Το 2013 διανύει τις τελευταίες του ώρες και το www.sport-fm.gr
παρουσιάζει το μπασκετικό αλφαβητάρι της χρονιάς που φεύγει.
Παράπονο από το 2013 οι φίλοι του μπάσκετ δεν έχουν. Μας πρόσφερε
πολλές στιγμές που θα μείνουν στην ιστορία, επιτυχίες, τίτλους, πρόσωπα
που πρωταγωνίστησαν και ήρθαν στο προσκήνιο, αλλά και αποτυχίες,
απογοητεύσεις και πολλή τροφή για σκέψη. Το www.sport-fm.gr προσπάθησε
να χωρέσει στα 24 γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου όλα τα παραπάνω.
Αντετοκούνμπο: Πέρσι τέτοια εποχή τον γνώριζαν ελάχιστοι… Πιθανώς και κάποιοι να τον αντιμετώπιζαν σαν… λαθρομετανάστη. Μέσα σε λίγους μήνες ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έγινε Έλληνας διεθνής, μετακόμισε από την Α2 και τον Φιλαθλητικό στους Μπακς και ήδη έχει αρχίσει να δείχνει τις απεριόριστες δυνατότητές του. Όμως έγινε κάτι παραπάνω από τη μεγαλύτερη ελπίδα του ελληνικού μπάσκετ να γίνει ο πρώτος εγχώριος πρωταγωνιστής στο ΝΒΑ. Έγινε παράδειγμα πως τα όνειρα όχι απλώς δεν απαγορεύονται, αλλά με πολλή δουλειά πάνω στο θεϊκό χάρισμα που έχουν όλοι αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Βασίλης Σπανούλης: Ακόμη και μία εξαιρετική ομάδα χρειάζεται έναν ηγέτη. Και τέτοιος είναι για τον Ολυμπιακό ο Βασίλης Σπανούλης. Το 2013 τον έφερε για τρίτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης κερδίζοντας ισάριθμες φορές πλέον τον τίτλο του MVP του Final Four. Αποτελεί ατραξιόν και χειροκροτείται από το μπασκετόφιλο κοινό σε όποιο γήπεδο της Ευρώπης κι αν παίζει με την ομάδα του απολαμβάνοντας την αναγνώριση για την οποία έχει δουλέψει πολύ. Η χρονιά όμως είχε το στίγμα του για δύο ακόμη λόγους: αφενός μεν την απόφασή του να παραμείνει στον Ολυμπιακό απορρίπτοντας πολύ καλύτερες οικονομικά προτάσεις, αφετέρου δε γιατί λόγω της ανιδιοτελούς αγάπης του για την Εθνική έδειξε αυταπάρνηση και πνεύμα αυτοθυσίας αγωνιζόμενος τραυματίας στο μεγαλύτερο μέρος του Ευρωμπάσκετ.
Γκάλης: Για τους περισσότερους ήταν η αιτία να μάθουμε και να αγαπήσουμε το μπάσκετ. Η βραδιά κατά την οποία τιμήθηκε από τον Άρη έφερε στη μνήμη όλες αυτές τις υπέροχες εποχές. Φίλοι αλλά και αντίπαλοι ήταν εκεί για να υποκλιθούν στο μεγαλείο του Νίκου Γκάλη, ο οποίος ίσως για πρώτη φορά δημοσίως στη ζωή του αδυνατούσε να κυριαρχήσει πάνω στα συναισθήματά του κι αυτά τον συνεπήραν γεμίζοντας δάκρυα τα μάτια του. Το θρυλικό «Αλεξάνδρειο» θα φέρει για πάντα την αύρα του και πλέον το όνομά του.
