Του Jesus Garrido
Κέιλορ και Γιορίς απέτρεψαν τη νίκη του αντιπάλου
Η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε ένα ακόμα βήμα προς τους 16 σ’αυτό που μια άλλη μέρα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως γκέλα, αλλά που αυτή τη φορά έχει μεγάλη αξία λόγω της τεράστιας αποτυχίας της Ντόρτμουντ στην Κύπρο
Η νίκη στο Champions League θα’πρεπε να’ναι πάντα έτσι πολύπλοκη. Η Ρεάλ Μαδρίτης άφησε δύο βαθμούς στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Αυτό θα μπορούσε να’ναι μια ανάλυση. Μια άλλη, πιο συντηρητική και πιθανώς ρεαλιστική, θα είχε ως τίτλο ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε ένα ακόμα βήμα προς το γύρο των 16. Η Τότεναμ δεν είναι η καλύτερη ομάδα στην Αγγλία, αλλά είναι ένα μια απ’τις πιο δουλεμένες στον κόσμο, ένας άξιος αντίπαλος σ’αυτή τη διοργάνωση, με αρκετούς παίκτες παγκόσμιας κλάσης που σ’ένα ποδόσφαιρο παραμορφωμένο απ’τα εκατομμύρια, συνεχίζουν στη νοικοκυρεμένη γειτονιά του Λονδίνου. Και φυσικά, τα πάντα έχουν καλύτερη γεύση όταν είναι γνωστό ότι ο άλλος εχθρός του ομίλου, η Borussia Dortmund, είναι δύο παιχνίδια μακριά, συν την περισσότερη από πιθανή διαφορά στον μέσο όρο σκοραρίσματος.
Για να πάρεις το Ευρωπαϊκό Κύπελλο πρέπει να κερδίσεις τους καλύτερους. Ναι, δεν είναι όμως απαραίτητο να γίνεται πάντα έτσι, αν το κάνεις κάλλιστα έχοντας πετάξει έξω στην πορεία αυτούς που σε βάζουν σε μεγαλύτερους μπελάδες σημαίνει μια επιπλέον χαρά, καθώς το να ξεπεράσεις αυτά που έρχονται άσχημα αφήνει μια μικρή γεύση αρωματισμένου μελιού. Εκτός απ’το προφανές οικονομικό όφελος, είναι αυτό που αναζητά η υποθετική μελλοντική ευρωπαϊκή Super League, να βλέπουμε αυτά τα παιχνίδια κάθε εβδομάδα, ότι το να παίζεις εναντίον του ΑΠΟΕΛ, με όλο το σεβασμό, ν’αποτελεί μια εξαίρεση παρά μια παράδοση.
Πρέπει να’σαι πολύ προσεκτικός με τους επαίνους που ακούγονται για τους Άγγλους ποδοσφαιριστές. Κοιτάξτε την πλειοψηφία των δήθεν σπουδαίων παικτών που έχουν εμφανιστεί στην Premier League τα τελευταία χρόνια. Πού είναι τώρα; Έχουν εκραγεί πραγματικά; Πολύ λίγοι έχουν καταλήξει να εγκατασταθούν ακόμη και στην εθνική Αγγλίας. Γι’αυτό πρέπει να παίρνεις τον Harry Kane πάντα πολύ σοβαρά. Έχει αρκετές σεζόν που διατηρεί το φανταστικό επίπεδο με το οποίο έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα της Tottenham. Μάλλον, το έχει βελτιώσει μέχρι να γίνει ένα απ’τα καλύτερα '9' στον κόσμο. Το σούσουρο πριν την παρουσία του στο Bernabeu ήταν δικαιολογημένο. Και η Μαδρίτη το ήξερε.
