Του Gonzalo Cabeza
Η νίκη ενάντια στη Μάλαγα αποφάσισε τον πρωταθλητή
Για να φτάσει στον τριακοστό τρίτο τίτλο του, ο τεχνικός έπρεπε
να κάνει το αστέρι του να δει ότι όλα θα’ταν καλύτερα αν ξεκουράζονταν πιο
συχνά. Αυτός έχει απαντήσει όπως πάντα, με μια βροχή γκολ
Το είπε ο Ζιντάν στις 20 Αυγούστου, πυροδοτώντας έτσι τη δάδα
του τι επρόκειτο να’ρθει: «Ο κύριος στόχος είναι το πρωτάθλημα» Η Ρεάλ Μαδρίτης
είναι ένας σύλλογος θαμπωμένος απ’το Champions League, τα πάντα φαίνεται ν’αρχίζουν και
να τελειώνουν σ’αυτό το διαγωνισμό, αλλά αυτή τη σεζόν ο προϋπολογισμός ήταν
διαφορετικός. Καλό το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, αλλά έπρεπε να επικεντρωθεί κυρίως στο
σπίτι. Δεν μπορούσε να αντέξει περισσότερο τον θυμό του ν’αποτυγχάνει πάντα σ’έναν
τίτλο που, δικαιωματικά, θεωρεί επίσης δικό της. To σενάριο να βλέπει να τον κερδίζει κάθε
χρόνο η Barcelona έπρεπε να τελειώσει. Το να περάσει πέντε διαδοχικές σεζόν
χωρίς να πάρει το εθνικό πρωτάθλημα είναι πάρα πολύ για μια ομάδα που φιλοδοξεί
πάντα στον ουρανό.
Η ποδοσφαιρική ιδέα δεν ήταν πολύ διαφορετική απ’τη
συνηθισμένη. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει σημαδεμένες τις συντεταγμένες εκ γενετής,
είναι ένα κλαμπ με προϋπολογισμό εκτιναγμένο στα ύψη, μ’ένα ρόστερ πολύ ισχυρό
σ’όλες τις θέσεις και την υποχρέωση να κερδίζει μέχρι και στα φιλικά. Το
καλοκαίρι, περισσότερο από μεταγραφές έφτασαν πινελιές: Morata και Asensio. Η βάση θα’πρεπε να’ταν η ομάδα
που είχε κερδίσει το ενδέκατο Champions League.
Καλά χαρτιά, απ’τον Sergio Ramos
στους Modric, Kroos, Μαρσέλο ή Μπενζεμά. Δεν
ήταν θέμα ομάδας. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα μπορέσει ποτέ να παρουσιάσει μια
ιστορία σαν αυτή της Λέστερ, αλλά ούτε και φαίνεται να νοιάζει τον οπαδό της. Η
αφήγηση είναι η αριστεία, όχι η υπέρβαση.
Ο προπονητής, ο Ζιντάν, με όλη την ηρεμία του. Αυτή του Γάλλου
είναι μια παράδοξη περίπτωση, γιατί μπήκε στο χώρο χωρίς κανένα όνομα στο
πανόραμα των πάγκων. Είχε προπονήσει μόνο την Castilla, την λευκή θυγατρική, και ούτε
με μεγάλη επιτυχία. Ήταν ένα ερωτηματικό, αν κι ούτε αυτό ήταν νέο για τον
σύλλογο, στην πραγματικότητα, κάθε νέος προπονητής που αντιμετωπίζει την πρόκληση
πρέπει να δοκιμαστεί, γιατί ένα πράγμα είναι να καθοδηγεί μια ομάδα της ελίτ κι
εντελώς άλλο τη Ρεάλ Μαδρίτης, ένα ίδρυμα διαφορετικό απ’τα άλλα του οποίου η
απόλυτη σιγουριά στον εαυτό του το μετατρέπει σ’ένα παράξενο τεχνούργημα στο
ποδοσφαιρικό πανόραμα.
Ο Γάλλος είχε, φυσικά, δύο χαρακτηριστικά που τον έκαναν μια
καλή επιλογή. Το πρώτο, ο προφανής κι ο βασικός λόγος για τον οποίο του δόθηκε
η δουλειά, είναι ότι ήταν ένας μύθος ως παίκτης. Ήταν αυτός που σκόραρε στη
Γλασκόβη ένα απ’τα μεγαλύτερα γκολ στην ιστορία του συλλόγου κι ο οποίος, όταν φορούσε
τα λευκά, δικαιολογούσε την καταβολή οποιουδήποτε εισιτηρίου με τα κοντρόλ του
στη μπάλα. Μόνο αυτό, και η ειδική του σχέση με τον Florentino Pérez, θα’χε αρκέσει, αλλά υπήρχε κάτι
περισσότερο που τον ευνοούσε, η ακραία ηρεμία του. Κανείς δεν επρόκειτο να
γνωρίζει καλύτερα απ’αυτόν πώς ν’ασχοληθεί με τους αστέρες της Ρεάλ Μαδρίτης.
