Του Enrique
Marín
Τα πειράγματα τέλειωσαν. Με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο που
κέρδισαν στο Κάρντιφ, οι λευκοί έχουν έξι από τότε που υπάρχει έγχρωμη
τηλεόραση στην Ισπανία, έναντι των πέντε των Milan, Μπάγερν, Μπαρτσελόνα και
Λίβερπουλ
«Και η Μαδρίτη τι, και πάλι πρωταθλήτρια Ευρώπης, έτσι δεν
είναι;» ρωτούσε ο γιδοβοσκός Jesús García Velasco στην διαφήμιση της Mitsubishi
Montero η οποία θριάμβευσε στην τηλεόραση στη δεκαετία του ενενήντα. Ο παππούς του
Majaelrayo, της σκοτεινής alcarreña τοποθεσίας στην οποία γυρίστηκε αυτό το διαφημιστικό
σποτ, έκανε αναφορά σε περιπαικτικό τόνο στον Ruiz-Mateos, τον πρώην υπουργό
Miguel Boyer, στη σύζυγό του, Isabel Preysler, κι ακόμα και στον ίδιο τον
Φράνκο, αν κι αυτό που τους έκανε διάσημους, αυτόν και το διαφημιστικό
πρακτορείο Remo, ήταν ο χλευασμός στην Ρεάλ Μαδρίτης. Οι λευκοί είχαν να
κερδίσουν απ’το 1966 αυτό που τώρα είναι γνωστό ως Champions League, αφού το
είχαν κάνει έξι φορές απ’την ίδρυσή του το 1956, τις πέντε πρώτες εκδόσεις
διαδοχικά. Φυσικά, η προαναφερθείσα διαφήμιση αποδείχτηκε προφητική, καθώς στις
20 Μαΐου του 1998 ένα γκολ του Μιγιάτοβιτς στην Γιούβε του παίκτη Ζιντάν έφερε
το πολυαναμενόμενο έβδομο Ευρωπαϊκό Κύπελλο στις βιτρίνες του Santiago Bernabeu
Stadium.
Ποιο είναι το πρώτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο που μπορεί να θεωρηθεί
έγχρωμο; Λοιπόν εξαρτάται απ’τη χώρα που παίρνουμε ως αναφορά, γιατί η έγχρωμη τηλεόραση
δεν έφτασε σ’όλες την ίδια στιγμή. Έτσι, ενώ στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της
Γερμανίας, στη Γαλλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησε το 1967, στην Ισπανία
και στην Ιταλία το έκανε το 1972. Ο Διαγωνισμός της Eurovision του 1969, που
πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη, ήταν έγχρωμος, αλλά μ’έναν δανεικό εξοπλισμό απ’το
BBC και μεταδόθηκε σε ασπρόμαυρο. Η πρώτη έγχρωμη μετάδοση στην Ισπανία ήταν ο
αγώνας πυγμαχίας μεταξύ του Joe Frazier και του Cassius Clay το 1971, η οποία
μεταδόθηκε στις τέσσερις τα ξημερώματα. Οι τακτικές μεταδόσεις ξεκίνησαν με
τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο.
Σύμφωνα μ’αυτό, απ’τα επτά Ευρωπαϊκά Κύπελλα που έχει η Milan,
η δεύτερη μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης με τα αστραφτερά της 12, δύο ήταν ασπρόμαυρα
(1963 και 1969) και πέντε έγχρωμα (1989, 1990, 1994, 2003 και 2007), τα ίδια
που έχει η Μπάγερν Μονάχου (1974, 1975, 1976, 2001 και 2013), η Μπαρτσελόνα
(1992, 2006, 2009, 2011 και 2015) και η Λίβερπουλ (1977, 1978, 1981, 1984 και
2005). Από πίσω έρχεται ο Ajax με τέσσερα κι επίσης όλα έγχρωμα (1971, 1972,
1973 και 1995). Δηλαδή, μετά την κατάκτηση αυτού του Σαββάτου στο Stadium
Millennium, η Ρεάλ Μαδρίτης είναι επίσης το club που έχει τα περισσότερα
έγχρωμα Champions League,
έξι (1998, 2000, 2002, 2014, 2016 και 2017).
