Από κάπου εκεί ψηλά, οι Μπερναμπέου, Αντόνιο Καλντερόν,
Σαπόρτα, Μουνιόθ, Ντι Στέφανο, Πούσκας, Κοπά και λοιποί, κοιτάνε περήφανοι… Η
Ρεάλ βρήκε την άκρη του νήματος εκείνης της ασπρόμαυρης εποχής. Και έγραψε ιστορία.
Κάπου στο βάθος, αχνοφαίνεται η Μίλαν, ως μια κουκίδα στον
ορίζοντα…
Ο γράφων νοιώθει ευλογημένος, που είχε την τύχη να
παρακολουθήσει τόσο στενά, σε καθημερινή βάση, το πώς γράφτηκε ιστορία, το πώς φτάσαμε
εδώ, στο σήμερα. Νιώθει ευλογημένος που πολύ σύντομα, μετά την δημιουργία αυτής
της στήλης, φτάσαμε στο σήμερα. Αυτό που ζούμε, δεν μπορούμε να το
συνειδητοποιήσουμε. Μοιάζει απλό, μοιάζει εύκολο. Είναι η λευκή ομάδα που το
κάνει να φαίνεται. Γιατί δεν είναι.
Εμπρός τώρα για το 13ο. Για το decimotercero. Κι
επιτέλους για ένα τρεμπλ. Έτσι είναι η Ρεάλ. Είναι καταδικασμένη να κατακτά, να
κατακτά, να κατακτά…
Το πρώτο ημίχρονο ήταν της Γιούβε. Προειδοποίησε με τα σουτ
των Ιγκουαίν και Πιάνιτς στο πρώτο 10λεπτο. Κι αφού η Ρεάλ άνοιξε το σκορ
κόντρα στην ροή του αγώνα, στο 19ο λεπτό, πετώντας απλά τη φανέλα
στο γήπεδο, και ξεδιπλώνοντας την κλάση της, καθώς ξεδιπλώνονταν η ίδια στο
γήπεδο απέναντι σε μια ανοργάνωτη Γιούβε, με τον μαέστρο Μόντριτς να κρατά τη
μπαγκέτα, τη μπάλα να περνά κατά σειρά από Κρος, Μπενζεμά, Ρονάλντο, Καρβαχάλ
και Ρονάλντο που εκτέλεσε ψυχρά, η Γιούβε ισοφάρισε 7 λεπτά αργότερα μ’ένα γκολ
ποίημα. Ο Μπονούτσι έκανε την βαθιά σέντρα κάτω αριστερά για τον Σάντρο, ο
Βραζιλιάνος πριν σκάσει η μπάλα γέμισε στην περιοχή, ο Ιγκουαίν πήρε με το
στήθος κι έδωσε άμεσα στον Μάντζουκιτς πριν σκάσει η μπάλα, κι ο Κροάτης έπιασε
το γυριστό στον αέρα κρεμώντας τον εμβρόντητο Νάβας.
Κι έτσι βγήκε το ημίχρονο. Με την Γιούβε καλύτερη. Με τον
Λούκα Μόντριτς να κρατά μόνος του όρθια την Ρεάλ. Με τους Κρος, Κάζε να τον
βοηθούν όπως μπορούσαν. Με τον Ίσκο να’ναι πολύ κακός. Με τον Καρβαχάλ να
ταλαιπωρείται στο μόνιμο ψηλό παιχνίδι της Γιούβε, έχοντας απέναντι τον βρώμικο
Μάντζουκιτς. Με τον Μαρσέλο να μην συμμετέχει μπροστά. Κι ωστόσο με 1-1. Γιατί;
Γιατί υπήρχε ο Μόντριτς. Και γιατί φυσικά, υπήρχε ο Ρονάλντο. Ναι ο Πορτογάλος Μορφονιός.
Που πρώτη φορά μπήκε σε διαχείριση, και βγήκε στον Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο, χωρίς
να τον πονάνε τα γόνατα. Νιώθοντας καλά σωματικά. Κατά συνέπεια, η ψυχολογία
στα ύψη, κι ότι κινείται εκτελείται. Παραφράζοντας τον άντρα της Σακίρα, σ’ευχαριστούμε
Παγέ. Μ’εσένα ξεκίνησαν όλα.
