Του Amalio Moratalla
Τώρα που ο λευκός προπονητής φτάνει τις εκατό νίκες του
(μετά από 140 παιχνίδια), πιστεύω ότι είναι καιρός να αναγνωρίσουμε στον Γάλλο κάτι
περισσότερο απ’τα ποσοστά του. Τα οποία είναι καλά, πολύ καλά. Όπως το ρόστερ
του, καλό, πολύ καλό. Ήταν ένα στοίχημα του προέδρου που, μπροστά στη δυσπιστία
πολλών, αποφάσισε να’ταν ο αντικαταστάτης του Benítez εν μέσω πλήρους κρίσης
παιχνιδιού, αποτελεσμάτων και συλλογικού ενθουσιασμού.
Ο Ζιντάν ήρθε στις μύτες των ποδιών, με ελάχιστα εύσημα στο
βιογραφικό του (σαν παίκτης ήταν ένα σκάνδαλο μπαλαδόρου), αλλά σιγά-σιγά εδραιώνεται
ως ένας μεγάλος προπονητής. Τις αμφιβολίες μας, αυτές μιας πλειοψηφίας, τις διαλύει
παίρνοντας άριστα. Στην γνώση του παιχνιδιού, της τακτικής και της τεχνικής,
δεν αμφιβάλλαμε ότι την ήξερε απ’έξω. Το ερώτημα ότι η ηγεσία που του έδινε το
ότι ήταν ένας απ’τους μεγαλύτερους στην ιστορία θα’ταν βασική για να κάνει κουμάντο
στα λευκά αποδυτήρια δεν ήταν επίσης κάτι που ανησυχούσε. Αλλά το ότι η σχέση
του με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα’ταν τόσο εγκάρδια που θα κατέληγε να’ναι
ένας προπονητής σκληρού χεριού και ότι θα’ξερε να αντιμετωπίζει τις ήττες μ’ένα
χαμόγελο είναι μια έκπληξη για μένα. Κι εξηγούμαι. Ήταν πάντα συγκρατημένος για
τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάπως εσωστρεφής κι απόμακρος. Τώρα εμφανίζεται κανά
δυο φορές την εβδομάδα κι αντιμετωπίζει όλες τις ερωτήσεις με άμεσο τρόπο: απ’το
να δηλώσει ότι δεν ήθελε έναν άλλο τερματοφύλακα μέχρι το επιβεβαιώσει ότι δεν
θα υπάρξει pasillo στη Barça, περνώντας από όλα τα δευτερεύοντα ζητήματα. Σ’όλα
έχει βγει μπροστά, χωρίς υπερβολές και με προσωπικότητα. Όσο για το σκληρό
χέρι, έχει περάσει χωρίς προβλήματα απ’την αδιαφιλονίκητη κι αδιαμφισβήτητη βασική
παρουσία του BBC, στο να μην υπολογίζει αργότερα τον Bale, σε πολλές
περιπτώσεις τον Benzema κι ακόμη κι απ’το το γεγονός ότι έχει προφυλάξει τον Cristiano.
Ο Isco στον πάγκο και η πίεση που συνεπάγονταν, Asensio, Navas, Lucas Vázquez,
μια «μονάδα Β» στην οποία δεν δίνει λεπτά... στην τελική, έχει κάνει αυτό που
ήθελε, όφειλε και κατανοούσε ότι ήταν καλό για την ομάδα, με όλους τους παίκτες
χωρίς να φοβόταν και, επιπλέον, μ’ένα δημόσιο χαμόγελο.
Και, τέλος, ο τρόπος του να χάνει. Έχει συμβεί μόνο δεκαπέντε
φορές, αλλά ποτέ δεν έχει φανεί αποσυντεθημένος ούτε εκτός εαυτού. Είναι ένα
στυλ διοίκησης, μέχρι το σημείο που, όταν κουραστεί, θα’ναι δύσκολο ν’αντικατασταθεί.
Η εύρεση «ενός Ζιντάν» θα’ναι αδύνατη, απλώς και μόνο επειδή δεν υπάρχει. Ο
Γάλλος έχει θέσει στην αγορά ένα μοντέλο ηγεσίας που μπορεί να διαδραματίσει μόνο
αυτός. Αυτή είναι η αρετή και η δυσκολία αντιγραφής της φόρμουλας. Συγχαρητήρια
για τις 100 νίκες, αλλά πάνω απ’όλα για το «πώς» το’χει κάνει! Τα ποσοστά είναι
ψυχρά, τα στυλ έχουν ψυχή, αφήνουν πράμα, κι αυτός ο τεχνικός είναι ήδη στην
ιστορία του λευκού club. Κι αν κάποιος αμφισβητεί το χάρισμά του, να ρίξει μια
ματιά στην αίθουσα τρόπαιων. Αυτό δεν αμφισβητείται.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