Ο άθλος του γκρουπ εξαιρετικών παικτών καλά διαχειριζόμενων απ’τον
Ζινεντίν Ζιντάν, τον πρώτο προπονητή που κατακτά δύο σερί τίτλους στην ιστορία
του Champions League, είναι ευθέως ανάλογος με τον εκχυδαϊσμό της Barça. Κι όχι
μόνο στο ποδοσφαιρικό, κάτι που έχει υπάρξει προοδευτικό απ’την αποχώρηση του
Pep Guardiola κι επιβραδύνθηκε μόνο από έναν μεγαλειώδη Messi, αλλά κυρίως απ’την
κοινωνιολογική σκοπιά, επειδή στο culé περιβάλλον έχουν πέσει σε αυτή την παλιά
κακία να βλέπουν και να πουλάνε τις ήττες της Ρεάλ Μαδρίτης ως δικούς τους
τίτλους, ένα λάθος που διπλασιάζεται αν από πάνω οι λευκοί βγαίνουν αεράτοι,
όπως συνέβη ενάντια στη Γιούβε ακριβώς το δήμιο των azulgranas στα
προημιτελικά.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και η Μπάρτσα του
Messi έχει φτάσει μόνο σ’έναν τελικό του Champions League τις τελευταίες έξι
σεζόν, πέντε εκ των οποίων στην εποχή μετά τον Guardiola, και αντ 'αυτού έχει
δει πως η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κερδίσει τρεις σε τέσσερα χρόνια. Εκτός από τιμητικές
εξαιρέσεις, οι culés δεν φαίνεται να’χουν επίγνωση ότι αυτό το νικηφόρο και ακομπλεξάριστο
πνεύμα που εισήγαγε ο Γιόχαν Κρόιφ κι επανενεργοποίησε ο πιο προικισμένος
μαθητής του έχει δώσει και πάλι τη θέση του στο να βρίσκονται σε αναμονή του τι
κάνει η Μαδρίτη, μέχρι του σημείου να υποστηρίξουν τη Juve.
Δεν παύει να’ναι μια σύμπτωση, αν κι αποδεικνύεται περίεργο
ότι ενώ τα πρώτα έξι Ευρωπαϊκά Κύπελλα της Ρεάλ Μαδρίτης, αυτά που αποκαλούμε ασπρόμαυρα,
τα κέρδισε επί Φράνκο, τα έξι έγχρωμα έχουν έρθει επί μιας μια κυβερνήσεως στην
Ισπανία του Λαϊκού Κόμματος (PP).
Ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ, δηλωμένος madridista και τακτικός στα επίσημα του Bernabeu,
ήταν πρόεδρος της Ισπανίας μεταξύ 1996 και 2004, δηλαδή, κατά τη διάρκεια της
θητείας του η Μαδρίτη «του» κέρδισε τρία Champions League, το ήδη προαναφερθέν του
1997-1998 στο Άμστερνταμ κατά της Γιούβε, του 1999-2000 στο Παρίσι, με την
Βαλένθια ως αντίπαλο, και του 2001-2002 στη Γλασκώβη εναντίον της Μπάγερ Λεβερκούζεν.
Απ’την πλευρά του, ο Mariano Rajoy, επίσης δηλωμένος madridista, είναι ο
πρωθυπουργός απ’το 2011, διάστημα κατά το οποίο η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κερδίσει άλλα
τρία Champions League:
το 2014 και το 2016, στη Λισαβόνα και στο Μιλάνο, αντίστοιχα, και τις δύο φορές
ενάντια στην Ατλέτικο Μαδρίτης, κι αυτό αυτού του Σαββάτου στο Κάρντιφ εναντίον
της Γιουβέντους.
Αντίθετα, απ’τα πέντε Τσάμπιονς Λινγκ που κέρδισε η FC
Barcelona, τέσσερα ήταν με μια κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE). Αυτό
του 1991-92 που κέρδισε στο Wembley εναντίον της Σαμπντόρια κι απ’το οποίο
μόλις συμπληρώθηκαν 25 χρόνια, ήταν με τον Felipe González ως πρόεδρο, κι αυτά στο
Παρίσι το 2006 απέναντι στην Άρσεναλ, στη Ρώμη το 2009 και στο Λονδίνο το 2011,
και τα δύο εναντίον της Manchester United, με τον José Luis Rodriguez Zapatero.
Μόνο αυτό του Βερολίνου το 2015, ακριβώς με αντίπαλο των Καταλανών την Γιούβε, ήταν
μ’εναν πρόεδρο του PP.
Και για να τελειώσουμε με τα περίεργα, πρέπει ν’αναδείξουμε
ότι οι έγχρωμες επιτυχίες της εθνικής Ισπανίας, οι οποίες συγκεντρώνονται
ανάμεσα σε 2008 και 2012, με τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα στην Αυστρία και την
Ελβετία και στην Πολωνία και την Ουκρανία, αντίστοιχα, και στο ενδιάμεσο το
Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, δεν ήταν με μια κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, αλλά
του PSOE και με τον Θαπατέρο ως πρόεδρο. Σ’αυτό έχει επίσης κάποια σχέση το
γεγονός ότι η καλύτερη Barça επέτρεψε να δούμε την καλύτερη Ισπανία. Και, ναι,
αυτό πραγματικά δεν ήταν σύμπτωση.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
