Του José
Luis Hurtado
Μια χορωδιακή ταινία κέρδισε μια ταινία συγγραφέα. Η Ρεάλ
Μαδρίτης νίκησε τον Μέσι. Η Liga έφυγε όπως το Vicente Calderón, με χαμόγελα
και δάκρυα. Η λευκή Cibeles είναι η φαλάκρα του Ζιντάν, αστραφτερή στην πρώτη
του πλήρη σεζόν ως madridista προπονητής. Ήταν μια Liga πυροτεχνημάτων, αλλά
υπάρχουν πάντα λεπτομέρειες που θα βρίσκονται στα αρχεία.
Ο Ζιντάν δεν είναι ο Κασπάροφ, ένας δάσκαλος της
στρατηγικής, αλλά έχει στύψει το ανθρώπινο δυναμικό της Μαδρίτης μέχρι τον
τελευταίο αναπληρωματικό. Όταν βυθίστηκε η αρχική ενδεκάδα επινοήθηκε μια άλλη η
οποία έχει κερδίσει μια πλάκα. Έχει δαμάσει το άγριο συμμετοχικό ένστικτο του Cristiano
κι έχει βγει ζωντανός απ’το γκολ του Μέσι στο Μπερναμπέου, ένα χτύπημα που άλλοτε
θα’χε καταστρέψει το λευκό σπίτι.
Η Barca ήταν περισσότερο από ποτέ το Fútbol Club Messi. Λογικός
όμηρος της τρίαινάς του, ο Λουίς Ενρίκε δεν βρήκε καραμέλες σε κάποιους αναπληρωματικούς
που δεν ανταποκρίθηκαν στην φήμη τους. Σε μια ομάδα που κυριαρχούσε πάντα το
παιχνίδι, δεν υπάρχει κανένας μέσος που ν’αξίζει να’ναι στην ιδανική ομάδα του
πρωταθλήματος. Όλα ένα σύμπτωμα. Ο Valverde εμφανίζεται ως βιταμίνη.
Έχει ένα στάδιο πριν από ένα δάπεδο, ένα πανεπιστημιακό
πτυχίο ή ένα ζευγάρι. Οι οπαδοί της Ατλέτικο αποχαιρετούν το Καλντερόν, το μέρος
όπου έχουν ονειρευτεί κι έχουν χάσει το όνειρο. Ο Simeone εκπλήρωσε το στόχο. Ανταγωνίζεται
πάντα. Πήρε ισοπαλία στο Camp Nou και στο Bernabeu. Αν η ομάδα του είναι σε
θέση να παίζει περισσότερο από ένα πράγμα, θα αποκαλυφθεί στο Metropolitano.
Η Laliga χρειάζεται προπονητές όπως τον Sampaoli, μια μονάδα
παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για το Pizjuán για πολλά παιχνίδια. Αφήνει τη
Σεβίλλη στο Champions League. Πηγαίνει στην Αργεντινή, ένα πραγματικό λουτρό
γεμάτο πιράνχας. Ο Αργεντινός είχε περίσσεια φιλοδοξία, ένα παράδοξο, και του
έλειψε υπολογισμός οξυγόνου.
Η Βιγιαρεάλ ξεκίνησε με καταιγίδα και βγαίνει στο Europa
League. Αποστολή εξετελέσθη. Η ίδια στάση για την Real του Eusebio, ο οποίος
πόνταρε επιτυχώς για το παιχνίδι σαλονιού και το βραδινό φόρεμα. Για αρκετούς
μήνες ήταν ωραίο να την βλέπεις. Το μείγμα της νεότητας και της εμπειρίας,
δίνει μερίσματα. Η Athletic άπλωσε στο σχοινί όλο το πρωτάθλημα. Στο τέλος έπεσε.
Με μια περιορισμένη αγορά το χειρότερο είναι ότι Aduriz και Raúl García έχουν
δώδεκα μήνες ακόμα.
Το άλλο κεφάλαιο των θριαμβευτών είναι για τις Αλαβές, Eibar
και Leganés. Η Βιτόρια ατσαλώθηκε με το σύστημα του Pellegrino. Η νίκη στο Καμπ
Νόου προειδοποίησε ότι δεν αστειεύονταν. Theo και Marcos Llorente έχουν σπάσει τη
βιτρίνα. Ο Mendilibar αξίζει μια προτομή στην έδρα της LFP. Η Eibar του έχει μαζέψει
54 βαθμούς, σκανδαλώδες, μ’ένα ποδόσφαιρο μακριά απ’τη μπάλα. Η Leganés παίρνει
διαρκείας για ένα δεύτερο έτος στην Primera. Έχει υπάρξει μεγάλη ακόμα και στην
αφίσα, περισσότερο από ένα στολίδι, με την οποία έκανε θόρυβο σ’έναν πλανήτη
όπου απαιτείται πρωτοτυπία.
Η Εσπανιόλ έζησε σε μια αιώρα με τον Quique Flores. Ο
Berizzo αποχαιρετά το Balaídos αφήνοντας το άρωμα του Bielsa. Η Λας Πάλμας ήταν
ένα παράδειγμα και μια λύπη στο ίδιο τουρνουά. Όταν ο Setién ανακοίνωσε την
αποχώρησή του υπήρξε απαλλαγή απ’τα συντρίμμια.
Για το αιώνιο γλέντι η Βαλένθια, τακτικός πελάτης της
ρωσικής ρουλέτας των προπονητών, προέδρων και αθλητικών διευθυντών. Το καλύτερο
της σεζόν της ήταν ο Voro, ο άνθρωπος που κρατά τα κλειδιά του γηπέδου. Η Μάλαγα
έζησε σ’ένα ηφαίστειο μέχρι το στοίχημά της για το ποδόσφαιρο του Michel. Από Μπέτις
και Depor πρέπει να ζητήσεις περισσότερα, πολλά περισσότερα.
Στις Σπόρτινγκ, Γρανάδα και Οσασούνα απομένει να ευχηθείς να
επιστρέψουν σύντομα. Έκαναν τόσες αλητείες έτσι ώστε στο τέλος δεν μπορούσαν να
σηκωθούν. Απ’την κόλαση βγαίνει.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas