Τον Zoco τον έφεραν να υπογράψει από έναν κινηματογράφο: "Στη Μαδρίτη ή στη Barcelona; στη Μαδρίτη!"

Ο Ignacio Zoco γεννήθηκε στην Garde (Navarra) στις 31 Ιουλίου του 1939 και πέθανε χθες μετά από μάχη με μια ασθένεια. Μύθος της Ρεάλ Μαδρίτης, έπαιξε στον σύλλογο δώδεκα σεζόν

Εδώ και καιρό προσπαθούσε να κερδίσει τη μάχη με μια σοβαρή ασθένεια. Με το ίδιο μαχητικό πνεύμα που το έκανε στο γήπεδο. Ωστόσο, αυτήν την ηλιόλουστη Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου του 2015, ο Ignacio Zoco, παραδόθηκε σ’αυτή τη μάχη μετά το τελικό ματ.

Ο Zoco ήταν το τέταρτο μέλος μιας οικογένειας πέντε παιδιών. Γεννήθηκε στο Garde (Navarra) στις 31 Ιουλίου του 1939 και δεν ήταν απ’τα παιδιά που ήταν παθιασμένα με το ποδόσφαιρο. Ήταν έφηβος, όταν, μετά τη συνάντησή του με τους αδελφούς του στην Παμπλόνα, όπου σπούδασε, ξύπνησε στον νεαρό Ignacio ο ενθουσιασμός για ένα άθλημα στο οποίο έφθασε στην κορυφή.

Η Oberena του έδωσε την ευκαιρία να δείξει την αξία του στο ποδόσφαιρο. Μια μικρή ομάδα στην οποία οι παίκτες έπρεπε να αγοράζουν τα ρούχα τους. Όντας παίκτης της ομάδας της Παμπλόνα, είχε δοκιμαστεί στην Ατλέτικο Μαδρίτης και στην Español, αλλά καμία δεν αποφάσισε να τον αποκτήσει. Το 1959, μετά από τρεις σεζόν στην Oberena, τον απέκτησε η Οσασούνα. Μετά την πρώτη του χρονιά στην ομάδα, η Barcelona όχι μόνο ενδιαφέρθηκε για τους Zoco και Félix Ruiz, αλλά είχε ακόμα και μια δυνατότητα να πληρώσει για τους δύο παραπάνω παίκτες.

Είχα πολλές και διάφορες συζητήσεις με τον Ignacio. Ένας συμπονετικός, γαλήνιος και φιλικός άνθρωπος, που συνήθιζε να σε υποδέχεται με ερωτήσεις. "Πως τα πας, αγόρι;" Ήταν ο συνηθισμένος χαιρετισμός του. Σε μία από αυτές τις συνομιλίες μου ανάφερε πώς εντάχθηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι αυθεντικός όπως ήταν, με το χαμόγελο στα χείλη του, το θυμόταν σα να το ζούσε τότε. "Ένα απόγευμα, τον Μάιο του 1961, ο Felix Ruiz κι εγώ πήγαμε να δούμε μια ταινία. Ο Felix, ο οποίος γεννήθηκε στην πόλη της Ναβάρας Olite, πήγε στον κινηματογράφο Rex κι εγώ στο Príncipe de Viana. Δεν θυμάμαι την ταινία που πήγα να δω, αλλά το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι με πλησίασε ένας απεσταλμένος και μου είπε. «Να πας στο club επειγόντως» Έφυγα σαν τρελός και στην πλατεία Plaza del Castillo βρήκα τον Felix Ruiz, στον οποίο είχαν πει το ίδιο πράγμα με μένα. «Πού πας;» με ρώτησε. «Στον σύλλογο. Εσύ;». Του απάντησα. «Στο ίδιο χώρο», μου απάντησε. «Μήπως έκανες κάτι, Ignacio ...;» «Όχι, εσύ ...;» «Ούτε εγώ». 

Και ο Zoco πρόσθεσε: "Μ’αυτόν τον διάλογο και κάποια ανησυχία φτάσαμε στον σύλλογο. Ο πρόεδρος, ο Jacinto Saldise, μας δέχτηκε στο γραφείο του, στο οποίο βρίσκονταν ο Antonio Calderón, παράγοντας της Ρεάλ Μαδρίτης. Χωρίς να χάσει λεπτό, ο Saldise μας είπε: «Πού θέλετε να πάτε, στη Μαδρίτη ή τη Barcelona;» Κοιταχτήκαμε με τον Felix και αναφωνήσαμε από κοινού: «Στη Μαδρίτη!» Ο πρόεδρος της Οσασούνα μας πρόσφερε την επιλογή να πάμε στη Barcelona γιατί ο καταλανικός σύλλογος είχε μια οψιόν για μας. Ο Felix Ruiz προσχώρησε στην Μαδρίτη την ίδια χρονιά κι εγώ την επόμενη".

Ο Ignacio Zoco έκανε το επίσημο ντεμπούτο του με τη λεύκη ομάδα στις 22 Σεπτεμβρίου του 1962. Ήταν το δεύτερο παιχνίδι της σεζόν, εναντίον της Ντεπορτίβο, με τη Μαδρίτη να νικά 2-1. Σε δώδεκα σεζόν του στις τάξεις της Ρεάλ Μαδρίτης έπαιξε 434 επίσημους αγώνες και σκόραρε 16 γκολ. Κέρδισε επτά πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Ισπανίας κι ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Σε 25 διεθνείς αγώνες του με τη φανέλα της Ισπανίας, ο Zoco ξεχώριζε πάντα για την αφοσίωση και το θάρρος του. Όντας παίκτης της Οσασούνα, στη Segunda, ο τότε προπονητής της εθνικής, Pedro Escartín, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το ντεμπούτο του με την ομάδα. Ήταν στο Κάρντιφ, στο Ninian Park Stadium στις 19 Απριλίου του 1961. Η Ισπανία νίκησε 2-1 την Ουαλία.

