ζωή, αλλά σε αυτό το σημείο δεν πρόκειται
πια να εξαπατηθούμε.
Μερικές θεωρίες υποστηρίζουν ότι ακριβώς απ’αυτή την αυτοεπιβαλλόμενη
απαίτηση κι απ’αυτήν τη μη συμμόρφωση εξηγούνται τα έργα επέκτασης που ήταν
απαραίτητο να γίνουν το περασμένο καλοκαίρι στην αίθουσα τροπαίων του Σαντιάγκο
Μπερναμπέου για να φιλοξενήσει ένα νέο Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Μπορεί να υπάρχει
κάποια αλήθεια σε αυτό το σκεπτικό ή μπορεί απλά να’ναι ένα άλλο επιχείρημα
συσκευασμένο από απ’την προπαγάνδα της ενοικίασης, αυτής που είναι ικανή να
υπερασπίζεται ανερυθρίαστα ότι δεν χρειάζεται να υπογράψουν έναν επιθετικό
πρώτου επιπέδου αφού αφήσαν να φύγει ο πρώτος σκόρερ σ’όλη την ιστορία του
συλλόγου. Όπως τραγουδούσε το Radio Futura, χρειάζεται θάρρος...
Ο κύριος υποστηρικτής αυτής της madridista απαίτησης δεν
είναι άλλος απ’τον Florentino Pérez, ο οποίος κοιτιέται στον καθρέφτη του
Santiago Bernabeu απ’τις 17 Ιουλίου του 2000 που πήρε την προεδρική καρέκλα.
Υπήρξαν έτη κατά τα οποία η ομάδα δεν είχε αθλητικές επιτυχίες, αλλά αυτός κέρδιζε
το ιδιαίτερο πρωτάθλημά του του ενθουσιασμού αποκτώντας τον Αύγουστο για τον λευκό
σκοπό τους καλύτερους παίκτες της στιγμής με επιμονή εντομολόγου: Φίγκο,
Ζιντάν, Μπέκαμ, Ρονάλντο... Μερικοί έφτασαν να πανηγυρίσουν περισσότερο τις
μεταγραφές παρά τους τίτλους.
CRISTIANO ΚΑΙ NEYMAR
Μετά ήρθε η κυριαρχία της Barca του Guardiola, εποχή πολύ οδυνηρή
για τους madridistas, αλλά πιο σύντομη απ’ότι φοβούνταν χάρη στον Cristiano, τον
Ράμος και στο ορθό κριτήριο των Florentino και José Ángel Sánchez για να
υπογράφουν σε καλή τιμή μόνο εκείνο που χρειάζονταν. Έτσι κέρδισαν τέσσερα Champions
σε πέντε χρόνια, ενώ ο Messi έπρεπε να συμβιβαστεί με εγχώριους θριάμβους.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά όταν έπαιρναν περισσότερους τίτλους ήταν
ακριβώς όταν έκαναν τις λιγότερες μεταγραφές στον Λευκό Οίκο. Ή ίσως να μην
είναι τόσο παράξενο.
Δυστυχώς όλα έχουν ένα τέλος κι αυτό του Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν
αναμενόμενο ότι θα τελείωνε άσχημα. Κάποια μέρα θα ειπωθεί όλη η αλήθεια στην
ιστορία των εγώ, μίσων μετά βίας μεταμφιεσμένων, ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, ζηλιών
και προδοσιών που κατέληξε με την Ρεάλ Μαδρίτης οριστικά κουρασμένη, ν’ανοίγει
την πόρτα στο μεγάλο της αστέρι για να φύγει. Ο Ζιντάν δεν έφυγε λιγότερο κουρασμένος,
αν και παρεμπιπτόντως, χαμογελούσε περισσότερο. Και δεν κατέληξε πιο κουρασμένος
με τον πρόεδρο, αλλά με τα αφεντικά των αποδυτηρίων. Πριν από αυτό υπήρξε μια στιγμή
στην οποία η πιθανότητα ενός διδύμου Cristiano-Neymar φάνηκε εφικτή, αλλά ο Πορτογάλος
δεν ήταν διατεθειμένος να μοιραστεί το θρόνο του με κανέναν. Και λιγότερο με
κάποιον καλύτερα αμειβόμενο. Επιπλέον, η PSG απείλησε τη Ρεάλ Μαδρίτης να την καταγγείλει
στη FIFA κι εκεί τελείωσε (προς το παρόν) η σαπουνόπερα Neymar.
Πεπεισμένος ότι ο Βραζιλιάνος είναι ο μόνος παίκτης με
επαρκή ικανότητα τόσο εντός όσο κι εκτός γηπέδου για να εξασφαλίσει αθλητικές
επιτυχίες και οικονομικά έσοδα στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Florentino αποφάσισε ότι αξίζει
να περιμένει ένα ακόμα χρόνο για τον Neymar. Το ιδανικό θα’χε υπάρξει να κάνει
την αλλαγή με τον Κριστιάνο αυτό το καλοκαίρι, αλλά πάει καιρός που στο
πρωτάθλημά του των μεταγραφών του’χουν προκύψει πολύ σκληροί ανταγωνιστές. Γι’αυτό
αρνήθηκε να πληρώσει περισσότερα από 100 εκατομμύρια για έναν επιθετικό της
δεύτερης γραμμής τύπου Icardi, σίγουρος ότι δεν ήταν μια καλή επιχείρηση κι ότι
Bale και Μπενζεμά θα κάλυπταν το μερίδιο στο σκοράρισμα (;). Και γι’αυτό επίσης
πάρκαρε την υπογραφή του Hazard, ελπίζοντας ότι ο Asensio θα εκραγεί φέτος. Ο
πρόεδρος πίστευε ότι οι τρεις τους άξιζαν μια ψήφο εμπιστοσύνης... εν αναμονή του
Neymar. Θα δούμε αν είναι άξιοι αυτής της εμπιστοσύνης. Διαφορετικά αυτό που θα
διαπιστώσουμε είναι η λίγη υπομονή του Bernabéu ακόμα κι αν έχει πανηγυρίσει
τέσσερα Champions League σε πέντε χρόνια. Αλλά έτσι κερδίζει η Μαδρίτη.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