Δεν τους πάει η τύχη: Το 2013 ήταν εξαιρετικά κακότυχο για μεγάλους αθλητές. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, πάνω που είχε επιστρέψει με όνειρα στη δράση «… για να δει ο γιος μου τον πατέρα του αγωνιζόμενο» όπως είπε, υπέστη νέο σοβαρό τραυματισμό, που πιθανώς γράφει τον επίλογο σε μία πολλά υποσχόμενη καριέρα. Όμως και μεγάλοι σταρ του ΝΒΑ αποδείχτηκαν θνητοί. Ο Ντέρικ Ρόουζ και ο Κόμπι Μπράιαντ δύσκολα βρίσκουν αντίπαλο να τους σταματήσει, όμως η ατυχία δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία και αμφότεροι πλέον πασχίζουν να επιστρέψουν δυνατοί μετά από δεύτερο σοβαρό τραυματισμό.
Εθνική: Μια πικρή ιστορία… Ένα καλοκαίρι που ξεκίνησε με όνειρα για μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας και πολλά υποσχόμενες εμφανίσεις στα φιλικά, είχε απρόσμενα κακή κατάληξη. Σημαντικές απουσίες (Κουφός, Καλάθης, Σχορτσανίτης), ατυχίες με τραυματισμούς (Σπανούλης, Μαυροκεφαλίδης, Παπανικολάου), μία οδυνηρή ήττα από τη Φινλανδία και… το όνειρο έγινε εφιάλτης. Η Εθνική έμεινε εκτός προημιτελικών και πλέον βρίσκεται στην… ανάγκη της FIBA για να βρεθεί μέσω wild card στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας.
Ζει το μπάσκετ: Η κρίση δεν «σκότωσε» το μπάσκετ. Πιθανώς και να το δυνάμωσε γιατί λειτουργεί διδακτικά. Οι ομάδες έμαθαν να μην απλώνουν τα πόδια τους πέρα από το πάπλωμα, στράφηκαν (ίσως και εξ ανάγκης) σε νέα παιδιά κι αυτά βρήκαν χώρο να λάμψουν. Το ενδιαφέρον του κόσμου δεν μειώθηκε, οι επιτυχίες συνεχίστηκαν και το άθλημα δείχνει να έχει βρει νέες εστίες ζωής στην επαρχία.
Η ώρα του «αντίο»: Το 2013 φεύγει και πήρε μαζί του δύο από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού μπάσκετ του 21ου αιώνα, με πρωταγωνιστικό ρόλο στις επιτυχίες των ομάδων τους και προπαντός της Εθνικής. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Κώστας Τσαρτσαρής έγραψαν τον επίλογο στις σπουδαίες τους καριέρες. Ο μεν πρώτος πέραν των τίτλων του έδωσε νέα διάσταση στον όρο του δίμετρου πλέι μέικερ κι έπεισε τον πλέον αδαή πως κορυφαίος δεν είναι αυτός που πετυχαίνει τους περισσότερους πόντους αλλά που κάνει καλύτερη την ομάδα του. Ο δε δεύτερος απέδειξε πως η άριστη τεχνική κατάρτιση και το εγκεφαλικό παιχνίδι δεν είναι απαγορευτικά στοιχεία για έναν ψηλό.
Θεσσαλονίκη μπασκετομάνα: ΠΑΟΚ και Άρης πέρασαν από σαράντα κύματα, βρέθηκαν σε θέσεις που μόνο μελαγχολία έφερναν για τα περασμένα τους μεγαλεία, αλλά δεν χάθηκαν. Με σοβαρές διοικήσεις, που προσπαθούν να συμμαζέψουν τα συντρίμμια από τις αμαρτίες του παρελθόντος, στροφή σε νέα παιδιά, προπονητές με μεράκι και μόνιμο σύμμαχο τον κόσμο τους που δεν τους εγκατέλειψε ποτέ και κάνει υπομονή, δείχνουν ικανοί να μεγαλουργήσουν ξανά. Έστω κι αν χρειαστούν αρκετό καιρό ακόμη.
Ι-verson: Ένας από τους τελευταίους μεγάλους σκόρερ του ΝΒΑ αποχαιρέτησε τα παρκέ. Ο ασυμβίβαστος Άλεν Άιβερσον με δάκρυα στα μάτια είπε «αντίο» στο μπάσκετ χωρίς κάποιο δαχτυλίδι πρωταθλητή, αλλά με καθολική αναγνώριση για το ταλέντο του. «Είμαι η ζωντανή απόδειξη πως όλα μπορούν να συμβούν και ότι μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις στη ζωή σου», δήλωσε ο «Answer», που μέσω του μπάσκετ κατάφερε να βρει διέξοδο από μία δύσκολη παιδική ηλικία που έμοιαζε προδιαγεγραμμένη να τον οδηγήσει από τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα μέχρι τον πρόωρο θάνατο.
