Του Roberto Palomar, αρχισυντάκτη της Marca
Όταν ο Sergi Roberto ξεκίνησε με μέτρα μπροστά, το μάτι του
θεατή έκανε μια γρήγορη σάρωση για τον εντοπισμό της θέσης όπου βρίσκονταν στο γήπεδο
ο Μέσι. Διότι αν ήταν κοντά ο Leo, εκείνο έμοιαζε άσχημα για τη Ρεάλ Μαδρίτης
και πολύ καλό για τη Μπαρτσελόνα.
Ο Μέσι ήταν μακριά. Αλλά με το ένστικτο της ιδιοφυΐας, μπήκε
στο εύρος της φάσης φτάνοντας να γίνει ο κύριος πρωταγωνιστής. Ο Μέσι δεν είναι
μόνο ο πιο γρήγορος ντριμπλέρ, σουτέρ και σκεπτόμενος. Βλέπει επίσης το μέλλον.
Το σουτ του, σήμα κατατεθέν, ήταν η υπογραφή σε μια κολοσσιαία απόδοση στο
Μπερναμπέου -μία ακόμη-, ένα στάδιο που έχει μετατραπεί στην παιδική χαρά του.
Ο νόμος του Leo
Όταν παίζεται χωρίς ορθοδοξία, τα ματς τα κυβερνούν οι
καλύτεροι. Όταν μια ομάδα δεν κάνει κουμάντο επί μιας άλλης στην αρετή της τακτικής,
στη βάση μιας καλής οργάνωσης, ενός συλλογικού συστήματος, αυτό που υπαγορεύει τους
νόμους είναι το ατομικό ταλέντο. Με τον Messi στο γήπεδο, είναι δύσκολο να μην
το αποφασίζει αυτός εάν υπάρχει ή όχι πρωτάθλημα. Και χθες το βράδυ αποφάσισε
να διασκεδάσουμε λίγα περισσότερα παιχνίδια. Μαδρίτη και Barca αντάλλαξαν
χτυπήματα, ως δύο βαρέων βαρών που επιδιώκουν να τελειώσουν τον αγώνα στο καναβάτσο.
Φτάσανε να τελειώσουν με τους δύο
τερματοφύλακες ως ήρωες. Από εκεί, θα μπορούσε να’χει κερδίσει ο καθένας. Ίσως,
σ’αυτή την λάσπη του πήγαινε έλα, η Μαδρίτη να κινείται όπως κανείς άλλος. Αλλά
εμφανίστηκε ο Ter Stegen όπως στη συνέχεια αναδύθηκε ο Keylor Navas ενώπιον του
azulgrana πυροβολικού.
Ξέρει να τελειώνει
Στο χτύπημα του Rakitic, που φαινόταν οριστικό, απάντησε η Μαδρίτη
-με αριθμητική κατωτερότητα- με την ανέκαθεν ταυτότητά της: όρχεις στο μέγεθος μιας
μπάλας του μπάσκετ κι ένα ένστικτο άγριου δολοφόνου. Η διαφορά ήταν στον τρόπο κλεισίματος
του αγώνα.
Στη Μαδρίτη έλειψε το κεφάλι για να δώσει σημασία κι αξία
στην ισοπαλία, η οποία ήταν πολύ. Σε τέτοιο βαθμό που η κούρσα του Sergi
Roberto, στην τελευταία φάση, ήταν μέχρι κι άνετη. Κανείς δεν ανέλαβε την
ευθύνη να κάνει το φάουλ που ζητούσε σύσσωμο όλο το γήπεδο. Η Barca, μιας και
δεν της απέμενε άλλο, βγήκε μπροστά. Το να μην χρειάζεται να σκεφτεί της διευκόλυνε
τα πράγματα. Αυτό και το να’χει τον Messi. Ο Leo δεν σταμάτησε μέχρι ν’ακούσει
το κουδούνι που σήμαινε το τέλος της διασκέδασης. Εξάντλησε, όπως τα παιδιά,
μέχρι την τελευταία μπάλα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook: