Του Gonzalo Cabeza
Τόσο για την cantera όσο και για την πρώτη ομάδα
Ο Florentino Pérez εδώ και κανά δυο σεζόν είναι πολύ ήσυχος
στην μεταγραφική αγορά. Έρχεται σε αντίθεση με την αδιάκοπη εργασία για την
προσέλκυση νεαρών ταλέντων που γίνεται στο club
Εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε την ύπαρξη μιας αθλητικής
διαχείρισης στη Ρεάλ Μαδρίτης, έτσι ώστε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες πρέπει
να τις αποδώσουμε στο δίδυμο που αποτελούν ο πρόεδρος κι ο γενικός διευθυντής,
δηλαδή ο Florentino Pérez κι ο José Ángel Sánchez. Τον τελευταίο καιρό τα πάντα
είναι χαμόγελα, τρία Champions League
μέσα σε τέσσερα χρόνια, το νταμπλ την περασμένη σεζόν και η γενική αίσθηση ότι
αν κάποιος εξουσιάζει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή αυτό είναι το
λευκό club. Μια καριέρα δόξας με μια στρατηγική που, κατ 'αρχήν, ταιριάζει λίγο
με την εικόνα που υπάρχει συνήθως για τον πρόεδρο, ως σπάταλος με παραληρήματα
μεγαλείου, πάντα πρόθυμος να πληρώσει έναν πακτωλό για το τελευταίο αστέρι που του
μπαίνει στο μάτι.
Τις δύο τελευταίες σεζόν το χαρτοφυλάκιο έχει κινηθεί πολύ
λίγο. Επιπλέον, απ’τη μεταγραφή του James για 80 εκατομμύρια, καμία άλλη δεν έχει
φτάσει στα 35. Είναι αλήθεια ότι τα θεμέλια ενός μεγάλου ρόστερ ήταν ήδη εκεί, φαίνονταν
εκεί πάντα, κι ότι δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η εντεκάδα της Μαδρίτης είναι
ακριβώς φτηνή. Αλλά παρ 'όλες αυτές τις συνθήκες, η στάση συγκράτησης της
λευκής προεδρίας δεν παύει να εκπλήσσει. Ίσως επίσης επειδή έχει τέχνασμα.
Η πολιτική έχει αλλάξει κι αυτό είναι προφανές. Τα χρήματα,
που εξακολουθούν να υπάρχουν, πριν, επρόκειτο να πάνε για μεγάλες μεταγραφές που
παρουσιάζονταν με τιμές στα επίσημα του Μπερναμπέου. Τώρα, σ’έναν τρόπο να
γίνουν τα πράγματα φθηνότερα και, πιθανότατα, πιο λογικά, η ομάδα χτίζεται με
τη σκέψη περισσότερο στο μέλλον παρά στο
παρόν. Σήμερα, αυτοί οι οποίοι παρελαύνουν στις σελίδες των εφημερίδων ως
στόχοι ή μεταγραφές της Ρεάλ Μαδρίτης δεν είναι είδωλα που έχουν πρηστεί να
υπογράφουν αυτόγραφα, αλλά νεαροί που φιλοδοξούν μια μέρα γι’αυτό.
Η στρατηγική δεν είναι εντελώς νέα, ούτε καν είναι εντελώς
πρωτότυπο το δίδυμο διεύθυνσης της Ρεάλ Μαδρίτης. Ήδη ο προκάτοχός του στο
πόστο, Ramón Calderón, κι ο αθλητικός διευθυντής του, Pedja Mijatovic,
προσπάθησαν με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία να κυνηγήσουν νεαρά πρότζεκτ που
να γίνουν κάποια μέρα αστέρια. Οι περιπτώσεις ήταν τρεις και, σα να επρόκειτο
για ένα φανάρι, η μία πήγε καλά, η μία άσχημα και η μία δύσκολο να εκτιμηθεί. Επειδή
ο Μαρσέλο, ο φθηνότερος απ’τους τρεις, έχει μετατραπεί στον βασικό αριστερό
μπακ και σ’έναν παίκτη κλειδί για το σύλλογο, έναν ιστορικό στο σπίτι. Ο Higuaín,
ο δεύτερος σε ηλικία και τιμή, έδειξε ότι άξιζε για την Ευρώπη αν και το
πέρασμά του απ’τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν γλυκόπικρο. Ο Gago, ο πιο ακριβός και πιο
έτοιμος απ’τους τρεις, ήταν ένα φιάσκο.
