Η Ρεάλ Μαδρίτης βγαίνει ζαλισμένη απ’το VAR, αλλά θα βρεθεί στον τελικό χάρη στον Bale

Του Jesús Garrido

Ταλαιπωρία για 81 λεπτά με την Αλ Τζαζίρα

Αφού είχε ένα χείμαρρο από ευκαιρίες στην πρώτη μισή ώρα, η Αλ Τζαζίρα προηγήθηκε και δεν υπήρχε τρόπος να ευστοχήσει, είτε λόγω του τερματοφύλακα, είτε λόγω των λαθών, είτε λόγω του VAR

Απ’την ευρωκεντρική προοπτική, το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων είναι ένα mundialito πανηγυριών για το οποίο σου δίνουν ένα κύπελλο κι ένα έμβλημα για το στήθος μόνο με την συμμετοχή. Η νίκη θεωρείται δεδομένη, υπολογίζεται, πάμε, είναι σαν έναν αυτοματισμό που συμβαίνει μία φορά το χρόνο με τον σύλλογο της ηπείρου μας που έχει σειρά να παίξει, γενικά, ισπανικός. Ακριβώς λόγω αυτής της τρέχουσας και λίγο ελκυστικής πραγματικότητας, το κοινό μόλις που αισθάνεται την σημαντικότητα που έχει για τις ομάδες των άλλων συνομοσπονδιών. Στη Νότια Αμερική είναι η αγαπημένη στιγμή του έτους σε επίπεδο κλαμπ, η αντιπαράθεση με την Ευρώπη, με την προγονική δόξα να φτάνει στη μνήμη και την λαχτάρα να μην αισθάνονται κατώτεροι. Στις υπόλοιπες είναι ένα μοναδικό γεγονός απόλαυσης. Όπως πάντα, κέρδισε ο Ευρωπαίος...

Δίνει την αίσθηση, ότι η FIFA έπρεπε να επινοήσει ένα σύστημα βιντεοδιαιτησίας για να μας ευχαριστεί να μιλάμε γι’αυτό το τουρνουά, το οποίο θεωρείται πάντα μικρό. Ποιανού του αρέσει να καθίσει στις 6 το απόγευμα, ώρα Ισπανίας, μια Τετάρτη για να δει τη Μαδρίτη να συντρίβει μερικά φτωχά παιδιά που ζουν και παίζουν στη μέση της πιο πολυτελούς ερήμου; Θα’χουν υπάρξει μερικοί λίγοι άνθρωποι που θα’χουν μια διαμάχη με τους ανωτέρους τους για να βάλουν το ραδιόφωνο για να μην χάσουν αυτό που συνέβαινε στο Άμπου Ντάμπι. Οι υπόλοιποι, στις δουλειές τους ή στα σπίτια τους, προτίμησαν να διατηρήσουν τις καθημερινές τους δραστηριότητες... μέχρι που στα κοινωνικά δίκτυα άκουσαν δεν ξέρω τι για το VAR. Ότι είχε ακυρώσει ένα γκολ στη Μαδρίτη ή κάτι τέτοιο.

Εκεί προέκυψε ένα άλλο ματς, ένα με μεγαλύτερο δημόσιο ενδιαφέρον που προκάλεσε ένα αναπόφευκτο γλέντι και την επακόλουθη ιλαρότητα. Αν ένας παίρνει πια λίγο στα σοβαρά το Παγκόσμιο Κύπελλο, όσο κι αν παίζει η Ρεάλ Μαδρίτης (και θα το κερδίσει, παραπέμπουμε τους Ευρωπαίους στα στατιστικά) όταν εμφανίζεται ένας διαιτητής που βλέποντας μια επανάληψη αποφασίζει ότι είναι οφσάιντ ένας παίκτης ο οποίος δεν εμπλέκεται, και γι’αυτόν τον ακριβώς τον λανθασμένο λόγο αποφασίζει να ακυρώσει ένα γκολ ενός άλλου παίκτη σε σωστή θέση, καθυστερώντας γι 'αυτό μερικά λεπτά, αποδεικνύεται σχεδόν αδύνατο να μην ξεσπάσεις σε γέλια μ’αυτό που δείχνει η τηλεόραση.

Η Ρεάλ Μαδρίτης θα βρεθεί στον τελικό επειδή είναι απείρως καλύτερη απ’την Al Jazira, αλλά πάνω απ’όλα επειδή κέρδισε 1-2. Οι πιο πραγματιστές στην πρακτική αυτού του υπέροχου αθλήματος, κατανοούν ότι το μόνο που βοηθά είναι το να σκοράρει ένα γκολ περισσότερο απ’τον αντίπαλο, τα υπόλοιπα, που σε οδηγούν να πετύχεις αυτό το θετικό αποτέλεσμα είναι δευτερεύοντα και περισσότερο από αποδεκτά.

Στο τέλος του αγώνα, με τη Μαδρίτη ακόμα σχεδόν να πανηγυρίζει την αγχωτική νίκη όπως δεν σκέφτονταν κανείς ότι θα’κανε (καθώς με το σφύριγμα του διαιτητή διαισθανόσουν ότι επρόκειτο να πέσει ένας χείμαρρος γκολ στον καλό Khaseif, τον τερματοφύλακα των Εμιράτων), το φτωχό σκορ έκανε να κατανοήσεις ότι η Μαδρίτη είχε αγγίξει το γελοίο. Δεν υπάρχει τίποτα να αντικρούσει αυτή την καυστική αίσθηση, αυτή που πρέπει να αποδεχθείς πάντα όταν παίζεις Trivial Pursuit για να μην αποτύχεις στο πορτοκαλί τυράκι. Αυτή η πλεονεκτική ανάλυση δεν εξάγει το πιο σημαντικό απ’την αναμέτρηση, ότι η έλλειψη του γκολ είναι ανησυχητική, ναι, αλλά λιγότερο όταν δημιουργούνται τόσες πολλές ευκαιρίες, οι οποίες δεν ξεπερνούν την γραμμή του τέρματος σχεδόν από θεϊκή παρέμβαση του θεού της ειδωλολατρίας των Αράβων.

