Του
Santiago Siguero
Η Μαδρίτη, 90 λεπτά απ’τον τελικό του Κιέβου
Στις υψηλότερες κορυφές ο αέρας γίνεται πιο αραιός, ο παλμός
επιταχύνεται κι ο ίλιγγος κυριεύει τον εγκέφαλο. Δεν είναι εύκολο να επιβιώνεις
στην κορυφή, αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης έχει οκτώ χρόνια -οκτώ διαδοχικά ημιτελικά,
τρεις τίτλοι- που προσαρμόζεται στην ασθένεια του υψομέτρου. Καμία τωρινή ομάδα,
κανένα club σε όλη την ιστορία του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, δεν έχει επισκεφθεί με
τέτοια σταθερότητα τις κορυφές του τουρνουά, όσο οι λευκοί. Σ’αυτό το πλαίσιο, ο
επαναληπτικός των ημιτελικών κατά της Μπάγερν θα μπορούσε να’ναι μια άλλη μέρα
στο γραφείο για μια ομάδα που έχει σχεδόν τρία χρόνια χωρίς να αποκλείεται στο
Champions League. Αλλά το ανάστημα του αντιπάλου, σε θεσμικό κι αθλητικό
επίπεδο, κι ορισμένες ίδιες ανασφάλειες παρουσιάζουν ένα σενάριο με λιγότερες
βεβαιότητες απ’όσες θα αναμενόταν μετά την διεκπεραίωση του πρώτου αγώνα μ’ένα
1-2 υπέρ.
Είναι, φυσικά, το μέγεθος της Μπάγερν, του γίγαντα της Γερμανίας,
ιδιοκτήτης και κύριος της Bundesliga με έξι ημιτελικά Champions League τα τελευταία επτά
χρόνια. Μόνο λίγα club μπορούν να καυχηθούν για το ότι πρωταγωνιστούν σε
διαφορετικές εποχές στην Ευρώπη, και η Μπάγερν -όπως η Μαδρίτη- είναι ένα απ’αυτά.
Η έκρηξή της ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του 70', με εκείνη την ομάδα των
παικτών που επέβαλε το νόμο της στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο, διώχνοντας
με τις κλωτσιές την θαυμαστή γενιά του Γιόχαν Κρόιφ στον Ajax και στην
Ολλανδία. Sepp Maier, Φραντς Μπεκενμπάουερ, Paul Breitner, Ούλι Χένες, Gerd
Torpedo Müller... Εκείνη την εποχή γεννήθηκε η αντιπαλότητα με τη Μαδρίτη, με
το περίφημο επεισόδιο του Loco του Μπερναμπέου και τον αυστριακό διαιτητή
Linemayer, η πρώτη αναμέτρηση αυτής που με τον καιρό έχει μετατραπεί στην πιο
επαναλαμβανόμενη μονομαχία στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Η Μπάγερν, όπως και η Μαδρίτη, διέσχισε επίσης την έρημό της.
Μεταξύ του τρίτου συνεχόμενου τίτλου της (1976) και του τέταρτου (2001) πέρασαν
25 χρόνια. Δεν ήταν τα 32 της Μαδρίτης, αλλά σχεδόν. Ξεπέρασε τη Βαλένθια στην
διαδικασία των πέναλτι του San Siro για να διεκδικήσει το παλιό καθεστώς της της
μεγάλης στην Ευρώπη. Μια ιστορία που έγραψε μια άλλη δυναστεία αφεντικών όπως οι
Oliver Kahn, Samuel Kuffour, Stefan Effenberg, Mehmet Scholl και Giovane Elber.
Επίσης σ’αυτή την περίοδο η Μπάγερν απέκλεισε τη Μαδρίτη, η οποία μέχρι τότε τα’χε
καταφέρει με τους Βαυαρούς μόνο στα ημιτελικά του Όγδοου, χάρη στα γκολ του
επαναστάτη Nicolas Anelka.
Στη συνέχεια, το ποδόσφαιρο μπήκε στη σύγχρονη εποχή. Έβαλε
και τα δύο πόδια στον 21ο αιώνα και το club του Μονάχου επανεφευρέθηκε.
Άλλαξε ακόμη και στάδιο. Μετακόμισε απ’το κυκλώπειο και σκοτεινό Ολυμπιακό Στάδιο
του Μονάχου στο πρωτοποριακό Allianz Arena. Στα περίχωρά του ξαναχτίστηκε η
ευρωπαϊκή παράδοση μιας ομάδας που είναι συνηθισμένη να βασιλεύει στη Γερμανία
(27 τίτλοι Bundesliga, 22 περισσότεροι απ’της Ντόρτμουντ και της Mönchengladbach,
οι επόμενες στη σειρά), ικανή να αναγεννιέται απ’τις ίδιες της τις στάχτες. Το
2012, και πάλι αφού απέκλεισε τη Μαδρίτη στα ημιτελικά, έχασε στο ίδιο της το γήπεδο
έναν τελικό που ήταν σε καλό δρόμο μέχρι το 88ο λεπτό. Τα πέναλτι,
που της έδωσαν την πρόκριση στη Μαδρίτη, οδήγησαν αυτή τη φορά το κύπελλο μέχρι
το Stamford Bridge, το σπίτι της Τσέλσι.
Οποιοσδήποτε άλλος σύλλογος θα’χε περάσει χρόνια γλείφοντας
τις πληγές του. Όχι η περήφανη Μπάγερν, που την επόμενη σεζόν ξαναγέμισε. Η
ίδια φουρνιά παικτών (Manuel Neuer, Φίλιπ Λαμ, Toni Kroos, Μπάστιαν
Σβάινσταϊγκερ, Arjen Robben, Φρανκ Ριμπερί, Thomas Müller...) επέμεινε στην
Ευρώπη με γερμανική επιμονή. Το Λονδίνο τους έδωσε αυτή τη φορά τη δόξα που
τους αρνήθηκε το Μόναχο. Ήταν το πέμπτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο για την Μπάγερν και
το πρώτο τρεμπλ την ιστορία του συλλόγου, καθοδηγούμενος απ’το διακριτικό χέρι
του Jupp Heynckes, στον οποίο είχε ήδη αναζητηθεί διάδοχος στη μορφή του Pep
Guardiola. Τρόμοι του ποδοσφαίρου.
Από τότε, η Μπάγερν παλεύει για να επιστρέψει στην κορυφή,
αλλά έχει συναντήσει στο στρατόπεδο βάσης έναν παλιό γνώριμο. Η Μαδρίτη, εκείνη
η ομάδα που ο Augenthaler προσπάθησε να γελοιοποιήσει σαν ένα νεαρό ταύρο στη
δεύτερη ευρωπαϊκή μονομαχία τους (ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου 1986-1987
και πάλι με γερμανική νίκη), είχε επιστρέψει επίσης για να βολτάρει στις
κορυφές των Ιμαλαΐων. Όχι μόνο της έκοψε το πέρασμα το 2014 και το 2017, αλλά και
κατέκτησε και τα δύο Champions League,
με το διάλειμμα, επίσης ένδοξο, του 2016. Τρία Champions League σε τέσσερα
χρόνια δίνουν και πάλι λάμψη στο ευρωπαϊκό παλμαρέ των λευκών, που εξακολουθούν
να βλέπουν από μακριά τους διώκτες τους, ανάμεσα στους οποίους η Μπάγερν
ξεχωρίζει για την αγριάδα και την επιμονή της.
Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπάγερν έχουν τεθεί αντιμέτωπες 25 φορές,
πάντα στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Η Μαδρίτη έχει κερδίσει 12 παιχνίδια, ένα
περισσότερο απ’τον αποψινό αντίπαλό της. Δύο ισοπαλίες. 39 γκολ για τους λευκούς
και 37 για τους Βαυαρούς. Οι αριθμοί αντικατοπτρίζουν την ισότητα που υπάρχει μεταξύ
δύο εκ των μεγάλων θωρηκτών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αλλά επίσης, μια
πραγματικότητα που έχει να κάνει με την πιο πρόσφατη ιστορία. Η Μαδρίτη έχει καταφέρει
να μπει μπροστά τα τελευταία χρόνια. Οι θρίαμβοι στους ημιτελικούς του 2014
(5-0 συνολικό σκορ επί της ομάδας του Guardiola) και στο προημιτελικά του
περσινού Champions League πλαισιώνουν σ’ένα πλαίσιο λευκής κυριαρχίας την πρόσφατη
ιστορία του ηπειρωτικού clásico. Η Μαδρίτη έχει έξι διαδοχικές νίκες εναντίον
της Μπάγερν, τρεις στη Μαδρίτη (αν και η πρώτη, το 2012, δεν χρησίμευσε για να
περάσει στον τελικό) και τρεις στο Μόναχο. Καμία ομάδα δεν έχει κερδίσει τόσες
φορές στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας όσες η Μαδρίτη, η οποία επέστρεψε στην
Ισπανία με προβάδισμα (1-2). Παρόλα αυτά, κανείς στη Μαδρίτη δεν βλέπει τον
εαυτό του στον τελικό και κανείς στη Μπάγερν δεν βλέπει τον εαυτό του έξω απ’αυτόν.
Η τύχη της διασταύρωσης κρίνεται απόψε σε ένα ηφαιστειακό Bernabéu. Κανένας
Ευρωπαίος αντίπαλος δεν ενθουσιάζει περισσότερο τον madridismo απ’ότι ο
γερμανικός δράκος, ειδικά όταν στο βάθος αχνοφαίνεται η κορυφή του Everest, ο
τελικός του Κιέβου, η πιθανότητα ενός ακόμα Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, του Αγίου
Δισκοπότηρου. Η Μαδρίτη, όπως ο Sir Edmund Hillary, ήταν η πρώτη που πάτησε την
κορυφή του κολοσσού. Από εκείνη την πρώτη ανάβαση, το 1956, έχει ξαναπατήσει την
κορυφή ακόμα έντεκα φορές. Γνωρίζει τη διαδρομή καλύτερα απ’οποιονδήποτε. Γι’αυτό,
φτάνοντας σ’αυτό το σημείο, οι λευκοί φοβούνται μόνο την ασθένεια του υψομέτρου.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
