Του Jesus Garrido
Ο canterano προκάλεσε δύο πέναλτι
Όπως συνέβη ήδη στην Φουενλαμπράδα στον προηγούμενο γύρο, δύο πέναλτι έδωσαν τη νίκη σε μια ομάδα πολύ επίπεδη και χωρίς καμία ιδέα, ενεργοποιημένη μόνο απ’την ταχύτητα του gallego εξτρέμ
Στην Ρεάλ Μαδρίτης δεν απομένουν πολλές περισσότερες επιλογές απ’το να επικεντρωθεί στο Copa del Rey, δεν την παίρνει να το πετάξει στα σκουπίδια όπως συνηθίζει συνήθως, καθώς η απόσταση με τη Barca στη La Liga είναι (προφανώς) αγεφύρωτη και η κατάκτηση τριών συνεχόμενων Champions League είναι πολύ δύσκολη, έτσι ώστε το να εξασφαλίσει μια καραμέλα στο τέλος της σεζόν υπό τη μορφή του Copa, θα της έρχονταν πολύ καλά, περισσότερο σ’έναν σύλλογο που έχει ήδη μεγάλο στομάχι απ’το τόσο πολύ που έχει φάει τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό που φαίνεται στο γήπεδο όταν παίζει σ’αυτήν την διοργάνωση, ωστόσο, είναι ότι η σημασία που της δίνει είναι αρκετά περιορισμένη. Προς το παρόν, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο μόνος που τον νοιάζει λίγο είναι ο Lucas Vázquez.
Φυσικά, βλέπεις το αποτέλεσμα και η απαξιωτική ανάλυση υποθέτει ότι η Μαδρίτη κέρδισε πολύ άνετα τη Νουμάνθια με τους αναπληρωματικούς, ότι ένα 0-3 ολοκληρώνει ένα στρόγγυλο παιχνίδι, όταν η πραγματικότητα μας εκπλήσσει (ή πλέον όχι και τόσο πολύ) με μια Μαδρίτη άπορη, θλιμμένη, βολεμένη στη μετριότητα απ’την οποία πιστεύαμε όλοι ότι είχε διαφύγει για πάντα στην άνοιξη του περασμένου έτους. Οι διαφορετικές εκδοχές στα τελευταία δύο παιχνίδια, η κυρίαρχη, δηλαδή αυτή που φάνηκε στο Clásico της καταστροφής, και η δευτερεύουσα, αυτή του Copa del Rey, προσφέρουν την ίδια ιδέα ποδοσφαίρου σε αποσύνθεση, απούσα οργανωτικών κριτηρίων που μόλις λίγους μήνες πριν την τοποθετούσαν σ’ένα σκαλοπάτι πάνω απ’όλες τις άλλες ομάδες στον πλανήτη και, τουλάχιστον, στο ίδιο επίπεδο των καλύτερων Madrid όλων των εποχών.
Ο Ζιντάν, η έκφραση απαθής, δέχεται όλες τις κριτικές σαν ένας πυγμάχος στα σχοινιά, ελπίζοντας σε κάποιο σημείο ο αντίπαλός του να κουραστεί και να μπορέσει να τον αρχίσει στις γροθιές. Αυτή είναι η εντύπωση που εκπέμπει αυτή η Μαδρίτη. Είναι τόσο πεπεισμένη ότι είναι κατά πολύ ανώτερη απ’τους άλλους που πιστεύει ότι σε κάποιο σημείο θα ανακτήσει αυτή την αήττητη εκδοχή που την έκανε δις πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Γάλλος δοκιμάζει με παίκτες, δίνει χώρο στους Ceballos, Llorente, Theo, Vallejo... και δεν αντιλαμβάνεται καμία εξέλιξη κανενός εξ αυτών. Δεν υπάρχει ένα σημείο καμπής, ίσως επειδή η ανάπτυξη εξαρτάται περισσότερο απ’τις ιδέες του παιχνιδιού που προτείνει ο προπονητής παρά απ’την απλή θεϊκή έμπνευση των διαθέσιμων παικτών.