Κολοκυθάς-Αμερικάνος: Αν ο Γκάλης ήταν ο άνθρωπος που εκτόξευσε το μπάσκετ και το έβαλε στα σπίτια όλων των Ελλήνων, ο Γιώργος Κολοκυθάς ήταν από τους πρώτους που έφεραν την επανάσταση, όρθωσαν ανάστημα στους πιο προηγμένους μπασκετικά λαούς της Ευρώπης και έδειξαν πως και οι Έλληνες τα καταφέρνουν με την πορτοκαλί μπάλα, ενώ ο Γιώργος Αμερικάνος ο πρωταγωνιστής στην πρώτη μεγάλη διεθνή επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο, την κατάκτηση του Κυπελλούχων με την ΑΕΚ του 1968. Η είδηση του ξαφνικού θανάτου τους, το Μάρτιο και τον Οκτώβριο αντίστοιχα, σκόρπισε τη θλίψη σε όσους τους θαύμασαν ως φίλαθλοι, συμπαίκτες ή αντίπαλοι, σε αυτούς που τους γνώρισαν και στην Εθνική την οποία υπηρέτησαν αθόρυβα πλην όμως ουσιαστικά μέχρι να τους πάρει δίπλα του ο Θεός.
Λεμπρόν Τζέιμς: Έχοντας σαρώσει κάθε ατομικό τίτλο και αποβάλει από πέρσι την ταμπέλα του loser, ο Λεμπρόν Τζέιμς έβαλε πλώρη για το δεύτερο δαχτυλίδι στο ΝΒΑ. Και τα κατάφερε πανηγυρικά. Έστω κι αν η παράλειψη του Γκρεγκ Πόποβιτς να δώσει εντολή για φάουλ και το τρίποντο του Ρέι Άλεν στον έκτο τελικό με τους Σπερς κράτησαν ζωντανό το Μαϊάμι… Με τις εμφανίσεις του, την ηγετική του παρουσία και το ολοκληρωτικό παιχνίδι του μας αναγκάζει πλέον να βγάλουμε τα εισαγωγικά από το προσωνύμιο βασιλιάς και να υποκλιθούμε στην αυτού μεγαλειότητα.
Μπαρτζώκας: Κληρονόμησε το βαρύ ως ασήκωτο φορτίο του μεγάλου Ντούσαν Ίβκοβιτς και των δύο ευρωπαϊκών τίτλων του Ολυμπιακού με τους οποίους είχε αυτός συνδέσει το όνομά του. Αμφισβητήθηκε έντονα, αλλά δεν πτοήθηκε. Έκλεισε τα αυτιά του, δούλεψε εξ αρχής πολύ σκληρά, εξελίχθηκε μαζί με την ομάδα του προϊούσης της σεζόν και δικαιώθηκε πανηγυρικά. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει τεράστιο μερίδιο στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας, γιατί είναι δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή, αλλά ακόμη δυσκολότερο να παραμείνεις σε αυτή. Έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που ανεβαίνει στο θρόνο της Ευρωλίγκας, μία επιτυχία που αποτελεί νίκη και των συντοπιτών συναδέλφων του, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους ξένους και το αποδεικνύουν διαρκώς.
Ντέιβιντ Στερν: Το 2013 ήταν η τελευταία χρονιά της 30ετούς παρουσίας του στη θέση του κομισάριου του ΝΒΑ. Ο τετραπέρατος αυτός Αμερικανοϊσραηλινός μπορεί να δέχτηκε σκληρή κριτική, να υπέπεσε σε λάθη, να αντιμετώπισε συχνά το άθλημα σαν προϊόν κι όχι σαν παιχνίδι, αλλά η ιστορία θα γράψει ότι επί των ημερών του η λίγκα μεγαλούργησε, μετατράπηκε σε μία βιομηχανία θεάματος και απέφερε τεράστια έσοδα. Οι τολμηροί θα πουν πως η προσφορά του συγκρίνεται ή ξεπερνά ακόμη κι αυτή σπουδαίων παικτών που διέδωσαν το ΝΒΑ παγκοσμίως.
