Του Santiago Segurola
Μία από τις σημαντικότερες πτυχές του Isco είναι η
υποχρεωτική συζήτηση που υποφέρει κάθε εβδομάδα. Παίζει καλά, άσχημα ή κανονικά,
υπάρχει πάντα κάτι να κριθεί σε έναν ποδοσφαιριστή που αξίζει μια ανακωχή,
τουλάχιστον για να απελευθερωθεί από περιττές εντάσεις. Αν και σχεδόν τα πάντα
στο ποδόσφαιρο είναι συζητήσιμα και μερικές φορές ριζικά συζητήσιμα, υπάρχει
μια ευρεία συντεχνία παικτών για τους οποίους δεν βαραίνουν οι προκαταλήψεις,
πόσο μάλλον οι διαμάχες. Δεν είναι απαραιτήτως οι καλύτεροι. Τους κρεμάνε μια πρόωρη
ταμπέλα και ζουν μ’αυτήν, ή απ’αυτήν, χωρίς να βγαίνουν απ’το περιθώριο. Πολλοί
από αυτούς περνάνε όλη τη ζωή τους σ’ένα κλαμπ, χωρίς να κάνουν πολύ θόρυβο, ούτε
τίποτα ιδιαίτερο. Χαρακτηρίζονται ως επαγγελματίες και, μερικές φορές, τους αναζητείται
μια αρετή που να τους δικαιολογεί. Αυτό της βρώμικης δουλειάς είναι πολύ βολικό.
Ο Isco ανήκει σε μια άλλη κατηγορία παίκτη: υποβάλλεται σε μια αυστηρή εξέταση
σε κάθε παιχνίδι και το πεπρωμένο του ως βασικός, αναπληρωματικός ή στο κενό
μεταξύ των δύο καταστάσεων, το οποίο υπάρχει επίσης στο ποδόσφαιρο.
Μετά από πέντε χρόνια στην Ρεάλ Μαδρίτης, η περίπτωσή του θα’πρεπε
να’χε επιλυθεί, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όποιος παρατηρεί την πορεία
του -αυτή της φετινής σεζόν ή της προηγούμενης, εν ολίγοις όλες- θα αναρωτηθεί
για τις επαναλαμβανόμενες στροφές που περνάει ο Isco κάθε χρόνο. Φτάνει πάντα
μια σύντομη κατάσταση αδιαμφισβήτητου και πάντα γλιστράει μέχρι τις πιο βαθιές
θέσεις του πάγκου, όπως συνέβη φέτος, λίγο πολύ στα μέσα Ιανουαρίου, κατά τη
διάρκεια των προημιτελικών του Κυπέλλου και του αποκλεισμού απ’την Leganés.
Πέρυσι συνέβη το αντίθετο. Πήγε απ’το μηδέν, μόλις 77 λεπτά στους οκτώ αγώνες
πριν απ’τους προημιτελικούς του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, στο άπειρο, μετά τις
εκθαμβωτικές του εμφανίσεις στο τελικό κομμάτι της σεζόν. Αυτές οι στροφές
είναι τόσο απότομες που τον μετατρέπουν σ’ένα παίκτη σε μια διαρκώς ασταθή
κατάσταση, ίσως επειδή η πρωτοτυπία του είναι τόσο εμφανής που προσκαλεί σε μια
σταθερή και ακραία κρίση. Πριν από ένα χρόνο βρισκόταν στην πόρτα της εξόδου απ’το
club, ό, τι κι αν λέγεται τώρα, και λίγο μετά ανανέωσε εν μέσω της κραυγής των
οπαδών. Παρεμπιπτόντως, ένα άλλο χαρακτηριστικό του Isco είναι ότι συνήθως
λαμβάνει περισσότερη εκτίμηση απ’το απλό κοινό παρά από κάποια γραφεία,
πιθανότατα επειδή οι οπαδοί απολαμβάνουν τις αρετές του και οι γραφειοκράτες
προτιμούν να παρατηρούν τα ελαττώματά του. Δεν είναι μια ιδιαιτερότητα του
Isco. Συμβαίνει πολύ στο ποδόσφαιρο.
Οι ιδιότητες του Isco ξεχωρίζουν τόσο πολύ που δεν αξίζει να
αμφισβητείται ως παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης και της Εθνικής, όπου ο Julen
Lopetegui δεν έχει αμφιβολίες. Μερικές φορές φαίνεται ότι θα επέλεγε τον Isco
και άλλους δέκα, μ’ένα ευνοϊκό δεδομένο για τον προπονητή: ο Isco του έχει
ανταποκριθεί στο γήπεδο με αρκετούς ανθολογικούς αγώνες. Ακόμη κι εκείνοι που
τον αμφισβητούν αποδέχονται ότι ο Isco έχει φτιαχτεί για να παίζει στη Μαδρίτη.
Του’ρχεται θαυμάσια ένα σακάκι που σε άλλους έρχεται μεγάλο, αν και παραμένουν
έξω από οποιαδήποτε συζήτηση ή διαμάχη.
Στη Μάλαγα αποχαιρετίστηκε ανάμεσα σε αποθεώσεις, εν μέρει
επειδή είναι ένα αγόρι της περιοχής και στο παρελθόν υπερασπίστηκε πολύ καλά
την ομάδα, αλλά οποιοσδήποτε οπαδός θα’χε κάνει το ίδιο. Ήταν μια από εκείνες
τις ημέρες όπου σπάνια βρίσκεις έναν καλύτερο παίκτη στην Ισπανία και στην
Ευρώπη. Το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να πέσει ούτε ένα χιλιοστό
εξ ου και γιατί δεν έχει ακόμα αποκτήσει το δικαίωμα να μην παίζει καλά ένα
παιχνίδι, προνόμιο που απολαμβάνει η πλειοψηφία των παικτών,
συμπεριλαμβανομένων εκείνων που παίζουν καλά σπάνια. Σε εκείνες τις στιγμές, ο
Isco εκτίθεται αναπόφευκτα σε μια ξαφνική υποβάθμιση στην κλίμακα της ομάδας.
Πρέπει να του’ναι πολύ δύσκολο να διατηρεί την αυτοπεποίθηση, την ψυχολογία και
το ανταγωνιστικό νεύρο σε μια κατάσταση που, απ’ότι φαίνεται, έχει κακή
ρύθμιση. Οι σεζόν περνάνε και σε κάθε παιχνίδι ο Isco υποβάλλεται σε μια
συνοπτική κρίση. Τι κρίμα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
