Του Roberto Palomar, αρχισυντάκτη της Marca
Η Juve κλείδωσε έντεκα ταύρους στο πρώτο ημίχρονο, αλλά
έκανε ένα μοιραίο λάθος: άφησε μισάνοιχτη την πύλη του αγροκτήματος και της ξέφυγαν.
Δεν μπόρεσε ούτε καν ν’αντιδράσει. Αν ξεσπάσει η Μαδρίτη, μπορείς μόνο να
ελαχιστοποιήσεις τη ζημιά. Τέσσερα τέρματα κατά είναι ένα εύλογο σκορ για να
επιστρέψει στο Τορίνο με κάποια αξιοπρέπεια βλέποντας το δεύτερο μέρος.
Σπάνια παίζεται ένας τελικός με την ανταγωνιστική δύναμη, με
την εξουσία, με την ουσία και με την πείνα που εξέθεσε η Μαδρίτη σε ένα υπέροχο
ημίχρονο. Είναι πιθανόν, το ότι έχει ανέβει στο φεγγάρι τρεις φορές μέσα σε
τέσσερα χρόνια, να χορηγεί την ηθική ιδιοκτησία του δορυφόρου. Επειδή έτσι παίζει
αυτή η ομάδα τους τελικούς του Champions League/Ευρωπαϊκού Κυπέλλου: σαν το
τρόπαιο να’ταν δικό της. Ο αντίπαλος το γνωρίζει, οι οπαδοί το γνωρίζουν, ο
κόσμος το γνωρίζει. Και πρέπει να παίξει το παιχνίδι υπό αυτούς τους κανόνες.
Υποβολές... στη μέση
Η Juve είναι μια εξαιρετική ποδοσφαιρική οργάνωση που
συνδέεται με την ιταλική παράδοση δεχόμενη λίγα γκολ και παίρνοντας πολλά απ’το
τίποτα. Έτσι βγήκε στο γήπεδο κι έτσι υπέβαλε τη Μαδρίτη για ένα μεγάλο χρονικό
διάστημα. Απάντησε στο γκολ του Κριστιάνο μ’έναν εξαιρετικό ελιγμό του
Mandzukic και κατά στιγμές παίχτηκε αυτό που ήθελαν οι Ιταλοί. Όπως παλιά. Αυτό
ήταν όλο. Δεν υπήρξε περισσότερη Γιούβε μετά το διάλειμμα.
Η αμόλυντη οργάνωση του Allegri συνάντησε μια πεινασμένη
αγέλη. Όταν το καρδιοαναπνευστικό σύστημα της Γιούβε έφτασε στο ταβάνι του,
εμφανίστηκε η διδακτική αυθεντία του Isco, η σοφία των Modric και Kroos, τα υδραυλικά
του Casemiro και το αρπακτικό ένστικτο του Cristiano. Η Μαδρίτη έπαψε να υποφέρει
και έσκισε τα πάντα στο πέρασμά της: τον μύθο του Μπουφόν, την θωράκιση των Κιελίνι
και Bonucci, και τη φαντασία του Dybala. Παίχτηκε ένα παιχνίδι που έχει γίνει
χίλιες φορές απ’τη Μαδρίτη. Κι εκεί, στο γήπεδό της, είναι μια ανίκητη ομάδα,
έχοντας στη μέση μπύρες ή ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο.
Συνέπειες
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
