Του Jesus Garrido
Ανέκτησε την καλύτερη εκδοχή του στην Λευκωσία
Ανάμεσα στο ότι ο Λούκα τις παίρνει όλες κι ότι ο ΑΠΟΕΛ δεν κλείνεται σε διονυσιακά όργια, η Μαδρίτη έκανε τελικά ένα reunion, μια καλή «φλυαρία», και μετά κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και, επιτέλους, αναγνώρισε τον εαυτό της
Ο madridismo χαμογελά με προσοχή. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που μια μέρα θυμού, θλίψης, αναταραχής ή, γιατί όχι, ακόμα και διασκέδασης, αποφάσισαν να σπάσουν τη ρουτίνα αλλάζοντας την άνεση της συνήθειας μ’ένα μεθύσι, με μια κραιπάλη, με μια καλή νύχτα σεξ. Ίσως όλα μαζί την ίδια μέρα, συμπληρώνοντας την έκσταση που χρειάζονταν η ψυχή. Ο ΑΠΟΕΛ (0-6) έχει υπάρξει εκείνη η νύχτα του προβλήματος στην οποία, για να’σαι ευτυχισμένος, ξεφεύγεις για λίγες ώρες, λες ναι σε οποιονδήποτε. Ένα ναι ηχηρό, επιπλέον, για το οποίο δεν πρόκειται ούτε καν να μετανιώσεις όταν το σκέφτεσαι εφόσον ανακτήσεις το πνεύμα σου το πρωί. Ξεδίνεις εύκολα κι αύριο θα’ναι μια άλλη ημέρα, την οποία θα αντιμετωπίσεις, φυσικά, μ’ένα πλατύ χαμόγελο.
Σε περιόδους έλλειψης, ο καθένας εκτιμά στους άλλους αυτό που δεν έχει. Απ’την Ρεάλ Μαδρίτης έλειπαν για παράδειγμα οι James, Pepe και Morata, πριν σταματήσει να κοιτιέται στον ομφαλό για να δει τι είχε μέσα της. Ίσως τον Cristiano να μην τον ενθουσίαζε να μείνει χωρίς όλες τις πορτογαλικές του υποστηρίξεις, χωρίς τη φατρία του Mendes που τον αντιπροσωπεύει τόσο. Μπορεί επίσης να ξεχνά ότι παίζει στην ίδια ομάδα με τον Luka Modric, αρκετός λόγος για να αισθάνεται πιο ισχυρός κι απ’τον ισχυρότερο αντίπαλο, δυνατότερος κι απ’τον δυνατότερο αντίπαλο, εξυπνότερος κι απ’τον αντίπαλο που κερδίζει μια παρτίδα στο Trivial χωρίς ν’αφήσει τα ζάρια.
Ο Luka Modric είναι σαν εκείνο το παιδί απ’το πανεπιστήμιο που θριάμβευε πάντα με τα κορίτσια και που δεν μπορούσες να εξηγήσεις πώς το έστηνε. Δεν είναι όμορφος, ούτε ψηλός, ούτε δυνατός, ούτε διασκεδαστικός, αλλά αν φτάσεις να τον γνωρίσεις, να καταλάβεις το παιχνίδι του, συνειδητοποιείς ότι είναι αξιολάτρευτος και δεν θέλεις να τον αποχωριστείς ποτέ. Η Μαδρίτη δεν τον γνώρισε παρά μόνο πριν από πέντε χρόνια κι άρχισε να το καταλαβαίνει μετά από πολλούς μήνες, όταν εμφανίστηκε μπροστά του ο Carlo Ancelotti και του είπε, έτσι στα «πεταχτά», ότι αυτός επρόκειτο να’ταν ο ισορροπιστής που θα κρατούσε τη Μαδρίτη πάντα όρθια, χωρίς να’χει σημασία ότι κοιτάζοντας προς τα κάτω θα’χε μόνο τη σωτηρία ενός χαλαρού σχοινιού. Ο Modric είναι το κοντάρι που δίνει αυτοπεποίθηση στον ανεγκέφαλο που προτίθεται να περάσει από ένα κτίριο σ’ένα άλλο πάνω σ’ένα σχοινί. Αυτός που κάνει τη Μαδρίτη να πιστεύει στην κατάκτηση ενός ακόμα Ευρωπαϊκού Κυπέλλου όταν έχει ήδη δύο συνεχόμενα.
