Του Gonzalo
Cabeza
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ζωντανή ιστορία της Ρεάλ
Μαδρίτης, αλλά ο ναρκισσισμός του τον έχει οδηγήσει στο να συνδεθεί λίγο με την
κερκίδα. Αυτός είδε τον εαυτό του κάτι περισσότερο απ’το σύλλογο και οι οπαδοί
του το ξεπλήρωσαν με ψυχρότητα
Μια σχολαστική ανασκόπηση των φωτογραφιών της τελευταίας
γιορτής της Ρεάλ Μαδρίτης, αυτή του τελευταίου Champions League, αφήνει μια
εικόνα που επαναλαμβάνεται και χρειάζεται εξήγηση. Είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο,
ο οποίος κάθε φορά που βλέπει μια κάμερα βγάζει το ανοιχτό χέρι του δείχνοντας
και τα πέντε δάχτυλα. Πέντε, πέντε, πέντε. Δεν έχει σημασία αν είναι μόνος του
με το κύπελλο, με τα παιδιά του ή με την πολυπληθή -και ιστορική- φωτογραφία
στην οποία συγκεντρώθηκαν οι ηπειρωτικοί πρωταθλητές ποδοσφαίρου και μπάσκετ,
όλοι κάτω από την ομπρέλα του ίδιου συλλόγου. Σ'αυτήν είναι επίσης κι ο
Cristiano, που βρίσκεται περιτριγυρισμένος από το πλήθος, με ανοιχτό χέρι κι
ένα πέτρινο χαμόγελο για το μετέπειτα. Πέντε; Γιατί πέντε; Λοιπόν, επειδή αυτά
είναι, συγκεκριμένα, τα Champions League που έχει πάρει ο Πορτογάλος. Τέσσερα
με τη Μαδρίτη και ένα ακόμη με την United.
Η λεπτομέρεια καθορίζει τον άνθρωπο τόσο όσο κι αυτές οι
δηλώσεις στο τέλος του παιχνιδιού, στις οποίες έθετε σε αμφισβήτηση το μέλλον
του ως λευκός. Ούτε καν σε μια ημέρα συλλογικής χαράς, μία στην οποία αυτός
είχε συμβάλει μάλλον λίγο, ήταν ικανός να μπερδευτεί με το περιβάλλον και
να'ναι απλά ένας ακόμη μέσα στην ευτυχία της ομάδας. Χρειαζόταν να δικαιώσει
τον εαυτό του, να μιλήσει για τον εαυτό του και να βγάλει το στήθος του. Γιατί
όλα αυτά είναι ο Cristiano Ronaldo. Αυτό το υπερβολικό εγώ, δεν υπάρχει κανένας
άλλος τρόπος για να το ορίσω, είναι ένας από τους πολλούς λόγους που τον μετέτρεψαν
σ'έναν κτηνώδη goleador, σ’έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες στην λευκή
ιστορία. Είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο σήμερα, πολλοί οπαδοί, είναι σχεδόν
ανακουφισμένοι μπροστά στην πιθανότητα το άστρο να εγκαταλείψει το club. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται στη θεωρία.
Και είναι ότι οι μαθηματικές αναλύσεις δεν συμπίπτουν πάντοτε
με εκείνες που υπαγορεύει το δέρμα. Ο madridista οπαδός έχει εννέα χρόνια που
χαίρεται με όλα και κάθε ένα απ’τα γκολ του Κριστιάνο, επειδή ήταν γκολ της ομάδας
του, αλλά η σχέση με το αστέρι ήταν πάντα δύσκολη. Είναι, ίσως ο καλύτερος
παίκτης στην ιστορία του συλλόγου, μόνο ο Di Stéfano
θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει, έχει σκοράρει το αδύνατο νούμερο των 450 γκολ
σε 438 παιχνίδια, οι τίτλοι αυτής της δεκαετίας εξηγούνται, σχεδόν όλοι, απ’την
αδηφαγία του. Αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από αριθμοί στο χαρτί και εμπειρίες
του παρελθόντος. Εκρηκτικός είναι δικαιωματικά, αλλά η λέξη είδωλο, η οποία
λογικά θα’πρεπε να ταιριάζει με το βιογραφικό του, δεν καταλήγει να συμβεί
ποτέ. Ο καλύτερος, χωρίς αμφιβολία, αλλά η αγάπη είναι κάτι άλλο.