Στο τέλος της μέρας, αυτός ήταν ο πιο λαμπρός στην εποχή του.
Αυτή η ικανότητα να κατανοεί και να κατευθύνει αριστοκρατικούς
παίκτες ήταν κλειδί, ακόμα περισσότερο όταν μεταξύ των αποστολών του επρόκειτο
να’ταν να κερδίσει ένα πρωτάθλημα. Το να παρακινήσεις παίκτες που κερδίζουν εκατομμύρια
για έναν ημιτελικό του Champions League είναι εύκολο έργο, αλλά το να καταφέρεις
να’ναι συντονισμένοι κάθε Σαββατοκύριακο και στο καλύτερο επίπεδό τους δεν
είναι τόσο. Έμπαινε στη σκηνή, επιπλέον, η αναγκαιότητα να πείσει τον Κριστιάνο
Ρονάλντο ότι αντιμετωπίζοντας τη ζωή διαφορετικά, το ποδόσφαιρο μπορούσε να του
δώσει περισσότερες χαρές.
Η μετατροπή του Cristiano
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι, φυσικά, το κομμάτι κλειδί για να
κατανοήσουμε την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Στην πραγματικότητα, κάθε
πρωτάθλημα που κατακτιέται από μια ομάδα στην οποία έχει υπάρξει παρόν αυτός,
περνά αναπόφευκτα απ’την ιδιοφυΐα του, γιατί είναι αυτό το είδος των παικτών
που ξεπερνούν την εποχή τους χωρίς, τους οποίους είναι αδύνατο να εξηγήσεις την
επιτυχία ή την αποτυχία ενός συνόλου. Οι ήττες της Μαδρίτης ήταν του Cristiano,
οι χαρές ήταν πάντα λόγω του Κριστιάνο.
Είναι ένας απ’τους πιο σημαντικούς παίκτες στην ιστορία της
Ρεάλ Μαδρίτης, κι αυτό λέει πολλά όταν μιλάμε για ένα σύλλογο που ανακηρύχθηκε
απ’τη FIFA ως ο
καλύτερος του εικοστού αιώνα. Δεν είναι παράλογο να τον τοποθετούμε στο σκαλοπάτι
το οποίο είναι ακριβώς κάτω απ’τον Alfredo Di Stéfano. Ποτέ δεν θα μπορέσει να’ναι
τόσο όσο ο Αργεντινός, όχι τόσο λόγω του ποδοσφαίρου, όσο των περιστάσεων. Ο Di Stefano είναι ο πατέρας, είναι
αυτός που άνοιξε το μπουκάλι κι απ’το οποίο ξεπήδησαν οι υπόλοιποι. Ο μύθος της
ανίκητης ομάδας προέκυψε απ’τα παπούτσια του και οι υπόλοιποι είναι συνεχιστές
του έργου του, καλύτεροι ή χειρότεροι, αλλά ανίκανοι σε κάθε περίπτωση να φτάσουν
αυτό που σημαίνει να’ναι ο πατριάρχης
Ο Cristiano έκλεισε τα 32 τον Φεβρουάριο, δεν είναι πλέον ένα παιδί. Το σώμα
του ήταν πάντα ένα από τα κεντρικότερα σημεία του ποδοσφαίρου του, κι αυτό ήταν
ένα πρόβλημα επειδή, επιπλέον, το καλοκαίρι υπέστη έναν απ’τους πιο σοβαρούς
τραυματισμούς του αθλητικού ιστορικού του. Ένα διάστρεμμα στο γόνατο που τον εμπόδισε να ολοκληρώσει τον τελικό του Euro, -όπως ο el Cid, βγήκε νικηφόρος χωρίς να’ναι παρόντας- και να κάνει μια φυσιολογική προετοιμασία με την ομάδα του. Τα σωματικά του προβλήματα είναι πάντα μια ενόχληση αλλά, σε
μετρημένες περιπτώσεις, χρησιμεύουν για την επανεξέταση των πραγμάτων και βοηθούν
στη βελτίωση των μελλοντικών σχεδίων.
Ο τραυματισμός έδωσε στον Ζιντάν μια δικαιολογία για να θέσει
στον μαθητή του έναν νέο τρόπο αντιμετώπισης της καριέρας του. Με τον Κριστιάνο
είναι περίπλοκο. Δεν είναι ένας ποδοσφαιριστής, είναι σχεδόν ένας κανίβαλος,
πάντα ανήσυχος, θέλοντας περισσότερα. Μια ανυπολόγιστη ποδοσφαιρική όρεξη που ο
Γάλλος σκέφτονταν να σταματήσει. Επειδή είναι τόσο αλήθεια ότι ποτέ δεν του
λείπει μια προσπάθεια όσο και το ότι τα προηγούμενα χρόνια έφτανε στο Μάιο με
κουρασμένα τα πόδια και την αναπνοή λαχανιασμένη. Κι αυτό κατέληγε να τον μετατρέψει
περισσότερο σ’ένα πρόβλημα παρά σε μια λύση.
Ο Ζιντάν έκοψε τα λεπτά του Κριστιάνο σ’αυτό το τουρνουά, αν
και παρ 'όλα αυτά κατέληξε να’ναι ο δεύτερος παίκτης σε λεπτά που έχει
συμμετάσχει σ’αυτή τη σεζόν. Η ιδέα ήταν ο εξορθολογισμός του φόρτου εργασίας, να
μην ξεζουμιστεί επειδή, αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται ποτέ, ο Κριστιάνο είναι το
αστέρι, ο καλύτερος παίκτης. Οι δύο τους το συζήτησαν, καθώς ο Πορτογάλος έχει το
επαρκές καθεστώς για ν’ακούγεται η γνώμη του στις σημαντικές αποφάσεις, και
πίστεψαν ότι η καλύτερη λύση ήταν να μένει που και που στις κερκίδες.
Σήμερα ο Cristiano το καλωσορίζει, κάτι πολύ εκπληκτικό, αν
σκεφτείτε τι έλεγε ο παίκτης τα προηγούμενα έτη. Έχει περάσει απ’το να διασφαλίζει
ότι δεν χρειάζεται ξεκούραση στο να εκτιμά αυτά τα παιχνίδια που έβλεπε απ’τα
επίσημα των παικτών. Έχει συνειδητοποιήσει ότι η καλύτερη λύση ήταν να φαίνεται
ορισμένες Κυριακές στον δρόμο. «Έχω φυλαχθεί λίγο περισσότερο φέτος για να’μαι στην
τελική φάση, όπου είναι εκεί που αποφασίζονται τα πάντα. Βοηθάω την ομάδα με γκολ»,
εξηγούσε μετά από ένα πρόσφατο αγώνα του Champions League. Αυτό, τόσο προφανές
για ορισμένους, ήταν πάντα ένας πονόδοντος για τον ίδιο. Τώρα φαίνεται να το’χει καταλάβει.
Είναι αλήθεια ότι η απουσία του Κριστιάνο σε ορισμένα
παιχνίδια δεν θα’χε υπάρξει εφικτή αν δεν είχε βρει η Ρεάλ Μαδρίτης ένα απ’τα
καλύτερα ρόστερ στην ιστορία της. Isco, Asensio, Morata, Lucas ή Kovacic έχουν καλύψει
αξιοσημείωτα τα κενά που επρόκειτο ν’ αφήσει η ξεκούραση ή οι τραυματισμοί των
βασικών. Αν έχει κερδίσει αυτό το πρωτάθλημα το λευκό club και μπορεί να
μετατρέψει αυτή τη σεζόν στην καλύτερη της ιστορίας του, είναι λόγω αυτής της
ικανότητας να’χει στη πρίζα και να λάμπει η δεύτερη μονάδα.
Χειρότερο παιχνίδι, τα ίδια γκολ
Ο τραυματισμός του Euro είχε επίσης κι άλλες συνέπειες για τον
Cristiano, επιγενόμενες κι όχι αποφασισμένες. Σήμερα είναι ένας χειρότερος
παίκτης, λιγότερο γρήγορος, με περιορισμένη ικανότητα ντρίμπλας. Δεν είναι
πλέον σε θέση να τρέχει στην πλευρά και να κάνει θεαματικές φάσεις, έχει χάσει
ένα κομμάτι της ενέργειας που είχε στο παρελθόν. Αποδεχόμενος αυτό, ότι κατά
πάσα πιθανότητα δεν θα επιστρέψει, γιατί τα χρόνια δεν συγχωρούν, η ομάδα επαναρυθμίστηκε
έτσι ώστε να συνεχίσει να’ναι απαραίτητος. Και το όπλο για να το πετύχει αυτό
δεν θα μπορούσε να’ναι άλλο απ’το γκολ.
