Του José María Rodríguez
Θα τον είχαμε καλέσει. Θα απαντούσε μ’εκείνη την malagueño προφορά
που σε έκανε να τον φαντάζεσαι απέναντι με το μισό χαμόγελο του παίκτη κάθαρμα.
Το έκανα πάντα. Αν δεν ήταν εκείνο το φορτηγό που ανατράπηκε στην Calzada de la
Oropesa (στις 2 Απριλίου έκλεισαν 26 χρόνια απ’το θανατηφόρο ατύχημα), ο τότε
προπονητής της Μέριδα θα’ταν σήμερα ένας διάσημος προπονητής, πιθανότατα με
κάποιο Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Και δεν θα’χε αλλάξει. Ο Juanito δεν μπορούσε να’ναι
άλλος. Θα έλεγε εκ νέου πώς ήταν ο ήρωας στην τελευταία φορά που η Ρεάλ
Μαδρίτης απέκλεισε τη Juve σε μια διπλή αναμέτρηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Συνέβη στο Κομουνάλε του Τορίνο, το Νοέμβριο του 86. Η Juve είχε
ισοφαρίσει το 1-0 του πρώτου αγώνα λίγο μετά την έναρξη μ’ένα γκολ του Cabrini,
il bell'Antonio, αλλά το σκορ δεν άλλαξε ξανά. Ο Beenhakker έβαλε στο 115' τον
Juanito στον Gordillo σκεπτόμενος τα πέναλτι. Δικαίως. Ο Hugo έχασε ένα απ’τα
ελάχιστα πέναλτι της ζωής του. Ή καλύτερα, το’πιασε ο Tacconi. Ο Buyo απάντησε
πιάνοντας αυτό του Brio. Butragueño, Vignola και Valdano -με το δεξί- έβαλαν τα
δικά τους πριν ο gallego κάνει μια υπέροχη απόκρουση στον Manfredonia. Ο επιλεγμένος
για το τέταρτο ήταν ο Juanito, ο οποίος έστησε τη μπάλα, έκανε 12 βήματα πίσω,
πλησίασε τη μπάλα με μικρό διασκελισμό, προσποιήθηκε ότι θα την στείλει στη
γωνία και, την τελευταία στιγμή, έκλεισε τον αστράγαλο. Η μπάλα πήγε μαλακά, σε
αργή κίνηση, στο κέντρο, με τον Tacconi με το γόνατο στο έδαφος.
Πανηγύρισε εκείνη τη μεγαλοφυΐα, ένα είδος συρτού Panenka,
όπως την αλλαγή εναντίον της Μπορούσια. Δευτερόλεπτα αργότερα ο Favero εκτέλεσε
άουτ και μείναμε χωρίς να μάθουμε αν ο Πλατινί θα χτυπούσε το πέμπτο (ο Laudrup
είχε ήδη αντικατασταθεί). Ο Juanito, στο τελευταίο έτος στα λευκά, διεύρυνε το
μύθο του ενάντια στη Juve. Αύριο, αν το πράγμα δεν στραβώσει, θα χαμογελάσει
από όπου κι αν βρίσκεται βλέποντας πώς η Μαδρίτη του λυγίζει και πάλι την
«Signora». Επειδή 90 minuti en el
Bernabéu...
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
