Του Carlos Carpio, υποδιευθυντή της Marca
Πέντε χρόνια χωρίς την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος
για την Ρεάλ Μαδρίτης είναι από πάρα πολλά μέχρι μια αιωνιότητα. Η προπαγάνδα βάφτισε
το τελευταίο ως «τη Λίγκα των ρεκόρ» ένα μεγαλόστομο επίθετο για να αναδείξει
ότι η ομάδα έθεσε τον πήχη σκοραρίσματος στα 121 γκολ (εκεί παραμένει). Εκείνη η
Μαδρίτη του Μουρίνιο είχε ξεπεράσει τη Barcelona κατά εννέα βαθμούς και πολλοί
έσπευσαν ν’ανακοινώσουν το τέλος του azulgrana κύκλου. Ήταν η
σεζόν 2011/12.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών οι Μέσι και σία
κέρδισαν ένα Τσάμπιονς Λιγκ, τρία πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, ένα Παγκόσμιο
Κύπελλο Συλλόγων κι ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Εν τω μεταξύ, οι λευκοί επέκτειναν
την ηγεμονία τους στην ήπειρο με δύο Champions League (που
μπορούν να γίνουν τρία την επόμενη εβδομάδα), δύο Mundialitos, δύο ευρωπαϊκά
Σούπερ Καπ και μόνο ένα Copa del Rey. Ως εκ τούτου δεν υπήρξε τέλος κύκλου,
αλλά η κυριαρχία της Μπάρτσα άρχισε να περιορίζεται περισσότερο σε εθνικό
επίπεδο.
ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ
Πέρα απ’το ότι η τριακοστή τρίτη Liga της Ρεάλ Μαδρίτης διακόπτει
αυτή την azulgrana υπεροχή (έξι απ’τις δέκα τελευταίες), μερικά σημάδια μας
καλούν να σκεφτούμε ότι οι λευκοί μπορούν να’ναι σε συνθήκες να επεκτείνουν τη νικηφόρα
δυναμική τους επίσης και στην Ισπανία. Δεν είναι πλέον μόνο το προφανές του ότι
διαθέτουν το καλύτερο ρόστερ, αλλά κι ότι μετά από αρκετές σεζόν μεγάλων
επενδύσεων έχουν καταφέρει να βρουν μια αρκετά ισορροπημένη φόρμουλα. Μαζί με
το αδιαπραγμάτευτο casting των παγκόσμιων αστέρων (Cristiano, Bale, Modric, Kroos,
Ράμος) έχουν αποκτηθεί μερικά απ’τα καλύτερα ισπανικά ταλέντα (Isco, Asensio) κι
έχουν συμπληρωθεί με ευσυνείδητα επιλεγμένους canteranos (Carvajal, Morata,
Nacho, Lucas Vázquez, Kiko Casilla ) που παρέχουν ένα συν ταύτισης με τις αξίες
του club, τόσο απαραίτητο σ’αυτούς τους καιρούς της παγκοσμιοποίησης και της αποπροσωποποίησης.
Υπό αυτή την έννοια, η φωτογραφία που πλαισιώνει αυτό το άρθρο είναι
αντιπροσωπευτική: στο γήπεδο του La Rosaleda ποζάρουν οι δέκα Ισπανοί παίκτες του
ρόστερ, επτά εκ των οποίων canteranos. Και μερικοί είχαν έναν σημαντικό ρόλο
στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, όπως ο Carvajal, ο Morata ή ο Lucas Vázquez.
Οι ενισχύσεις για την επόμενη σεζόν ακολουθούν τις εξής
παραμέτρους: παγκόσμιες μορφές (David De Gea ως ποθητός στόχος), οι καλύτεροι εγχώριοι
(ο υποσχόμενος Theo Hernández) και cantera (ένας ελπιδοφόρος Marcos Llorente). Λίγοι
αλλά εκλεκτοί. Είναι η απόδειξη ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται στα γραφεία
του Μπερναμπέου σχετικά με τις αφίξεις και τις αποχωρήσεις υπακούουν ένα αθλητικό
σχέδιο κι όχι στα καπρίτσια του προέδρου, όπως προτίθενται να μας κάνουν να δούμε
κάποιοι.
ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ
Στην ουσία, η Μαδρίτη έχει κερδίσει το πρωτάθλημα γιατί έχει
καλύτερους παίκτες απ’τον καθένα. Σ’ένα οποιοδήποτε παιχνίδι, μια φάση των
λευκών μπορεί να ξεκινήσει απ’τον Sergio Ramos και η μπάλα να περάσει διαδοχικά
απ’τον Marcelo, έπειτα απ’τον Kroos, έπειτα απ’τον Modric, έπειτα απ’τον Isco,
έπειτα απ’τον Asensio, έπειτα απ’τον Μπενζεμά κι έπειτα απ’τον Cristiano.
Εξετάστε τα οκτώ ονόματα. Κανείς δεν έχει ούτε καν ένα παρόμοιο ποδοσφαιρικό οπλοστάσιο.
Εκτός απ’αυτή τη δυναμική, η ομάδα έχει δείξει μια ποικιλία στοιχείων
που την έχει κάνει τόσο διεπιστημονική όσο και συμπαγής. Όπως είδαμε τη Μαδρίτη
του 4-3-3 και τις αντεπιθέσεις λεηλασίας έτσι είδαμε και πως εμφανιζόταν το
4-4-2 με την κατοχή και την κυριαρχία απ’τη μεσαία γραμμή. Τη μια μέρα έπαιζαν
στο χώρο και την άλλη στο πόδι. Μπορούσε να’ναι η Μαδρίτη των μπακ που είναι
εξτρέμ ή αυτή των αμυντικών που σκοράρουν σαν επιθετικοί. Αυτή της εντεκάδας
των δρομέων ή αυτή των νεαρών επιτελικών μέσων που ενώνονται και βρίσκονται
πάντα χωρίς να εμποδίζονται.
Ακριβώς σ’αυτή την έκδοση πόνταρε ο Ζιντάν για να παίξει τη Liga
σε διάφορες εξόδους κατά την τελευταία κι αποφασιστική ευθεία της σεζόν. Οι Isco,
Asensio και σία ανταποκρίθηκαν μ’ένα μάτσο ρεσιτάλ και νίκες με πολλά γκολ.
Ήταν ο πιο ποικιλόμορφος και πληθωρικός θρίαμβος της Ρεάλ Μαδρίτης εναντίον μιας
Barcelona πιο εξαρτώμενης από ποτέ απ’την ιδιοφυΐα της επιθετικής της τριάδας,
ειδικά του Leo Messi, του μόνου που στάθηκε πάντα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
