Του Jesús Garrido
Μόνο έξι πρωταθλήματα στα τελευταία 20 χρόνια
Στις βιτρίνες του μουσείου του Μπερναμπέου υπάρχουν 32
πρωταθλήματα, αλλά είναι τα ράφια που γεμίζει λιγότερο ο σύλλογος της Concha
Espina από τότε που επικέντρωσε το βλέμμα του στη συσσώρευση Ευρωπαϊκών
Κυπέλλων
Αν δεν συμβεί ένας κατακλυσμός, η Ρεάλ Μαδρίτης θα κερδίσει
το πρωτάθλημα κι αυτό θα’ναι είδηση. Η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία της
Ισπανίας είναι ένας ξένος στα γεγονότα των πανηγυρισμών πρωταθλήματος, μια συνήθεια
τόσο παλιά όσο είναι και η διοργάνωση στην οποία παίζει, καθώς ο θρύλος λέει
ότι αυτοί οι τίτλοι ανήκαν σχεδόν από θεία υποχρέωση σ’αυτόν που φορούσε λευκά.
Η ηλικία, όμως, έχει οδηγήσει τον madridismo σε άλλες εστίες πιο ένδοξες και
λιγότερο επαναλαμβανόμενες απ’τις εθνικές. Με τον Karembeu, η Μαδρίτη θυμήθηκε
ποια ήταν, πήγε σ’έναν τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου κι από’κει και πέρα το
μεγαλύτερο από όλα τα τρόπαια ήταν το αντικείμενο που λαχταρούσε ο κοινός
merengón οπαδός .
Το Balaídos για τη Μαδρίτη έπαψε να’ναι εχθρικό έδαφος εδώ
και πάνω από μια δεκαετία. Μέχρι τότε οι επισκέψεις στα gallegas εδάφη ήταν
τόσο άκαρπες -τόσο στο Vigo όσο και στην Coruña- που θεωρούνταν ότι ήταν απόρθητα,
ότι ούτε στο Camp Nou δεν παρουσιάζονταν τόση αντίσταση στους γοητευτικούς πρωτευουσιάνους.
Μάλιστα, Guti και Raul άργησαν περισσότερο, πολύ περισσότερο, να κερδίσουν στο
Riazor παρά στο Can Barça. Τώρα η Μαδρίτη κερδίζει εκεί με την ίδια
κανονικότητα όπως και οπουδήποτε αλλού. Είναι σαν το Μόναχο: πας , το βλέπεις
και νικάς. Χρειάζονταν μόνο τέσσερις βαθμοί απ’τους έξι πιθανούς για να γίνουν
πλέον τα πρωταθλήματα 33 και λέγονταν εκεί ότι η Θέλτα επρόκειτο να’χε την αναίδεια
να προσπαθήσει να κερδίσει το παιχνίδι. Σα να’ταν μια ποδοσφαιρική ομάδα που
είναι αφιερωμένη σε αυτό. Αδιανόητο. Στο τέλος, η αλήθεια είναι ότι η Θέλτα
προσπάθησε να κερδίσει, αλλά δεν έχει σημασία, αυτή η Μαδρίτη θέλει να γίνει
πρωταθλήτρια και πάλι. Επιτέλους.
Πάει λίγος καιρός από τη Liga των 100 βαθμών που έχει μείνει
στην λευκή φαντασία ως ένα ασυνήθιστο ατύχημα στη μέση της barcelonista δόξας. Το
να κερδίσει η Μαδρίτη 32 απ’τα 38 παιχνίδια έχει ξεχαστεί πολύ γρήγορα όπως το
ότι ο αρχιτέκτονας εκείνου ήταν ο José Mourinho. Δεν γίνεται λόγος για εκείνο,
σαν να μην είχε συμβεί πραγματικά. Ένα ορόσημο στο ύψος των πέντε συνεχόμενων της
Quinta λόγω της συντριπτικής υπεροχής με την οποία κατακτήθηκε εκείνο το πρωτάθλημα.