Έπαιξε άσχημα η Μαδρίτη; Ούτε ναι, ούτε όχι, ούτε εντελώς το αντίθετο. Έκανε όλα όσα έπρεπε για να κερδίσει με ευρύ σκορ και να επιτρέψει στο τελευταίο τέταρτο της ώρας την άξια ανάπαυση στους κύριους πρωταγωνιστές του αγώνα. Αυτό που συμβαίνει σ’αυτού του είδους τα παιχνίδια έναντι τόσο κατώτερων αντιπάλων, είναι ότι όταν δεν μπαίνουν για ένα καλό διάστημα, όταν από πάνω στην πρώτη που έχουν αυτοί στο καρφώνουν, αυτός που πρέπει να’ναι με κρύο το κεφάλι, ακόμα κι αν δεν χωράνε στην φωτογραφία όλες οι Χρυσές Μπάλες του, πεισμώνει και δεν ευστοχεί, κι όπως σ’αυτόν, συμβαίνει και σ’εκείνους που τον συνοδεύουν. Επειδή ούτε είναι φυσιολογικό αυτό που έχασε ο Benzema, που είχε δύο δοκάρια.

Από εκείνη την, αδύνατο να αγνοηθεί, ψυχολογική λεπτομέρεια και μετά, η Μαδρίτη συνδύασε στο Άμπου Ντάμπι το ίδιο υπέροχο στυλ του 5-0 επί της Σεβίλλης με το δραματικό πνευματικό κενό του Σαν Mamés. Με το πρώτο, οι ευκαιρίες δημιουργούνται μέσω του παιχνιδιού θέσης με το οποίο βρίσκονται χώροι κι ο επιθετικός που τελειώνει το κάνει με πλεονέκτημα και σαφήνεια. Με το δεύτερο, το ποδόσφαιρο μειώνεται στις πλευρικές σέντρες στο πουθενά. Κρόιφ και Tele Santana έλεγαν ότι στο Διηπειρωτικό του 1992 επρόκειτο να παίξουν ένα πολύτιμο ποδόσφαιρο, ότι κανείς δεν επρόκειτο να χάσει χρόνο και κανείς δεν επρόκειτο να παίξει με καμινάδες για να δει τι θα συμβεί. Η Μαδρίτη δεν τους ακούει, όταν κουράζεται να συνδυάζεται, αρχίζει τις καμινάδες για να δει τι θα συμβεί. Και γενικά δεν συμβαίνουν πολλά. Ακόμη λιγότερα ενάντια σ’ένα club που βασίζει την άμυνά του στην ανοργάνωτη συγκέντρωση παικτών που, ως εκ τούτου, δημιουργεί υπεροχή στο μαρκάρισμα στους δύο ή τρεις εκτελεστές του αντιπάλου.

Ο Ζιντάν θέλησε να συγκέντρωνε επίσης και η Μαδρίτη παίκτες επίθεσης κι επέτρεψε στους Άσχραφ και Μαρσέλο, τους μπακ, να τοποθετηθούν ως εξτρέμ ή εσωτερικοί, όπως τους έρχονταν καλύτερα, κι αμύνθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τους Nacho και Varane, τους δύο στόπερ. Η Al Jazira είναι περιορισμένη, αλλά το καλό που έχει, το’χει μπροστά. Ο Μπουσούφα κι ο Ρομαρίνιο έκαναν σταθερά δύο εναντίον δύο. Ένα απ’αυτά κατέληξε στο γκολ του Romarinho. Στη συνέχεια έκαναν ένα δύο εναντίον κανενός κι αυτό κατέληξε επίσης σε γκολ, αλλά ακυρώθηκε απ’το VAR, αυτή τη φορά σωστά, επειδή πρέπει να’σαι αδέξιος για να βγεις οφσάιντ σ’αυτή την κατάσταση. Για λίγο δεν έκαναν το 2-0 και βλέπαμε τότε ποιος θα κατηγορούνταν για το σφάλμα του VAR. Ο κίνδυνος ήταν σταθερός και δεν υπήρξε λύση. Ενάντια στη Gremio αυτό δεν χρησιμεύει.

Αυτό που βγήκε καλά στον Zidane ήταν οι αλλαγές. Όχι τόσο λόγω των Asensio και Lucas, οι οποίοι δεν συνέβαλαν πάρα πολύ σ’αυτό που υπήρχε ήδη σε θέμα δημιουργικότητας, αλλά λόγω του Bale. Ο Ουαλός επέστρεφε άλλη μια φορά, μια ακόμα φορά. Ποιος ξέρει αν είναι για να μείνει. Άλλα όπως ενάντια στην Fuenlabrada, διόρθωσε ένα πρόβλημα αμέσως μόλις μπήκε. Έκανε το 1-2 μετά από μια καλή κίνηση και πήγε να το πανηγυρίσει με μια διαχυτική αγκαλιά με τον Sergio Ramos, τον αρχηγό, που προφυλάχθηκε προληπτικά. Πριν είχε σκοράρει ο Cristiano, όπως πάντα. Λείπει ο Benzema, που δεν σκοράρει. Το "BBC" συνεχίζει να μην είναι ολοκληρωμένο. Θα δούμε αν είναι στον τελικό.

Η σελίδα της στήλης στο facebook: