Του Jesús Garrido
Λευκή παράσταση για να κερδίσει εκ νέου τον τίτλο
Η εποχή της Μαδρίτης του Κριστιάνο και του Ζιντάν. Έτσι θα
γίνει γνωστή στα βιβλία της ιστορίας αυτή η ομάδα που έχει κερδίσει το τρίτο της
Τσάμπιονς Λινγκ σε τέσσερα χρόνια ενάντια σε μια Γιούβε η οποία αγωνίστηκε μόνο
ένα ημίχρονο
Η Μαδρίτη είναι το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, το Ευρωπαϊκό Κύπελλο
είναι η Μαδρίτη. Είναι η ίδια η ιστορία, η πεποίθηση ότι ένας σύλλογος δημιούργησε
αυτή τη διοργάνωση για να τη κερδίζει πάντα, για να επιβάλει την αντίληψή του
για το τι είναι αυτό το άθλημα για πάντα. Να κερδίζει και πάλι. Και πάλι, τρεις
φορές μέσα σε τέσσερα χρόνια, δύο φορές στη σειρά για πρώτη φορά από τότε που η
διοργάνωση ονομάζεται Champions League. Κανείς σ’αυτήν την ήπειρο δεν μπορούσε
να σπάσει αυτό το σερί, εκτός απ’τη Μαδρίτη, ο Αρθούρος τράβηξε το Εξκάλιμπερ
απ’την καταραμένη πέτρα. Δεν έχει υπάρξει ένας σύλλογος στο σύγχρονο
ποδόσφαιρο, αυτό το τόσο μισούμενο, που να’χει καθιερώσει τέτοια δικτατορία σε
τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και το’χει κάνει ο Ζιντάν με τον Κριστιάνο. Η ένωση
αυτών των δύο τεράτων αναγκάζει τον θρίαμβο, την έκρηξη σε κάποια στιγμή. Να
γίνει πιο μεγάλη η ιστορία του πιο μεγάλου.
Τι παίζει η Μαδρίτη; Δεν έχει σημασία, είναι οι καλύτεροι.
Έχουν υπάρξει καθόλη τη σεζόν. Αλλά, τι κάνουν, πώς παίζουν, τι είναι αυτό που
κάνουν διαφορετικά απ’τους άλλους; Είναι αδύνατο να απαντήσεις σ’αυτή την
ερώτηση. Λοιπόν, ναι στο πρώτο μέρος. Κερδίζει. Είναι η μόνη που κερδίζει
σχεδόν πάντα. Δεν έχει σημασία τι κάνει, πώς το κάνει. Ο στόχος δικαιολογεί όλα
τα μέσα. Ήταν καλύτερη απ’την Γιουβέντους; Απολύτως ναι. Την ντρόπιασε κατά τη
διάρκεια, ίσως, ενός απ’τα καλύτερα δεύτερα ημίχρονα της ιστορίας του
Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Ένας δικαιολογημένος διασυρμός στο γήπεδο, με μια ομάδα
που δεν ικανοποιεί ποτέ την πείνα της τη χρονική στιγμή κατά την οποία, όπως
ένα κατευθυνόμενο βλήμα, εστιάζει το θήραμά της και πάει να το κυνηγήσει, να το
συναντήσει, με το σαγόνι διάπλατα ανοιχτό. Και το καταβροχθίζει σαν να μην είχε
φάει εδώ και χρόνια, σα να μην είχε δοκιμάσει αυτό το πιάτο το περασμένο έτος,
και πριν από τρία χρόνια.
Τι έκανε άσχημα η Γιούβε; Το να μην είναι η Μαδρίτη, τόσο
απλό όσο αυτό. Το να’χεις χάσει τους τελευταίους πέντε συνεχόμενους τελικούς
εξηγείται μόνο αν δεν είσαι η Ρεάλ Μαδρίτης, που έχει κερδίσει τους τελευταίους
έξι που έχει παίξει. Υπάρχουν δύο γενιές madridistas που δεν έχουν δει την
ομάδα τους να χάνει έναν τελικό Champions League. Από τότε που η Λίβερπουλ νίκησε
τη Μαδρίτη του Boskov, δεν έχει υπάρξει ένας ευρωπαϊκός τελικός στον οποίο ο
λευκός αρχηγός να μην έχει καταλήξει σηκώνοντας την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.
