Του Jesús Sánchez
Να περιμένεις εξελίξεις είτε παίζει η ομάδα σου είτε όχι. Ο
οπαδός ξέρει για τι μιλάω. Στην Ισπανία, ο οπαδός της Μαδρίτης διψούσε για την
ήττα της Μπάρτσα στη Λίγκα, αυτήν στην πόλη της Βαλένθια. Θλιβερός τρόπος να
σβήσεις τη δίψα στο εγχώριο πρωτάθλημα. Ο υποστηρικτής της Μπαρτσελόνα θα
μπορούσε να’ναι πολύ ευτυχισμένος μετά το νταμπλ, αλλά δεν θα φτάσει στην
πληρότητα μέχρι να δει τι θα συμβεί στον τελικό του Champions League με τη
Μαδρίτη. Αυτή είναι η μιζέρια του. Να βρίσκεται στη σκιά του αιώνιου εχθρού του
στο σημαντικότερο τουρνουά. Υπό αυτή την έννοια, αυτήν του ν’αναμένει τους υπόλοιπους,
ο οπαδός της Ατλέτικο δεν είναι μονόπλευρος, ποτέ δεν ήταν, αν και τώρα είναι
ικανός να ενοχλεί, που θα’λεγε κι ο Simeone, στις δύο πλευρές. Ο rojiblanco οπαδός
περιμένει μ’ενθουσιασμό τον τελικό της Λυών, αλλά το ενδιαφέρον του για το
ποδόσφαιρο μέχρι την επόμενη σεζόν δεν τελειώνει εκεί. Θα περιμένει κι αυτόν στο
Κίεβο. Ο πιο ανυποχώρητος θα θυσίαζε τον ίδιο τον τίτλο αν η Λίβερπουλ σήκωνε
το Ευρωπαϊκό Κύπελλο.
Το ποδόσφαιρο ζει απ’αυτή την επίσημη ανοησία που ονομάζεται
αντιπαλότητα, μερικές φορές τόσο παράλογη και τόσο άσχημη που οδηγεί κάποιους
να αναρωτιούνται αν ο Rafa Nadal μπορεί να φοράει ένα κασκόλ που δεν είναι
λευκό. Στο Radio Marca οι ακροατές εκφέρουν άποψη, και είναι μια ευλογία.
Πολλοί madridistas υποστηρικτές θέλουν να κερδίσει η Ατλέτικο στη Λυών και το
δηλώνουν παρά το ότι παραξενεύονται οι δημοσιογράφοι του ραδιοφώνου. Πού είναι
το πρόβλημα; Γιατί τροφοδοτούμε την κόντρα κι όχι την αρμονία;
Παράλληλα με αυτά τα παράξενα γεγονότα συμβαίνει ένα άλλο
περίπλοκο φαινόμενο που θα’πρεπε να μελετηθεί. Ο οπαδός έχει περισσότερη
εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της ομάδας που μισεί παρά σ’εκείνης που
υπερασπίζεται. Και πεθαίνει πείθοντας για όλα εκείνα που μπορούν να φτάσουν να
τον βασανίσουν, αποδεχόμενος ως δικό του το μοιραίο στο οποία θα νιώσει
δυστυχισμένος. Αυτό είναι επίσης παράλογο, αλλά η καρδιά του οπαδού που
προετοιμάζεται για το χειρότερο δεν μπορεί να το αποφύγει. Ίσως να’ναι ένας μηχανισμός
άμυνας. Θα μπορούσε να ονομαστεί η συνειδητή αναζήτηση της δυστυχίας.
Ο οπαδός πεθαίνει πείθοντας για όλα εκείνα που μπορούν να
φτάσουν να τον βασανίσουν, αποδεχόμενος το μοιραίο
Έτσι, ο οπαδός της Ατλέτικο είναι πεπεισμένος για το «Δέκατο
Τρίτο» κι ο madridista θεωρεί ότι στην Λυών δεν θα υπάρξει ματς, ότι η ομάδα του
Simeone θα πάρει το Europa League. Αλλά ο madridista δεν πιστεύει ότι του Κιέβου
είναι τελειωμένο κι ο colchonero δυσπιστεί για τη Μαρσέιγ και τη μισή Γαλλία. Ο
οπαδός της Barça, η οποία έπαιζε πια μόνο για ένα ρεκόρ στο πρωτάθλημα μετά από
μια θαυμάσια εγχώρια πορεία, λαχταρά για την Λίβερπουλ και την τρίαινά της, για
τον Salah και τις πυραμίδες, για τον Firmino και την Copacabana, ενώ
μαστιγώνεται σκεπτόμενος μια γιγαντιαία έκλειψη υπό τον αριθμό 13 ικανή να
καλύψει τη Liga, το Copa, το φεγγάρι και τον ήλιο.
Απ’αυτή την άποψη, θα μπορούσε να υπολογιστεί ο ενθουσιασμός
του οπαδού σε σχέση με τη δική του ομάδα, στο βαθμό που ξέρει να αντιστέκεται στις
νίκες του μεγάλου αντιπάλου. Η Ατλέτικο γνωρίζει πολλά γι 'αυτό, μάλιστα θα
μπορούσε να ειπωθεί ότι έχει κάνει έναν τρόπο ζωής με τους τρόπους της να
υποφέρει, αλλά η Μαδρίτη έχει μάθει με τον καιρό αυτό του ότι και οι πλούσιοι
κλαίνε επίσης. Υποφέρει επίσης τον γείτονά της, ο οποίος τσιμπάει από τότε που
ήρθε ο Cholo, ενώ έχει δει την άνοδο της Μπάρτσα του Μέσι, του συλλέκτη
πρωταθλημάτων. Και οι blaugrana άνθρωποι αναρωτιούνται κάθε μέρα ότι αυτό της
Μαδρίτης στο Champions League, αυτήν την εποχή, δεν θα’πρεπε να συνέβαινε τώρα,
στην εποχή του 10, που από πάνω μόλις παραδέχτηκε ότι αυτό που έχει η Μαδρίτη
δεν το’χει κανείς. Αυτό δεν το
περιμέναμε.
Όλο αυτό που δημιουργεί άγχος, ανησυχία, διέγερση, αγωνία και
πικρία σε έναν ατελείωτο βρόχο καθορίζει τον οπαδό, που δεν εμπλέκεται μόνο με
την ομάδα του, το εκάστοτε ματς στην εξουσία κι αυτό που κάνουν οι παίκτες
τους. Ο καλός οπαδός όχι μόνο αισθάνεται και υποφέρει υπερασπιζόμενος τα
χρώματα που αγαπά. Η ύπαρξή του είναι μια σκυλίσια ζωή. Περιμένει γεγονότα με
την ομάδα του και με τις υπόλοιπες σε μια συνεχή φρενίτιδα. Οι ευρωπαϊκοί
τελικοί θα’ναι μια καλή απόδειξη αυτής της ευλογημένης τρέλας. Ο πιο πλήρης οπαδός
θα σκεφτεί απλώς τον παλιό δογματισμό του να κερδίσει ο καλύτερος. Επειδή αυτό
δεν είναι σημαντικό, είναι μόνο ποδόσφαιρο.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