Κατακτήθηκε επί της Μπάρτσα του Guardiola, για πολλούς της καλύτερης ομάδας
στην ιστορία, ήταν η τελευταία φορά που πανηγύρισε. Όχι η τελευταία φορά που πανηγυρίστηκε
κάτι μεγάλο στο Bernabeu, υπήρξαν δύο Champions League στο ενδιάμεσο, αλλά σ’αυτά τα
πέντε χρόνια, η Μαδρίτη, η καλύτερη της ιστορίας της Ισπανίας, δεν έχει υπάρξει
η καλύτερη της Ισπανίας.
Σε 25 χρόνια, η Μαδρίτη έχει κερδίσει επτά πρωταθλήματα. Σ’αυτό
το ίδιο τέταρτο του αιώνα, η Barça έχει κερδίσει 12. Αυτή η ίδια Barça έχει
καταφέρει να εγκαταστήσει μια απολυταρχία στο τουρνουά κατά τη διάρκεια
διαφόρων φάσεων που κανένα απ’τα επαναλαμβανόμενα «τέλη του κύκλου» δεν έχει
καταφέρει να πιάσει. Η Μαδρίτη είχε μια σύντομη στιγμή διαύγειας, αλλά έντονη.
Ήταν όταν προέδρευε του συλλόγου ο Ramón Calderón και κατακτήθηκαν δύο
συνεχόμενα πρωταθλήματα. Αλλά κανείς δεν κατανόησε αυτή την ιστορική στιγμή ως
μετάβαση εξουσίας, αλλά ως τον προσωρινό σφετερισμό του θρόνου κατά τη διάρκεια
του κενού εξουσίας που σήμαινε η μετάβαση απ’τον Ροναλντίνιο στον Μέσι. Όταν
πήρε το σκήπτρο ο «νάνος», ο βασιλιάς πήρε τη θέση του στο γήπεδο.
Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο σ’αυτήν την ομάδα του Ζιντάν.
Είναι σε θέση να γράψει μια απ’τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του
ποδοσφαίρου και δεν έχει δημιουργήσει σε καμία στιγμή την αίσθηση ότι
σηματοδοτεί μια εποχή. Σ’αυτά τα 25 χρόνια, κανείς δεν έχει πάρει δύο σερί Τσάμπιονς
Λιγκ και είναι λίγες οι ομάδες που έχουν πάει σε δύο συνεχόμενους τελικούς (η Γιουβέντους,
ο αντίπαλος, έπαιξε τρεις το 1996, το 1997 και το 1998 και κέρδισε μόνο τον
πρώτο). Η Μαδρίτη έχει κάνει το δεύτερο και μπορεί κάλλιστα να κερδίσει τον
τίτλο, κι εδώ όλος ο κόσμος περιμένει τη στιγμή που θα πέσει η Μαδρίτη.
Επειδή θεωρείται δεδομένο ότι θα πέσει. Αργά ή γρήγορα, αυτή
η ομάδα θα αποσυντεθεί, καθώς είναι η Μαδρίτη και πρέπει να της συμβεί κάτι κακό.
Ή μάλλον πιστεύεται ότι η Μπάρτσα θα ξυπνήσει σε κάποια στιγμή απ’αυτό το
λήθαργο και θα επιστρέψει στον κύκλο που δεν τελειώνει ποτέ.
Πολλοί λένε ότι ο Ζιντάν δεν έχει πολλά περισσότερα πέρα από
τύχη, άστρο κι άλλα παρόμοια που προσπαθούν να δραματοποιήσουν ότι δεν έχει
καμία ιδέα για το τι κάνει κι ότι όλα είναι τυχαία. Ότι ξεκάθαρα, τόση
ποιότητα, τόσα χρήματα και τέτοια ... που είναι φυσικό να κερδίζει. Τρεις
τελικοί του Champions League, ένα Copa del Rey και σχεδόν ένα πρωτάθλημα σε
τέσσερις σεζόν είναι συνώνυμο του να ξέρουμε με βεβαιότητα ότι γίνεται. Σε όλες
τις πρόσφατες χαρές του madridismo, ο Ζιντάν ήταν παρόντας. Κι ο Κριστιάνο, ο Κριστιάνο ήταν επίσης. Και αν ο Κριστιάνο πρόκειται να’ναι στο Κάρντιφ και στα καλύτερά του,
είναι λόγω του Γάλλου. Κάτι θα ξέρει...
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
