Του Jesús Garrido
Τελικός του Champions League (21.45)
Κανείς δεν έχει κερδίσει δύο συνεχόμενα Champions League και
η ομάδα του Ζιντάν απέχει μία νίκη απ’το να σπάσει τον μύθο, ν’ανακτήσει την
παγκόσμια ηγεμονία που δεν είχε απ’τα χρόνια του Di Stefano
Η ηγεμονία στο ποδόσφαιρο, κι όπως όλα στη ζωή, έχει μια
αρχή κι ένα τέλος. Ο Antonio Gramsci εξηγούσε περισσότερο από 80 χρόνια πριν ότι
η έννοια της πολιτιστικής ηγεμονίας πηγαίνει πολύ πέρα απ’την κατάληψη της
εξουσίας. Η κυρίαρχη φιλοσοφία, για να θεωρείται ηγεμονική, πρέπει να επεκταθεί
και να κάνει επικρατέστερη την επιρροή της σε όλους τους τομείς της κοινωνίας: την
οικονομική βάση, το πολιτικό εποικοδόμημα και το πνευματικό. Το Fútbol Club
Barcelona έχει υπάρξει κυρίαρχο στην Ευρώπη κατά την τελευταία δεκαετία μέσω των
νικών, της επιβολής του παιχνιδιού θέσης ως διεθνές δόγμα και τον θαυμασμό που
λαμβάνει από κάθε γωνιά του πλανήτη. Κι όμως, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει σήμερα τη
μεγαλύτερη ευκαιρία να καταστρέψει μονομιάς την azulgrana υπεροχή. Να κερδίσει
το Champions League για να γίνει ο πιο εξαιρετικός σύλλογος του ΧΧΙ αιώνα.
Λίγοι θα’ναι οι άνθρωποι που έχουν την πεποίθηση ότι η Ρεάλ
Μαδρίτης είναι ένα βήμα απ’το να σημαδέψει μια εποχή στο ποδόσφαιρο. Δεν κάνει
ένα λαμπρό ποδόσφαιρο, ούτε και διαφορετικό σ’ό,τι έχουμε δει τις περασμένες
δεκαετίες, έχει κερδίσει, αλλά δεν έχει σαρώσει, δεν έχει διατηρήσει μια λογική
εξέλιξη που να δείχνει αυτό το ποιοτικό άλμα. Έχει αλλάξει προπονητές, ο
πρόεδρος ήταν κοντά στο να παραιτηθεί πριν ενάμισι έτος κι έχει κερδίσει το
πρωτάθλημα στη χώρα της για πρώτη φορά σε πέντε χρόνια. Μεταξύ του ρόστερ της
έχει, φυσικά, έναν παίκτη ο οποίος είναι διαφορετικός απ’όλους τους άλλους και
καλύτερος ουσιαστικά απ’όλους τους υπάρχοντες κι αυτούς για να υπάρξουν. Τίποτα
απ’αυτό δεν την εμποδίζει απ’το να’ναι μία νίκη μακριά απ’το να σπάσει τη
μεγαλύτερη κατάρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Κανείς δεν έχει κερδίσει δύο συνεχόμενα Champions League, όχι κάτω απ’αυτήν την
ονομασία που δημιουργήθηκε το 1992. Κανείς δεν το επαναλαμβάνει από τότε. Η
τελευταία ομάδα που το έκανε ήταν η Milan του Sacchi το 1989 και το 1990. Δεν
είναι ένα ασήμαντο πράγμα. Η προοπτική που δίνουν σχεδόν τρεις δεκαετίες
ποδοσφαίρου χωρίς να διατηρεί ένας πρωταθλητής αυτήν την ονομασία το επόμενο
έτος πρέπει να επιτρέψει να αξιολογήσουμε στο σωστό βαθμό την υπερβολική
δυσκολία που συνεπάγεται. Μιλάμε ότι σ’αυτά τα 27 χρόνια έχουμε δει μεγάλες
ομάδες όπως η Barca του Κρόιφ, η Milan του Capello, η Γιουβέντους του Λίπι, η
Μαδρίτη του Ραούλ και η Μπαρτσελόνα του Μέσι. Κανείς δεν το έχει κάνει. Κανείς.
Ίσως να μην το κάνει ούτε η Μαδρίτη. Δεν χρειάζεται να το
έλεγαν οι Ζιντάν και Allegri. Δεν υπάρχει φαβορί και δεν είναι μια έκφραση. Τι
λόγους έχει η Μαδρίτη για να πιστεύει ότι έχει περισσότερες πιθανότητες απ’την Γιουβέντους;
Κανέναν, όπως κι αν τους θέσουμε. Εκείνοι που θα παίξουν με τα ασπρόμαυρα τους έχουν
σ’αυτόν τον τελικό τόσο όσο κι εκείνοι που θα φορέσουν τα μωβ. Κι αυτοί έχουν
επίσης μπροστά στα μούτρα τους την ευκαιρία όχι πλέον να περάσουν στην ιστορία,
αυτό το έχουν κάνει ήδη πάρα πολύ καλά, αλλά του να’ναι τέλειοι. Απολύτως
τέλειοι. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς ένα τρεμπλ. Η Barca του Λουίς Ενρίκε δεν
ήταν ένα ελβετικό ρολόι, αλλά κέρδισε το τρεμπλ, επειδή τα έκανε όλα σωστά. Η κομψότητα
του τριπλού στέμματος είναι στο χέρι.