Ο Cristiano είναι ίσως ο δεύτερος καλύτερος παίκτης στην λευκή
ιστορία. Επίσης, είναι ίσως ο καλύτερος εκτελεστής που έχει φανεί ποτέ στο
Μπερναμπέου. Αυτό, σε μια λίστα που έχει ανθρώπους όπως ο Puskas, ο Hugo Sánchez
ή ο Ρονάλντο, είναι να μιλάμε για σχεδόν έναν αδύνατο θρύλο. Τεχνικά, ο φορ της
ομάδας είναι ο Μπενζεμά, αλλά στο ποδόσφαιρο της σήμερον ημέρας αυτό δεν παύει
να’ναι θεωρία στον πίνακα. Ο Cristiano έχει υπενθυμίσει αυτή τη σεζόν ότι ο
ίδιος και μόνο ο ίδιος είναι ο κριός: 25 γκολ στο πρωτάθλημα, 40 σ’όλη τη
σεζόν. Έξω απ’αυτό το πρωτάθλημα, αυτός έχει βάλει επίσης την ομάδα του στον
τελικό του Κάρντιφ. Οκτώ γκολ μεταξύ προημιτελικών και ημιτελικών του Τσάμπιονς
Λινγκ, ένα ιστορικό σερί που τον φέρνει πιο κοντά σ’έναν άλλο απ’τους
καθημερινούς του στόχους, τη Χρυσή Μπάλα.
Είναι πολλά παιχνίδια στα οποία, παίζοντας άσχημα, απελπίζοντας
σχεδόν τις κερκίδες, κατέληγε σκοράροντας ένα ή δύο γκολ κι επιλύοντας την υπόθεση.
Κι αυτό είναι που τον κάνει να διαφέρει απ’τους υπόλοιπους, το «πρώτος μεταξύ
ίσων» του λευκού ρόστερ. Ramos, Marcelo, Kroos, Modric, Μπενζεμά, Isco,
Casemiro, Μπέιλ ... μπορούν να τεθούν τόσα ονόματα ως παίκτες της Ρεάλ
Μαδρίτης, όλα αυτοί είναι διεθνείς, δικαιωματικά αστέρια. Αλλά μόνο ένας είναι ο
Κριστιάνο Ρονάλντο, ο πιο αποσταθεροποιητικός και επικερδής, μια απ’τις μεταγραφές
κλειδί στην ιστορία του συλλόγου και, σίγουρα, το πρόσωπο της τελευταίας
δεκαετίας της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο Cristiano είναι τόσο σημαντικός για αυτό το κλαμπ που το
υπόλοιπο του ρόστερ φαίνεται να τον έχει μιμηθεί σε μεγάλο μέρος της σεζόν. Η
ομάδα έχει δείξει, πάνω απ 'όλα τα πράγματα, μια τεράστια ικανότητα αντίστασης.
Πολλά παιχνίδια ενάντια σε μικρότερους αντιπάλους περιπλέκονταν, έμοιαζαν να
πορεύονται στην καταστροφή, διότι η ομάδα δεν τραβούσε. Ωστόσο, και μ’έναν
τρόπο αντίδρασης αντάξιο ενός πρωταθλητή, έβρισκαν πάντα τα επαρκή επιχειρήματα για να τα πάρουν.
Η Μπέτις, η Sporting ή η Deportivo γνωρίζουν καλά ποια είναι η διαδικασία του
να’χεις τη Μαδρίτη στα σχοινιά και καταλήγεις να υποτάσσεσαι ενώπιον μιας ιδιοφυούς
επίθεσης.
Η Ρεάλ Μαδρίτης πέτυχε τον κύριο στόχο, την τριακοστή τρίτη Liga.
Ο Ζιντάν μπορεί να περηφανευτεί για τις αποφάσεις του, να λέει ότι έχει
επιστρέψει τον σύλλογο στην πορεία απ’την οποία δεν έπρεπε να φύγει ποτέ. Μέσα
σε μόλις δύο εβδομάδες φιλοδοξεί η ομιλία να’ναι ακόμη πιο στρογγυλεμένη, γιατί
περιμένει ο τελικός του Champions League. Αν πάρει δύο στη σειρά, θα’χει
επιτύχει ό, τι δεν πέτυχε κανείς πριν στην ήπειρο. Μπορεί να’ναι ένας πρωτάρης,
αλλά οι διακοσμήσεις συσσωρεύονται στο πέτο του. Και οι συμπτώσεις δεν συνδυάζονται
καλά με το ποδόσφαιρο.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