Sanchis, Ιέρο, Κασίγιας και Ράμος. Την σήκωσαν όλοι.
Όταν θα επανεξεταστεί ο τελικός θα κατανοηθεί κάτι: ήταν
θέμα χρόνου να επιβάλλονταν η Μαδρίτη. Για 45 λεπτά, η Γιούβε αισθάνθηκε με πραγματική
δυνατότητα να γίνει πρωταθλήτρια κι ωστόσο, βρέθηκε μ’ένα 0-1 εναντίον της στο
πρώτο μωβ σουτ στα τέρμα. Είναι μια ανεκτίμητη αρετή: να’σαι σε θέση να
σκοράρεις ακόμα κι όταν δεν είσαι ο καλύτερος, όταν δεν είσαι ούτε καν κοντά
στην αντίπαλη εστία. Ενώ η Γιουβέντους κυριαρχούσε ξεκάθαρα επί όλων όσων συνέβαιναν
στο καταπράσινο γρασίδι του Κάρντιφ, η Μαδρίτη σκόραρε. Σ’αυτό το ημίχρονο στο
οποίο η Γιουβέντους ήταν καλύτερη, το αποτέλεσμα παρέμεινε ισόπαλο. Όταν η
Μαδρίτη ήταν καλύτερη, διέλυσε.
Όλα όσα έπρεπε να κάνει ο Allegri για να κερδίσει τη Μαδρίτη
τα έκαναν οι παίκτες του. Δεν υπήρχε ένα χαρακτηριστικό, για να κάνουν τον αντίπαλό
τους να υποφέρει, που δεν είχαν εφαρμόσει. Η Juve είναι ένα φανταστικό σύνολο που
κάνει καλά πολλά πράγματα, αλλά πάνω απ 'όλα ελαχιστοποιεί τις ιδιότητες του
αντιπάλου μέχρι να τον κάνει να μοιάζει ένα ανδρείκελο. Ο Allegri τοποθέτησε
την ομάδα του σ’ένα 3-4-3, την παράταξη που έχει δουλέψει περισσότερο σ’όλη τη
σεζόν, με τον Alves μπακ χαφ και τον Barzagli ως τρίτο στόπερ, χωρίς τον Cuadrado.
Στη θεωρία έχανε συνοχή στη μεσαία γραμμή, καθώς έβαζε μόνο τους Khedira και
Pjanic ενάντια στους Kroos, Modric, Isco και Casemiro. Συνέβη το
αντίθετο.
Στον Ζιντάν φαίνονταν να περισσεύουν μέσοι κατά καιρούς. Του
έλειπαν εξτρέμ, αυτή ήταν η φόρμουλα για βλάψει την Juve του πρώτου μέρους. Ν’ανοιχτεί
στο γήπεδο μ’έναν τρόπο που δεν μπορούσε να κάνει, διότι δεν υπήρχε κανείς στις
πλευρές που δεν ήταν Carvajal και Μαρσέλο, πολύ μοναχικοί κι απομονωμένοι ενώπιον
του καλύμματος που δημιουργούνταν απ’τους 'bianconeri' στη μεσαία γραμμή. Η
απόσταση, επιπλέον, μεταξύ των δύο εσωτερικών με τον Casemiro έδινε χώρο και κουμάντο
στον Pjanic για να’ναι ο αστυνόμος του γηπέδου. Την ώρα της αλήθειας, η juventina
παραγωγικότητα ήταν σχεδόν μηδενική. Η Μαδρίτη υπέφερε με τον Alex Sandro στα
δεξιά του Carvajal, αλλά όχι πολύ. Από’κεί ήρθε η γκολάρα του Mandzukic, ένα
ψαλιδάκι που ποτέ δεν βγαίνει στον Cristiano, αλλά που δεν αξίζει τίποτα
περισσότερο απ’το να επεκτείνει το σκορ: απ’τα δεκατρία παιχνίδια αυτού του
Champions League, η Μαδρίτη έχει κρατήσει ανέπαφη την εστία της μόνο στο ένα.
Και τι άλλο θα’κανε...