Ξανά τα ίδια: Μόνιμη σκιά στον ελληνικό αθλητισμό είναι η βία και το μπάσκετ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Από τον επεισοδιακό τελικό Κυπέλλου του Ελληνικού, μέχρι τον τρίτο τελικό της Α1 που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αλλά και από τις οδομαχίες στο Final Four Κυπέλλου Γυναικών μέχρι και ξύλο σε αγώνες τοπικού, οι ανεγκέφαλοι… ζουν και βασιλεύουν.
Ολυμπιακός: Μπορεί να μην διατήρησε τα σκήπτρα στην Ελλάδα, αλλά υπερασπίστηκε το θρόνο του στην Ευρωλίγκα. Αν και η πορεία του ως το Final Four του Λονδίνου δεν ήταν ακριβώς εντυπωσιακή, στην τελική φάση απέδωσε εξαιρετικό μπάσκετ νικώντας άνετα την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και με… ανατροπή, όπως ένα χρόνο πριν στην Πόλη, τη Ρεάλ Μαδρίτης. Και δεν έμεινε εκεί ο Ολυμπιακός, καθώς άρχισε τη σεζόν με το Διηπειρωτικό Κύπελλο, 23 νίκες στα ισάριθμα πρώτα επίσημα ματς της σεζόν και ολοκληρώνοντας αήττητος για πρώτη φορά στην ιστορία του την πρώτη φάση της Ευρωλίγκας.
Παναθηναϊκός: Το έτος που φεύγει ήταν άκρως πετυχημένο για τον Παναθηναϊκό. Σε μια μεταβατική σεζόν, έχοντας αποχαιρετήσει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και πολλές σημαντικές μονάδες και διατηρώντας στο δυναμικό του μόνο Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή, οι «πράσινοι» μετά από ένα… ζόρικο ξεκίνημα στην περσινή σεζόν, ειδικά από τη στιγμή που άλλαξε ο χρόνος και μετά είχαν σταθερά ανοδική πορεία. Κατέκτησε το Κύπελλο απέναντι στον Ολυμπιακό, έφτασε μια ανάσα από την πρόκριση στο Final Four απέναντι στην Μπαρτσελόνα που είχε πλεονέκτημα έδρας και τελικά κατέκτησε τον τίτλο με 3-0 απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο κερδίζοντας μάλιστα δις στο ΣΕΦ. Την μπασκετική ευτυχία των φίλων του Παναθηναϊκού ολοκλήρωσε η κατάκτηση του τίτλου από τη γυναικεία ομάδα μετά από οκτώ χρόνια.
Ρήξη εν όψει: Η FIBA ανακοίνωσε αλλαγές στα προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και Ευρωμπάσκετ, που θα θυμίζουν τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Η Ευρωλίγκα και αρκετές λίγκες αντιδρούν. Πολλοί φοβούνται για νέα ρήξη στις σχέσεις των δύο πλευρών με ανυπολόγιστες συνέπειες, προπαντός για το ίδιο το άθλημα.
Σεργκέι Μπέλοφ: Αποτελεί τη μεγαλύτερη μορφή του τέως σοβιετικού και ρωσικού μπάσκετ. Σπουδαίος παίκτης, με αμέτρητες διακρίσεις προσωπικές και ομαδικές, κυρίως με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και αξιόλογος προπονητής. Ο άνθρωπος που το 1980 άναψε το βωμό με την ολυμπιακή φλόγα στους αγώνες της Μόσχας, έφυγε στα 70 του μετά από σκληρή μάχη με την επάρατη νόσο.