Ο καιρός πέρασε, η προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης άλλαξε και, σε
κάποια στιγμή, στην λευκή διοίκηση ξανάπιασαν αυτόν τον τρόπο. Ίσως ο πρώτος να’ταν
ο Varane, που έρχονταν με την υποστήριξη του Ζιντάν και κατέληξε να καθιερωθεί
ως ένας περισσότερο από κατάλληλος στόπερ για τον σύλλογο. Και μετά ο Casemiro,
που αποκτήθηκε μόνο για έξι εκατομμύρια στα 21 του απ’την Σάο Πάολο, με τη
σκέψη πρώτα ν’αποτελέσει μέρος της θυγατρικής, αν και δεν άργησε -δανεικός στην
Πόρτο στο ενδιάμεσο- να βρει τον χώρο του στον madridismo. Ακόμα και να’ναι βασικός
με την πρώτη ομάδα, το οποίο αποτελεί ένα πρότυπο όνειρο σχεδόν κάθε ποδοσφαιριστή.
Έφτασε το ίδιο έτος κατά το οποίο ο σύλλογος πλήρωσε 32 εκατομμύρια για τον Illarramendi
κι απέδειξε με την πάροδο του χρόνου ότι αυτός ήταν καλύτερα προετοιμασμένος απ’τον
Βάσκο για εκείνη τη δουλειά.
Απ’τον Asensio στον Odegaard
Με την πάροδο του χρόνου το’χει προσπαθήσει περισσότερες
φορές. Για καλό, κακό ή χωρίς ακριβή διάγνωση αυτή τη στιγμή. Ο Marco Asensio κόστισε
στην ομάδα 3,7 εκατομμύρια. Μια πολύ μικρή επένδυση αν ληφθεί υπόψη ότι
λειτουργεί μ’έναν προϋπολογισμό που εκτοξεύεται πάνω απ’τα 600 εκατομμύρια
ευρώ. Ένα στοίχημα που έχει ακόμη να δώσει πολλά περισσότερα, αλλά μ’αυτό που
αποδείχθηκε την περασμένη σεζόν φαίνεται λογικό ότι οι κερκίδες του Μπερναμπέου ονειρεύονται μεγάλα πράγματα όταν τον σκέφτονται. Και, αν καταλήξει να γίνει ένας
παγκόσμιος αστέρας, θα’ναι μία απ’τις πιο κερδοφόρες επενδύσεις στην ιστορία
του συλλόγου.
Φυσικά δεν είναι όλα πάντα τόσο εύκολα. Ο Martin Odegaard
ήταν το κέντρο μιας δημοπρασίας σε όλη την Ευρώπη που κατέληξε να τον φέρει στη
Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Νορβηγός στόχευε να γίνει ο επόμενος μεγάλος Ευρωπαίος παίκτης
και κατέληξε στο Valdebebas στις εντολές του Ζιντάν, όταν προπονούσε ακόμα τη
δεύτερη ομάδα. Αν γίνει κάποια μέρα ένας παίκτης αναφοράς, δεν θα το’χει κάνει
χωρίς πέτρες στο δρόμο. Στην Castilla δεν πέτυχε, έδειξε λάμψεις ποιότητας,
αλλά σωματικά δεν ήταν σε θέση να ολοκληρώσει παιχνίδια. Ούτε και κατά τους
πρώτους μήνες του στην Heerenveen άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Φέτος ο Γάλλος
προπονητής προτίμησε να μην το έχει στην προετοιμασία και να τον αφήσει άμεσα
στην Ολλανδία, για να δει αν βρει εκεί το παιχνίδι του.
Αλλά η πολιτική συνεχίζεται, και φαίνεται ολοένα και πιο
ισχυρή. Ο Jesús Vallejo, στόπερ της Κ 21, έχει δύο χρόνια που αποκτήθηκε απ’την
Ρεάλ Μαδρίτης, αν και τα’χει περάσει μεταξύ Σαραγόσα και Γερμανίας. Τον υποδεικνύουν
ως έναν αμυντικό για χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης και μπορεί να το αποδείξει απ’αυτή
την ίδια σεζόν, καθώς φαίνεται ότι ο σύλλογος τον εμπιστεύεται για να κλείσει
τη λίστα των στόπερ της πρώτης ομάδας κι ο Nacho έδειξε πλέον πέρυσι ότι αυτή δεν
είναι μια συμβολική θέση. Σε μια παρόμοια γραμμή, αν κι έχει περισσότερη
εμπειρία, πρέπει να μπει η περίπτωση του Ceballos, νεότατος εσωτερικός που
αποκτήθηκε αυτό καλοκαίρι απ’τη Μπέτις που, κατ 'αρχήν, θα προσγειωθεί απ'
ευθείας στην πρώτη ομάδα. Ή ο Theo, ο νέος αναπληρωματικός αριστερός μπακ.
Όπως αυτός, ήρθαν την περασμένη σεζόν ο Παραγουανός Sergio Díaz, ο Ουρουγουανός Federico Valverde (που θα παίξει φέτος
στην Deportivo) ή αυτή τη
σεζόν ο Augusto Galván. Όλοι αυτοί πηγαίνουν στη Μαδρίτη
πολύ νεαροί, καθώς κανείς τους δεν υπερβαίνει τα 20, και με τη φήμη ότι είναι μεταξύ
των καλύτερων πρότζεκτ της Νοτιοαμερικανικής cantera. Μπορούν να βγουν καλοί ή,
όπως ο Lucas Silva, μια άλλη απ’αυτές τις μεταγραφές απ’την οποία αναμένονταν πολλά
κι έμεινε στο τίποτα.
Διαφορετική περίπτωση είναι αυτή του Vinicius, καθώς δεν
μπορεί να θεωρηθεί ίσος αυτός που έχει κοστίσει 45 εκατομμύρια στη Ρεάλ
Μαδρίτης. Κάτι έχουν δει σ’αυτόν, καθώς το να πληρώσεις για ένα αγόρι 16 ετών
αυτά τα χρήματα, μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο απ’την απόλυτη εμπιστοσύνη.
Όπως συνέβη και με τον Odegaard, υποστηρίζεται επίσης ότι τον ήθελε όλη η
Ευρώπη. Είναι αλήθεια ότι η αγορά έχει τρελαθεί και η νεότητα, στο ποδόσφαιρο,
είναι μια αξία από μόνη της. Όπως συμβαίνει πάντα σ’αυτές τις περιπτώσεις, μόνο
ο χρόνος θα δείξει αν η επένδυση είναι σωστή ή ένα φιάσκο.
Και, πέρα από αυτό, υπάρχει η cantera. Η Μαδρίτη επενδύει
πολλά χρήματα κάθε χρόνο για να’χει το Valdebebas γεμάτο από υποσχόμενους
παίκτες. Με την πάροδο του χρόνου έχει δουλευτεί καλύτερα ή χειρότερα κι έχουν υπάρξει
ανάμεικτα αποτελέσματα. Ο Carvajal είναι το καλύτερο παράδειγμα του ότι γίνεται
να φτάσεις στην πρώτη ομάδα απ’την ciudad deportiva. Ο Morata, που πωλήθηκε για
80 εκατομμύρια, είναι μια άλλη απόδειξη των καλών αποτελεσμάτων -αθλητικών ή
οικονομικών- που αποφέρει ένα έργο που δεν είναι καθόλου απλό. Αυτή τη σεζόν,
αν δεν αλλάξουν τα σχέδια, ο Marcos Llorente θα ψάξει το χώρο του στην πρώτη
ομάδα αφού είχε μια πολύ καλή χρονιά στην Αλαβές.
Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να’χει μια διάχυτη αθλητική δομή. Ή τουλάχιστον
λίγη. Αλλά είναι σαφές ότι παρακολουθεί την αγορά κι όχι μόνο τα προφανή, αλλά επίσης
και τα στοιχήματα. Είναι, γενικά, επενδύσεις χαμηλού ρίσκου. Αν καταλήξουν να
παίξουν, το μέλλον είναι λαμπρό.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
