Του Roberto Palomar, αρχισυντάκτη της Marca
Η Μαδρίτη παίζει ένα παιχνίδι πρωταθλήματος εναντίον της Αλαβές σ’ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα και κερδίζει. Χωρίς περαιτέρω. Μέχρι που μπορεί ακόμα και να φέρει ισοπαλία. Η ίδια Ρεάλ Μαδρίτης παίζει ενάντια στην ίδια Αλαβές μια σκληρή χειμωνιάτικη νύχτα στον τελικό του Champions League, μ’εναν παίκτη λιγότερο, τρεις απουσίες και χάνοντας μ΄ένα γκολ ελλείψει 10 λεπτών και η Αλαβές μπορεί να θεωρείται νεκρή. Το ίδιο παράδειγμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το παιχνίδι που χάθηκε απ’τη Betis.
Υπάρχουν αναμετρήσεις, ειδικά στη Liga, που προκαλούν βαρεμάρα στη Μαδρίτη. Και δεν οφείλεται στην υπερηφάνεια, ούτε στο ελάχιστο. Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η Μαδρίτη είναι μια ομάδα μπουχτισμένων και διαπιστευμένων που χαρίζουν τη ζωή. Αντίθετα. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας άκρως ανταγωνιστικής ομάδας σε ένα κλίμα μέγιστης απαίτησης: πρέπει να κερδίζει ακόμη και στα φιλικά. Απλά, η Μαδρίτη χρειάζεται τον ίλιγγο για να λειτουργήσει. Χρειάζεται τη δόση αδρεναλίνης της. Η ομάδα είναι ένα τζάνκι υψηλής δυσκολίας. Κάτι που βρίσκει μόνο στα μεγάλα σενάρια, εναντίων γιγαντιαίων αντιπάλων ή σε μικρά κουταλάκια όπως μια ανατροπή ή την εγγύτητα του 90ου λεπτού, με το παιχνίδι ισόπαλο και το σπίτι ασκούπιστο.
Κόλπα για κίνητρο
Οι τέσσερις μεγάλες παραστάσεις της Ρεάλ Μαδρίτης τη φετινή σεζόν ήταν εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ -τελικός του Supercopa Ευρώπης- η διπλή αναμέτρηση με τη Μπαρτσελόνα -τελικός του Supercopa Ισπανίας- κι ενάντια στη Ρεάλ Σοσιεδάδ, - στην πιο σημαντική αναμέτρηση απ’τις 59 που έχουν γίνει στο πρωταθλήματα μέχρι στιγμής. Όλα τα ματς είχαν το άρωμα του τελικού σπριντ, της τελευταίας στροφής που η Μαδρίτη δεν βρίσκει σ’άλλα ραντεβού του εγχώριου προγράμματος. Ο ίδιος ο Ζιντάν επέμεινε πριν λίγες μέρες για τη σημασία της κατάκτησης της Liga, τοποθετώντας την σχεδόν πάνω απ’το Τσάμπιονς Λιγκ. Πρέπει ν’αναζητήσει κόλπα για να παρακινήσει τα αγόρια του, να τα ξεγελάσει. Να τους πει ότι το κουτάλι είναι ένα αεροπλάνο για ν’ανοίξουν το στόμα τους και να καταπιούν ένα παιχνίδι της Liga με την ίδια λαιμαργία που καταπίνουν ένα του Champions League.
Έλλειψη εξουσίας
Αυτή η τεμπελιά ή νωθρότητα δεν μεταφράζεται σε παθητικότητα ή αλητεία, αλλά σε έλλειψη εξουσίας για να φέρει τα ματς στα εδάφη που ενδιαφέρουν τη Μαδρίτη. Πέρυσι, το υψηλό ποσοστό ευστοχίας κάλυψε ορισμένες ελλείψεις στο πρώτο μέρος της σεζόν. Χωρίς να παίζει καλά, η Μαδρίτη άφηνε τα ματς πολύ ανοικτά, εκτεθειμένα στο να συνέβαινε το οτιδήποτε. Κι αυτό που συνέβαινε κανονικά είναι ότι η Μαδρίτη κέρδιζε σε τέλη γρήγορου ρυθμού που ξεσήκωναν το Bernabeu και προίκιζαν την ομάδα με μια επική αύρα. Αυτή τη σεζόν, τα γκολ δεν έρχονται και δίνεται η εντύπωση ότι ενάντια στη Μαδρίτη μπορεί να πάρει βαθμό μέχρι κι ο Tato. Το φυσιολογικό είναι αύριο, στο Ντόρτμουντ, η ομάδα να τεντωθεί.
Η Atlético
Ο Simeone έλαβε ένα πακέτο αεροπορικής αποστολής και δεν μπορεί να το ανοίξει μέχρι τον Ιανουάριο. Η άφιξη του Ντιέγκο Κόστα είναι μεγάλη είδηση για την ομάδα και για τους οπαδούς και μια κακή είδηση για τους αντιπάλους της. Λίγοι παίκτες αισθάνονται μια ομάδα σαν γάντι.
Το δίδυμο που σχηματίζουν Atlético και Costa είναι ένας απ’αυτούς τους μοναδικούς γάμους. Λόγω χαρακτήρα και τρόπου παιχνιδιού, και οι δύο έχουν βρει τη θέση τους στον κόσμο. Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβαίνει με την Ατλέτικο τον Ιανουάριο. Η λογική λέει ότι θα’ναι ψηλά. Με τις ενισχύσεις που έρχονται, μπορεί να’ναι τρομακτική.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