Τόνι Πάρκερ: Έφτασε μια ανάσα από τον τίτλο στο ΝΒΑ, αλλά είδε άλλους να πανηγυρίζουν. Παραμέρισε την απογοήτευση και την φυσιολογική του κούραση και φώναξε «παρών» σε ένα ακόμη προσκλητήριο της εθνικής Γαλλίας. Και ο καλός Θεός του μπάσκετ τον αντάμειψε για την πίστη του. Ο Τόνι Πάρκερ οδήγησε τη Γαλλία στην κατάκτηση του πρώτου Ευρωμπάσκετ στην ιστορία της κερδίζοντας δίκαια το χειροκρότημα όλων και ένα μεγάλο «μπράβο» επειδή ακόμη και σήμερα υπάρχουν αθλητές για τους οποίους το εθνόσημο βαραίνει περισσότερο από τα συμβόλαια ή τις διακοπές τους.
Υπάρχει ταλέντο: Δεν το λέμε εμείς. Φαίνεται από μόνο του. Η «παραγωγή» παικτών δεν σταματά. Τρανή απόδειξη οι εξαιρετικές πορείες της Εθνικής Παίδων, που πήρε χάλκινο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αλλά και η Νέων Ανδρών που για… μία ήττα έμεινε πέμπτη στη δική της διοργάνωση, αλλά επιφυλάσσεται για τα καλύτερα το ερχόμενο καλοκαίρι στην Κρήτη. Ευτυχώς πλέον το βλέπουν και οι ομάδες που επενδύουν στο δικό τους αίμα και δικαιώνονται.
Φίλιππος Συρίγος: Η φωνή του «έντυσε» τον άθλο του 1987. Η πένα και ο λόγος του πάντα ειλικρινείς, χωρίς φτιασιδώματα. Η γνώση και η αγάπη του για το άθλημα βαθιά. Ο Φίλιππος Συρίγος συνέβαλε τα μέγιστα στη διάδοση του μπάσκετ και την «εκπαίδευση» των (τηλε)θεατών για το άθλημα. Έφυγε από κοντά μας κάνοντας όλα τα παραπάνω μέχρι που η καταραμένη ασθένεια τον λύγισε, όμως η κληρονομιά του είναι βαριά και η προσφορά του θα ζει αιώνια.
Χάουαρντ: Η μεταγραφή του στους Λέικερς αποδείχτηκε φιάσκο. Ουδέποτε «έδεσε» με τον Πάου Γκασόλ, ούτε βρήκε κώδικα επικοινωνίας με τον Κόμπι Μπράιαντ. Η ομάδα του απέτυχε παταγωδώς και ο Ντουάιτ Χάουαρντ επέλεξε να μετακομίσει στους Ρόκετς δεχόμενος σκληρή κριτική από τους ανθρώπους των «λιμνανθρώπων».
Ψυχάρες: Παρά τις απουσίες, τις σημαντικές αποχωρήσεις και το νέο αίμα, το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα… αντέχει. Η Εθνική ομάδα πήρε την πρόκριση για το Ευρωμπάσκετ του 2015 μέσω μίας πολύ δύσκολης διαδικασίας όπου μόλις μία ομάδα από τις 14 συμμετέχουσες έπαιρνε το εισιτήριο για την τελική φάση. Κι όμως τα κορίτσια του Τζώρτζη Δικαιουλάκου τα κατάφεραν περίφημα.
Ώρα να τα βρείτε: Είναι οι δύο οικογένειες που συνέβαλαν και συμβάλλουν τα μέγιστα για να παραμένει στην πρώτη γραμμή το ελληνικό μπάσκετ. Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι έχουν ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, δίχως να περιμένουν αντίκρισμα και με μοναδικό γνώμονα την ανιδιοτελή τους αγάπη για τις ομάδες τους και το μπάσκετ. Όμως η κόντρα τους, που πλέον έχει γίνει περίπου… προσωπική, συχνά χαλάει όσα όμορφα έχουν «χτίσει». Είτε το 2014 να βάλουν στην άκρη τις διαμάχες και να συναγωνιστούν. Και είναι σίγουρο πως κερδισμένοι θα βγουν τόσο το άθλημα, όσο και οι ίδιοι.
www.sport-fm.gr
