Του Vicente del Bosque
Ο τελικός Κυπέλλου του 1980 είναι μια ιστορική στιγμή στην
ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο γεγονός και το οποίο
δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά, όπως είναι το να τίθενται αντιμέτωποι σ’έναν
τελικό ισπανικής διοργάνωσης ο πατέρας κι ο γιος μιας ομάδας, σε αυτή την
περίπτωση της Μαδρίτης. Ήταν μια επιτυχία, επίσης, του συλλόγου. Ένας ακόμη
λόγος για να καυχηθεί. Η Castilla εκείνου του τελικού ήταν μια ομάδα
εξαιρετικών παικτών. Τότε, σχεδόν γέμιζε το Bernabeu όταν έπαιζε στο σπίτι, ενώ
οι οπαδοί εμάς μας αγνοούσαν. Είχε καλούς παίκτες όπως τους Gallego, Balin,
Πάκο, Cidón, Pineda ... κάποιοι από αυτούς στη συνέχεια στελέχωσαν την πρώτη
ομάδα. Άλλοι θα’μεναν στο δρόμο, όπως συμβαίνει συχνά στις περισσότερες
περιπτώσεις, αλλά ήταν ένα ρόστερ που εκπλήρωσε τέλεια το ρόλο που απαιτείται συχνά
από μια θυγατρική, που είναι αυτός του να βοηθάει την πρώτη ομάδα.
Φτάνοντας στον τελικό, κι επειδή η Μαδρίτη κέρδισε το
πρωτάθλημα, πήρε το βραβείο του να παίξει στο Κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης σεζόν.
Αν θυμάμαι καλά έπεσε με τη Γουέστ Χαμ κι έπρεπε να παίξει τον επαναληπτικό κεκλεισμένων
των θυρών. Είχε κερδίσει στη Μαδρίτη, αλλά εκεί αποκλείστηκαν. Αυτός είναι ένας
άλλος λόγος για να τους θυμάσαι στοργικά: το να παίζει μια θυγατρική σε μια ευρωπαϊκή
διοργάνωση αποδεικνύει το επίπεδο και την ποιότητα που είχε. Θυμάμαι επίσης τον
Juanjo, τον προπονητή της, ο οποίος μας άφησε στη μέση της καριέρας του. Ήταν ένας
διακριτικός, αθόρυβος τεχνικός, αλλά ήξερε πώς να εκμεταλλεύεται όλα τα
χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