Είναι ένα θέμα χαρακτήρα, που με τα χρόνια δεν έχει
βελτιωθεί, αν και κάποτε προσπάθησαν να το διορθώσουν. Σ’αυτό το σημείο έχει
καταστεί σαφές ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για τον Κριστιάνο
Ρονάλντο, αυτό στο οποίο αφιερώνει την πρώτη σκέψη του απ’το πρωί και που αρθρώνει
στο υπόλοιπο της ημέρας του ως την απόλυτη προτεραιότητά του, δεν είναι τίποτα
περισσότερο απ’τον ίδιο τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Είναι ένας διαγνώσιμος
ναρκισσισμός, απ’αυτούς που διατρέχουν κάθε πτυχή της ζωής του και που τον
οδηγούν, εν τέλει, να τίθεται πάντα μπροστά απ’το συλλογικό. Αυτό που είναι
χειρότερο, μπροστά απ’το ίδρυμα που εκπροσωπεί, το οποίο είναι αυτό, και κανένα
άλλο πράγμα, που οι οπαδοί δεν καταλήγουν να δεχτούν.
Το μονοπάτι του Μουρίνιο
Θα συνέβαινε σ’οποιοδήποτε club, γιατί οι οπαδοί μοιάζουν απ’το
ένα γήπεδο στο άλλο, αλλά πιθανότατα το πράγμα πολλαπλασιάζεται όταν μιλάμε για
την Ρεάλ Μαδρίτης, τον πιο περήφανο σύλλογο, αυτόν που έχει την ιστορία γεμάτη
μετάλλια και μια τεράστια αντίληψη για τον εαυτό του, σαν τίποτα και κανείς να
μην μπορούσε να’ναι μεγαλύτερος. Μάλιστα, είναι αμφισβητήσιμο ότι το club της Concha
Espina είναι το μεγαλύτερο αθλητικό ίδρυμα στον πλανήτη. Ώστε να ζητάει απ’τον
οπαδό να εκτιμά περισσότερο ένα μέλος παρά αυτό το ένδοξο σύνολο.
Κάτι παρόμοιο συνέβη στον Μουρίνιο, ο οποίος ήρθε στη
Μαδρίτη με την ιδέα του να κάνει ό, τι είχε κάνει στην Ίντερ, στην Τσέλσι ή
στην Πόρτο, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο απ’το να προσπαθήσει να βάλει τον
εαυτό του πάνω από οτιδήποτε άλλο. Στην περίπτωση του, περισσότερο από εγώ, που
ήταν επίσης κι αυτό, ήταν στρατηγική, αλλά στο Chamartin δεν του χρησίμευσε,
όσα χρόνια κι αν είχαν περάσει απ’το τελευταίο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, που στην πραγματικότητα
ούτε και ήταν τόσα πολλά, δεν μπορούν να δοθούν τα κλειδιά του γηπέδου σε
κάποιον που, όσο επιτυχημένος κι αν είναι, θεωρεί τον εαυτό του πάνω απ’το
περιβάλλον του.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο άκουγε αποδοκιμασίες και δεν καταλάβαινε
τι συνέβαινε γύρω του. Είναι πολύπλοκο να μπεις στο κεφάλι του καλλιτέχνη, αλλά
οι χειρονομίες του και η φασαρία φωνάζουν ότι δεν του άρεζε. Και είναι λογικό,
πως μπορεί ένα γήπεδο να’χει τόσο λίγη μνήμη για να θυμώνει με κάποιον που
είναι ένας παίκτης του μεγέθους του; Η λίγη υπομονή του Μπερναμπέου ήταν ο
τρόπος να επαναστατήσει ενάντια στον τρόπο ύπαρξής του, γιατί όταν τον βλέπουν
σκέφτονται ότι θα φιλούσε το έμβλημα μόνο αν εμφανιζόταν στο οικόσημο η αντανακλώμενη
σιλουέτα του.
Οι πιο ειδικοί του μέρους -ο πατέρας μου θα με σκότωνε αν τους
αποκαλούσα παλιούς- θυμούνται ότι από’κει έφυγε ο Ντι Στέφανο και δεν συνέβη τίποτα.
Αυτός, που ήταν ένας γεννημένος ηγέτης, διαφώνησε με τον Bernabéu κι έφυγε με
μια καλή ανάμνηση, αλλά χωρίς μεγαλύτερα δράματα. Ήταν ήδη ένας παίκτης μιας
ορισμένης ηλικίας και το καλύτερο ποδόσφαιρο είχε μείνει πίσω του. Αυτός, σε
αντίθεση με τον Cristiano, θα μπορούσε να’χε πει ότι βρισκόταν πάνω απ’το
σύλλογο. Ήταν αυτός που τον εκτόξευσε στην ευρωπαϊκή υπεροχή, το μέρος όπου σήμερα
ξεκουράζονται ακόμα οι λευκές δόξες. Ο Πορτογάλος είναι ένας ακόμα στην αλυσίδα
της συναρμολόγησης, κάποιος που έχει διακοσμήσει και βοηθήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης
να διατηρήσει τη θέση της, αλλά όταν ήρθε, ο σύλλογος ήταν ήδη τεράστιος κι
όταν φύγει, ίσως σε λίγες εβδομάδες, θα συνεχίσει στην ίδια θέση του,
περιμένοντας άλλους παίκτες, άλλα αστέρια, άλλα ονόματα που θα περάσουν με
περισσότερη ή λιγότερη τύχη και που θα αποτελέσουν μέρος του μύθου, αλλά δεν θα’ναι
περισσότερο από ό, τι ο μύθος.
Ο κίνδυνος της σύμβασης
Δεν είναι όλα πάθος, ο madridismo δεν κλαίει για την αποχώρηση
του Cristiano γιατί πιστεύει επίσης, κατά κάποιο τρόπο, ότι το καλύτερο της
ζωής του είναι μέρος του παρελθόντος του. Το επόμενο έτος θα κλείσει τα 34 και
σ’αυτό το παιχνίδι είναι ιδιότροπο, από μια συγκεκριμένη ηλικία και μετά αρχίζει
η αντίστροφη μέτρηση, αυτό που πλέον δεν ξέρεις δεν θα το μάθεις κι αυτό που πίστευες
ότι έχεις μάθει θα αρχίσει να φεύγει απ’το οπλοστάσιο των ιδιοτήτων σου. Ο
Κριστιάνο έχει προσέξει πάρα πολύ καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του, είναι
εξαιρετικός επαγγελματίας, αλλά καμία απ’τις πολλές του προσπάθειες δεν θα’ναι
αρκετή για να σταματήσει το πέρασμα του χρόνου. Αυτά τα πράγματα, απλά, δεν συμβαίνουν.
Οι υπερασπιστές του Cristiano υποστηρίζουν ορθώς ότι έχει βάλει
περισσότερα γκολ από οποιονδήποτε πριν μ’αυτή τη φανέλα, ότι έχει υπάρξει ο πιο
υπερβατικός παίκτης της γενιάς του και σημαντικός ώστε η Ρεάλ Μαδρίτης να συνεχίζει
να’ναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά σ’αυτό υπάρχει ένα σφάλμα της έννοιας, όλοι αυτά
τα γκολ έχουν ήδη πληρωθεί στην τιμή τους, η επόμενη σύμβαση δεν θα κοστίσει
αυτό, παρά μόνο τα γκολ που πρέπει να σκοράρει σε ηλικία 34, 35, 36 ή 37 ετών.
Η υπογραφή ενός χαρτιού συνεπάγεται έναν κίνδυνο, η κάλυψη, με χρήματα, κάποιου
που χάνει την ηλικία του ποδοσφαιριστή είναι κάτι που πρέπει πάντα να
λαμβάνεται υπόψη. Η αδιαφορία ενός μεγάλου μέρους του madridismo μπροστά σε μια
πιθανή μεταγραφή εξηγείται επίσης και μ’αυτό.
Στα γραφεία της Μαδρίτης διαδίδουν το μήνυμα ότι θέλουν να φύγει
καλά, κάτι που δεν είναι συνήθεια στο σπίτι. Θα τους άρεζε μια αγκαλιά κι ένα
αφιέρωμα, αν κι αυτή τη στιγμή φαίνεται αδύνατο να δοθούν όλα αυτά με
ειλικρίνεια. Επειδή Florentino και Κριστιάνο, δύο ισχυρές προσωπικότητες, έχουν
πάψει ν’αγαπιούνται, δεν συγχωρεί ο ένας στον άλλο χειρονομίες και λεπτομέρειες,
επίσης κι επειδή και οι δύο πίστευαν πάντα ότι είναι πάνω απ’τα πάντα γύρω τους.
Θα’ταν θαυμάσιο ένα γήπεδο που δίνει αγάπη σ’αυτόν που έχει προσπαθήσει τόσο
σκληρά στο κλαμπ. Αλλά δεν είναι πιθανό να συμβεί.
Θα μείνουν οι φωτογραφίες, τα βίντεο και οι αναμνήσεις, μία
απ’τις πιο γόνιμες σχέσεις που έχει δώσει το ποδόσφαιρο. Θα μείνουν τα
Ευρωπαϊκά Κύπελλα απ’αυτήν που είναι η δεύτερη χρυσή εποχή του madridismo. Έχει
μια θέση στην ιστορία της Μαδρίτης, αλλά είναι ένα μέρος, όχι τα πάντα. Αυτό που
αυτός δεν κατάλαβε και πολλοί άνθρωποι δεν του συγχώρησαν ποτέ. Ένας μεγάλος
πολύ μεγάλος, αλλά ίσως ποτέ ένας madridista. Γι 'αυτό και οι αποδοκιμασίες και
η αδιαφορία.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