Ανάμεσα στο ότι ο Λούκα τις παίρνει όλες κι ότι ο ΑΠΟΕΛ δεν κλείνεται σε διονυσιακά όργια, η Μαδρίτη έκανε τελικά ένα reunion, μια καλή «φλυαρία», και μετά κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και, επιτέλους, αναγνώρισε τον εαυτό της. Στην άλλη πλευρά του ειδώλου δεν ήταν τόσο αδύνατη όσο υποδηλώνουν τα τελευταία αποτελέσματα. Κοιτούσε μπροστά της μια ομάδα με μια πολύ ενοποιημένη βάση παικτών που μπορούν να παίξουν από μνήμης και που το κάνουν είτε είναι ενώπιον του ΑΠΟΕΛ, της Barça ή της Μπάγερν. Δεν υπάρχουν περισσότερα για να επαναπροσδιορίσουμε την αυτοπεποίθησή της για να καταλάβουμε ότι το προηγούμενο, το αρνητικό, είναι το αφύσικο. Ότι το ανέκαθεν είναι να κερδίζει, ότι είναι η ομάδα που έχει κερδίσει περισσότερο τα τελευταία δύο χρόνια κι ότι μπορεί να συνεχίσει να το κάνει, αν πάψει να αποτυγχάνει αυτό που πριν έμπαινε χωρίς προφανή προσπάθεια.
Το σουτ του Modric ήταν το τραγούδι που σε κάθε γιορτή του χωριού εγείρει αναφορές του τύπου «μυθικό» και «υπέροχο» που σηκώνει για χορό όλο το προσωπικό. Ήταν ένα 'Ακολουθήστε τον ηγέτη' για τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Λευκωσία. Οι επιλεγμένοι παίκτες απ’τον Ζιντάν τοποθετήθηκαν γύρω απ’τον μικρούλη του Ζαντάρ κι ακολούθησαν το ρυθμό που τους έδειχνε, κανέναν άλλο απ’το τέρμα του Nauzet Perez, το οποίο μετακινούνταν στα πρώτα λεπτά, καθώς προέβλεπε του τι επρόκειτο να’ρθει καταπάνω του στην εξέλιξη του παιχνιδιού.
Μέχρι πρόσφατα, η Μαδρίτη ήταν αγνώριστη. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ακόμα. Όταν απέκτησε τον Luka Modric, δεν γνώριζε πολύ καλά τι υπέγραφε. Ήταν ένας καλός παίκτης, φυσικά, η Premier τον είχε καθιερώσει, αλλά, τι έπαιζε; Γιατί έρχονταν; Ήταν επιτελικός μέσος και γι 'αυτό η Μαδρίτη είχε ήδη τον Özil. Θα’παιζε ως μέσος, αλλά ο Μουρίνιο έβαζε περισσότερο τον Κhedira. Με το πέρασμα μιας πενταετίας, δεν υπάρχει Μαδρίτη που να κατανοείται χωρίς αυτόν. Ένας παίκτης από εκείνους που οποιοσδήποτε, ακόμη κι ένας antimadridista, θα προτιμούσε να μην μεγάλωνε (και είναι πια 32 ετών). Η Μαδρίτη τη σήμερον ημέρα μπορεί να ψηλαφεί και να φτάνει μόνο μερικές φορές στον προορισμό της· όταν ο Modric ανάβει το φως, η Μαδρίτη βλέπει πάντα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