Η λευκή ομάδα λοιπόν δεν έκανε καλό ημίχρονο. Και παρόλα αυτά
πήγε στ'αποδυτήρια με 1-1. Αυτό θα’πρεπε να προβληματίσει την Γιουβέντους. Γιατί;
Μα φυσικά γι’αυτό που ακολούθησε…
Στο δεύτερο μπήκε η Ρεάλ των 11 ευρωπαϊκών. Που υπακούοντας στους
νόμους της βαρύτητας, τράβηξαν ως ανυπέρβλητος μαγνήτης, το δωδέκατο, δίπλα τους.
Το κόλλησαν εκεί με τρομερή μαγνητική δύναμη. Γιούβε δεν υπήρχε. Ήταν παράσταση
για έναν ρόλο. Η Ρεάλ πίεζε από παντού. Κι αυτό, γιατί δίπλα στον Μόντριτς
είχαν ανέβει οι δύο Jugones.
Η Μαγεία και η Αναρχία. Ναι. Στο ματς είχαν μπει οι Ίσκο και Μαρσέλο. Και για τους
bianconeri, δεν υπήρχε
σωτηρία. Αφού αρχικά ο Λούκα προειδοποίησε τον Τζίτζι στο 53’, όταν έκανε την
επέλαση και το δυνατό σουτ με το αριστερό, με τον γίγαντα Ιταλό να μην ιδρώνει
στο ελάχιστο, στο 61’ αποκαλύφθηκε το μυστικό παλιό σχέδιο, ο madridista κατάσκοπος,
η κερκόπορτα. Ο Σάμι Κεντίρα, μετά το γκολ στο Καμπ Νου το 12, μετά την γκάφα
στο Ντα Λουζ το 14, μπήκε και πάλι στην λευκή ιστορία. Ο Καζεμίρο εξαπέλυσε τον
πύραυλο απ’τα 30 μέτρα, η μπάλα βρήκε στις φτέρνες του ΓερμανοΤυνήσιου, κι
άλλαξε όσο έπρεπε για το 2-1.
Η Γιούβε ζαλίστηκε, και μέσα σε 3 λεπτά σκοτώθηκε. Συνεργασία
από δεξιά των Καρβαχάλ, Μόντριτς, ο Κροάτης προλαβαίνει πάνω στην γραμμή, γυρίζει
στο κουτί, κι ο Πορτογάλος Μορφονιός κάνει το 3-1. Παραφράζοντας τον άντρα της
Σακίρα, σ’ευχαριστούμε Παγέ. Μ’εσένα ξεκίνησαν όλα.
Η παράσταση ολοκληρώθηκε
στο 89’, όταν ο Μαρσέλο μπήκε από αριστερά θυμίζοντας Μπενζεμά, έσπασε, κι ο
Ασένσιο έγραψε το 4-1. Έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην λευκή
ιστορία. Το μέλλον της Ρεάλ Μαδρίτης του ανήκει. Σ’αυτόν και στον Ίσκο.
Ο καλύτερος του αγώνα ήταν ο Μόντριτς. Μεγαλειώδες ματς.
Ο καθοριστικότερος ο Κριστιάνο Ρονάλντο Αβέιρο. Το
πρωτάθλημα άνηκε πάνω απ’όλα στον Σέρχιο Ράμος. Το Τσάμπιονς Λινγκ όμως ανήκει
πάνω απ’όλα στον Κριστιάνο Ρονάλντο Αβέιρο. Όσον αφορά βέβαια τους παίκτες. 8
χρόνια τώρα, είναι η πρώτη φορά που είναι τόσο ουσιαστικός και καθοριστικός για
την Ρεάλ στο Τσάμπιονς Λινγκ. Γιατί μπήκε σε διαχείριση. Παραφράζοντας τον
άντρα της Σακίρα, σ’ευχαριστούμε Παγέ. Μ’εσένα ξεκίνησαν όλα.
Ασύλληπτο το αποψινό. Ο Ζινεντίν Ζιντάν έγραψε τεράστια
ιστορία. Επιβάλλεται στον Πέρεθ μέσα στις γραμμές. Πρώτα του τέλειωσε τον
Χάμες, κι επέβαλε τον Καζεμίρο. Τώρα είναι σε καλό δρόμο για να του τελειώσει
τον Μπέιλ και να επιβάλει τους Ίσκο και Ασένσιο. Αν πείσει και τον Μοράτα να
μείνει, το επόμενο βήμα είναι να περπατήσει πάνω στο νερό. Τελικά τι είναι; Χαρτάκιας;
Διαχειριστής; Διπλωμάτης; Φιλαράκι του Φλορεντίνο; Πολύ σύντομα θα σας γράψω
κάποια πράγματα. Μέχρι τότε, ζήστε το. Απολαύστε το….
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