Το αντίο του στο ποδόσφαιρο ήταν τόσο αυθεντικό όσο η ένταξη του στην Ρεάλ Μαδρίτης. Ένα άλλο γεγονός της αθλητικής ζωής του Zoco, σε μια άλλη συζήτηση που είχαμε, το περιέγραψε μ’αυτά τα λόγια. «Τον Φεουβρουάριο του 1974, σ’έναν αγώνα πρωταθλήματος, η Barcelona μας κέρδισε 0-5 στην έδρα μας. Ένα αποτέλεσμα που μας βύθισε όλους. Αυτό το αγκάθι το βγάλαμε για τα καλά, στον τελικό του Κυπέλλου εκείνη τη χρονιά, ενάντια στη Μπάρτσα, κερδίζοντας την με 4-0 στο Vicente Calderon, μία απ’τις πιο ένδοξες μέρες της αθλητικής μου καριέρας. Ο Grosso είχε αντικατασταθεί στο 85^ο λεπτό. Έτσι, σαν αρχηγός της ομάδας, παρέλαβα το τρόπαιο απ’τον αρχηγό του κράτους».

«Ήμασταν συγκεντρωμένοι στο ξενοδοχείο Mindanao -συνέχισε-, όπου συναντήθηκα σ’ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου με τους Amancio, Grosso, Velázquez και Pirri. Καθώς έπινα ένα ποτό, τους είπα ότι στις 30 του μήνα, μετά το παιχνίδι του τελικού, θα αποσυρόμουν οριστικά απ’το ποδόσφαιρο. Επίσης, τους εξομολογήθηκα ότι ο Bernabeu, που πάντα με αποκαλούσε χωριάτη, δεν το ήξερε και δεν θα με σταματούσε, λέγοντάς μου: Πρέπει να συνεχίσεις άλλο ένα έτος, χωριάτη. Ακόμη κι αν κάνεις ηλιοθεραπεία στο Ciudad Deportiva, αντί για να παίζεις, καθώς το αξίζεις για ότι έχεις δώσει σ’αυτό το κλαμπ».

"Μιας κι ο ίδιος δεν μπορούσε να με πείσει, μια μέρα μας κάλεσε σε δείπνο με την σύζυγό μου. Στο εστιατόριο είπα … «Don Santiago, θα σταματήσω». Μου απάντησε: «Είσαι πεισματάρης χωριάτη, και είναι δύσκολο να σε πείσω». Μετά είπα: «Ζητάω μόνο ένα πράγμα: έναν αποχαιρετιστήριο αγώνα». «Θα γίνει, χωριάτη. Ποια ομάδα θέλεις να έρθει προς τιμή σου;», ρώτησε και απάντησα: «Την Μπάγερν Μονάχου, η οποία είναι η σημερινή πρωταθλήτρια Ευρώπης» Στην συνέχεια με ρώτησε ξανά: Τα χρήματα σου για ποιον τα’χεις? Για τη Baryen ή για σένα; Νομίζω ότι με εμπιστεύεσαι, γι’αυτό επέτρεψε μου να οργανώσω το παιχνίδι».

"Ο Don Santiago έφερε τον Παναθηναϊκό, τον οποίο εκείνον τον καιρό προπονούσε ο Puskas. Το γήπεδο ξεχείλιζε από κόσμο και ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι η Έλτσε μου πρόσφερε τα τριπλά απ’αυτά που με πλήρωνε η Μαδρίτη για να παίξω σ’αυτήν. Τότε είπα: Μπορεί να μου δώσετε το φεγγάρι με τ’άστρα, αλλά δεν θέλω να με φωνάζουν γέρο, ή χοντρό. Επιστρέφοντας στις αναμνήσεις μου απ’τον δον Σαντιάγο, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ήταν ένας άνθρωπος ειλικρινής, ταπεινός, ευθύς, εργατικός, οραματιστής κι ένας άνθρωπος που τώρα λείπει απ’την προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης".

Η αποτελεσματικότητα του στο αμυντικό ποδόσφαιρο ήταν η πρωταρχική αρετή την οποία ο Ignacio επέδειξε καθόλη την εξαιρετική αθλητική του καριέρα. Ο Zoco, επίσης, αποτελούσε μια επιτομή εξαιρετικής αφοσίωσης και ειλικρίνειας στις δώδεκα σεζόν του στην υπηρεσία της Ρεάλ Μαδρίτης. Το 1982 επέστρεψε στο σύλλογο ως στέλεχος της Castilla. Τέσσερα χρόνια αργότερα, έγινε αντιπρόσωπος της πρώτης ομάδας, μια θέση απ’την οποία παραιτήθηκε το 1998. Διετέλεσε για πολλά χρόνια αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Βετεράνων της Ρεάλ Μαδρίτης. Μετά το θάνατο του Αλφρέντο Ντι Στέφανο, διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου. Έφυγε για πάντα από κοντά μας, ένας πραγματικός τζέντλεμαν του ισπανικού ποδοσφαίρου: Ignacio Zoco. Αναπαύσου εν ειρήνη.