Φυσικά, όλα γίνονται πιο περίπλοκα με τον Higuaín. Δεν είναι
για να’μαστε σκληροί με τον Pipa, αλλά αν εμφανίστηκε στον τελικό κανείς δεν το
παρατήρησε. Αυτή τη φορά δεν έχασε ούτε ένα τετ α τετ. Είχε δύο ευκαιρίες με το
που ξεκίνησε το ματς κι εξαφανίστηκε. Αντ 'αυτού, ο Cristiano, το αυθεντικό «9»
του παιχνιδιού, σκόραρε δύο γκολ ως αυτό που είναι πλέον, ένας φορ. Το πρώτο
μετά από μια ενέργεια που προανάγγελλε το τι μπορούσε να συμβεί μετά το
ημίχρονο. Μακρύς συνδυασμός, γρήγορος, ακριβής που κατέληξε σε μια χαμηλή
σέντρα πίσω απ’τον Carvajal κι ο Κριστιάνο να σκοράρει και πάλι στον Buffon. Το
1-3 ήταν παρόμοιο, αλλά του το έδωσε ο Modric έχοντας κλέψει μια μπάλα σε μια
έξοδο της Γιούβε, η οποία δεν συνέβη τότε, ούτε μετά, ούτε αργότερα, ούτε πολύ
αργότερα.
Όλα όσα έκανε καλά η Γιούβε στο πρώτο ημίχρονο ξεχάστηκαν
μετά τα δεκαπέντε λεπτά του διαλείμματος. Η Μαδρίτη έπαιξε καλά, αλλά η
«Signora» έπαψε να υπάρχει σχεδόν κυριολεκτικά. Δεν υπήρξε ούτε μια ελάχιστη
αντίδραση. Αντιθέτως. Βυθίστηκε σαν ένα κέρμα μέσα στη λίμνη, γρήγορα και χωρίς
φρένο. Ξαφνικά, η Μαδρίτη ανακάλυψε εκ νέου ποια είναι και δίδαξε την αληθινή της
οντότητα στην Γιούβε, κατ 'εξοχήν ηττοπαθής ομάδα σ’αυτήν την διοργάνωση, όπως
είναι η Ολλανδία στα Μουντιάλ. Και το έκανε τρελά, κτηνωδώς. Διότι ο Casemiro
δεν είναι για να κάνει τον επιτελικό μέσο, αλλά για να καρφώνει καρφιά με το
κεφάλι. Ανατίναξε τον τελικό με βία, μ’ένα σουτ απ’το μέτωπο που ούτε το άγγιγμα
του Khedira δεν του κλέβει ένα ίχνος της ομορφιάς και της σθεναρότητας. Εκεί το
κύπελλο ήταν ήδη λευκό, έπρεπε να το εξυμνήσει, να το κερδίσει καλά. Ο Μπουφόν
θα αποσυρθεί χωρίς να κερδίσει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο κι ο Casemiro,
παρεμπιπτόντως, έχει ήδη τρία.
Όταν κερδίζονται τρία σε τέσσερα χρόνια, πολλά απ’τα μέλη
του ρόστερ συσσωρεύουν κούπες με μεγάλα αυτιά που θα’θελαν να’χουν εκατοντάδες
πολύ διάσημοι παίκτες. Ο Μπέιλ έχει επίσης τρία. Ο Κριστιάνο τέσσερα, τα ίδια
με τον Μέσι (και τα’χει κερδίσει στην εποχή της πληρότητας του Αργεντινού). Κι ο
Asensio έχει ήδη ένα. Ο Asensio θα κερδίσει όλα όσα θέλει. Επειδή είναι μεγάλος.
Επειδή αυτή την σεζόν έχει εμφανιστεί στις σημαντικότερες στιγμές όντας κάτι
περισσότερο από έναν έφηβο. Σκόραρε το 1-4, όπως στη Bayern. Αυτό που έκανε στη
Σεβίλλη στο Σούπερ Καπ ήταν μόνο μια προειδοποίηση. Απ’την εποχή του Cristiano,
του καλύτερου παίκτη στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, θα περάσουμε στην εποχή
του Asensio. Κι αν όχι, την ίδια στιγμή.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