Ο καθένας θα’λεγε ότι το να κάνεις ένα τρεμπλ είναι το πιο
εύκολο πράγμα που μπορείς να πάρεις, διότι ενώ κατά τον περασμένο αιώνα ήταν
κάτι σπάνιο, στον τωρινό υπάρχει ένα κάθε λίγα χρόνια. Barca (δύο), Ίντερ και
Μπάγερν το έχουν καταφέρει. Η Γιουβέντους μπορεί να’ναι η επόμενη. Φτάνει το
ότι το ιταλικό ποδόσφαιρο είναι εκείνου του τρόπου, μετατρέπεται όλο και
περισσότερο σε σκωτσέζικο πρωτάθλημα, αλλά σ’αυτό των ετών στα οποία η
Ρέιντζερς επανιδρύονταν και τιμωρούνταν στις χαμηλότερες κατηγορίες ή, μ’άλλα
λόγια, με την Σέλτικ να κερδίζει χωρίς αντίπαλο. Αλλά αυτή η Juve δεν είναι ένα
αστείο. Δεν πρέπει να εφησυχάζεις. Αυτό του ότι είναι Ιταλίδα δεν χάνεται, ούτε
γιατί έχει πολλούς ξένους στο ρόστερ ούτε επειδή το «κατενάτσιο» ήταν νεκρό εδώ
και αρκετές πενταετίες. Δεν έχει τον Pogba, ούτε τον Πίρλο, ούτε τον Vidal ούτε
τον Tévez. Έχει τον Μπουφόν. Εντάξει, και τον Alves, τον Bonucci, τον Chiellini,
τον Pjanic, τον Higuaín, τον Dybala, τον Cuadrado, τον Mandzukic... Και τον Allegri,
πάνω απ’όλα έχει τον Allegri.
Στον Allegri συνέβη κάποτε λίγο σαν τον Ζιντάν. Κανείς δεν
καταδέχονταν να του δώσει την παραμικρή αξία αυτού που πετύχαινε στη Milan της
πρόωρης συνταξιοδότησης. Μια ομάδα με τους Kevin-Prince Boateng, Μπαλοτέλι και Ρομπίνιο
ως αναφορές μπήκε στο Champions League και σχεδόν απέκλεισε τη Barca του Τίτο.
Και στον Allegri έβρεχαν μόνο κριτικές. Στον Zizou έχουν ρίξει στα μούτρα αυτό της
κωλοφαρδίας μέχρι που η πραγματικότητα κατάπιε τους επικριτές του, οι οποίοι,
λυπημένοι κι έκπληκτοι, άρχισαν να σκέφτονται ότι ίσως, το να κερδίσει ένα
Champions League, ένα πρωτάθλημα και να μπορεί να κερδίσει ένα συνεχόμενο
Ευρωπαϊκό Κύπελλο, να μην είναι μόνο θέμα τύχης, που άκου, η τύχη είναι πολύ
ιδιότροπη, αλλά ίσως όχι τόσο. Στο τέλος, κάποιος κερδίζει επειδή κάνει τα
πράγματα καλά. Το να κερδίσεις κάνοντας τα πράγμα άσχημα ή μην κάνοντας τίποτα
φαίνεται περίπλοκο, ειδικά αν οι νίκες είναι τόσο επαναλαμβανόμενες και οι αριθμοί
τόσο πρόδηλοι.
Το Κάρντιφ περιμένει πρωταθλητή και θα πάρει έναν θρύλο.
Όποιος κι αν κερδίσει. Τη Μαδρίτη την περιμένει ο Όλυμπος στο σπίτι του Μπέιλ.
Στα βιβλία της ιστορίας θα εμφανίζεται πλέον τρεις φορές το όνομα του συλλόγου
της Concha Espina σε τρεις τελικούς του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου σε τέσσερα χρόνια.
Η πρόσθεσή του είναι η επιβολή της ηγεμονίας. Επειδή οι ηγεμονίες δεν εκλέγονται
δημοκρατικά, αλλά αρπάζονται από εκείνους που τις κρατάνε. Η Μαδρίτη θέλει να την
κλέψει απ’τη Barca, την «καλύτερη ομάδα της ιστορίας». Θέλει να κερδίσει
περισσότερα έγχρωμα Ευρωπαϊκά Κύπελλα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
