Ο Μπενίτεθ πήρε πριμ 50 πεσέτες την πρώτη του ισοπαλία σε
ντέρμπι. Η ισοπαλία χθες το βράδυ δεν αξίζει πολύ περισσότερο. Ήταν μια στιγμή τσιγκουνιάς
κι έλλειψης δημιουργικότητας. Δικής του και του Simeone. Αν θέλουν μια
οργανωμένη ομάδα, δεν έχουν ομάδα. Αυτό που είχαν σχεδιάσει οι πάγκοι, δεν
οδήγησε σ’ένα μεγάλο ματς.
Το μεγαλείο του Simeone ήταν η πίεση του. Βγήκε με μια 11άδα
που έμοιαζε με την Σάντος του Πελέ, αλλά μόλις μπόρεσε ξεφορτώθηκε τους Óliver
και Correa και επανήλθε σε πιο γνώριμα εδάφη. Ο Μπενίτεθ έκανε ελιγμούς πολύ
ευκολότερα. Κρέμασε τον Casemiro απ’την στιγμή που το λεωφορείο έφυγε απ’το
Valdebebas, δεν αμέλησε το παραδοσιακό μικρό βήμα προς τα πίσω των προπονητών
που αρέσκονται στον βασανισμό των παικτών του τη νύχτα, αντί να κολλήσουν μ’ένα
καλό μυθιστόρημα.
Επειδή αυτό που έλειπε απ’τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ακριβώς
αυτό, η τόλμη, το θάρρος, η περιπέτεια και να μην κοιτάει αν το σχέδιο
εκτελούνταν καλά ή αν δεν ακολουθούνταν η εντολή του τεχνικού.
Ο Μπενίτεθ συγκαλύπτει με την υποτιθέμενη ισορροπία της
ομάδας του μια απόδοση που δεν είναι ουσιαστική: την αμυντική ασφάλεια. Ο
καλύτερος του παίκτης ήταν ο Keylor Navas. Κι αν ο καλύτερος σου παίκτης είναι
ο τερματοφύλακας, υπάρχει ένας λόγος: η Μαδρίτη βάλλονταν. Βάλλονταν
περισσότερο από ό, τι φαίνεται. Και αν βάλλονταν, θα δέχονταν. Κι εκεί
εμφανίστηκε η φιγούρα του Keylor, όχι ως ένας ύμνος στη συλλογική δουλειά της
βδομάδας, αλλά ως συμφωνική ατομικής έμπνευσης. Ο Μπενίτεθ έχει πολύ λίγη σχέση
με έναν Keylor που πιάνει ένα πέναλτι ή που πετάει από δοκάρι σε δοκάρι, αλλά έχει
πολύ περισσότερη με τον τερματοφύλακά της τόσης πολλής δουλειάς την εποχή του
στη Λεβάντε.
Άλλοι εξαφανίστηκαν
Στη Μαδρίτη, πέρα απ’την απουσία ενός Μπενίτεθ περισσότερο
αδίστακτου και λιγότερο καρτερικού, υπήρξαν κι άλλες επιφανείς εξαφανίσεις. Η φωνή
του Κριστιάνο Ρονάλντο τη φετινή σεζόν είναι άνιση σε σχέση με το παρελθόν όπου
βρίσκονταν παντού. Στο Καλντερόν ήταν εκτός τόπου, ούτε στην περιοχή του «9» ούτε
στην αγαπημένη του διαγώνιο όπου προκαλούσε τρόμο και άτακτη φυγή. Ο Toni Kroos
υπέφερε επίσης κι άφησε όλη τη δουλειά στον Modric, ενώ ο Casemiro σάρωσε και
προσπάθησε να αφήσει το κέντρο πεντακάθαρο σαν μια ηλεκτρική σκούπα σ’ένα χαλί.
Καθώς τα λεπτά περνούσαν, χαμήλωσε ο συνολικός τόνος και η Μαδρίτη πήγε στη
γωνία της, θέλοντας να υψώσει ασπίδα στα χτυπήματα. Η Ατλέτικο Μαδρίτης μυρίστηκε
αίμα όταν η Μαδρίτη έχασε την τάξη της και παίκτες όπως ο Arbeloa βρέθηκαν με
περισσότερες αρμοδιότητες απ’τις φυσιολογικές.
Περίμενε πολύ
Ίσως η Ατλέτικο περίμενε πάρα πολύ. Φοβήθηκε το 0-1 πάρα
πολύ, το οποίο ήταν η μόνη καλή ενέργεια της Ρεάλ Μαδρίτης. Τρομοκρατήθηκε πολύ
εύκολα. Ο Μπενίτεθ ολοκλήρωσε τις ενέργειές του με τις αλλαγές. Του Carvajal, αναγκαστική.
Οι άλλες δύο -Benzema και Isco – ήταν χειραγωγούμενες. Έπρεπε να βάλει τον
Bale. Ο Ουαλός δεν έκανε τίποτα χθες το βράδυ, αλλά έχει το άλλοθι των 2,5
βδομάδων απραξίας.
Το παιχνίδι εξελίχθηκε καλά για την Ατλέτικο. Ο Simeone ήταν
επιθετικός με τον δικό του τρόπο, αλλά τουλάχιστον η ομάδα του βγήκε μπροστά
και ήθελε να τελειώσει τον αγώνα λέγοντας καληνύχτα στον Navas. Δεν πήρε τον
αγώνα επειδή ο Μπενίτεθ δεν είχε να κάνει κι άλλες αμυντικές αλλαγές.
Συχνά, στους προπονητές που έχει μπει μια οποιαδήποτε
ετικέτα, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να φύγει. Ο Benitez είναι θύμα αυτής της
μανίας να κλείνεται με κάθε τρόπο. Αλλά είναι ακριβώς σε παιχνίδια όπως χθες το
βράδυ, όπου τα αποτελέσματα δυσκολεύουν τον αποχαρακτηρισμό και βάζουν την
μέθοδό του στο ράφι, από επιθετικούς τεχνικούς. Κερδίζεις πόντους, κερδίζεις παιχνίδια
και κερδίζεις τίτλους. Αλλά επιθετικός, αυτός που λέγεται επιθετικός, δεν
είναι.
