Του Santiago Segurola
Ένα πράγμα είναι ο βαθμός κι άλλο τα εύσημα, τόσο στη ζωή
όσο και στο ποδόσφαιρο, όπως μας υπενθυμίζει η Ρεάλ Μαδρίτης εβδομάδα μετά από
την εβδομάδα. Στη Σεβίλλη επέστρεψε στην απογοητευτική της κατάσταση στη Liga, που
σε περίπτωση που κάποιος το ξεχνάει είναι 38 αγώνες, εβδομάδα μετά την
εβδομάδα, απ’τα μέσα Αυγούστου μέχρι το τέλος Μαΐου. Αν αυτό δεν έχει καμία αξία,
για το καλό και για το κακό, θα’ναι επειδή το ποδόσφαιρο έχει γίνει ανόητο. Σε
αυτό το σημείο μπορούμε να μιλήσουμε για ένα αξιοθρήνητο πρωτάθλημα της
Μαδρίτης, τρίτη στην κατάταξη, 18 βαθμούς πίσω απ’τη Barça. Είναι σε χειρότερη κατάσταση
από ό, τι στην καταστροφική σεζόν 2005-2006, η οποία χαρακτηρίστηκε απ’την
παραίτηση του Florentino Pérez στα μέσα του έτους, τον διορισμό του Juan Ramón
López Caro ως προπονητή και τη σύντομη διαμονή του Fernando Martin ως πρόεδρος.
Εκείνη τη χρονιά, η ομάδα τερμάτισε δεύτερη, 12 βαθμούς πίσω απ’τη Barcelona.
Αυτή τη στιγμή, η Μαδρίτη έχει την εμφάνιση του λαμπρού φοιτητή
που σκοπεύει να σώσει την χρονιά στην τελική εξέταση της σεζόν. Προσκολλάται στο
Ευρωπαϊκό Κύπελλο, την πιο διάσημη διοργάνωση στο ποδόσφαιρο, για να θάψει τις
ανεξήγητες καταστροφές στη Liga και στο Copa del Rey. Φαβορί στον τελικό του
Κιέβου, έχει καθιερώσει ότι ένας νέος τίτλος -ο τέταρτος σε πέντε χρόνια-, όχι
μόνο θα εξιλέωνε τη Μαδρίτη απ’την αποτυχία στην Ισπανία, αλλά και θα απέτρεπε
οποιαδήποτε κριτική για την ομάδα. Πρόκειται για την τυπική ευκαιριακή ερμηνεία
που, με κάθε σιγουριά, θα μετατραπεί ριζικά αν η Μαδρίτη χάσει. Οι τωρινοί υπολογιστές
θα γίνουν τότε οι πιο έξαλλοι επικριτές.
Μπορεί να αποκτηθεί ένας καλός βαθμός σε μια εξέταση μετά την
αποτυχία κατά τη διάρκεια της σεζόν, αλλά αυτό σημαίνει απαξίωση της καθημερινής
αξίας, την οποία έδειξε η Μαδρίτη στην προηγούμενη σεζόν. Στη νίκη της στο
Ευρωπαϊκό Κύπελλο πρόσθεσε το λαμπρό πρωτάθλημα της Liga, κατακτημένο με μεγάλη
προσπάθεια κι εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Η αναγνώριση ήταν γενική. Ο madridismo, με
τον προπονητή και τους παίκτες επικεφαλής, τόνισαν την αξία του τίτλου. Η
ομοφωνία ήταν απόλυτη στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Η Μαδρίτη εγκωμιάστηκε όπως άξιζε,
κι έγινε λόγος ακόμα και για μια ηγεμονική ομάδα, ικανή να κυβερνήσει το ισπανικό
και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τα επόμενα χρόνια.
Αν τότε θεωρήθηκε ότι η Liga παραχωρούσε στη Μαδρίτη την εγγύηση
της εξουσίας που στη συνέχεια τελείωσε στον τελικό του Κάρντιφ, τώρα αποδεικνύεται
ασυνεπές να αρνείται τη σημασία της, ακόμα περισσότερο όταν η ομάδα έχει πάρει τα
χειρότερα αποτελέσματα σ’αυτόν τον αιώνα. Λίγες φορές, ίσως ποτέ, δεν έχει
φανεί τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν και στον τελικό
απολογισμό στην Liga. Χειρότερο θα’ταν να αποδεχτεί την πιο κυνική διατριβή, να
ισχυριστεί κάτι παρόμοιο στην αδιαφορία της ομάδας για το ισπανικό πρωτάθλημα, σαν
η επιτυχία της περασμένης σεζόν να της είχε κόψει την όρεξη ή να’χε τη
δυνατότητα να επιλέξει ποιον τίτλο να κερδίσει και ποιον όχι. Είναι μια γελοία
διατριβή που θα αποτελούσε επίσης μια κοροϊδία στους οπαδούς, πεπεισμένοι ευτυχώς
ότι η Μαδρίτη παίζει τη ζωή και το κύρος της σε κάθε παιχνίδι.
Τη Μαδρίτη δεν την ευνοεί ούτε κι ότι σκόνταψε στο Κύπελλο, τουρνουά
εξίσου νοκ άουτ με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, αλλά με αντιπάλους αρκετά χειρότερους.
Έπαιξε εναντίον των Fuenlabrada, Numancia και Leganés. Ήρθε ισόπαλη στο
Bernabéu με τις δύο πρώτες κι έχασε απ’την Leganés. Διαδόθηκε ως δικαιολογία
ένα είδος έλλειψης αισθήματος για το Κύπελλο, επιλυμένη έλλειψη όταν το κερδίζει.
Η πραγματικότητα της σεζόν, ανεξάρτητα απ’το αποτέλεσμα του
Κιέβου, μιλά για μια Ρεάλ Μαδρίτης περισσότερο από ανησυχητική, ασταθής στην
καλύτερη των περιπτώσεων, ξηλωμένη κι αδύναμη πάρα πολλές φορές, ακόμη και στο
Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Κερδίζοντάς το θα διόρθωνε τον βαθμό, αλλά δεν θα έκρυβε τα
πολυάριθμα μειονεκτήματα της ομάδας.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
