Του José
Luis Hurtado
Ο χρόνος της ακμής, του Champions League και των απογοητεύσεων,
κατασκευάζει μύθους που ντύνονται στο κρεβάτι. Στη δεκαετία του 80', η
Γιουβέντους ήταν ένα αντικείμενο λατρείας που δεν εκθέτονταν ποτέ στη Μαδρίτη.
Μια μέρα ήρθε μια ύπουλη κλήρωση και την ζευγάρωσε με τη Μαδρίτη του 86, αυτή
των συλλαβών των δύο ρόμβων του Juanito, της καλά τελειωμένης παραγράφου του
Valdano και των τέλειων γιων της Quinta del Buitre.
Η Juve είχε μια φανέλα που δεν πωλούταν στο El Corte Ingles,
με πολύ λεπτές μαύρες ρίγες· έναν αριστεροπόδαρο μπακ, τον Cabrini, που δεν είχε
γεννηθεί στην Cieza ούτε έπαιζε με το αίμα στο ζυγωματικό του· μια ονομασία
προέλευσης, η Vecchia Signora, αρκετή για να ριχτείς λίγο στον πάγκο συζητώντας
αν έπρεπε να πας στο Barajas για ν’ανοίξεις την πόρτα του αυτοκινήτου στους
Ιταλούς· ένα νούμερο 10, τον Μισέλ Πλατινί, ο οποίος ήταν Ναπολέων με
περιβραχιόνιο, που πήγαινε στην κλήρωση γηπέδων σα να επρόκειτο μια μέρα να
γίνει πρόεδρος της UEFA· κι ένας Πολωνός, μ’ένα όνομα με πολλά σύμφωνα, επίθετο
Boniek, με κόκκινες μπούκλες και μεγάλη ταχύτητα.
Το πρώτο σκέλος παίχτηκε στο Μπερναμπέου. Για πολλούς ήταν
το πιο σπουδαίο πράγμα που θα συνέβαινε πριν απ’το στρατό. Το βράδυ επρόκειτο
να’ταν τέλειο και γι 'αυτό χρειάζονταν επίσης μια απογοήτευση που θα
μετατρέπονταν σε αξέχαστη. Συνέβη ότι η Γιουβέντους, λόγω εκείνης της σύγχυσης
των χρωμάτων, φύλαξε την όμορφη φανέλα, με τις μαύρες λωρίδες, και
παρουσιάστηκε με κίτρινη φανέλα και μπλε σορτσάκι, ένα σύνολο απ’αυτά που δεν
συζητιούνται την επόμενη μέρα στο σχολείο.
Στην κερκίδα διακρίνονταν χωρίς δυσκολία μερικοί Ιταλοί οπαδοί.
Γίνονταν αισθητοί απ’τα ρούχα από πρώτο χέρι, καμπαρντίνες που μυρίζανε Armani
και πολλοί από αυτούς φέρανε την «Tuttosport», την αθλητική εφημερίδα του
Τορίνο σε μέγεθος ενός τραπεζιού του πινγκ-πονγκ.
Η εκδήλωση χρειάζονταν έναν ήρωα. Ο εκλεκτός ήταν ένας
αγελαίος. Η Μαδρίτη πήγε απ’τον τον Στόχο Βιρμανία στον Στόχο Πλατινί. Ούτε
Juanito, ούτε Valdano, ούτε Quinta. Ήταν η νύχτα ενός δευτερεύοντα, όπως αυτοί
που τρώγονται στην οθόνη σε πέντε σκηνές μ’ένα πούρο και μια ματιά πριν
πεθάνουν στο επόμενο γύρισμα και κερδίσουν ένα Όσκαρ. Το αγαλματίδιο το πήρε ο Chendo,
δεξιός μπακ, η κόλλα στα εσώρουχα του Πλατινί, τον οποίο κυνηγούσε σ’όλο το
γήπεδο σε μια εποχή που επιτρέπονταν το ρομαντικό ατομικό μαρκάρισμα.
Ο Chendo παρενοχλούσε τον Πλατινί, αλλά ο Πλατινί δεν ενοχλούσε
τον Chendo, ο οποίος ανέλαβε το γκολ του παιχνιδιού με μια πάσα απ’τα αριστερά,
πρέπει να’ταν η μόνη φορά της ζωής του στην εν λόγω πλευρά, στον Butragueño. Η Juve
του μπλε δεν ήταν προετοιμασμένη για μια τέτοια αντιστροφή ρόλων. Ο αγώνας
έληξε 1-0 κι ο Πλατινί επέστρεψε στο Τορίνο χωρίς τον Chendo.
Απέμενε μια τελευταία μαεστρική φάση. Να παραστήσει τον τραυματία,
όπως ένας σοφός Αργεντινός στο τελευταίο λεπτό, για να καθυστερήσει την
αναχώρηση των κερκίδων. Έπρεπε να περιμένουν την κίνηση της φυγής των Ιταλών.
Και συνέβη. Έφυγαν. Και στην θέση, περιμένοντας, έμεινε η Tuttosport, κάνοντας ρυτίδες
σαν μια γριά βεντέτα. Από εκεί πήγε στ’αποδυτήρια. Ο Chendo δεν επρόκειτο να’ταν
ο μόνος ήρωας.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
