Του José Luis Hurtado
Το μεγάλο πλεονέκτημα της Μαδρίτης είναι ότι δεν αντιμετώπισε
μόνο μια ομάδα. Αντιμετώπισε στην άλλη πλευρά της τάφρου μια σχολή σκέψης, μια
φιλοσοφία, έναν τρόπο να ξυπνάς και να κοιμάσαι. Πέντε χρόνια για την Ατλέτικο
κάθε μέρα είναι 2 Μαΐου. Για τη Μαδρίτη όλους τους μήνες, μέχρι και τους καλοκαιρινούς,
παίζεται το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, το γνήσιο, το αγαπημένο της μέρος, αυτό των
παλιών φωτογραφιών από σέπια σιδήρου.
Έτσι άκουσαν τους ύμνους. Ο
κάθε ένας με το νανούρισμά του στον εγκέφαλο. Στα δέκα λεπτά η Μαδρίτη έριξε απ΄τη
βεράντα την προηγούμενη γραφειοκρατία. Ένα γκολ στον Oblak είναι να ρίχνεις μια
τάπα στον LeBron James. Δύο είναι να κάνεις μια ποδιά στον Πάολο Μαλντίνι. Τρία
είναι να παίρνεις ένα σετ με 6-0 απ’τον Φέντερερ. Μέχρι εκεί έφτασε η Μαδρίτη
που δεν παίζει τίποτα. Της αρκεί απλά να’ναι η Μαδρίτη.
Ήταν μια διακοπή ομιλιών. Άφησε τον γείτονα άφωνο. Ο Simeone
έχει βάλει το δίπτυχο του Λουίς Αραγονές στην τσέπη του σακακιού του, έχει μειώσει
τις φαβορίτες κι έχει προσθέσει ένα τραχύ τόνο Αργεντινού αφηγητή. Απ’το νίκη,
νίκη, νίκη και πάλι νίκη έχει πάει στο επιμονή, επιμονή, επιμονή και πάλι επιμονή.
Είναι η βιταμίνη της Ατλέτικο. Για μήνες, σαν ένα παλιό ροκ
συγκρότημα, έκανε ένα διάλειμμα. Δεν είναι φυσιολογικό να ζητάς απ’τον rojiblanco
Mick Jagger μια άγρια προσπάθεια σε όλες τις ώρες. Ο Simeone προετοίμασε
μέχρι και μια νέα συναγωγή. Άλλαξε όλες τις τελετουργίες. Δεν δούλεψε καμία.
Η Ατλέτικο φάνηκε αγνώριστη απ’το χνούδι των γραφείων. Η UEFA
ανάγκασε την ομάδα του Cholo, στο όνομα των καμπύλων οθονών, των χορηγών και της
υψηλής ευκρίνειας, να χρησιμοποιήσει την στολή μέλισσα, μαύρη φανέλα και κίτρινο
σορτσάκι. Αυτό πραγματικά δεν συνέβαινε με τον Luis Aragonés, ο άνθρωπος που
είχε απαγορεύσει το χρώμα του ήλιου σε μια ακτίνα 50 χιλιομέτρων απ’την
Hortaleza.
Η rojiblanca εντεκάδα ήταν μια κάψουλα χρόνου. Πήγε μέχρι το
Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, την εποχή των κοτλέ σακακιών και των συναυλιών του
Red Baron. Σ’εκείνο το έτος, ο Santamaría, ο προπονητής της Ισπανίας, πνίγηκε
με αριστεροπόδαρους μπακ, τους Καμάτσο και Γκορντίγιο. Για να λύσει το αίνιγμα
επέλεξε το χειρότερο στυλό. Ο Camacho έπαιξε στα δεξιά όντας αριστεροπόδαρος. Έπαιξε
σ’όλο το τουρνουά σα να’ταν κουτσός. Το θέμα της δεξιάς πλευράς ο Simeone το έλυσε
με τον Lucas, έναν άλλο αριστεροπόδαρο, τη λύση Camacho.
Ο Μπενζεμά είναι έτοιμος ν’αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης στο
λευκό Κογκρέσο. Υπάρχει μια πρόταση μομφής κατά της καμπούρας του. Το κακό για
τον Γάλλο δεν είναι η εμφανής απουσία της πικρίας, είναι ότι όταν ο Ζιντάν βάζει
τον Asensio ο κόσμος βγαίνει στα μπαλκόνια να μιλήσει για ποδόσφαιρο. Αν υπήρξε
η Μαδρίτη ye-ye κι αυτή της Quinta, η φωτογραφία του αριστεροπόδαρου επιτελικού
μέσου, του Isco, του Nacho και του Lucas Vázquez είναι της Ρεάλ Μαδρίτης indie,
ένα εναλλακτικό γκρουπ μ’έναν ήχο που έχει βγει από άλλο γκαράζ.
Χωρίς ποδόσφαιρο ούτε ευκαιρίες, ο Simeone έπιασε ένα
σύμβολο στον πάγκο, τον Fernando Torres, για να ταρακουνήσει το τοπίο. Σύντομα
διαπίστωσε ότι δεν ήταν η νύχτα. Λίγη αξία είχε ότι σε κάθε στημένη μπάλα
χρειάζονταν ένα υλικό σε κοντινή απόσταση για το τι θα μπορούσε να συμβεί.
Στο ποδόσφαιρο μετράνε οι λεπτομέρειες και η καλύτερη του
Griezmann ήταν να κλέψει μια μπάλα απ’τον Asensio 90 μέτρα απ’το αντίπαλο τέρμα.
Μέχρι τότε ήταν ήδη γνωστό ότι η Ατλέτικο χρειάζεται μια ψυχική μεταβολή σε
οκτώ μέρες, την υποχρέωση να γίνει η Μαδρίτη των ανατροπών. Με τα σύνεργα θ’ασχοληθεί
ο Simeone, με την επιμονή του και την επιμονή. Θα την περιμένει η Μαδρίτη του Ευρωπαϊκού
Κυπέλλου. Του Cristiano.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
