Του Jesús
Garrido
Δεν εκμεταλλεύεται τη γκέλα της Μπαρτσελόνα
Ο Κέπα δεν χρειάστηκε να φανεί επειδή η Μαδρίτη ουσιαστικά δεν
τον τσέκαρε. Δύο δοκάρια και πολλά σουτ έξω. Cristiano, Benzema, Isco... κανείς
δεν ήταν εύστοχος και η Barça μπορεί να κοιμηθεί ήρεμη
Ήταν στις τέσσερις το απόγευμα σ’ένα ξενοδοχείο στο Μπιλμπάο
και η λέξη εξαπλώνονταν: η Μπάρτσα έχει γκελάρει. Δεν αναμένονταν. Σήμερα
περνούσε από μια από εκείνες τις αγωνιστικές επιβίωσης στις οποίες η Ρεάλ
Μαδρίτης έπρεπε να κερδίσει για να μην απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο απ’την
πρώτη θέση. Η Θέλτα έκανε μια χάρη στον madridismo, σα να’ταν αδελφοποιημένες
ομάδες, κι έκλεψε μια ισοπαλία απ’την ομάδα του Valverde. Επτά ώρες αργότερα, σ’ένα
γήπεδο στο Μπιλμπάο, επιβεβαιώνονταν η είδηση: δεν είχε χρησιμεύσει σε τίποτα.
Η Μαδρίτη δεν ήταν ικανή να σκοράρει ένα γκολ στην Athletic στο San Mamés και
παραμένει οκτώ βαθμούς μακριά, τώρα ακόμα και δύο πίσω απ’την Atleti. Η Liga,
παρά αυτό που λέει ο Ζιντάν, είναι κοντά στο να γίνει αδύνατη.
Αυτή την εβδομάδα υπήρξε περισσότερη συζήτηση για τον Kepa
Arrizabalaga και το δυνητικό του μέλλον στη Ρεάλ Μαδρίτης, για το πώς επρόκειτο
να τον επηρεάσει το να’χει απέναντί του τον σύλλογο που τον θέλει, για το πώς
επρόκειτο να τον υποδεχτεί η ίδια του η κερκίδα (σαν να’χε κάνει κάτι το αγόρι για
ν’αξίζει μια ασεβή αντιμετώπιση του λαού του), για το αν επρόκειτο να’ταν εκτός.
Ναι, ο Kepa έπαιξε ολόκληρο το παιχνίδι και τα πήγε καλά, αλλά όχι πάρα πολύ
καλά. Δεν είναι ότι φάνηκε σε καμία στιγμή, δεν είχε ένα θαυματουργό τέντωμα
που να έσωσε ένα σίγουρο γκολ στη γωνία όπου ήταν η εύθυμη «Grada Fans» της
Μαδρίτης. Απλά ήταν. Δεν απαιτήθηκε μια επιπλέον προσπάθεια, καθώς οι επιθετικοί
που είχε μπροστά του έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα με το γκολ, μια κρίση που
αρχίζει πια να’χει ένα επίπεδο για ν’αναλυθεί σε βάθος και με ευαίσθητη
ανησυχία για τους προπονητές του πρωταθλητή Liga και Τσάμπιονς Λιγκ.
Η Μαδρίτη έπαιξε αυτό το άλλο Clásico της εθνικής διοργάνωσης
με την ομάδα του Κάρντιφ. Ναι, δεν είχε επιστρέψει η βασική ομάδα της Μαδρίτης
(εκτός απ’τον Bale, ο οποίος είναι πια γνωστό ότι βρίσκεται περισσότερο στο
ιατρείο παρά στο χορτάρι) από τότε που οι λευκοί έβαλαν τέσσερα στη Γιουβέντους
για να γίνουν ο πρώτος σύλλογος που κατακτά το Ευρωπαϊκό Κύπελλο δύο συνεχόμενες
φορές στην τρέχουσα μορφή. Αυτό που απομένει από εκείνη την συναρπαστική ομάδα
είναι ο σκελετός, τα μέλη της ίδιας, όχι το πνεύμα της, το οποίο έχει
εξαφανιστεί, έχει εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του κι έχει φτάσει στον ουρανό,
ενώ στη γη έχει αφήσει τα αδρανή υπολείμματα που έχουν ακόμα μπροστά μήνες και
μήνες ανταγωνισμού με το φόβο ότι οι στόχοι θα επικεντρωθούν στο να’ναι δεύτεροι
και λίγα περισσότερα, βλέποντας πως ένας πικρός αντίπαλος κερδίζει ένα ακόμα πρωτάθλημα
χωρίς να’ναι καθόλου καλύτερος.
Είναι απίστευτο ότι το καλοκαίρι ο Gerard Piqué έλεγε ότι για
πρώτη φορά στα εννέα χρόνια που έχει στην πρώτη culé ομάδα είχε αισθανθεί
«κατώτερος» απ’την Ρεάλ Μαδρίτης. 14 αγωνιστικές αργότερα, οι συμπαίκτες προηγούνται
με οκτώ βαθμούς κι ούτε χαρίζοντας βαθμούς δεν μπορούν να φοβηθούν με μια όλο
και πιο αδιανόητη madridista ανατροπή. Γιατί ας μην ξεγελιόμαστε, μέχρι να
προχωρήσει η σεζόν, η Barça δεν πρόκειται να φοβηθεί την Βαλένθια και την Ατλέτικο
Μαδρίτης, φοβάται το μόνο τη Μαδρίτη και δεν θα πιστέψει ότι έχει πετάξει το
πρωτάθλημα μέχρις ότου δεν το επιβεβαιώσουν κατηγορηματικά τα μαθηματικά.
Ο Julio Maldonado σχολίαζε στην αναμετάδοση του Athletic-Ρεάλ
Μαδρίτης ότι υπάρχουν πάρα πολλοί παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης, που δεν βρίσκονται
σε καλή στιγμή. Η πιθανότητα αυτό το αρνητικό σερί να’ταν επειδή ένας ή δύο
παίκτες έκαναν κοιλιά, δεν είναι δυνατή. Είναι πολλοί. Απ’τον τερματοφύλακα,
αυτή τη φορά σταθερός αλλά σπάνια 100% αξιόπιστος, μέχρι όλους τους επιθετικούς,
μετρούνται πιο γρήγορα αυτοί που είναι σε πληρότητα παρά αυτοί που, αντιθέτως, θα
χρειάζονταν ή μια προετοιμασία ή μερικές διακοπές. Varane, Carvajal και Modric,
το υπόλοιπο είναι έτη φωτός μακριά απ’αυτό που ήταν την άνοιξη και το
καλοκαίρι. Κι όταν η αδυναμία γενικεύεται, η ευθύνη δεν είναι ατομική, αλλά συλλογική
κι εκεί μπαίνει πλήρως στην αρμοδιότητα του προπονητή.
Ούτε και η Athletic είναι ότι είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένη
με τον εαυτό της. Ένα μικρό νησί των Βαλεαρίδων την απέκλεισε απ’το Copa del
Rey πριν από τρεις μέρες κι όσο κι αν γλείφει αυτή την πληγή θα πάρει μήνες για
να επουλωθεί. Στο Catedral λίγοι πιστεύουν ότι ο Cuco θα τους βγάλει απ’αυτές τις
θέσεις, πολύ πιο κοντά στον υποβιβασμό παρά στο ευρωπαϊκό μέλι, στο οποίο τους
είχε συνηθίσει ο Txingurri. Φυσικά, το να παίζεις εναντίον της Μαδρίτης εμπνέει
ένα ανώτερο κίνητρο και οι προσπάθειες που γίνονται είναι μεγαλύτερες από
εκείνες που εφαρμόζονται σ’άλλες μέρες λιγότερο εντυπωσιακές, αλλά οι ιδέες του
παιχνιδιού παρουσιάζονται τόσο σε μια μέρα όσο και σ’άλλη, και είναι λιγοστές,
περιορισμένες, σχεδόν πρωτόγονες, το οποίο βασίζεται στο να κάνει να παλεύουν
οι Aduriz και Ραούλ Γκαρσία με όλους, και να ελπίζει να βγει ο ένας νικητής
χωρίς βαθιά κοψίματα, και πλέον, παρεμπιπτόντως, να ονειρεύεται ότι σε μια
κούρσα, ο Iñaki, θ’αφήσει πίσω όλους τους αντιπάλους. Δεν συνηθίζει να συμβαίνει,
ούτε εναντίον της Μαδρίτης ούτε εναντίον κανενός.
Οι rojiblancos ήταν πολύ λάθος. Απ’το 70ο λεπτό
και μετά, το να δώσουν δύο διαδοχικές πάσες ήταν εξαιρετικά απίθανο για αυτούς.
Τα πάντα ήταν βιασύνες, νεύρα, η μπάλα καίει, σα να τους ανησυχούσε και να τους
ξεβόλευε που έβρεχε στο Μπιλμπάο... όταν ένα ματς στο San Mames χωρίς βροχή
είναι σχεδόν αφύσικο. Στη Μαδρίτη συνέβη το ίδιο αλλά απ’τα τελευταία μέτρα και
μετά. Μέχρι αυτά τα όρια, έπαιζαν, την άγγιζαν, κινούνταν στο αντίπαλο μισό με
υπομονή για να κάνουν στη συνέχεια πάντα λάθος. Αν είπαμε ότι ο Kepa δεν
χρειάστηκε να φανεί είναι επειδή η Μαδρίτη ουσιαστικά δεν τον τσέκαρε. Δύο δοκάρια
και πολλά σουτ έξω. Cristiano, Benzema, Isco... κανείς δεν ευστοχούσε. Στη
συνέχεια ο Ράμος αποβλήθηκε επειδή ξέχασε ότι το να βγάλεις τον αγκώνα πηδώντας
είναι κίτρινη.
Η Μαδρίτη έχει πια ένα πρόβλημα μεγαλύτερο ακόμη κι απ’το να’χει
χάσει το παιχνίδι της: είναι ανίκανη να σκοράρει. Είναι μια τεράστια πρόκληση
γι 'αυτούς, όταν για όλους αυτούς το να σκοράρουν είναι απλά ένα επάγγελμα, ένας
τρόπος ζωής, κατανοείται ως κάτι εγγενές στον τρόπο παιχνιδιού τους. Κάτι έχει
συμβεί στα μυαλά τους που τους έχει μπλοκάρει τη μεμβράνη του εγκεφάλου που
τους βοήθα να σπρώξουν τη μπάλα προς την σωστή πλευρά και για την ώρα δεν
υπάρχει μεγαλύτερη εξήγηση από πλευράς των μελών τους πέρα απ’το κλισέ του
«αυτό είναι το ποδόσφαιρο», ότι «δεν θέλει να μπει» και δεν ξέρω τι. Κανένα
έγκυρο επιχείρημα που να δικαιολογεί το τι συμβαίνει, ούτε και τίποτα για να
καταλάβουμε γιατί δεν υπάρχει ούτε καν η παραμικρή εμπιστοσύνη στους νεαρούς.
Αλλά τίποτα, ότι το πρωτάθλημα δεν χάθηκε, λένε... για να κερδίσεις τα
πρωταθλήματα πρέπει να σκοράρεις, αυτό σίγουρα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