Όπως συνηθίζεται να λέγεται σ’αυτά τα είδη των παιχνιδιών ενάντια σε αντιπάλους κατώτερης κατηγορίας, όπου τα τετριμμένα υπερισχύουν των πραγματικοτήτων, η Numancia έκανε ένα περισσότερο από άξιο παιχνίδι. Συνήθως αυτό είναι αλήθεια, παίζουν ποδόσφαιρο καλά, καλύτερα ακόμα κι απ’ό, τι κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων όπου παίζουν τον πραγματικό στόχο. Κι όμως, η μεγάλη απόδοση της soriano ομάδας δεν αποτελεί δικαιολογία έτσι ώστε η Μαδρίτη να μην είχε σχεδόν καθόλου ευκαιρίες σ’όλον τον αγώνα και οι λίγες να προέρχονταν ως επί το πλείστον από έναν και μόνο παίκτη, τον Lucas.
Του gallego οι γιορτές του’κατσαν καλά. Έμαθε ότι πρόκειται να γίνει πατέρας για πρώτη φορά κι αυτή η οικογενειακή χαρά έχει μεταφερθεί στο παιχνίδι, αυτή η ίδια που του είχε φύγει με την πάροδο του χρόνου από εκείνη την απόλαυση του πέναλτι στο Μιλάνο και μετά. Ο πρώτος χρόνος του Lucas ήταν εξαιρετικός, πάντα απ’την σκοπιά του αναπληρωματικού που ήταν. Γκολ και ασίστ κλειδιά, συμπεριλαμβανομένης της συμμετοχής στον τελικό του Champions League. Πέρυσι βρήκε περισσότερο ανταγωνισμό, αλλά η σταθερότητα αποτέλεσε μέρος των κύριων ιδιοτήτων του, όντας στο τέλος ο madridista που έπαιξε σε περισσότερα παιχνίδια, αλλά έχασε σπίθα, πλέον δε ντρίμπλαρε το ίδιο, δεν ήταν τόσο βαθύς και, πάνω απ 'όλα, τόσο σημαντικός στο παιχνίδι.
Σε μια Μαδρίτη όπου η στρατηγική μπροστά στη δημιουργική εμπλοκή έχει περάσει στο να’ναι καμινάδες απ’το πλάι για να δούμε τι θα γίνει, ένας Lucas Vázquez σε πλήρεις συνθήκες μπορεί να αποδειχτεί περισσότερο από σημαντικός. Ειδικά αν ο Bale δεν καταλήγει να βρει σωματικό τόνο, ο Asensio συνεχίζει να μην εκρήγνυται μια και καλή κι ο Ζιντάν εξακολουθεί να μην ποντάρει στον Ceballos.
Ο canterano προκάλεσε δύο πέναλτι
Όπως συνέβη ήδη στην Φουενλαμπράδα στον προηγούμενο γύρο, δύο πέναλτι έδωσαν τη νίκη σε μια ομάδα πολύ επίπεδη και χωρίς καμία ιδέα, ενεργοποιημένη μόνο απ’την ταχύτητα του gallego εξτρέμ
Στην Ρεάλ Μαδρίτης δεν απομένουν πολλές περισσότερες επιλογές απ’το να επικεντρωθεί στο Copa del Rey, δεν την παίρνει να το πετάξει στα σκουπίδια όπως συνηθίζει συνήθως, καθώς η απόσταση με τη Barca στη La Liga είναι (προφανώς) αγεφύρωτη και η κατάκτηση τριών συνεχόμενων Champions League είναι πολύ δύσκολη, έτσι ώστε το να εξασφαλίσει μια καραμέλα στο τέλος της σεζόν υπό τη μορφή του Copa, θα της έρχονταν πολύ καλά, περισσότερο σ’έναν σύλλογο που έχει ήδη μεγάλο στομάχι απ’το τόσο πολύ που έχει φάει τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό που φαίνεται στο γήπεδο όταν παίζει σ’αυτήν την διοργάνωση, ωστόσο, είναι ότι η σημασία που της δίνει είναι αρκετά περιορισμένη. Προς το παρόν, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο μόνος που τον νοιάζει λίγο είναι ο Lucas Vázquez.
Φυσικά, βλέπεις το αποτέλεσμα και η απαξιωτική ανάλυση υποθέτει ότι η Μαδρίτη κέρδισε πολύ άνετα τη Νουμάνθια με τους αναπληρωματικούς, ότι ένα 0-3 ολοκληρώνει ένα στρόγγυλο παιχνίδι, όταν η πραγματικότητα μας εκπλήσσει (ή πλέον όχι και τόσο πολύ) με μια Μαδρίτη άπορη, θλιμμένη, βολεμένη στη μετριότητα απ’την οποία πιστεύαμε όλοι ότι είχε διαφύγει για πάντα στην άνοιξη του περασμένου έτους. Οι διαφορετικές εκδοχές στα τελευταία δύο παιχνίδια, η κυρίαρχη, δηλαδή αυτή που φάνηκε στο Clásico της καταστροφής, και η δευτερεύουσα, αυτή του Copa del Rey, προσφέρουν την ίδια ιδέα ποδοσφαίρου σε αποσύνθεση, απούσα οργανωτικών κριτηρίων που μόλις λίγους μήνες πριν την τοποθετούσαν σ’ένα σκαλοπάτι πάνω απ’όλες τις άλλες ομάδες στον πλανήτη και, τουλάχιστον, στο ίδιο επίπεδο των καλύτερων Madrid όλων των εποχών.
