Του Santiago Segurola
Αυτή τη φορά δεν ήταν απαραίτητο ένα κατόρθωμα του Sergio Ramos την τελευταία στιγμή. Απ’τον τελικό του Παρισιού το 2000, η Ρεάλ Μαδρίτης δεν είχε απολαύσει έναν τέτοιο άνετο τελικό. Εκείνη ήταν μια αναδυόμενη Βαλένθια. Στο Κάρντιφ, η Μαδρίτη σάρωσε στο δεύτερο μισό μια Γιούβε που προσκαλεί στην παρακμή. Η διάσημη αμυντική κουρτίνα της φάνηκε αυτό που είναι στην πραγματικότητα: ένα γκρουπ από παίκτες που έχουν τεντώσει αξιοθαύμαστα τις καριέρες τους, αλλά που το πέρασμα των χρόνων τους ζημιώνει. Περισσότερο από βετεράνοι, Μπουφόν (39 ετών), Κιελίνι (32), Barzagli (36) και σία, έδωσαν την αίσθηση ηλικιωμένων παικτών. Σ’αυτούς προστίθεται ο Alves (34 ετών), ο Mandzukic (31), ο Higuaín (30) κι ο Khedira (30). Δύσκολο να σκεφτώ μια Γιούβε με άμεσο μέλλον υπό αυτές τις συνθήκες.
Η Μαδρίτη εξέδωσε επίσης τα σημάδια που την χαρακτηρίζουν, ακόμα και τ’ανησυχητικά στο πρώτο μέρος, όταν αφέθηκε να μπλεχτεί απ’τη μηχανική δομή της ιταλικής ομάδας. Στη Juve, στην οποία δεν περισσεύει ούτε φαντασία ούτε δημιουργικοί πόροι, απέτυχε ο Dybala, ο μόνος που μπορούσε ν’αλλάξει από μόνος του το βήμα του παιχνιδιού. Ο Dybala δεν τελείωσε το παιχνίδι. Όταν σ’έναν μεγάλο τελικό αντικαθίσταται ο καλύτερος παίκτης μιας ομάδας, το μήνυμα είναι ανησυχητικό. Θα δούμε το αποτέλεσμα που έχει ο τελικός του Κάρντιφ για τον υπέροχο Αργεντινό παίκτη.
Η έκδοση της Μαδρίτης κατά το πρώτο ημίχρονο θύμισε πολλές ακολουθίες της Liga. Έχουν υπάρξει πολλά παιχνίδια που η Ρεάλ Μαδρίτης έχει διαχειριστεί αντιδραστικά. Επιτίθονταν ή αμύνονταν, σύμφωνα με τα γκολ που έβαζε ή δέχονταν. Δεν έχουν υπάρξει πολλά τα απογεύματα της απόλυτης κυριαρχίας, της εξουσίας που χωρίς αμφιβολία μπορεί να ασκήσει μια ομάδα που διαθέτει ένα τεράστιο οπλοστάσιο των ποδοσφαιρικών πόρων. Όταν εκδήλωσε όλη την υπεροχή της, πρόσφερε εκθαμβωτικές παραστάσεις.
Γι’αυτό επρόκειτο το δεύτερο ημίχρονο στο Κάρντιφ, όπου η Μαδρίτη αποφάσισε να εκμεταλλευτεί όλες τις ιδιότητές της. Αν και είναι μια ομάδα προσαρμοστική σ’όλες τις περιστάσεις, η καλύτερη Μαδρίτη είναι αυτή που αναλαμβάνει την συνθήκη της, μιας μεγάλης ομάδας, κι επιτίθεται με ευελιξία και αγριότητα. Εκεί είναι όπου οι μεγάλες ομάδες σηματοδοτούν μια εποχή, όχι όταν τσιγκουνεύονται. Λόγω του τεράστιου δυναμικού του ρόστερ της, του καλύτερου και πιο ευέλικτου στην Ευρώπη, η Ρεάλ Μαδρίτης είναι σε συνθήκες να επιβάλει μια λαμπρή ηγεμονία.
Οι εντεκάδες, οι αναπληρωματικοί και οι αποστολές εξέφραζαν πριν απ’το παιχνίδι, το πλεονέκτημα της Ρεάλ Μαδρίτης, μια ομάδα που μπορεί να έχει την πολυτέλεια ν’αφήνει τους Danilo, Nacho, Kovacic, Μπέιλ και Morata στον πάγκο, κι εκτός 18άδας τους Pepe, Lucas Vázquez και James, στην πιο σημαντική μέρα της σεζόν. Με όλους αυτούς θα αρθρώνονταν μια ομάδα ικανή να διεκδικήσει το πρωτάθλημα και ίσως το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Για την Γιουβέντους δεν υπήρχε ούτε ένας επιθετικός στον πάγκο. Ή κέρδιζε μ’ότι είχε στο γήπεδο, ή δεν θα μπορούσε να αλλάξει το σήμα του αγώνα. Όταν ο Allegri προσπάθησε να προσθέσει κάποια πυρίτιδα βρήκε μόνο τον Κολομβιανό Cuadrado, έναν μπακ χαφ.
Ήταν μια μεγάλη βραδιά για διάφορους λόγους. Σε ιστορικούς όρους, είναι ένας απ’τους πιο αντιπροσωπευτικούς τίτλους στην ιστορία του συλλόγου: το νταμπλ μετά από 59 χρόνια και η συνεχόμενη επανέκδοση ως νικητής του πιο σημαντικού τουρνουά στον κόσμο. Καμία ομάδα δεν το είχε καταφέρει στο Champions League. Είναι, επίσης, η επιτυχία της ισορροπίας, τόσο δύσκολη να επιτευχθεί στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Κέρδισαν τα αστέρια βετεράνοι, περιπτώσεις των Κριστιάνο, Sergio Ramos και Modric, αντανακλώντας τη δύναμη του συλλόγου στην αγορά. Και οι τρεις άφησαν το στίγμα τους στο παιχνίδι. Κέρδισε επίσης η χούφτα των νεαρών που αποκτήθηκαν για λίγα χρήματα, αλλά με εξαιρετικό μάτι. Είναι περίεργο, αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία κυβέρνησε για χρόνια την παγκόσμια αγορά, έχει πάρει το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της, όταν οι κινήσεις της ήταν πιο συνετές και λιγότερο ιδιότροπες. Η επιρροή του Carvajal, του Casemiro και του Asensio πιστώθηκε και πάλι στον τελικό.
Αυτό το Ευρωπαϊκό Κύπελλο αφήνει της Ρεάλ Μαδρίτης σε μια τέλεια κατάσταση. Βασιλεύει η κοινωνική ειρήνη, που ευνοείται απ’την επίδραση του Ζιντάν τόσο στην ομάδα όσο και στο περιβάλλον, το ρόστερ είναι εντυπωσιακό και η πλειοψηφία των αντιπάλων της δεν διέρχεται από μια περίοδο μεγαλείου. Απ’τη Μπάρτσα μέχρι την Juve, περνώντας απ’τις Ατλέτικο Μαδρίτης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Μπάγερν ή Παρί Σεν Ζερμέν, οι μεγάλοι αντίπαλοι της Μαδρίτης βρίσκονται περισσότερο σε αναμονή ανοικοδόμησης παρά άσκησης εξουσίας στην Ευρώπη.
Το μόνο πρόβλημα της Μαδρίτης είναι οικολογικής σειράς. Απαιτεί μαστορέματα που προσαρμόζουν το κενό που θα αφήσουν οι Πέπε, James και ίσως ο Morata, αλλά δεν ταιριάζει ν’αλλάξει τον νυν βιότοπο με ιδιότροπες επιδρομές στην αγορά.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