Ο Pochettino έχει αγγίξει το γελοίο στις άμεσες αντιπαραθέσεις του με τη Μαδρίτη από τότε που είναι προπονητής. Με την Espanyol έχανε πάντα και δεν σκόραρε ποτέ. Ήταν ένας γλυκός perita, ακόμα περισσότερο στο Bernabeu, απ’όπου έβγαινε κατεστραμμένος κάθε φορά που πατούσε σ’αυτό. Η Τότεναμ είναι άλλο πράγμα. Οι Spurs του είναι μια ομάδα του συγγραφέα, μια υπογραφή ίδια σ’ένα πρωτάθλημα που παίζει κάτι άλλο και που δεν σκέφτεται ποτέ το μέλλον. Ο Pochettino έχει υπάρξει το καλύτερο που έχει συμβεί στην αγγλική cantera εδώ και χρόνια. Έπαιξε στο Bernabeu με τον Harry Winks, ένα 21χρονο παιδί απ’την θυγατρική, ως βασικό, επειδή δεν είχε τον Dele Alli, έναν άλλο canterano. Και για να ξεπεράσει τον αντίπαλο, όπου βρίσκονταν το κλειδί, πήγε σ’ένα πείραμα: συνόδεψε τον Kane με τον Llorente. Ο ένας, ο Ισπανός, σταθερός στους στόπερ και να σερβίρει στο πιάτο τα καρπούζια που του έρχονται, ο άλλος ν’απολαμβάνει τους χώρους που δημιουργούνται και να χτυπάει.
Η Μαδρίτη δεν ήταν άνετη σε καμία στιγμή. Δεν ήταν η Μαδρίτη των μεγάλων αγώνων, η ίδια που από τότε που την προπονεί ο Zidane έχει δείξει πάντα την πιο ανταγωνιστική και ανώτερη εκδοχή της όταν είχε μπροστά της ένα εχθρό του ίδιου ύψους. Η σύνθεση ήταν αυτή που μπορεί ν’αναμένεται πάντα, εκτός απ’την προσθήκη του Achraf Hakimi, το 18χρονο παιδί που έμεινε στην πρώτη ομάδα για να καλύψει το κενό του Carvajal, κάλυψε το κενό του Carvajal σαν να μην συνέβαινε τίποτα, σα να μην έλειπε ένας απ’τους καλύτερους μπακ στον κόσμο. Οι Σπερς δεν επέτρεψαν σε καμία στιγμή Κρος και Μόντριτς να μπορούσαν να οργανώσουν το παιχνίδι κι αυτή τη φορά ο Ίσκο δεν εκμεταλλεύτηκε αυτές τις αρετές που του έχουν δώσει εξώφυλλα στον κόσμο.
Δεν σήμαναν αυτές οι δύο καταστάσεις, δηλαδή, η madridista ενόχληση και η λονδρέζικη επιθετική τακτική, να ισορροπούσε το ματς προς το πουθενά, να εξουδετερώνονταν. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Μάλλον οι αρετές των δύο βλάστησαν και προσέφεραν ένα επιθετικό θέαμα που φάνηκε πραγματικά μειωμένο απ’την απόδοση και των δύο τερματοφυλάκων. Keylor και Lloris εξαφάνισαν σχεδόν όλες τις ξεκάθαρες ευκαιρίες που πήγαν προς την κυριαρχία τους και οι δύο τους άφησαν να πάνε στα δίκτυα τους δύο συγκεκριμένες ενέργειες: μια εκτροπή κι ένα πέναλτι. Τα υπόλοιπα καθαρίστηκαν μ’αυτή την αριστεία και τη χάρη που έχουν οι τερματοφύλακες του πρώτου επιπέδου. Η νύχτα των δύο τερματοφυλάκων συνοψίζεται σε δύο οριακές αποκρούσεις, απ’αυτές που οι οπαδοί φωνάζουν αντανακλαστικά γκολ: ο Lloris έβαλε το ένα πόδι απ’το πουθενά για να βγάλει μια εξ επαφής κεφαλιά του Μπενζεμά κι ο Keylor, ένα ακροδάχτυλο για να εκτρέψει σχεδόν ανεπαίσθητα ένα τετ α τετ με τον Kane.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