Ο Ζιντάν, η έκφραση απαθής, δέχεται όλες τις κριτικές σαν ένας πυγμάχος στα σχοινιά, ελπίζοντας σε κάποιο σημείο ο αντίπαλός του να κουραστεί και να μπορέσει να τον αρχίσει στις γροθιές. Αυτή είναι η εντύπωση που εκπέμπει αυτή η Μαδρίτη. Είναι τόσο πεπεισμένη ότι είναι κατά πολύ ανώτερη απ’τους άλλους που πιστεύει ότι σε κάποιο σημείο θα ανακτήσει αυτή την αήττητη εκδοχή που την έκανε δις πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Γάλλος δοκιμάζει με παίκτες, δίνει χώρο στους Ceballos, Llorente, Theo, Vallejo... και δεν αντιλαμβάνεται καμία εξέλιξη κανενός εξ αυτών. Δεν υπάρχει ένα σημείο καμπής, ίσως επειδή η ανάπτυξη εξαρτάται περισσότερο απ’τις ιδέες του παιχνιδιού που προτείνει ο προπονητής παρά απ’την απλή θεϊκή έμπνευση των διαθέσιμων παικτών.
Όπως συνηθίζεται να λέγεται σ’αυτά τα είδη των παιχνιδιών ενάντια σε αντιπάλους κατώτερης κατηγορίας, όπου τα τετριμμένα υπερισχύουν των πραγματικοτήτων, η Numancia έκανε ένα περισσότερο από άξιο παιχνίδι. Συνήθως αυτό είναι αλήθεια, παίζουν ποδόσφαιρο καλά, καλύτερα ακόμα κι απ’ό, τι κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων όπου παίζουν τον πραγματικό στόχο. Κι όμως, η μεγάλη απόδοση της soriano ομάδας δεν αποτελεί δικαιολογία έτσι ώστε η Μαδρίτη να μην είχε σχεδόν καθόλου ευκαιρίες σ’όλον τον αγώνα και οι λίγες να προέρχονταν ως επί το πλείστον από έναν και μόνο παίκτη, τον Lucas.
Του gallego οι γιορτές του’κατσαν καλά. Έμαθε ότι πρόκειται να γίνει πατέρας για πρώτη φορά κι αυτή η οικογενειακή χαρά έχει μεταφερθεί στο παιχνίδι, αυτή η ίδια που του είχε φύγει με την πάροδο του χρόνου από εκείνη την απόλαυση του πέναλτι στο Μιλάνο και μετά. Ο πρώτος χρόνος του Lucas ήταν εξαιρετικός, πάντα απ’την σκοπιά του αναπληρωματικού που ήταν. Γκολ και ασίστ κλειδιά, συμπεριλαμβανομένης της συμμετοχής στον τελικό του Champions League. Πέρυσι βρήκε περισσότερο ανταγωνισμό, αλλά η σταθερότητα αποτέλεσε μέρος των κύριων ιδιοτήτων του, όντας στο τέλος ο madridista που έπαιξε σε περισσότερα παιχνίδια, αλλά έχασε σπίθα, πλέον δε ντρίμπλαρε το ίδιο, δεν ήταν τόσο βαθύς και, πάνω απ 'όλα, τόσο σημαντικός στο παιχνίδι.
Σε μια Μαδρίτη όπου η στρατηγική μπροστά στη δημιουργική εμπλοκή έχει περάσει στο να’ναι καμινάδες απ’το πλάι για να δούμε τι θα γίνει, ένας Lucas Vázquez σε πλήρεις συνθήκες μπορεί να αποδειχτεί περισσότερο από σημαντικός. Ειδικά αν ο Bale δεν καταλήγει να βρει σωματικό τόνο, ο Asensio συνεχίζει να μην εκρήγνυται μια και καλή κι ο Ζιντάν εξακολουθεί να μην ποντάρει στον Ceballos.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
